Όλοι πιθανώς θα γνωρίζετε πως ο τελευταίος δίσκος του Nick Cave απέσπασε διθυραμβικές κριτικές. Το ίδιο έγινε και στο mixgrill.gr με την κριτική του Δημήτρη Καμπούρη. Όμως δεν κατάφερε να κερδίσει τον τίτλο για το δίσκο του μήνα. Αυτό συνέβει γιατί πολλοί από εμάς, παρόλο που είμαστε φανατικοί με τον Nick Cave, θεωρήσαμε πως ο τελευταίος δίσκος ενώ ήταν καλός δεν είχε κάτι το συγκλονιστικό για να καταφέρει να νικήσει την Angel Olsen αλλά και τον τελικό νικητή Iggy Pop. Συμβαίνουν λοιπόν και αυτά τα παράδοξα, χωρίς βέβαια κανείς να θέλει να μειώσει τον Cave που παραμένει αγαπημένος μας.
Ο Iggy Pop και το τελευταίο του πόνημα "Free" είναι η πρόταση μας για αυτό το μήνα. Στην ερώτηση τι έχει να προσφέρει ένας δίσκος του Iggy στην εποχή μας, η απάντηση είναι 'μουσική που ξεφεύγει από το rock ήχο στον οποίο μας έχει συνηθίσει'. Γι αυτό και είναι κάτι ξεχωριστό, αν και ο Pop δεν είναι ξένος με τις ηχητικές αναζητήσεις: έχει συνεργαστεί με τον Bregovic και έχει κυκλοφορήσει και δύο jazzy δίσκους το "Prélimaires" και το "Après".
Στον καινούριο του δίσκο ο Iggy άφησε την κιθαρίστρια και συνθέτη Sarah Lipstate και τον τρομπετίστα Leron Thomas να κάνουν πλάτες στις περισσότερες συνθέσεις, ενώ ο ίδιος αναλαμβάνει την ερμηνεία. Έτσι μας ξαφνιάζει θετικά με το "Loves Missing" που πατάει σε ένα απλό κιθαριστικό riff με λίγο παραμόρφωση, το groovy "James Bond" και με το πιο ηλεκτρονικό "Sognali".
Κομμάτια όπως το "We Are the People" (με στίχους Lou Reed) και το "Do Not Go Gentle Into That Good Night" (ποίημα του Dylan Thomas) είναι απαγγελίες που συνοδεύονται από ατμοσφαιρικά στρώματα ήχου τα οποία οδηγεί η τρομπέτα του Thomas και αποτελούν το δεύτερο μισό του δίσκου. Έτσι το "Free" αφήνει μία διαφορετική επίγευση από άλλες δουλειές του Iggy ενώ τον απομακρύνει από την κλασσική του περσόνα - ιδιαίτερα αυτή που υιοθετεί στη σκηνή - κάτι απόλυτα υγιές για έναν καλλιτέχνη αυτού του βεληνεκούς με τέτοια ιστορία. Το μόνο κομμάτι που πρέπει να προσπεράσετε είναι το στιχουργικά υπερβολικό "Dirty Sanchez"
Στο "Free" βρίσκεται ένας διαφορετικός Iggy Pop που αξίζει την προσοχή σας, με μία solo κυκλοφορία που τον βγάζει από τη αμιγώς rock σκηνή. Εκεί αφήνει ελεύθερη την φωνή του, χωρίς να τον εμποδίζει το παρελθόν ή οι απαιτήσεις που έχουν οι φανατικοί του από αυτόν. Γι αυτό και το αποτέλεσμα θα σας κεντρίσει το ενδιαφέρον.
Ο Iggy Pop και το τελευταίο του πόνημα "Free" είναι η πρόταση μας για αυτό το μήνα. Στην ερώτηση τι έχει να προσφέρει ένας δίσκος του Iggy στην εποχή μας, η απάντηση είναι 'μουσική που ξεφεύγει από το rock ήχο στον οποίο μας έχει συνηθίσει'. Γι αυτό και είναι κάτι ξεχωριστό, αν και ο Pop δεν είναι ξένος με τις ηχητικές αναζητήσεις: έχει συνεργαστεί με τον Bregovic και έχει κυκλοφορήσει και δύο jazzy δίσκους το "Prélimaires" και το "Après".
Στον καινούριο του δίσκο ο Iggy άφησε την κιθαρίστρια και συνθέτη Sarah Lipstate και τον τρομπετίστα Leron Thomas να κάνουν πλάτες στις περισσότερες συνθέσεις, ενώ ο ίδιος αναλαμβάνει την ερμηνεία. Έτσι μας ξαφνιάζει θετικά με το "Loves Missing" που πατάει σε ένα απλό κιθαριστικό riff με λίγο παραμόρφωση, το groovy "James Bond" και με το πιο ηλεκτρονικό "Sognali".
Κομμάτια όπως το "We Are the People" (με στίχους Lou Reed) και το "Do Not Go Gentle Into That Good Night" (ποίημα του Dylan Thomas) είναι απαγγελίες που συνοδεύονται από ατμοσφαιρικά στρώματα ήχου τα οποία οδηγεί η τρομπέτα του Thomas και αποτελούν το δεύτερο μισό του δίσκου. Έτσι το "Free" αφήνει μία διαφορετική επίγευση από άλλες δουλειές του Iggy ενώ τον απομακρύνει από την κλασσική του περσόνα - ιδιαίτερα αυτή που υιοθετεί στη σκηνή - κάτι απόλυτα υγιές για έναν καλλιτέχνη αυτού του βεληνεκούς με τέτοια ιστορία. Το μόνο κομμάτι που πρέπει να προσπεράσετε είναι το στιχουργικά υπερβολικό "Dirty Sanchez"
Στο "Free" βρίσκεται ένας διαφορετικός Iggy Pop που αξίζει την προσοχή σας, με μία solo κυκλοφορία που τον βγάζει από τη αμιγώς rock σκηνή. Εκεί αφήνει ελεύθερη την φωνή του, χωρίς να τον εμποδίζει το παρελθόν ή οι απαιτήσεις που έχουν οι φανατικοί του από αυτόν. Γι αυτό και το αποτέλεσμα θα σας κεντρίσει το ενδιαφέρον.