Wacken Open Air 2019: Slayer, UFO, Sabaton, Queensryche, Anthrax, Opeth, Prophets of Rage, Saxon, Rage

Στο μουσικό κομμάτι του φεστιβάλ, σε τέσσερις μέρες κατάφεραν και έπαιξαν πάνω από διακόσιες μπάντες μοιρασμένες σε δέκα σκηνές.

Ενώ η μέρα αυτή ποτέ δεν αναγράφεται στο πρόγραμμα και το φεστιβάλ επίσημα ξεκινάει την Πέμπτη, παρόλα αυτά έχει το ενδιαφέρον της. Την μέρα αυτή λειτουργούν μόνο οι μικρές σκηνές που είναι : η Biergarden stage, οι δυο σκηνές  στο  Wackninger Village , Wackinger και Wasteland stage, οι σκηνές του Bullhead City Cyrcus, W.E.T και Headbangers stage, το Wacken Metal Church και η νέα σκηνή με όνομα History stage. Ωστόσο δεν είναι και λίγα αυτά που είδαμε την Τετάρτη που μας άνοιξαν την όρεξη ακόμα περισσότερο για τις μέρες που θα ακολουθούσαν.

Έτσι η μέρα μας ξεκίνησε στο History stage, όπου ο διεθνής διαγωνισμός Metal Battle είχε ήδη ξεκινήσει. Καταφέραμε να δούμε την συμμετοχή της Πολωνίας με τους Vane που άφησαν πολύ καλές εντυπώσεις και ξεσήκωσαν το κοινό που ήρθε να τους παρακολουθήσει. Ακολούθησε η Ρωσία ενώ αργότερα μέσα στην ημέρα είχαμε και την ελληνική συμμετοχή με τους Fall of Order, οι οποίοι ταρακούνησαν τη σκηνή και παρέδωσαν δυνατές δόσεις death metal.

Διπλά ακριβώς στο λεγόμενο Bullhed city cyrcus ετοιμάζονταν οι εμφανίσεις των The Addicts, UFO, Rose Tattoo, και Sisters of Mercy.

Σαρωτικοί οι Βρετανοί The Addicts, μια μπάντα που υπάρχει από το 1975. Ατόφιο αγγλικό punk και το κοινό σε έκσταση. Ο frontman τους Keith Warren μεταμφιεσμένος σε τζόκερ σε απίστευτη φόρμα και η μπάντα κέρδισε το κοινό από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα.

Και ενώ όλα ήταν έτοιμα λίγο αργότερα για το show των UFO, μια υποψία καταιγίδας πάγωσε για λίγη ώρα όλο το φεστιβάλ, και οι διοργανωτές μας ζήτησαν να εγκαταλείψουμε τους χώρους για λόγους ασφαλείας.

Είναι φοβερό πώς μέσα σε λίγα μόλις λεπτά άδειασε μια ολόκληρη τέντα με δέκα χιλιάδες κόσμου χωρίς γκρίνιες και απρόοπτα. Όλοι έδειχναν να συμμορφώνονται απόλυτα με τις υποδείξεις των διοργανωτών. Αφού αναζητήσαμε και εμείς ένα ασφαλές σημείο, μετά από περίπου μισή ώρα, ενώ ο κίνδυνος είχε απομακρυνθεί, συνέχισε κανονικά το πρόγραμμα των συναυλιών με μικρή καθυστέρηση. Δυστυχώς καθώς περνούσε η ώρα όλο και περισσότερος κόσμος μαζευόταν στην κλειστή σκηνή, με αποτέλεσμα να μην αφήνουν άλλο κόσμο να μπει μέσα. Έτσι το set των Rose Τattoo και των Sisters of Mercy τα παρακολουθήσαμε από την τεράστια οθόνη που είχε στηθεί απ΄ έξω παρέα με χιλιάδες άλλους οπαδούς που όσο υπήρχε μπίρα να ρέει άφθονη, όλοι ήμασταν παραπάνω από χαρούμενοι και αργά το βράδυ πήραμε τον δρόμο για τις σκηνές μας γεμάτοι ανυπομονησία για την επόμενη μέρα.

