Whatever makes us happy on a Sunday morning: Ελληνίδες frontwomen που ξεχώρισαν

Ένα συγκρότημα στη μουσική δεν είναι απλή υπόθεση. Χρειάζεται ανθρώπους με ταλέντο που μαζεύονται επειδή αγαπούν αυτό που κάνουν. Ταυτόχρονα τους συνδέει ένα κοινό όραμα, στόχοι, ο τρόπος που αντιμετωπίζουν τη μουσική, όρεξη, διάθεση να βάλουν προσωπικά θέλω πιο πίσω για το καλό του συνόλου και πολλά περισσότερα. Μία λέξη απαραίτητη που μου έρχεται στο μυαλό είναι η ισορροπία. Εάν όλα τα παραπάνω και πολλά ακόμη βρεθούν, μαζί με το καλό timing, τότε ένα συγκρότημα μπορεί να κάνει θαύματα. 

Συχνά, θέλοντας και μη, υπάρχει μία τάση να ταυτίζεται ένα συγκρότημα με τον κεντρικό του τραγουδιστή, τον frontman του. Ακόμη και στα κορυφαία των συγκροτημάτων, για τα οποία ξέρουμε όλα τα μέλη της μπάντας με το μικρό τους όνομα και την προσωπική ιστορία του καθενός, πολλές φορές αναπόφευκτα τα φώτα στρέφονται στον τραγουδιστή τους. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, φυσικά ... Επίσης πολλές φορές, τα συγκροτήματα διαλύονται ή μετασχηματίζονται γιατί είναι πολύ δύσκολο με το πέρασμα των χρόνων και την επιτυχία που γνωρίζουν η ισορροπία -στην οποία αναφέρθηκα- να κρατείται. Άλλωστε, το όραμα και οι στόχοι αλλάζουν, ο τρόπος που τα μέλη βλέπουν τα πράγματα μουσικά και γενικά επίσης, τα θέλω εξελίσσονται, όπως και οι ίδιοι οι άνθρωποι. 

Πολλοί είναι οι frontmen των συγκροτημάτων που θα μας έρθουν στο μυαλό κατευθείαν. Από τον Freddie Mercury, τον Steven Tyler και τον Mick Jagger, μέχρι τον Chris Martin, τον Axl Rose και τον Roger Waters. Στο συγκεκριμένο άρθρο θα κάνω ένα μικρό αφιέρωμα στις γυναίκες-φωνές των συγκροτημάτων, που αριθμητικά είναι λιγότερες αλλά εξίσου σημαντικές και επιτυχημένες. Η Debbie Harry των Blondie, η Ann Wilson των Heart, η Amy Lee των Evanescence, η Annie Lennox των Eurythmics, η Dolores O' Riordan των Cranberries, η Marie Fredriksson των Roxette, η Gwen Stefani των No Doubt, η Florence είναι μερικές μονάχα από αυτές. Κρατάω τις λοιπές για ένα ξεχωριστό άρθρο, όπως τους αξίζει!

Τα ελληνικά συγκροτήματα στα οποία ηγήθηκαν γυναίκες δεν είναι πολλά. Έχω επιλέξει συνολικά έντεκα συγκροτήματα, εκ των οποίων κάποια έχουν διαλυθεί (Οι Απέναντι, Antique, Ριφιφί κ.λπ.), άλλα έχουν αλλάξει κεντρική φωνή (βλ. Otherview), ενώ άλλα κατά καιρούς χρησιμοποιούν διαφορετικές γυναικείες φωνές για να ερμηνεύσουν τα κομμάτια τους ως συμμετοχή (βλ. Stavento). Κάποιες από τις γυναικείες φωνές των συγκροτημάτων σήμερα κάνουν εξαιρετικά επιτυχημένη solo καριέρα, όπως οι Έλενα Παπαρίζου, Μελίνα Ασλανίδου και Πέννυ Μπαλτατζή. Η Ρένα Μορφή, ή αλλιώς Σούλη Ανατολή, συνδυάζει την προσωπική της πορεία με τη συμμετοχή της στους Imam Baildi. Για τις φωνές που επέλεξα για το συγκεκριμένο άρθρο θα μπορούσα να πω το χαρακτηριστικό «όλες τους ήταν υπέροχες». 

Προσωπικά ξεχωρίζω τρεις φωνές ως τις -κατά τη γνώμη μου- καλύτερες που πέρασαν από ελληνικά συγκροτήματα. Η Θεοδοσία Τσάτσου και η Τζώρτζια Κεφαλά είναι η απόδειξη ότι οι Μπλε ξέρουν να διαλέγουν frontwomen. Ταξιδιάρικη, απόκοσμη και μελωδική η χροιά της μίας, δυναμική και ροκ όσο δεν πάει η φωνή της δεύτερης, έχουν αφήσει το στίγμα τους στους Μπλε και δεν μπορείς να διαλέξεις ανάμεσά τους. Όσο για τους Ριφιφί, ένα συγκρότημα που διέπρεψε τη δεκαετία του '90 με υπέροχα πραγματικά κομμάτια, η Φαίη Μάτσου ερμήνευσε μοναδικά μερικά από αυτά με το «Φίλα με» φυσικά να ακούγεται μέχρι σήμερα.  

Σχετικό θέμα

Whatever on Sunday morning

Με μουσική| Whatever makes us happy on A Sunday morning