Ο Πρόδρομος Doe τραγουδάει και γράφει στίχους στο συγκρότημα Jane Doe, έχει εκδώσει μερικά βιβλία, σχεδιάζει επιτραπέζια παιχνίδια, παίζει μπάσκετ και διάφορα άλλα. Μια ακόμα ασχολία του είναι η παρουσίαση στο Mix Grill της στήλης «100 αγαπημένοι ελληνικοί στίχοι από το 2000 και μετά».
Κόρε. Ύδρο. - Εδώ Μιλάνε Για Λατρεία
Όλη Η Αλήθεια Για Τα Παιδιά Του '78 [2009]
Με ενθουσιάζει όταν ανακαλύπτω στιχουργούς που δημιουργούν τους δικούς τους κώδικες. Που δεν βάζουν απλά λέξεις στη σειρά προσπαθώντας για το καλύτερο αποτέλεσμα (γι' αυτό και δεν τρελαίνομαι με πολλούς, παλιούς, πιο κλασικότροπους στιχουργούς, π.x. Λευτέρη Παπαδόπουλο) αλλά προσπαθούν να βρούνε τη γλώσσα τους μέσα σε ένα σύνολο πεπερασμένων λέξεων, ίδιες κι απαράλλαχτες τα τελευταία πολλά πολλά χρόνια.
Κι ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα μιας άλλης γλώσσας, ζωντανής, που αναπνέει στο σήμερα και είναι πότε σοβαρή, πότε ειρωνική, πότε ποιητική και πότε ακαταλαβίστικη, είναι η γλώσσα των Κόρε. Ύδρο.
Το πολύ ενδιαφέρον συγκρότημα από την Κέρκυρα έδωσε το τελευταίο φιλί ζωής σε αυτό το αυθαίρετο πράγμα που ονομάσαμε ελληνικό rock (εννοώντας τις Tρύπες, τα Ξύλινα Σπαθιά και τα Διάφανα Κρίνα στην ουσία) και μετά ξάπλωσε να πεθάνει μαζί του.
Πριν, όμως, συμβεί αυτό, φρόντισε να δώσει δύο, τουλάχιστον, αριστουργηματικούς δίσκους. Έναν στον οποίο απέβαλλε τη μετεφηβική οργή του μέσου τριαντάρη («Φθηνή Ποπ Για Την Ελίτ», 2006) και έναν που ήρθε αμέσως μετά και ο οποίος ανέδειξε τις πραγματικές τους ικανότητες συνθετικά και στιχουργικά («Όλη Η Αλήθεια Για Τα Παιδιά Του '78", 2009) όντας πια πιο συγκρατημένοι και κατασταλαγμένοι.
Σε αυτόν το δίσκο υπάρχει και το "Εδώ Μιλάνε Για Λατρεία", το τραγούδι που θα επέλεγα να βάλω σε κάποιον αν προσπαθούσα να του εξηγήσω την πραγματικότητα της ελληνικής επαρχίας.
Εδώ τη λέξη «αμαρτία»
δε θα τη βρεις στα λεξικά,
εδώ το μόνο πεπρωμένο
είναι η ζωή με μυστικά
Εδώ δεν είναι μια απλή επαρχία,
εδώ είναι οι άνθρωποι θεοί
(εδώ σταυρώνεσαι κι εσύ),
όταν ξαπλώνουν στο κρεβάτι
Κι αν φαίνεται περίεργο που το ερέθισμα των Κόρε Ύδρο είναι η Κέρκυρα (και όχι το Κιλκίς, η Σπάρτη, η Κατερίνη ή η Κομοτηνή... τυχαία παραδείγματα όλα), μια πόλη, ένα νησί που το φανταζόμαστε κοσμοπολίτικο, ανοιχτόμυαλο και λοιπές πλάνες, δείχνει, εκτός των άλλων, πόσο εύστοχα έχει πιάσει τον παλμό της κλειστής κοινωνίας ο Δημητριάδης (στιχουργός των Κόρε. Ύδρο.), ενός πράγματος που είναι ελληνικό μέχρι τα μπούνια αλλά μοιάζει να αφορά και τον Άγγλο που ζει σε ένα ψαροχώρι του Βορρά ή τον Αμερικάνο του Νότου που μένει με τους γονείς του σε μία γραφική πόλη εξακόσια χιλιόμετρα μακριά από τα μέρη που μπορούν να κουβαλήσουν τα όνειρα του.
Εδώ δεν είναι μια απλή επαρχία
εδώ είναι όνειρο η ζωή,
εδώ κοιμήθηκες κι εσύ
Εδώ μην ελπίζεις σε κοινή ευτυχία,
εδώ είναι ο πόνος ηδονή,
εδώ πληγώθηκες κι εσύ
Εδώ δε ζητάμε μια νέα θρησκεία,
εδώ είναι οι άνθρωποι θεοί,
εδώ λατρεύτηκες κι εσύ
Εδώ δεν είναι μια απλή επαρχία
Παρότι το συγκεκριμένο τραγούδι είναι το λιγότερο «περίεργο» του συγκροτήματος και εκείνο που χρειάζεται τη λιγότερη αποκρυπτογράφηση, έχω την αίσθηση πως είναι αυτό με την πιο συγκεκριμένη φόρμα, εκείνο που γράφτηκε έχοντας αρχή, μέση και τέλος. Και πιθανότατα το πιο αυτοβιογραφικό κομμάτι τους, εκείνο που ξεριζώθηκε από τα μέσα τους μήπως και ξορκιστεί.
Διαβάστε επίσης
Την προηγούμενη ανάρτηση της σειράς: #1 ΛΕΞ - Vittorio (2018)
Την επόμενη ανάρτηση της σειράς. #3 Διάφανα Κρίνα - Με Ρωτούν Οι Χειμώνες (2008)