Ο Αύγουστος μας υποδέχτηκε με έναν υπέροχο ήλιο και συνθήκες ιδανικές για να απολαύσει κανείς ένα τέτοιο φεστιβάλ.

Εκμεταλλευτήκαμε λίγο το γεγονός ότι οι συναυλίες ξεκινούσαν κάπως αργά και κάναμε μια βόλτα στο χωριό του Wacken οπού βρήκαμε έναν πάγκο στον οποίο ένας συνεταιρισμός γυναικών του χωριού πουλούσε παραδοσιακά γλυκά και καφέ. Ότι έπρεπε για ένα γεμάτο πρωινό γεύμα.

Κατά την επιστροφή μας είχε έρθει ή ώρα για την πρώτη μπάντα που θα έπαιζε στις μεγάλες σκηνές. Δεν ήταν άλλη από τους Skyline. Για την ιστορία οι Skyline είναι η πρώτη μπάντα που έπαιξε ποτέ στο φεστιβάλ αυτό το 1990 και ο διοργανωτής του φεστιβάλ Thomas Jensen ήταν τότε ο μπασίστας τους. Μιας και η φετινή διοργάνωση ήταν επετειακή καθώς συμπληρώθηκαν τριάντα χρόνια ύπαρξης του θεσμού, η εμφάνισή τους είχε καθαρά πανηγυρικό χαρακτήρα. Έπαιξαν κυρίως κομμάτια-διασκευές από μεγάλες μπάντες που είχαν εμφανιστεί μέσα στα χρόνια στο Wacken, ενώ δεν έλειψαν και οι εκπλήξεις όπως η συμμετοχή του ίδιου του Thomas Jensen στο μπάσο για ένα κομμάτι, η guest εμφάνιση της Doro καθώς και η συμμετοχή του δικού μας Gus G. να διασκευάζει Ozzy, μέσα σε αποθέωση από το κοινό. Ίσως η πιο διασκεδαστική επίσημη έναρξη αυτής της τεράστιας γιορτής για τα 30 χρόνια του φεστιβάλ αυτού.

Η συνέχεια περιελάμβανε ένα στρατό από μπάντες μεγαθήρια όπως οι Krokous οι οποίοι πραγματοποίησαν εκεί την τελευταία τους συναυλία σε κλίμα συγκίνησης, Testament, Hammerfall, Airbourne, Dark Funeral, Unleashed, Hellhamer και τέλος το μεγάλο headliner show των Sabaton οι οποίοι χρησιμοποίησαν και τις δυο σκηνές σε μια εμφάνιση που θα θυμόμαστε για πολύ καιρό. 

Άρματα μάχης, φωτιές, μάχες, όλα στο concept του νέου τους δίσκου με θεματολογία τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο. Παρόλα αυτά θυσίασα λίγο από το set των Sabaton για να ανέβω στην κλειστή σκηνή για τους Dark Funeral ως λάτρης του ακραίου ήχου και δεν το μετάνιωσα καθόλου.Τρομερή εμφάνιση από τους Σουηδούς με λυσσαλέα και συμπαγή παιξίματα και ένα set list εφ΄όλης της ύλης (Unchain my Soul, My Funeral, Open the Gates και άλλα). Σίγουρα μια από τις αγαπημένες μου εμφανίσεις για το φετινό Wacken. Στη συνέχεια ήρθε η ώρα για τον Tom Warrior να παίξει ένα δυνατό set από τους ιστορικούς Hellhammer και αμέσως μετά βρεθήκαμε λίγο ξανά στην history stage όπου προλάβαμε την μπάντα από τη Ουρουγουάη και σχεδόν εξαντλημένοι φύγαμε για το κάμπινγκ εν μέσω παχιάς ομίχλης. 

Σίγουρα μια από τις πιο συναρπαστικές μέρες του φεστιβάλ, καθώς πολλά από τα ονόματα που είχα βάλει ως στόχο να δω εμφανίζονταν εκείνη την μέρα.

