Οι Manowar είναι ένα συγκρότημα με σπουδαία αλλά και
συγχρόνως cult ιστορία. Έχουν τόσο ορκισμένους οπαδούς όσο όμως και εχθρούς.
Βέβαια, όσοι αγαπάμε τον σκληρό ήχο, σίγουρα έχουμε περάσει κάποια στιγμή στην
ζωή μας την «φάση Manowar», έστω και ενοχικά. Και για αυτό την μια φορά τα δέκα
χρόνια που αποφασίζουν να περάσουν από την χώρα μας, μας μπαίνουν ψύλλοι στα
αυτιά. Είναι γνωστοί άλλωστε για τις μοναδικές live εμφανίσεις τους.
Έτσι ήταν λογικό η ανακοίνωση της επιστροφής των Manowar στη χώρα μας να φέρει έντονο κύμα συζητήσεων. Μέχρι και λίγες ώρες πριν το live, οι κύριες ανησυχίες των οπαδών ήταν το setlist, το πως θα αποδώσουν τα νέα μέλη της μπάντας, E.V. Martel και Anders Johansson (κιθάρες και drums αντίστοιχα), αν θα έχει κέφια ο Αρχηγός (κατά κόσμον, Joey De Maio), αλλά κυρίως αν ο Eric Adams κρατιέται ακόμα σε φόρμα. Όλες οι παραπάνω ανησυχίες θα καταρρίπτονταν με την έξοδο των βασιλιάδων στη σκηνή, αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Όπως ήταν αναμενόμενο, η κύρια μάζα των θεατών της τρίτης μέρας του Release Athens Festival παραβρέθηκε στην Πλατεία Νερού μοναχά για τους Manowar, και αυτό φάνηκε από την ιδιαίτερα χλιαρή ανταπόκριση των περισσοτέρων στις εμφανίσεις των support συγκροτημάτων. Ίσως το μόνο support που δέχθηκε το ειλικρινή χειροκρότημα του κοινού να ήταν οι «δικοί μας» Battleroar, οι οποίοι ηχητικά ταιριάζουν γάντι με τους Manowar. Πίσω από το μικρόφωνο καθόταν ο γνωστός Γιάννης Παπανικολάου (Diviner, ex-Innerwish), ο οποίος εκτόξευσε την απόδοση των τραγουδιών. Το συγκρότημα κατάφερε να τραβήξει τα βλέμματα αν και ήταν πραγματικά κρίμα να αναλάβουν το δύσκολο έργο της έναρξης της φεστιβαλικής μέρας, ενώ ο ήλιος έκαιγε. Αντιθέτως, οι «πολυεθνικοί» Imperia, δεν κατάφεραν να πείσουν με το Gothic-Rock κράμα τους. Επαναλαμβανόμενες συνθέσεις, προηχογραφημένα μέρη, και μια frontwoman που δυσκολευόταν να τραγουδήσει. Η κατάσταση άλλαξε προς το καλύτερο με την εμφάνιση των Rhapsody of Fire του Alex Staropoli, αν και ο ήχος δεν ήταν σύμμαχος τους. Αυτό όμως δεν πτόησε τους Ιταλούς, οι οποίοι βγήκαν στη σκηνή αποφασισμένοι να ζεστάνουν τον αρκετό πλέον κόσμο για το κύριο «πιάτο της βραδιάς». Αν και η μπάντα δε θυμίζει σε τίποτα τους Rhapsody που αγαπήσαμε στα 00s , μετά τις συνεχίσεις αποχωρήσεις και προσθήκες νέων μελών, το κοινό ανταποκρίθηκε θερμά στα all-time classics "Dawn of Victory" και "Emerald Sword". Με το τελευταίο, οι epic metallers αποχαιρέτησαν το ελληνικό κοινό και πλέον όλοι μετρούσαμε αντίστροφα για την μεγάλη επιστροφή των Manowar επί Αθηναϊκού εδάφους (δώδεκα χρόνια παρακαλώ).
