Κάθε Τετάρτη, οι συντάκτες του Mix Grill θέτουν διλήμματα πάνω σε διάφορα θέματα γύρω από την μουσική, το σινεμά, το θέατρο και γενικότερα τον πολιτισμό. Μετά από το θέμα για το τσιγάρο σε κλειστούς συναυλιακούς χώρους, την βιντεοσκόπηση των συναυλιών με τα κινητά μας ή την απαγόρευση τους και την παύση των συναυλιών όταν το κοινό κάνει φασαρία, συνεχίζουμε με κάτι διαφορετικό.
Σωκράτης Μάλαμας ή Θανάσης Παπακωνσταντίνου;
Δεν θέτουμε αυτό το ερώτημα για να ξεχωρίσουμε την καλλιτεχνική αξία ενός εκ των δύο. Άλλωστε, ξέρετε πολύ καλά πόσο πολύ αγαπάμε και τον Σωκράτη Μάλαμα και τον Θανάση Παπακωνσταντίνου.
Αν όμως την ίδια μέρα στην πόλη σου έπαιζε και ο Μάλαμας και ο Θανάσης σε διαφορετικούς συναυλιακούς χώρους, ποιον θα επέλεγες και γιατί;
[Γράφει ο Δημήτρης Καμπούρης]
Αν με ρωτούσες το 96 θα έλεγα Μάλαμας, ήταν σπουδαία εκείνα τα άλμπουμ του Μάλαμα, τα πρώτα.
Αν με ρωτούσες το 2002 θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά για Θανάση, αφού ο Βραχνός Προφήτης κι η Αγρύπνια του ήταν αριστουργήματα.
Αν με ρωτήσεις όμως τώρα που μιλάμε, θα ψήφιζα μάλλον Μάλαμα, ο οποίος τελικά έμεινε πιστός σε μια πιο απλή τραγουδοποιία, από επιλογή φαντάζομαι, σε αντίθεση με τον Θανάση ο οποίος έγινε αρκετά ελιτίστικος, χάνοντας κομμάτια του λαϊκού εαυτού του, εκείνου που τον πρωτογνωρίσαμε.
Δηλαδή, ναι μεν ο Θανάσης, τόλμησε, το έψαξε πολύ περισσότερο, αλλά έφτασε σε ένα τέτοιο σημείο, που μοιάζει αυτοσκοπός, πράγμα που στα δικά μου αυτιά κάνει το όλο οικοδόμημα να χάνει την ουσία του, ή τουλάχιστον καποια από αυτή.
Ενώ ο Σωκράτης, συνεχίζει να φτιάχνει απλά, λαικά τραγούδια, πιο στρογγυλεμένα, που μπορώ μαζί τους να τραγουδήσω ή και να μερακλώσω. Ενώ με το Θανάση, δεν ξέρω τί να τα κάνω τα τραγούδια του, πέρα από να τα θαυμάσω.
[Γράφει ο Θωμάς Τζίτζης]
Πρόκειται για δύο από τους σημαντικότερους τραγουδοποιούς της σύγχρονης ιστορίας της ελληνικής μουσικής. Και οι δύο έχουν γράψει υπέροχα τραγούδια και έχουν στο παλμαρέ τους δίσκους που θα μνημονεύονται επ’ άπειρον. Τους ενώνει μια μουσική πορεία πολλών ετών με αρκετές συνεργασίες, σε επίπεδο δισκογραφίας αλλά και συναυλιών (φυσικά δεν ξεχνιέται η άκρως επιτυχημένη κοινή περιοδεία που πραγματοποιήσαν το 2018).
Φυσικά το δίλημμα Θανάσης Παπακωνσταντίνου ή Σωκράτης Μάλαμας είναι αρκετά δύσκολο αλλά επειδή τα διλήμματα υπάρχουν για να επιλέγουμε «ένα από τα δύο», θα «κρατήσω» τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Αυτό διότι έχει δημιουργήσει κατ’ εμέ ίσως τον σπουδαιότερο ελληνικό δίσκο (Βραχνός Προφήτης) της τρέχουσας χιλιετίας και συνδύασε την παράδοση με τον «σύγχρονο» ήχο, χωρίς να βιάσει κάποιο μουσικό είδος. Επίσης, στιχουργικά έχει την ικανότητα να σου «τσακίσει» τα κόκκαλα επηρεασμένος από πολύ σημαντικούς ποιητές και συγγραφείς που μιλούν για κοινωνικοπολιτικά ζητήματα και όχι μόνο.
Πάντα έχει τη διάθεση να ψάχνεται μουσικά ανακαλύπτοντας και ο ίδιος καινούρια πράγματα αλλά το σημαντικό είναι πως παρουσιάζει μια ορμή να πηγαίνει την μουσική του προς τα μπροστά (ασχέτως αν οι δύο τελευταίοι δίσκοι του με απογοήτευσαν). Επιπλέον, τα τραγούδια του αποτελούν πρώτης τάξεως ευκαιρία για να ακονιστεί το μυαλό και ο ακροατής να μπει σε μια διαδικασία βαθιάς σκέψης. Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου είναι μια σημαντική κληρονομιά για τον ελληνικό πολιτισμό γενικότερα.