Έτσι λοιπόν έπρεπε να ξυπνήσω νωρίς και να είμαι έτοιμος γιατί στις έντεκα ακριβώς το πρωί οι Jinjer ξεκινούσαν το show τους. Σίγουρα μια μπάντα που δεν ήθελα με τίποτα να χάσω και δικαιώθηκα. Ακόμη κι αν ήταν πρωί, οι Ουκρανοί δεν δίστασαν να μας κάνουν να χτυπιόμαστε ανελέητα, ενώ το crowd surfing είχε πάρει φωτιά. Εκρηκτική η frontwoman τους Tatiana Shmailyuk, ανέπτυξε όλες τις φωνητικές της ικανότητες, τόσο στα «βρώμικα» όσο και στα καθαρά φωνητικά και ακούσαμε κομματάρες όπως τα Words Of Wisdom, Ape, I Speak Astronomy και Dreadful Moments.

Συμπέρασμα: Αν είναι πρωί και δεν έχετε πιει καφέ, μια καλή  δόση από Jinjer είναι αρκετή να σας έχει στην τσίτα όλη την υπόλοιπη μέρα (και νύχτα).

Στη συνέχεια ήρθε η ώρα για τους θρύλους του prog, Queensryche. Για να πω την αλήθεια μου (και μάλλον δεν είμαι ο μόνος), έχω συνδέσει στο μυαλό μου την μπάντα αυτή με την φωνή του Tate. Παρόλα αυτά απέδειξαν πόσο μεγάλη μπάντα είναι ακόμα και σήμερα. Φυσικά highlight τα κομμάτια από το Operation Mindcrime. Μια εξαιρετική και αψεγάδιαστη εμφάνιση και ευελπιστώ για κάτι αντίστοιχο τον Νοέμβρη που θα τους έχουμε και στην Ελλάδα.

Στη συνέχεια, οι Ελβετοί Eluveitie ανέβηκαν στη σκηνή. Παρόλο που τους έχουμε φιλοξενήσει αρκετές φορές στην χώρα μας, δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να τους δω από κοντά.

Και εδώ θα πω ότι με το προηγούμενο line up τους προτιμούσα περισσότερο και η συναυλία τους ήταν κάπως κατώτερη των προσδοκιών μου. Είχα την αίσθηση ότι ενώ παικτικά ήταν άρτιοι, τους έλειπε η επικοινωνία με το κοινό και σε κουβέντες που είχα αργότερα με άλλους οπαδούς, κανείς δεν φάνηκε απόλυτα ικανοποιημένος από την εμφάνιση αυτή.

Και εδώ όμως το show τους διεκόπη γιατί αναμενόταν ισχυρή καταιγίδα. Αφού έγιναν οι σχετικές ανακοινώσεις σε όλες τις σκηνές, ζητήθηκε από τον κόσμο να εγκαταλείψει τους χώρους του φεστιβάλ και να αναζητήσει ασφαλές μέρος μέχρι να περάσει η καταιγίδα.

Αυτό που αξίζει να σημειωθεί είναι ότι διαρκώς προέτρεπαν τον κόσμο να βοηθήσει τον διπλανό του και όλοι ήταν πρόθυμοι να το κάνουν. Περίπου δύο ώρες αργότερα ο κίνδυνος έδειχνε να περνάει και το πρόγραμμα του φεστιβάλ συνεχίστηκε κανονικά, με μερικές αλλαγές για τις οποίες οι διοργανωτές μας κρατούσαν ενήμερους διαρκώς.

Έτσι κατάφερα και είδα, Anthrax, οι οποίοι έκαναν μια εμφάνιση σχεδόν ίδια με αυτή της Αθήνας και τους Body Count μαζί με τον Ice-T. Σκληροπυρηνικό hard core show με πολύ ξύλο στα mosh pits. Πρώτο κομμάτι Ace of Spades από Motörhead και ακολούθησε πανικός. Highlight το crowd surfing ενός πιτσιρικά δέκα (10) μόλις χρονών, με τον Ice-T να του λέει: μικρέ, θέλω να ξέρεις ότι έχεις τους πιο cool γονείς του κόσμου. Φυσικά όλοι ξέσπασαν σε θερμά χειροκροτήματα και κραυγές. Έπαιξαν και άλλες δυο διασκευές, μια από Exploited και ένα μέρος του Postmortem των Slayer αποδίδοντας έτσι φόρο τιμής στην τεράστια μπάντα του thrash που θα έπαιζαν εκεί λίγες ώρες αργότερα.

