Οι Dury Dava σχηματίστηκαν το 2015 στην Αθήνα. Η σύνθεσή τους περιλαμβάνει τους Γιωργή Καρρά (ηλεκτρική κιθάρα, dilruba), Ηλία Λιβεράτο (τύμπανα, κρουστά), Δημήτρη Κούλογλου (φωνητικά, ηλεκτρική κιθάρα, μπουζούκι), Κάρολο Μπεράχα (μπάσο, πλήκτρα, σύνθι), Δημήτρη Πρόκο (κλαρινέτο, νέυ, σύνθι).
Πρόσφατα κυκλοφόρησε από την Inner Ear (σε βινύλιο, CD και download) ο πρώτος τους δίσκος, με τίτλο το όνομά τους. Σε αυτόν αποτυπώνεται το ιδιαίτερο ηχητικό χαρμάνι τους, που αντλεί επιρροές από τα ψυχεδελικά '60s, το krautrock, το πανκ και τις μουσικές παραδόσεις της Μεσογείου. Με αυτήν την αφορμή, τα μέλη του γκρουπ αποκαλύπτουν και σχολιάζουν παρακάτω 10 αγαπημένα τους άλμπουμ.
1. Psychedelic Sanza 1982-1984 - Francis Bebey (2014)
Ο τρόπος που μπλέκονται οι minimal μπασογραμμές με τις πολυρυθμίες, τις
καλίμπες, τα ηχοχρώματα των κρουστών και τις νωχελικές μελωδικές γραμμές είναι μοναδικός. Σε κάνει να αισθάνεσαι μία πρωτόγνωρη ευφορία και να θες να χορέψεις, αλλά αν παρατηρήσεις προσεκτικά ένα ένα τα στοιχεία καταλαβαίνεις ότι ακούς έναν δίσκο από άλλον πλανήτη, και μάλλον η μεγαλοφυΐα του Francis Bebey βρίσκεται στον τρόπο που πετυχαίνει αυτόν τον συνδυασμό. Θα μπορούσε κανείς να τον χαρακτηρίσει δίσκο ηλεκτρονικής λογικής με φυσικούς ήχους.
2. Rock Bottom - Robert Wyatt (1974)
Ανατριχίλα. Έχει πολύ πόνο μέσα αυτός ο δίσκος από όλες τις απόψεις. Από το
backround του, τον τρόπο που τον στιγμάτισαν οι μουσικοί που συμμετείχαν και το πόσο βαθιά φαίνεται μέσα στα κομμάτια η ίδια η θλίψη του Robert Wyatt, αφού λίγο καιρό πριν είχε συνειδητοποιήσει ότι έμεινε ανάπηρος και κατά συνέπεια δεν είναι πια drummer. Μάλιστα, τις βάσεις των περισσότερων κομματιών τις έγραψε στο πιάνο που υπήρχε στο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν. Είναι ένας δίσκος που δεν γίνεται να ακούσεις επιφανειακά, δεν γίνεται να ακούσεις κατά τη διάρκεια της ημέρας και δεν γίνεται να ακούσεις με παρέα. Αν, όμως, πετύχεις αυτές τις συγκυρίες και αποφασίσεις να τον βάλεις στο στερεοφωνικό σου να παίξει, τίποτα δεν θα 'ναι πια ίδιο.
3. Faust IV - Faust (1973)
Ο δίσκος ξεκινάει με μια 11λεπτη κραουτίλα που σε καθηλώνει, η μακροσκελής
ανάπτυξη της οποίας κατά κάποιον τρόπο θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ένας
πιθανός ορισμός του krautrock. Κομμάτια σαν το "Jennifer" και το "Lauft" στη συνέχεια σε ταξιδεύουν, δημιουργώντας ανατρεπτικά ηχοχρώματα με περίεργους ρυθμούς και φανταστικές αρμονίες.
