The Waterboys @ Piraeus Academy, 21.11.2019

Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Μιχάλη Τσεσμετζή και το Mix Grill.

"An Appointment with Mr Yeats" το 2011 , "Modern Blues" το 2015, "Out Of All This Blue" το 2017 και φέτος το "Where The Action Is".  Αυτοί είναι οι δίσκοι που κυκλοφόρησαν οι Waterboys από την προηγούμενη τους συναυλία στο θέατρο Βράχων το 2007 μέχρι σήμερα. Το φωνάξαμε στον Mike Scott ότι έχουν να μας επισκεφτούν πάνω από δεκαετία και απάντησε πως όλοι μας έχουμε ζήσει πολλά από τότε. Και έτσι είναι! Η μπάντα έχει μεταλλαχθεί, διατηρώντας πάντα τα στοιχεία με τα οποία τους αγαπήσαμε, προσθέτοντας funk και ακόμα περισσότερη soul. Ό,τι και να ακούμε στους δίσκους όμως, στη σκηνή τρία είναι τα βασικά στοιχεία της μπάντας (εκτός της ερμηνείας του Scott): η ηλεκτρική κιθάρα του Mike, το βιολί του Steve Wickham και τα πλήκτρα του έξαλλου Brother Paul.



Με δύο επιλογές από το "Fisherman's Blues", το "When Ya Go Away" και το ομότιτλο κομμάτι, ο Scott ξεκίνησε τη συναυλία σε midtempo κέλτικο folk. Είχε γεμίσει το Academy, το κοινό τραγουδούσε το ρεφρέν του "Fisherman..." και η στιγμή ήταν σωστή για το "Where The Action Is" από τη τελευταία δουλειά των Waterboys. Οι θεατές δεν δυσκολεύτηκαν να το τραγουδήσουν, και ο Scott βρήκε ευκαιρία να πάει στα πλήκτρα για το "A Girl Called Johnny", που έχει γραφτεί για τη Patti Smith, το μόνο κομμάτι που ακούστηκε από τα δύο πρώτα album τους. 

Το τζαμάρισμα επιμήκυνε τα κομμάτια με τη θετική απόκριση των θεατών που έβαζε ο Scott στο παιχνίδι με τις κινήσεις του. To "If The Answer Is Yeah" μετατράπηκε σε άλλο κομμάτι με τους αυτοσχεδιασμούς και τη lead κιθάρα του Mike και το "Μedicine Bow" θύμισε τον grande ήχο που είχε η μπάντα στα 80s. Tο "Nashville, Tennessee" όμως ήταν που ξεκαθάρισε στους θεατές τη θέση του Paul Brown στη σκηνή. Όταν ο Scott τον προκάλεσε να παίξει ένα solo ισάξιο των Θεών του Ολύμπου και σε δεύτερο χρόνο, του Θεού Πάνα - που έχει άμεση σχέση με τη μυθολογία των Waterboys - o Brother Paul έβγαλε τη μπλούζα του και ξέσπασε στα πλήκτρα, θυμίζοντας crossover χαρακτήρα μεταξύ των Looney Tunes και του Doc από το Back To The Future. Ο Paul Brown είναι στη μπάντα από το 2013, αλλά σου δίνει την αίσθηση ότι ήταν πάντα εκεί.



Η ακουστική εκτέλεση του "This Is The Sea", που έδινε άλλη έμφαση στους στίχους του κομματιού είχε το Academy κρεμασμένο από τις λέξεις του Scott. Ο frontman των Waterboys δεν έδινε σημασία σε requests και λοιπά πανό αφήνοντας τη συναυλία να ακολουθήσει τη ροή που της ταίριαζε, παραμένοντας επικοινωνιακός ανάμεσα στα τραγούδια. Έτσι τo "Rosalind" αφιερώθηκε εμμέσως στον πλανητάρχη Donald Trump και εμπεριείχε άλλο ένα solo του Brother Paul αυτή τη φορά με Keytar (keyboards σε σχήμα κιθάρας) που προκάλεσε τις αντίστοιχες ευφάνταστες αντιδράσεις και φωνές. Κάπου εκεί έγινε ένα μπέρδεμα με τα κινητά που είχαν φλας και δεν επιτρεπόντουσαν, αλλά ξεπεράστηκε γρήγορα.