Αναλυτικά το set list τους για το Wacken ήταν:

  

Λίγο αργότερα στην κλειστή (Bullhed) σκηνή οι Cradle of Filth σε ένα ρεσιτάλ φωτιάς και χάους με τον Dani Filth και την υπόλοιπη συμμορία να αποδεικνύουν περίτρανα γιατί είναι τόσο σπουδαία μπάντα. Κανονικά ήταν να εμφανιστούν το μεσημέρι στην μεγάλη σκηνή αλλά λόγω της διακοπής άλλαξε η ώρα και ο χώρος εμφάνισής τους, και μάλλον καλύτερα, έτσι ώστε να αναδειχτεί το καλοστημένο light και fire show που είχαν ετοιμάσει για εμάς.

Όμως είχε φτάσει η ώρα για τους Meshuggah. Μια μπάντα που ήθελα διακαώς για δω ζωντανά και μέχρι τώρα δεν είχα την ευκαιρία. 

Δυστυχώς έπρεπε να επιλέξω διότι την ίδια ακριβώς ώρα σε γειτονική σκηνή έπαιζαν οι Demons & Wizards (η μπάντα σύμπραξη των Blind Guardian και Iced Earth), οι οποίοι επισκέφθηκαν τη χώρα μας τον Ιούνιο που πέρασε στο Chania Rock Festival. H επιλογή μου όμως ήταν σαφής: Meshuggah. Οι Σουηδοί δεν χαρίστηκαν σε κανέναν από τον πρώτο κιόλας κομμάτι. Χωρίς ιδιαίτερα σκηνικά, φωτιές και φανφάρες, αποδείχτηκαν δεινοί εκτελεστές με αρτιότητα σε όλο τους το μεγαλείο. Κομμάτια που στο άκουσμά τους νομίζεις ότι δεν είναι δυνατόν να αποδοθούν από ανθρώπινο ον, έκαναν τα σαγόνια μας να πέσουν στο έδαφος. Η αρχή έγινε με το  Pravus ενώ ακολούθησαν τα Lethargica, Straws Pulled at Random, Rational Gaze, ενώ ο πανικός ολοκληρώθηκε με το Bleed και τον κόσμο από κάτω να χάνει κυριολεκτικά το έδαφος κάτω από το πόδια του.

Δεν προλάβαμε να συνέλθουμε από το σοκ που μας κέρασαν οι Meshuggah και στο καπάκι Slayeeeeer...

Απανωτά χτυπήματα κάτω από τη μέση! Το show τους ήταν ακριβώς ότι είδαμε και στην Αθήνα στις 13 Ιουλίου. Η μπάντα σε τρελή φόρμα και όλοι ξέραμε ότι δεν θα έχουμε την ευκαιρία να τους δούμε ποτέ ξανά ζωντανά. Οι φωτιές στο show τους ήταν χαλαρά διπλάσιες από αυτές της Αθήνας και η ένταση και η ενέργεια διαρκώς στα κόκκινα. Λόγω της πίεσης του χρόνου δεν είδαμε τον Araya να αποχαιρετά το κοινό όπως στην Αθήνα. Παρόλα αυτά η εμφάνισή τους αυτή αποτέλεσε μια από τις πιο σημαντικές για όλο το φεστιβάλ.

Το σβήσιμο της επικής τρίτης μέρας του Wacken Open Air 2019 το έκαναν οι Opeth. Λίγοι οι τολμηροί που άντεξαν να δουν όλο τους το set από την πρώτη γραμμή. Εμείς προτιμήσαμε να αράξουμε σε ένα κοντινό κιόσκι και να τους απολαύσουμε από απόσταση, καθώς τα πόδια μας πλέον δεν μας κρατούσαν από την ορθοστασία και το περπάτημα την μέρας.