4. Virunga Volcano - Samba Mapangala & Orchestre Virunga (1990)
Η γκρούβα απογειώνεται σε κάθε κομμάτι. Ένας δίσκος “διαμάντι,” σε ξεσηκώνει, σε ξαφνιάζει, σε συγκινεί, και όλα αυτά με γλυκύτατες αρμονίες στις φωνές και ένα γνήσια αφρικάνικο κιθαριστικό στυλ. Οι εξωπραγματικές μπασογραμμές το κάνουν αδύνατο να μη χορέψεις.
5. Live! - Fela Ransome-Kuti And The Africa '70 With Ginger Baker (1971)
Αφού τον άκουσα πρώτη φορά, δεν ήμουνα πολύ καλά για τις επόμενες δύο μέρες. Ίσως ο πιο ωραίος live δίσκος που ξέρω, σε βάζει εντελώς στην ατμόσφαιρα της συναυλίας και σε κάνει να θες να ανταλλάξεις το βασίλειό σου για να μπορούσες να ήσουνα μπροστά.
6. Το Περιβόλι Του Τρελλού - Διονύσης Σαββόπουλος (1969)
Αδιανόητοι στίχοι καθ’ όλη τη διάρκεια, πιθανώς να δακρύσεις και λίγο άμα είσαι ευσυγκίνητος/-η. Συγκλονιστικές αν και πολύ απλές ενορχηστρώσεις επίσης, που σε προϊδεάζουν για τον επόμενό του δίσκο. Γενικά, πολύ ψυχεδελικός με μοναδικό και αμίμητο τρόπο. Οι Beatles θα τον γουστάρανε σίγουρα αν καταλάβαιναν τη γλώσσα.
7. American Beauty - Grateful Dead (1970)
Ίσως ο καλύτερος δίσκος για να έχεις στο αμάξι. Βασικά είναι ο καλύτερος λόγος για να πάρεις αμάξι άμα δεν έχεις. Οι πολυφωνίες, ο τρόπος που συνδυάζονται οι κιθάρες και οι στίχοι μάς συγκινούν βαθύτατα και μας γαληνεύουν την ψυχή. Γενικά αν εγώ πεθάνω, θέλω να τριγυρνάω με ένα αμάξι στην εξοχή και να τον ακούω.
8. Soundtracks - Can (1970)
Εντάξει, δεν έχουμε λόγια για τον δίσκο αυτόν. Θα θέλαμε σαν μπάντα να κρεμόμαστε από τις ουρές τους ενώ πρωτοτζαμάρανε αυτά τα κομμάτια και να χαχανίζαμε ευτυχισμένοι.
9. Trio - Murat Aydemir (2011)
Το Trio είναι ένας δίσκος γεμάτος γλυκοπαιγμένες μακρόσυρτες και ασυγκέραστες μελωδικές γραμμές που δεν επαναλαμβάνονται μέχρι να σου πάρουν για τα καλά το κεφάλι. Εκτός όμως από τον φανταστικό ταμπουρά του Murat Aydemir, ο οποίος θεωρείται guru της οθωμανικής κλασικής μουσικής, ενδιαφέρον έχει και η αρμονική προσέγγιση από το άλλοτε νυκτό και άλλοτε τοξωτό κοντραμπάσο, που σε συνδυασμό με την αριστουργηματική παραγωγή των τουρκικών παραδοσιακών κρουστών νοηματοδοτεί το όλο πράμα τελείως διαφορετικά.
10. Clouds Taste Metallic - The Flaming Lips (1995)
Εφηβικότατος δίσκος! Ο τελευταίος της άγριας κιθαριστικής εποχής των Flaming Lips που ισορροπεί τέλεια ανάμεσα στην πρώιμη ωμότητα και στην μετέπειτα ενορχηστρωτική μαεστρία της μπάντας. Άλλη μια εξαιρετική επιλογή για το αυτοκίνητό σας.
Σχετικό θέμα