Κάθε Τετάρτη, οι συντάκτες του Mix Grill θέτουν διλήμματα πάνω σε διάφορα θέματα γύρω από την μουσική, το σινεμά, το θέατρο και γενικότερα τον πολιτισμό. Μετά από το θέμα για το τσιγάρο σε κλειστούς συναυλιακούς χώρους, την βιντεοσκόπηση των συναυλιών με τα κινητά μας ή την απαγόρευση τους και την παύση των συναυλιών όταν το κοινό κάνει φασαρία, συνεχίζουμε με κάτι... Φεστιβαλικό.
Μουσικό Φεστιβάλ με Camping σε βουνό/θάλασσα ή Φεστιβάλ τύπου Primavera μέσα στην πόλη;
[Του Ξενοφών Καράμπαλη]
Ένα μουσικό φεστιβάλ και η εμπειρία που θα αποκομίσεις από αυτό έχει άμεση σχέση με την τοποθεσία. Διαφορετικά θα περάσεις σε ένα φεστιβάλ όπως το Glastonbury στην εξοχή της Αγγλίας, όπου από τη σκηνή σου έχεις μπόλικο περπάτημα να σε περιμένει, αλλά είναι και πολύ πιθανό να φας λάσπη, και αλλιώς στο Montreux Jazz Festival στην Ελβετία που τα πράγματα είναι πιο πολιτισμένα, ενώ κοιτάς το πρόγραμμα του φεστιβάλ στο ξενοδοχείο σου. Υπάρχει και η μέση λύση του Rock In Rio στη Λισαβόνα βέβαια, όπου έχει τον αέρα της εξοχής, μυρίζει και γκαζόν, αλλά δεν χρειάζεται να έχεις στήσει σκηνή για να μείνεις το βράδυ.
Εκτός από τη μουσική και το ύφος ενός φεστιβάλ λοιπόν, ένας βασικός διαχωρισμός είναι αν το φεστιβάλ γίνεται μέσα στη πόλη ή εκτός. Προσωπικά πιστεύω πως όλα έχουν την ομορφιά τους για διαφορετικούς λόγους. Ένα φεστιβάλ μέσα στον αστικό ιστό σου δίνει άνεση και είσαι μια ανάσα από τη ζωή της εκάστοτε πόλης, ώστε να συνεχίσεις το πρόγραμμα σου πριν ή και μετά. Επίσης πρακτικά μειώνει τη ταλαιπωρία, αλλά και τους χρόνους μεταφοράς από το ένα μέρος στο άλλο.
Στην περίπτωση του φεστιβάλ εκτός πόλης, η οργάνωση για να φτάσεις, το camping και οι λοιπές δυσκολίες δίνουν άλλο χρώμα και βαρύτητα στις αναμνήσεις, καθιστώντας τες πολλές φορές πιο ξεχωριστές. Συνήθως θα θυμάσαι πιο έντονα περίεργους τύπους που οικειοθελώς βουτάνε μεθυσμένοι στη λάσπη ενώ παίζουν live οι Motörhead, από τις μπύρες σε μία κεντρική πλατεία στην Ιταλία που παίζει ο Joe Cocker. Δεν είναι θέμα καλύτερου ή χειρότερου όμως. Είναι απλά κάτι διαφορετικό, υπό μία έννοια δύο διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος.
Πιστεύω πως μπορούν να συνδυαστούν και τα δύο στο κέντρο-απόκεντρο μιας πόλης, αλλά και πως έχουν αντίστοιχη αξία και πρέπει κάποιος να τα ζήσει και τα δύο.
Ένα μουσικό φεστιβάλ και η εμπειρία που θα αποκομίσεις από αυτό έχει άμεση σχέση με την τοποθεσία. Διαφορετικά θα περάσεις σε ένα φεστιβάλ όπως το Glastonbury στην εξοχή της Αγγλίας, όπου από τη σκηνή σου έχεις μπόλικο περπάτημα να σε περιμένει, αλλά είναι και πολύ πιθανό να φας λάσπη, και αλλιώς στο Montreux Jazz Festival στην Ελβετία που τα πράγματα είναι πιο πολιτισμένα, ενώ κοιτάς το πρόγραμμα του φεστιβάλ στο ξενοδοχείο σου. Υπάρχει και η μέση λύση του Rock In Rio στη Λισαβόνα βέβαια, όπου έχει τον αέρα της εξοχής, μυρίζει και γκαζόν, αλλά δεν χρειάζεται να έχεις στήσει σκηνή για να μείνεις το βράδυ.
Εκτός από τη μουσική και το ύφος ενός φεστιβάλ λοιπόν, ένας βασικός διαχωρισμός είναι αν το φεστιβάλ γίνεται μέσα στη πόλη ή εκτός. Προσωπικά πιστεύω πως όλα έχουν την ομορφιά τους για διαφορετικούς λόγους. Ένα φεστιβάλ μέσα στον αστικό ιστό σου δίνει άνεση και είσαι μια ανάσα από τη ζωή της εκάστοτε πόλης, ώστε να συνεχίσεις το πρόγραμμα σου πριν ή και μετά. Επίσης πρακτικά μειώνει τη ταλαιπωρία, αλλά και τους χρόνους μεταφοράς από το ένα μέρος στο άλλο.