Ξεκίνησαν με το Sorceress από τον τελευταίο ομώνυμο δίσκο τους και ακολούθησε μια αναφορά σε σχεδόν όλη τους την δισκογραφία από το  Blackwater Park και μετά, παραλείποντας εντελώς τις πρώτες δουλειές τους.

Εξαντλημένοι και πονεμένοι πήραμε τον δρόμο για τις σκηνές μετά από τις τελευταίες μπύρες, αλλά με το χαζό χαμόγελο να διαγράφεται έντονο στις φάτσες μας.

Η μέρα αυτή μας βρήκε όλους υπερβολικά κουρασμένους αλλά καταφέραμε να μαζέψουμε ότι δυνάμεις και κουράγιο μας είχε μείνει μπας και καταφέρουμε να αντέξουμε.

Για καλή μου τύχη ότι είχα σημειώσει να δω εκείνη την μέρα ξεκινούσε το απόγευμα, οπότε είχα αρκετό χρόνο για χαλάρωση προτού ριχτώ ξανά στην μάχη την ενημέρωσης. Έτσι χωρίς άγχος χάζεψα λιγάκι μια γερμανική «μπυροβαρελάδική» μπάντα Die Kassierer, που όλα τα μέλη της ήταν οι κλασικοί μπυροκοιλιάδες μπαρμπάδες σαν να ήταν βγαλμένοι από καρτούν. Φυσικά όλα τους τα κομμάτια μιλούσαν για μπύρες και μεθύσια και το κοινό έδειχνε να τους απολαμβάνει στο έπακρο.

Λίγο αργότερα έφτασε η ώρα της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων του φετινού Metal Battle (Περισσότερα για τον διαγωνισμό αυτόν μπορείτε να διαβάσετε εδώ)

Οι νικητές της φετινής διοργάνωσης ήταν οι Varang Nord από την Λετονία (folk- pagan metal) ενώ σχετικά καλή θέση (εκτός δεκάδας όμως) έφεραν και οι δικοί μας Fall Of Order. Όπως και να έχει όμως ο ανταγωνισμός σε αυτόν τον διαγωνισμό είναι τόσο μεγάλος και όλα κρίνονται στις λεπτομέρειες. Και όπως τόνισαν οι διοργανωτές, «όλες οι μπάντες πρακτικά είναι νικήτριες αφού κατάφεραν να φτάσουν ως εδώ και να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα», δηλαδή να παίξουν στο Wacken.

Κατά τις 16:30 είχε έρθει η ώρα να δω τους TesseracT, μια μπάντα που δεν κατάφερα να παρακολουθήσω στην Αθήνα λίγες εβδομάδες νωρίτερα και μου είχαν κεντρίσει το ενδιαφέρον. Φοβερές συνθέσεις με πολύ δύσκολα μέρη. Επικεντρώθηκαν περισσότερο στο τελευταίο τους album με τίτλο Sonder από το οποίο έπαιξαν τέσσερα κομμάτια και τα υπόλοιπα του set τους από της παλαιότερη δισκογραφία τους.

Δυστυχώς δεν κατάφερα να δω ολόκληρη την συναυλία τους καθώς λίγη ώρα αργότερα εμφανίζονταν οι Prophets of Rage, τους οποίους θα έχουμε τη χαρά να τους απολαύσουμε στις 27 Αυγούστου στην Αθήνα. Ίσως η πιο ευχάριστη συνεύρεση για όλους εμάς που μεγαλώσαμε με Rage Against The Mashine, Public Enemy και Cypress Hill. Το πάρτι που στήθηκε δεν είχε προηγούμενο. Ένα χωράφι να πηγαίνει πάνω-κάτω και μια μπάντα που πραγματικά θα είστε τυχεροί όσοι καταφέρετε να τους δείτε ζωντανά. Δεν άφησαν κανέναν παραπονεμένο και πως θα μπορούσαν άλλωστε με τέτοιο play list:

Η τελευταία αυτή μέρα είχε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά της. Τους Parkway Drive που ακολουθούσαν τους έχασα δυστυχώς, αλλά άκουσα ότι ήταν εκπληκτικοί και σειρά είχαν οι Powerwol, ενώ παράλληλα στην Louder stage οι Avatar. Εδώ επέλεξα να δω μισό και μισό το set από κάθε μπάντα. Φυσικά για τους Γερμανούς οι Powerwolf είναι τεράστια μπάντα και φάνηκε αυτό από τον κόσμο που συγκεντρώθηκε την ώρα του show τους. Εξαιρετικοί και οι Avatar που δεν τους είχα δει ξανά.

