kVita_AgriaChloi_2007

Αγαπημένοι ελληνικοί στίχοι από το 2000 και μετά #14: Κ. Βήτα - Μιράντα (2007)

Στο 14ο άρθρο της στήλης ο Πρόδρομος Doe γράφει για τον ποιητικό λόγο του Κ. Βήτα.
Διαβάστηκε φορες
Ο Πρόδρομος Doe τραγουδάει και γράφει στίχους στο συγκρότημα Jane Doe, έχει εκδώσει μερικά βιβλία, σχεδιάζει επιτραπέζια παιχνίδια, παίζει μπάσκετ και διάφορα άλλα. Μια ακόμα ασχολία του είναι η παρουσίαση στο Mix Grill της στήλης «100 αγαπημένοι ελληνικοί στίχοι από το 2000 και μετά».


Κ. Βήτα - Μιράντα
Άγρια Χλόη [2007]
Στιχουργός: Κ. Βήτα

Ο Κωνσταντίνος Βήτα, αν δεν ήταν στιχουργός θα ήταν ποιητής.

Να. Το είπα. Τι να κάνουμε τώρα, δεν επιστρέφει στο στόμα μου.

Δεν είναι αναγκαστικά για καλό αυτή η δήλωση. Ο ποιητικός λόγος δύσκολα
ταιριάζει με τη μουσική και δη με την ηλεκτρονική (στα όρια της pop) που υπηρετεί ο Κάππα Βήτα. Όπως, όμως, θα υποψιάζεστε, η φωνή των πάλαι ποτέ Στέρεο Νόβα κατάφερε να συνταιριάξει λόγο και νότες με ένα τελείως προσωπικό τρόπο.

Δεν θα κρυφτώ πίσω από το δάχτυλο μου (έτσι κι αλλιώς δεν είναι τόσο μεγάλο για να κρύψει τον όγκο μου). Τις καλύτερες λέξεις του τις έχει γράψει πριν το 2000, όταν η συνεργασία του με τον Μιχάλη Δέλτα ήταν ακόμα ενεργή και γόνιμη.

Τα τελευταία είκοσι χρόνια αναμοχλεύει την τεχνική του, χωρίς όμως να την εξελίσσει ή να την αλλάζει. Δεν είναι κακό αυτό και δεν χρειάζεται να υπάρχουν πάντα τέτοιες απαιτήσεις από τους καλλιτέχνες. Άλλωστε αυτή η αναμόχλευση δίνει κομμάτια σαν το «Μιράντα» για το οποίο θα μιλήσουμε σήμερα.

Μερικές φορές μες στη νύχτα περνά
μία μπλε σειρήνα που δε σταματά
κι όπως και τότε ακούω τον αέρα,
το γρασίδι να ψιθυρίζει λίγο πιο πέρα
λέξεις που κρέμασες πριν απ’ το τέλος
στην καρδιά ενός στίκερ ένα κόκκινο βέλος
Έτσι χτυπούσες τον Ντέιβιντ Κάσιντι
μου 'λεγες σ’ αγαπώ πιο πολύ κι από τον Μπρους Λι
αν ήσουν κορίτσι θα σε παντρευόμουν
θα είχα σωθεί από τα βάσανα αυτού του κόσμου
θα χάζευα ώρες τη ντεκαπάζ στα μαλλιά
τις αλλαγές από μαύρα σε χρυσά ξανθά
μα σ' αυτό το σαλόνι που ο καναπές έχει βουλιάξει
βρήκα μια φωτογραφία, εσύ κι εγώ σχεδόν δεκάξι
και σε όλα αυτά που έμειναν πίσω τα λίγα στοιχεία
ανακάλυψα πάλι τη βαθιά μας φιλία.

Ο ΚΒ ξεκινάει οικεία. Ο πρώτος στίχος μοιάζει βγαλμένος από το «Παζλ Στον Αέρα». Και συνεχίζει δημιουργώντας εικόνες με τα δικά του υλικά. Pop αναφορές, αστικό τοπίο, ένα αγόρι, εφηβεία. Φιλία.