Κάπου εδώ να σημειώσω ότι η αναμονή μεταξύ των co-headlineners και των Manowar ήταν αρκετά μεγάλη (μιάμιση ώρα), ενώ δεν ακουγόταν καμία μουσική από τα ηχεία, κάτι που φάνηκε να ενοχλεί τον κόσμο. Όμως στις 11:05 μμ, τα φώτα επιτέλους έσβησαν, η σκηνή υπερπαραγωγή με βράχους, ηφαίστεια αλλά και ηθοποιούς vikings, ξεπρόβαλε, και σύντομα ακούστηκε η γνωστή ατάκα του Orson Welles: "Ladies and Gentlemen, from the Unites States of America, all hail, Manowar". Οι τέσσερις μουσικοί ξεχύθηκαν στη σκηνή και πραγματικά μας άφησαν με το σαγόνι ανοιχτό μέχρι να φύγουν οριστικά από αυτήν. Μέσα σε μόλις λίγα δευτερόλεπτα, όλες οι φοβίες περί απόδοσης ξεχάστηκαν ολοσχερώς. Οι δύο νέοι είναι τιμιότατοι, ειδικά ο κιθαρίστας. Ο Johansson σίγουρα χρειάζεται βελτίωση αλλά του συγχωρούμε τα όποια μικρολαθάκια, καθώς όλοι βαθιά μέσα μας ξέρουμε ότι οι Manowar θα είναι πάντα το δίδυμο De Maio - Adams. Ο πρώτος επιβλητικός αλλά και συγχρόνους cult φιγούρα, παίζει το μπάσο με μαεστρία και ψυχαγωγεί το κοινό με την κάθε ευκαιρία. Ο δεύτερος ταπεινός και αγέραστος. Τσιρίζει, βγάζει επιβλητικές κραυγές, μα πάνω απ'όλα τραγουδάει σαν άγγελος.
Ο ήχος εξαιρετικός και γεμάτος, ενώ η μία επιτυχία διαδέχεται την άλλη χωρίς καν μια μικρή παύση ανάμεσα στα κομμάτια. Ειδικά σε τραγούδια όπως "Warriors of the World United", "Blood of my Enemies", "Brothers of Metal", "Thor (The Powerhead)" και φυσικά "Battle Hymn", το κοινό παραληρεί. Η μεγάλη έκπληξη όμως δεν ήταν άλλη από το "Hector's Final Hour", όπου ο Eric Adams έδωσε σεμινάριο φωνητικής.
Οι Manowar φυσικά συνέχισαν το αλλεπάλληλο σφυροκόπημα με επιτυχίες όπως τα "Kings of Metal", "Fighting the World", "Hail and Kill" και "The Power of Thy Sword". Το κοινό αντιδρούσε με εκφράσεις λατρείας: sing alongs, pits και γροθιές στον αέρα.
Λίγο πριν μας εξαντλήσουν ολοσχερώς με το "Black Wind Fire and Still", o Joey De Maio εμφανίστηκε μόνος στην σκηνή για το καθιερωμένο "Joey's Speech" όπου συνήθως ακούγονται αρκετά τραγελαφικά από τον ίδιο ενώ σπάνια λείπουν οι χοντράδες. Αυτά την φορά όμως ο Joey ήταν πιο συγκρατημένος και «αληθινός» . Μίλησε για τη αγάπη του για την χώρα μας (κλισέ θα μου πείτε αλλά αναφέρθηκε στις πρώτες του διακοπές το 1991 και την αγάπη του για το φαγητό, τον καιρό και τους ανθρώπους), και ευχαρίστησε τους απανταχού Έλληνες οπαδούς με την ανάγνωση μιας λίστας όπου αναφέρονταν οι πόλεις από τις οποίες ταξίδεψαν θεατές για να δουν τους Manowar. Η πιο ευχάριστη στιγμή όμως ήταν όταν ανέβασε στη σκηνή τους υπεύθυνους του Release και για το booking των Manowar, Θωμά Μαχαίρα και Δημήτρη Βόγλη για να τους ευχαριστήσει προσωπικά που έφεραν τους ίδιους πίσω στην Αθήνα και μάλιστα με την full παραγωγή.
Η συναυλία τελείωσε με ένα φαντασμαγορικό show με πυροτεχνήματα κάτι συνηθισμένο στα festival του εξωτερικού αλλά υπερβολικά σπάνιο στην Ελλάδα. Κατά την έξοδό μου από τον χώρο, έβλεπα μόνο χαμόγελα. Έτσι και εγώ με ένα τεράστιο χαζό χαμόγελο γύρισα σπίτι και έβαλα για άλλη μια φορά να ακούσω το "Battle Hymn". H εμφάνιση των Manowar στις 14/6/19 έχει ήδη περάσει στην ιστορία. Είτε ήταν η τελευταία τους επί ελληνικού εδάφους είτε όχι.