Ο επόμενος μου στόχος ήταν το μεσαιωνικό χωριό η αλλιώς το wackinger village όπου θα έπαιζαν οι Skyclad. Μπορεί να τους έχω δει σχεδόν όλες τις φορές που έχουν έρθει στην Αθήνα, αλλά είναι μια μπάντα που υπεραγαπώ και δεν θα του έχανα για κανένα λόγο.Τι να πρωτο- χωρέσει από όλη τους την δισκογραφία μέσα σε ένα set σκάρτης ώρας. Παρόλα αυτά η εμφάνισή τους ήταν δυναμίτης. Spinning Jenny,Change Is Coming, Great Blow for a Day Job, The Parliament of Fools, μερικά μόνο από τα κομμάτια που έπαιξαν και παρόλο που η σκηνή αυτή θεωρείται σχετικά μικρή, ήταν πολλοί αυτοί που επέλεξαν να αφήσουν για λίγο το χάος των μεγάλων σκηνών και να τους απολαύσουν.

Για το τέλος είχα αφήσει να δω Saxon και Rage. Οι Saxon πιστοί στον ήχο τους ήταν καταπληκτικοί και για την ηλικία τους με φουλ ενέργεια και πάθος για αυτό που κάνουν. Διαφορετικό από την εμφάνισή τους στην Αθήνα (την χρονιά που μας πέρασε) και πολύ εντυπωσιακό ήταν το stage show, με το αεροπλάνο και τον αετό να γεμίζουν σχεδόν όλη τη σκηνή. Χορταστικό play list και όλοι έδειχναν να περνάνε υπέροχα.

Και το μεγάλο φινάλε του φεστιβάλ. Η εμφάνιση των Rage με συμφωνική ορχήστρα. Δεν νομίζω ότι μπορούσε να τελειώσει καλύτερα η τελευταία μέρα. Η μπάντα με την ορχήστρα έδεναν αρμονικά μεταξύ τους και παρόλο το περασμένο της ώρας (δυο παρά τέταρτο τα ξημερώματα) όλοι έδειχναν σε εξαιρετική φόρμα.

Επί της ουσίας παρουσίασαν ζωντανά όλο τον δίσκο "XIII" και όποιος δεν τον έχει ακούσει, καλό είναι να το κάνει τώρα.

Η ώρα ήταν τρεις και κάτι και το Wacken Open Air 2019 είχε μόλις περάσει στο παρελθόν. Η διάχυτη γνώμη σχεδόν όλων των οπαδών ήταν ότι δεν τους έδωσε την αίσθηση του εορτασμού των 30 χρόνων. Όλοι περίμεναν πιο τρανταχτά ονόματα, αλλά από την άλλη θα τολμήσω να πω ότι το χάρηκα και το έζησα στο έπακρο και αυτή τη χρονιά (και ας μην μπορούσα να περπατήσω για τις επόμενες μέρες). Το σίγουρο είναι πως κάθε φορά που τελειώνει ένα  Wacken, τόσο περισσότερο σου ανοίγει η όρεξη να είσαι και την επόμενη χρονιά εκεί.

Ήδη το άρθρο αυτό είναι τεράστιο οπότε δεν θα αναλωθώ πιο αναλυτικά σε θέματα διοργάνωσης (που είναι τέλεια και στην παραμικρή λεπτομέρεια). Θα σας ενοχλήσω γι αυτό κάποια άλλη στιγμή.

Προς το παρόν έχω μόνο να πω πόσο ευτυχής ήμουν που κατάφερα και φέτος να είμαι εκεί και ήδη από τώρα σκέφτομαι το επόμενο!

Σχετικό θέμα

Better Call Rampas

Better Call Rampas: Οι Ύποπτες Συναυλιακές Φήμες του 2024