Κωνσταντίνος Ασπιώτης: «Tο θέατρο είναι μια χώρα των θαυμάτων»

Συναντήσαμε τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη. Μιλήσαμε μαζί του για το θέατρο, «Την Δασκάλα με τα χρυσά μάτια» και τα επόμενα βήματα του.
Διαβάστηκε φορες
Θεωρείται από τους καλύτερους, ανάμεσα στους ηθοποιούς της γενιάς του. Το κοινό τον έχει ξεχωρίσει για τις ερμηνείες του. Πότε ως «Ονειροπόλο» στις Λευκές Νύχτες, πότε ως «Καμίλ» στο Θάνατο του Δαντόν αλλά και ως "Dr Frank" στο Rocky Horror Show και βέβαια ως «Άλεξ» στο Κουρδιστό Πορτοκάλι. 

Φέτος, πρωταγωνιστεί στην τηλεοπτική σειρά «Κρατάς μυστικό;» και στην θεατρική παράσταση «Η Δασκάλα με τα χρυσά μάτια» (κριτική για την παράσταση ΕΔΩ)  στο θέατρο Βέμπο. Εκεί βρεθήκαμε ένα βροχερό απόγευμα με τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη λίγο πριν την παράσταση. Τι καταλάβαμε κουβεντιάζοντας μαζί του;

Σίγουρα ζει και αναπνέει για το θέατρο, κι αυτό φάνηκε από τα πρώτα λεπτά της κουβέντας μας.

Θα αρχίσω περίεργα, βαριέσαι τις συνεντεύξεις;

(Χαμογελάει) Δεν έχω συναισθήματα ούτε αρνητικά ούτε θετικά για τις συνεντεύξεις. Αυτό που με δυσκολεύει πάντα, είναι να εκφράσω με λόγια την δουλειά μου. Η όλη θεατρική διαδικασία από την αρχή μέχρι το τέλος, με γεμίζει τόσο πολύ, που είναι δύσκολο να την περιγράψω με λέξεις. Οι απαντήσεις στις συνεντεύξεις έχουν συνήθως την μορφή περίληψης, όπως στο πίσω μέρος των ταινιών, κι εγώ καλούμαι να απαντώ κάνοντας περίληψη ή βάζοντας τίτλους σε μια ολόκληρη ζωή. Αυτή την δυσκολία αντιμετωπίζω με τις συνεντεύξεις.

Από την ταβέρνα «Ίμβρος» και το 1996 μέχρι σήμερα και τη «Δασκάλα με τα χρυσά μάτια» στο θέατρο Βέμπο ήταν μεγάλη διαδρομή;

Μεγάλο χρονικό διάστημα. Παραπάνω από την μισή ζωή μου. Το 1996 ούτε που είχε περάσει από το μυαλό μου ότι θα γίνω ηθοποιός. Όταν ήμουν στην «Ίμβρο» μου άρεσε πολύ αυτή ή δουλειά. Η επαφή με τον κόσμο ήταν το σημαντικότερο. Πραγματικά μου άρεσε αυτή η δουλειά. Η εξυπηρέτηση του κόσμου. Έκαναν την έξοδο τους, ήταν χαρούμενοι κι εγώ από την μεριά μου φρόντιζα γι’ αυτό. Μετά, υπήρξαν πολλές αλλαγές στην ζωή μου. Η πιο μεγάλη αλλαγή πάντως, συντελέστηκε όταν μπήκα στην δραματική σχολή. Μέχρι και βασικά στοιχεία του χαρακτήρα μου νομίζω ότι αλλάξανε. Με θυμάμαι αλλιώς πριν και μετά την σχολή. Και δεν είναι μόνο, αυτό που λέμε φοιτητικά χρόνια. Ήταν όλα αυτά τα θαυμαστά που συνέβησαν, που ανακάλυπτα, η όλη ενασχόληση με το θέατρο. Άνοιξε μια πόρτα όπως «Η Αλίκη στην χώρα των Θαυμάτων». Γιατί το θέατρο είναι μια χώρα των θαυμάτων. Είναι εντυπωσιακό αυτό το πράγμα. Λέμε «παίζω θέατρο» κάνω επαγγελματικά μια εργασία στην οποία «παίζω», όπως όταν ήμουν παιδί.

