Τι θα ακούσεις:
dark wave, neoclassical, industrial
Τραγούδια που αξίζει να ακούσεις:
Butcher of the World, Sorrow! Sorrow! Sorrow!
Βαθμολογία:
5
Αποτελεί κατά πάσα πιθανότητα την πιο αμφιλεγόμενη κυκλοφορία της χρονιάς. Τα σχόλια που έχουν γίνει ποικίλουν. Από τη μία, μιλούν για ένα συνταρακτικό μουσικό έργο και από την άλλη, για μια υποτιθέμενη προσπάθεια της καλλιτέχνιδας να διακριθεί μέσω «ακραίων» ήχων. Η Kristin Hayter εμφανίζεται με το καλλιτεχνικό όνομα Lingua Ignota και είναι πλέον ένα από τα μουσικά πρόσωπα του 2019 χάρη στο “Caligula”, το οποίο κυκλοφόρησε εν μέσω καλοκαιριού έχοντας ως αποτέλεσμα τον διχασμό όσων άκουσαν τα τραγούδια της.
Η Lingua Ignota γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καλιφόρνια. Η παιδική και εφηβική της ηλικία πέρασε από χίλια κύματα, καθώς υπήρξε θύμα ενδοοικογενειακής αλλά και σεξουαλικής βίας. Και όλα αυτά αποτυπώνονται στα καινούρια κομμάτια της με τον πιο έντονο τρόπο. Η άκρως experimental διάθεση συναντά την πιο «σκοτεινή» πλευρά της μουσικής εν μέσω κραυγών. Η αλήθεια είναι πως δεν είναι εύκολο να ολοκληρώσει την ακρόαση όλου του άλμπουμ κάποιος που δεν είναι μυημένος σε τέτοιου είδους μελωδίες. Ωστόσο, αν δοθεί η ευκαιρία, θα εμφανιστούν κάποιες καλές στιγμές όπως το συνταρακτικό “Butcher of the World”. Η προσωπική μου στάση απέναντι στον δίσκο ήταν η εξής: την ίδια μέρα της κυκλοφορίας του (19 Ιουλίου) τον άκουσα ολόκληρο. Πέρασαν δύο εβδομάδες για να τον ξαναπιάσω και μέχρι σήμερα τον έχω ακούσει πέντε φορές.
Το “Fragrant Is My Many Flower’d Crown” επιδεικνύει τις σπουδές στην κλασική μουσική που έχει κάνει η Lingua Ignota. Με αυτόν τον τρόπο καταφέρνει να τραβήξει το ενδιαφέρον. Στη συνέχεια, βέβαια, όλα σκοτεινιάζουν πάλι, με την Αμερικανή να επιστρέφει στην doom αισθητική της και τις αγωνιώδεις κραυγές της. Η προσπάθεια να αφυπνίσει κάθε σκοτεινή πλευρά της ψυχής οδηγεί σε έναν ακατανόητο συνδυασμό ενός industrial στυλ με την κλασική μουσική. Μπορώ να κατανοήσω τη θέληση για δημιουργία του εσωτερικού κόσμου μέσω των προσωπικών εμπειριών, αλλά το ακραίο που αγγίζουν τα τραγούδια αποδεικνύεται λόγος αποστροφής προς τη μουσική της Lingua Ignota.
Το “Caligula” θα κριθεί ως αξιόλογος δίσκος ανάλογα με τις αντοχές του κάθε ακροατή. Προσωπικά κράτησα κάποιες πολύ δυνατές στιγμές της Lingua Ignota, αλλά στο μέλλον, αν θέλω να ακούσω κάτι «dark», θα προτιμήσω να απευθυνθώ σε άλλες γυναικείες παρουσίες (π.χ. Chelsea Wolfe).
Σχετικό θέμα