Στην περίπτωση του φεστιβάλ εκτός πόλης, η οργάνωση για να φτάσεις, το camping και οι λοιπές δυσκολίες δίνουν άλλο χρώμα και βαρύτητα στις αναμνήσεις, καθιστώντας τες πολλές φορές πιο ξεχωριστές. Συνήθως θα θυμάσαι πιο έντονα περίεργους τύπους που οικειοθελώς βουτάνε μεθυσμένοι στη λάσπη ενώ παίζουν live οι Motörhead, από τις μπύρες σε μία κεντρική πλατεία στην Ιταλία που παίζει ο Joe Cocker. Δεν είναι θέμα καλύτερου ή χειρότερου όμως. Είναι απλά κάτι διαφορετικό, υπό μία έννοια δύο διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος.
Πιστεύω πως μπορούν να συνδυαστούν και τα δύο στο κέντρο-απόκεντρο μιας πόλης, αλλά και πως έχουν αντίστοιχη αξία και πρέπει κάποιος να τα ζήσει και τα δύο.
[Του Αλέξανδρου Μούρτζου]
Όταν μιλάμε για μουσικό festival, δεν μιλάμε για αλλη μία συναυλία. Είναι ένα τεράστιο event, με ιδιαίτερη αύρα.
Αυτό βέβαια δεν το νιώθουμε στην Αθήνα, καθώς τα festivals παραμένουν μικρά με λίγους καλλιτέχνες και απλώνονται σε διάσπαρτες μέρες μέσα σε μία βδομάδα ή ακόμα ένα μήνα. Έτσι χάνεται κάπως η έννοια του festival.
Όσα festivals γίνονται μέσα στον αστικό ιστό, είναι βολικά για τους περισσότερους, δεν χρειάζονται μέρες άδειας από την δουλειά και οι μετακινήσεις γίνονται συνήθως χωρίς ταλαιπωρία. Το μόνο festival της Αττικής που γίνεται σε πιο... βουκολική περιοχή (κοντά σε βουνό), είναι το Rockwave. Εκεί όμως λόγω του χώρου (δεν μπορεί να καλύψει πολύ μεγάλα ονόματα), και των υποδομών (δύσκολο πάρκινγκ, δύο μόνο έξοδοι στην εθνική οδό, μη ύπαρξη σταθερής συγκοινωνίας, μικρό κάμπινγκ -οταν υπήρχε αυτό), δεν πρόσφερε ποτέ στον επισκέπτη την εμπειρία ενός festival έξω από την πόλη, όπως θα έπρεπε να είναι.
Αντιθέτως, τα τελευταία χρόνια στην επαρχία γίνονται πολλά διήμερα-τριήμερα festivals με πολλούς καλλιτέχνες (κυρίως Έλληνες), οργανωμένο κάμπινγκ και happenings όλη τη μέρα, σε βουνά και θάλασσες.
Έχοντας επισκεφτεί 2 πολύ γνωστά festivals του Βελγίου (Graspop και Werchter) μακριά από τις μεγάλες πόλεις, θεωρώ κρίμα που στην Ελλάδα δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο. Υπάρχουν άπειρες όμορφες τοποθεσίες όπου θα μπορούσε επιτέλους να γίνει ένα 3-ημερο festival με ξένους και εγχώριους καλλιτέχνες, το οποίο θα μπορούσε να συναγωνιστεί αυτά της Ευρώπης και να προσελκύσει κόσμο από άλλες χώρες. Άλλωστε ο συνδυασμός μουσικής και διακοπών ακούγεται ιδανικός. 4 μέρες άδεια τον Ιούνη ή τον Ιούλη, δεν ακούγονται άσχημα.
[Του Θωμά Τζίτζη]
Όλα τα Φεστιβάλ που έχω παρευρεθεί είναι στην πρωτεύουσα (την Μαλακάσα την εντάσσω στην Αθήνα). Δεν έχω παρακολουθήσει κάποια συναυλία στα πλαίσια ενός φεστιβάλ σε κάποια επαρχιακή πόλη και γι' αυτό το λόγο δεν έχω άποψη για την αύρα που έχει μια τέτοια συναυλιακή εμπειρία. Βέβαια θα απαντήσω ότι προτιμώ ένα φεστιβάλ στην πόλη. Και αυτό διότι στη χώρα μας οι περισσότεροι διεθνείς καλλιτέχνες έρχονται για συναυλία στις αρχές του καλοκαιριού και φυσικά στην Αθήνα. Με το σκεπτικό πως εργάζομαι στην Αθήνα και δεν έχω τη διαθέση να πάρω την άδειά μου τον Ιούνιο ή τον Ιούλιο, το να απολαύσω ένα φεστιβάλ που είναι στην πόλη όπου ζω, κάνει πολύ πιο έυκολο το έργο μου.
Επαναλαμβάνω πως δεν έχω βρεθεί σε φεστιβάλ μέσα σε ένα βουνό ή δίπλα στη θάλασσα, αλλά παίρνοντας ως μοναδικό σκοπό μου το να παρακολουθήσω τις συναυλίες επιλέγω το φεστιβάλ πόλης. Το βουνό και τη θάλασσα θα τα απολαύσω κατά τη διάρκεια των διακοπών μου.