Τι θα ακούσεις:
Funky techno με παραδοσιακές και ελαφρορεμπέτικες επιρροές, έντεχνο rock, ορχηστρικά με electronic στοιχεία
Τραγούδια που αξίζει να ακουστούν:
Η Αγάπη Μένει, Άλλη Μια Μέρα, Ρακί, Να Ρωτάς
Βαθμολογία:
6,5
Σεμνή, αλλά και τολμηρή, όπως ίσως συμπεραίνει κανείς μετά τον πρώτο της αυτό δίσκο, η Λαμπρινή Καρακώστα, πέραν των ερμηνειών, επωμίστηκε επίσης τη σύνθεση και στιχουργία των έντεκα τραγουδιών του δίσκου. Τραγουδιών που αποτελούν μια ποικιλόμορφη, φρέσκια πρόταση που διαφέρει από το «επιμελώς ατημέλητο» που προτιμούν πολλοί νέοι δημιουργοί.
Μπορεί κανείς να κατανοήσει πως η Λαμπρινή Καρακώστα και η ομάδα της έχουν δουλέψει πολύ για τον δίσκο αυτό. Από τις πλούσιες και δουλεμένες ενορχηστρώσεις έως και τα τρία ταιριαστά video clip του δίσκου φαίνεται πως η θέση του κάθε στοιχείου του δίσκου αποδεικνύει ότι η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά. Μια ακόμη συναρπαστική λεπτομέρεια που μαρτυρά την εργατικότητα της τραγουδίστριας και της ομάδας της είναι κατ' αρχάς ο ευρηματικότατος τίτλος του δίσκου (και του πρώτου του τραγουδιού) «Ακούγομαι;». Εκφράζεται η αγωνία για το αν θα ακουστούν όσα η δημιουργός έχει να πει, ίσως ακόμη και αν η συναισθηματική της έκφραση και κατάθεση μέσω του δίσκου αυτού θα βρει το εκάστοτε αντίκρυσμα. Κατά τη γνώμη μου, η «ιντριγκαδόρικη» αυτή επιλογή τίτλου πετυχαίνει το σκοπό της να προσελκύσει τον ακροατή. Η άνεση που έχει η τραγουδοποιός με την στιχουργική έκφραση, άλλωστε, παρατηρείται και στα εκάστοτε τραγούδια που στην πληθώρα τους παρουσιάζουν στιχουργικό ενδιαφέρον.
Το άλμπουμ ανοίγει με το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου. Αν και σίγουρα δεν αποτελεί την πιο εμπορική επιλογή για άνοιγμα ενός δίσκου και μπορεί να ξενίσει τον - αμύητο σε τέτοια ακούσματα - ακροατή, στο σύνολο του δίσκου συνδράμει καθοριστικά στην αποκωδικοποίηση της καλλιτεχνικής ποιότητάς του. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με το ορχηστρικό κλείσιμο, στο οποίο αν και δεν είναι τόσο σημαντικό το εμπορικό ρίσκο (τελείωμα του δίσκου γαρ), σίγουρα αποτελεί σημαντικό στοιχείου του συνόλου του δίσκου. Τα υπόλοιπα τραγούδια, άρτια τοποθετημένα, κατορθώνουν να διατηρήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον του ακροατή καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου.
Αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό του δίσκου είναι το γεγονός πως η Λαμπρινή Καρακώστα επέλεξε και ερμήνευσε τραγούδια κατάλληλα για κάθε ώρα, κάθε εποχή, κάθε συναισθηματική διάθεση. Είναι αυτή η αξιέπαινη ποικιλομορφία του δίσκου αυτού που θα τον καθιστούσε ιδανικό ακόμη και για μια μουσικοθεατρική παράσταση και που προβάλλει έντονα το αντίστοιχο ταλέντο της δημιουργού. Με μια πιο επισταμένη ακρόαση, άλλωστε, μια ανάλογη ποικιλομορφία, μπορεί να παρατηρηθεί και στις μουσικές καταβολές και επιρροές της δημιουργού. Επιρροές που είτε κάπως ήταν αναμενόμενες (π.χ. λόγω της συνεργασίας της με το Σωκράτη Μάλαμα) είτε εκπλήσσουν δεδομένης της μέχρι τώρα μουσικής της πορείας, εμφανίζοντας γνωρίσματα της νέας δημιουργού που δύσκολα φανταζόμασταν.
Η Λαμπρινή Καρακώστα με αυτό το δίσκο φαίνεται πως, παρά το νεαρό της ηλικίας της αλλά και τη μικρή ακόμα πορεία της στο μουσικό στερέωμα, έχει να προσφέρει πολλά στην τέχνη και έχει να πει πράγματα που μάλλον λείπουν έντονα από τη νέα γενιά δημιουργών. Όπως φαίνεται μέσω του «Ακούγομαι;», κερδίζει το στοίχημα της μουσικής τέχνης όχι μόνο με την μεστή και καλλιεργημένη φωνή της, ούτε μόνο με το συνδυασμό του αστείρευτου ταλέντου της με την εργατικότητά της, αλλά πολύ περισσότερο με τη διακριτική διαφορετικότητα που αφορά στο πολιτισμικό εκτόπισμα που φέρει.