Έτσι ήταν λογικό η ανακοίνωση της επιστροφής των Manowar στη χώρα μας να φέρει έντονο κύμα συζητήσεων. Μέχρι και λίγες ώρες πριν το live, οι κύριες ανησυχίες των οπαδών ήταν το setlist, το πως θα αποδώσουν τα νέα μέλη της μπάντας, E.V. Martel και Anders Johansson (κιθάρες και drums αντίστοιχα), αν θα έχει κέφια ο Αρχηγός (κατά κόσμον, Joey De Maio), αλλά κυρίως αν ο Eric Adams κρατιέται ακόμα σε φόρμα. Όλες οι παραπάνω ανησυχίες θα καταρρίπτονταν με την έξοδο των βασιλιάδων στη σκηνή, αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Όπως ήταν αναμενόμενο, η κύρια μάζα των θεατών της τρίτης μέρας του Release Athens Festival παραβρέθηκε στην Πλατεία Νερού μοναχά για τους Manowar, και αυτό φάνηκε από την ιδιαίτερα χλιαρή ανταπόκριση των περισσοτέρων στις εμφανίσεις των support συγκροτημάτων. Ίσως το μόνο support που δέχθηκε το ειλικρινή χειροκρότημα του κοινού να ήταν οι «δικοί μας» Battleroar, οι οποίοι ηχητικά ταιριάζουν γάντι με τους Manowar. Πίσω από το μικρόφωνο καθόταν ο γνωστός Γιάννης Παπανικολάου (Diviner, ex-Innerwish), ο οποίος εκτόξευσε την απόδοση των τραγουδιών. Το συγκρότημα κατάφερε να τραβήξει τα βλέμματα αν και ήταν πραγματικά κρίμα να αναλάβουν το δύσκολο έργο της έναρξης της φεστιβαλικής μέρας, ενώ ο ήλιος έκαιγε. Αντιθέτως, οι «πολυεθνικοί» Imperia, δεν κατάφεραν να πείσουν με το Gothic-Rock κράμα τους. Επαναλαμβανόμενες συνθέσεις, προηχογραφημένα μέρη, και μια frontwoman που δυσκολευόταν να τραγουδήσει. Η κατάσταση άλλαξε προς το καλύτερο με την εμφάνιση των Rhapsody of Fire του Alex Staropoli, αν και ο ήχος δεν ήταν σύμμαχος τους. Αυτό όμως δεν πτόησε τους Ιταλούς, οι οποίοι βγήκαν στη σκηνή αποφασισμένοι να ζεστάνουν τον αρκετό πλέον κόσμο για το κύριο «πιάτο της βραδιάς». Αν και η μπάντα δε θυμίζει σε τίποτα τους Rhapsody που αγαπήσαμε στα 00s , μετά τις συνεχίσεις αποχωρήσεις και προσθήκες νέων μελών, το κοινό ανταποκρίθηκε θερμά στα all-time classics "Dawn of Victory" και "Emerald Sword". Με το τελευταίο, οι epic metallers αποχαιρέτησαν το ελληνικό κοινό και πλέον όλοι μετρούσαμε αντίστροφα για την μεγάλη επιστροφή των Manowar επί Αθηναϊκού εδάφους (δώδεκα χρόνια παρακαλώ).
Κάπου εδώ να σημειώσω ότι η αναμονή μεταξύ των co-headlineners και των Manowar ήταν αρκετά μεγάλη (μιάμιση ώρα), ενώ δεν ακουγόταν καμία μουσική από τα ηχεία, κάτι που φάνηκε να ενοχλεί τον κόσμο. Όμως στις 11:05 μμ, τα φώτα επιτέλους έσβησαν, η σκηνή υπερπαραγωγή με βράχους, ηφαίστεια αλλά και ηθοποιούς vikings, ξεπρόβαλε, και σύντομα ακούστηκε η γνωστή ατάκα του Orson Welles: "Ladies and Gentlemen, from the Unites States of America, all hail, Manowar". Οι τέσσερις μουσικοί ξεχύθηκαν στη σκηνή και πραγματικά μας άφησαν με το σαγόνι ανοιχτό μέχρι να φύγουν οριστικά από αυτήν. Μέσα σε μόλις λίγα δευτερόλεπτα, όλες οι φοβίες περί απόδοσης ξεχάστηκαν ολοσχερώς. Οι δύο νέοι είναι τιμιότατοι, ειδικά ο κιθαρίστας. Ο Johansson σίγουρα χρειάζεται βελτίωση αλλά του συγχωρούμε τα όποια μικρολαθάκια, καθώς όλοι βαθιά μέσα μας ξέρουμε ότι οι Manowar θα είναι πάντα το δίδυμο De Maio - Adams. Ο πρώτος επιβλητικός αλλά και συγχρόνους cult φιγούρα, παίζει το μπάσο με μαεστρία και ψυχαγωγεί το κοινό με την κάθε ευκαιρία. Ο δεύτερος ταπεινός και αγέραστος. Τσιρίζει, βγάζει επιβλητικές κραυγές, μα πάνω απ'όλα τραγουδάει σαν άγγελος.