Τώρα πια κανείς δε βιάζεται για σένα
ήσουν δεν ήσουν εικοσιένα
σου γράφω ένα γράμμα, τόσα έχω σκίσει
κάθε απόγευμα που κοιτάζω τη δύση
αυτός ο ήλιος με χτυπάει σαν μπάλα
συνέβησαν τόσα, ήρθαν κι άλλα
ταξίδεψα, έφυγα, πήρα ένα αμάξι
κάπου βολεύτηκα μα δεν ένιωθα εντάξει
σαν να τρελαίνονται μύγες όλα γυρνάνε
σταματάω εκεί ακριβώς που οι άλλοι περπατάνε
στέλνοντας στην καρδιά μου την παγκόσμια ακινησία
κι αμέσως ανοίγουν οι σελίδες της ιστορίας
Να αγαπάς τους ανθρώπους, μη φοβάσαι κανένα
αν μ' ακούς φίλε τώρα περπάτησε με μένα
δες τα χέρια μου έχουν ματώσει
με είχες φιλήσει, σε είχα πληγώσει
μα αγαπώ τη ζωή, η ζωή είναι αγάπη
μου λείπεις πολύ αλλά είμαι εντάξει.

Το τέλος της αθωότητας, της εφηβείας, το πέρασμα στο κόσμο των ενηλίκων. Θέματα τετριμμένα, πολυχρησιμοποιημένα, στα χέρια του Κ. Βήτα επανεφευρίσκονται. Ίσως γιατί ο στιχουργός κουβαλάει ακόμα μέσα του αυτή την απώλεια. Και ενώ εγώ, ως ακροατής, καταλαβαίνω πως δεν θέλει να πέσει στην παγίδα της νοσταλγίας, αυτό το «μου λείπεις πολύ αλλά είμαι εντάξει», δε μου μοιάζει τέρμα ειλικρινές.

Πες μου αλήθεια τι θέλει ο κόσμος
όταν βρίσκεις το φως ανοίγει ένας δρόμος
σε είδα όταν πέρασες μέσα απ’ τον τοίχο
έφυγες οριστικά χωρίς να σε φιλήσω
πάνω στα μάτια σου άστραφτε η σκόνη
δεν έγινες ποτέ κορίτσι αλλά ούτε και αγόρι
μα τι τους νοιάζει λοιπόν, πες μου Μιράντα
πες τους να σκάσουν απ’ αυτή τη βεράντα
έτσι μου έλεγες σ’ εκείνο το κρεβάτι
μου έβαζες ζελέ, μου μιλούσες γι’ αγάπη
και βγαίναμε αργά πάντα μετά τις μία
σε όλες τις ντίσκο στην παραλία
με φόβο και δάκρυα τέλειωσε η αθώα εφηβεία
κι άφησε πίσω της λουλούδια κι αστεία.

Είναι αμείλικτη η αναζήτηση του ποιος είσαι. Κι ακόμα πιο αδυσώπητο το να το ανακαλύψεις και να διαπιστώσεις πως δεν ταιριάζει με τις νόρμες τις κοινωνικά αποδεκτές. Ο Κωνσταντίνος Β. θυμάται την εποχή που η αγάπη ήταν αγάπη και δε μετρούσε κάπως διαφορετικά. Εποχή της αθώας εφηβείας λέει αυτός, χρόνια των ανοιχτών καρδιών θα συμπληρώσω εγώ.

...

Και η ομοφυλοφιλία; Η Μιράντα είναι τρανς; Τι παίζει; Δεν θα μιλήσεις γι’ αυτά;

Τσου.

Δεν είναι αυτό το θέμα.





Αξιολόγηση
Βαθμολογήστε το άρθρο
Για να αξιολογήσετε επιλέξτε το επιθυμητό αστέρι

Κωδικός επιβεβαίωσης, γράψτε τους χαρακτήρες που βλέπετε στην εικόνα

Διαβάστε ακόμα