Ο ήχος εξαιρετικός και γεμάτος, ενώ η μία επιτυχία διαδέχεται την άλλη χωρίς καν μια μικρή παύση ανάμεσα στα κομμάτια. Ειδικά σε τραγούδια όπως "Warriors of the World United", "Blood of my Enemies", "Brothers of Metal", "Thor (The Powerhead)" και φυσικά "Battle Hymn", το κοινό παραληρεί. Η μεγάλη έκπληξη όμως δεν ήταν άλλη από το "Hector's Final Hour", όπου ο Eric Adams έδωσε σεμινάριο φωνητικής.
Οι Manowar φυσικά συνέχισαν το αλλεπάλληλο σφυροκόπημα με επιτυχίες όπως τα "Kings of Metal", "Fighting the World", "Hail and Kill" και "The Power of Thy Sword". Το κοινό αντιδρούσε με εκφράσεις λατρείας: sing alongs, pits και γροθιές στον αέρα.
Λίγο πριν μας εξαντλήσουν ολοσχερώς με το "Black Wind Fire and Still", o Joey De Maio εμφανίστηκε μόνος στην σκηνή για το καθιερωμένο "Joey's Speech" όπου συνήθως ακούγονται αρκετά τραγελαφικά από τον ίδιο ενώ σπάνια λείπουν οι χοντράδες. Αυτά την φορά όμως ο Joey ήταν πιο συγκρατημένος και «αληθινός» . Μίλησε για τη αγάπη του για την χώρα μας (κλισέ θα μου πείτε αλλά αναφέρθηκε στις πρώτες του διακοπές το 1991 και την αγάπη του για το φαγητό, τον καιρό και τους ανθρώπους), και ευχαρίστησε τους απανταχού Έλληνες οπαδούς με την ανάγνωση μιας λίστας όπου αναφέρονταν οι πόλεις από τις οποίες ταξίδεψαν θεατές για να δουν τους Manowar. Η πιο ευχάριστη στιγμή όμως ήταν όταν ανέβασε στη σκηνή τους υπεύθυνους του Release και για το booking των Manowar, Θωμά Μαχαίρα και Δημήτρη Βόγλη για να τους ευχαριστήσει προσωπικά που έφεραν τους ίδιους πίσω στην Αθήνα και μάλιστα με την full παραγωγή.
Η συναυλία τελείωσε με ένα φαντασμαγορικό show με πυροτεχνήματα κάτι συνηθισμένο στα festival του εξωτερικού αλλά υπερβολικά σπάνιο στην Ελλάδα. Κατά την έξοδό μου από τον χώρο, έβλεπα μόνο χαμόγελα. Έτσι και εγώ με ένα τεράστιο χαζό χαμόγελο γύρισα σπίτι και έβαλα για άλλη μια φορά να ακούσω το "Battle Hymn". H εμφάνιση των Manowar στις 14/6/19 έχει ήδη περάσει στην ιστορία. Είτε ήταν η τελευταία τους επί ελληνικού εδάφους είτε όχι.
Setlist
Manowar
Warriors Οf Τhe World United
Blood Οf My Enemies
Brothers Οf Metal Pt.1
Call Τo Arms
Hand Οf Doom
Sons Οf Odin
Hector's Final Hour
Swords Ιn Τhe Wind
Battle Hymn
Thor (The Powerhead)
Kings Of Metal
Bass Solo
Fighting The World
Hail And Kill
The Power Of Thy Sword
King Of Kings
House Of Death
Joey's Speech
Encore:
Black Wind, Fire and Steel