Το έργο του Μυριβήλη «Η Δασκάλα με τα χρυσά μάτια» γράφτηκε το 1932. Παραείναι επίκαιρο και σύγχρονο για ηθογραφία. Τι λέτε;

Καταρχήν το έργο του Μυριβήλη  δεν είναι μια απλή ηθογραφία. Βαδίζει σε βαθιά ψυχολογικά μονοπάτια. Για μένα είναι ένα είδος ψυχολογικού θεάτρου η παράσταση αυτή που ανεβάζουμε. Μπορεί να διακρίνει κανείς- υπάρχουν και στο μυθιστόρημα του Μυριβήλη –Ιψενικά τρίγωνα, οπότε φωτίζει, ζωγραφίζει μάλλον τα ήθη της εποχής. Και στον ήρωα που υποδύομαι, ακόμα και οι ενοχές και η δυσκολία του δρόμου του, ως προς το υποκείμενο του πόθου του, είναι η προσωπική του διαδρομή, οι προσωπικοί του ηθικοί φραγμοί, οι οποίοι προέρχονται από ένα ευρύτερο χριστιανορθόδοξο πλαίσιο- στο συγκεκριμένο έργο- το οποίο υπάρχει και σήμερα. Είναι απολύτως σύγχρονο, όλο το πνεύμα του Μυριβήλη. Είναι εδώ για τον έρωτα, για τη φιλία, για το προσφυγικό ζήτημα- πιο εδώ από ποτέ-, για τον ταξικό πόλεμο που συντελείται από τότε μέχρι τώρα- και πριν από τότε-. Όλα αυτά είναι διαχρονικά. Επίσης, η διασκευή του σκηνοθέτη μας, του Πέτρου Ζούλια έχει αποβάλλει στοιχεία, που θα αφαιρούσαν από την διαχρονικότητα του έργου. Μην ξεχνάμε, είναι ένα έργο εποχής που απευθύνεται σε σύγχρονους θεατές και αυτό είναι το σημαντικό αυτής της προσπάθειας αλλιώς το θέατρο θα ήταν ένα είδος μουσείου.

Η Δασκάλα με τα χρυσά μάτια

Τελικά τι κάνει μια παράσταση επιτυχημένη; Η σκηνοθεσία; Ένα «δυνατό» κείμενο; Οι καλοί συντελεστές;

Ένα δυνατό κείμενο είναι μια καλή βάση. Αλλά η σκηνοθεσία είναι αυτό που κάνει μια παράσταση επιτυχημένη. Και σκηνοθεσία εννοώ όλο το πλαίσιο των παραπάνω που ανέφερες: είναι οι ηθοποιοί, είναι οι συντελεστές, είναι ο τρόπος που οδηγεί όλους αυτούς τους ανθρώπους σε ένα αποτέλεσμα. Αν ο μαέστρος κάνει καλή δουλειά, τα όργανα παίζουν.

Η καταξίωση ενός ηθοποιού, προέρχεται από τον δικό σας χώρο (υποκριτικής) ή από την ευρύτερη κοινωνία;

Σίγουρα είναι πολύ ωραίο να σε εκτιμούν οι συνάδελφοι σου. Για οποιαδήποτε δουλειά ισχύει αυτό. Νομίζω ότι «εκ των έσω» ξεκινούν κάποια πράγματα και πάνε προς τα έξω. Ανάλογα βέβαια που απευθύνεσαι. Υπάρχουν ηθοποιοί που δεν έχουν την εκτίμηση των περισσοτέρων του χώρου μας αλλά λατρεύονται από τον κόσμο.

Ο Μάρλον Μπράντο σε συνέντευξη είχε πει «Το μόνο πράγμα που οφείλει ένας ηθοποιός στο κοινό του είναι να μην τους κάνει να βαριούνται». Τι είναι αυτό που κάνει έναν ηθοποιό ενδιαφέροντα στο κόσμο;

Δεν ξέρω να σου πω. Μάλλον πρέπει να ρωτήσεις τον κόσμο. Μόνο ως θεατής μπορώ να απαντήσω. Με ενδιαφέρει ένας ηθοποιός που με κάνει να μην σκέφτομαι. Πως γίνεται; Μου λέει μια ιστορία, μπαίνω σ’ αυτή και δεν μ’ αφήνει να σκεφτώ, δεν μου αφήνει χρόνο να σκεφτώ τίποτα, ούτε τα φώτα, ούτε πως υποδύεται το ρόλο του. Έτσι απλά.

Έχεις πει: «Είμαι αθεράπευτα αισιόδοξος, γι' αυτό άλλωστε και κάνω θέατρο. Για τον αγώνα, την κοινωνική ευθύνη, την προσωπική καλλιέργεια, την ευαισθησία που απαιτεί». Να υποθέσω ότι παραμένεις πιστός σ΄ αυτή τη δήλωση;

(Χαμογελάει) Ναι βέβαια. Τώρα που μου τα λες, σαν να τα έχει πει κάποιος άλλος, αλλά συμφωνώ απόλυτα.

Υπάρχει κάποιος ρόλος που έχεις θαυμάσει/ ζηλέψει και που θα ήθελες πολύ να ερμηνεύσεις;

Δεν έχω ζηλέψει. Συνήθως όταν μου αρέσει κάτι από κάποιον άλλον, το θαυμάζω, δεν το ζηλεύω γιατί ξέρω ότι αυτό που με έκανε να θαυμάσω σ’έναν ηθοποιό, μόνο αυτός θα μπορούσε να το κάνει, όχι εγώ. Εγώ θα έκανα κάτι άλλο. Κι από θεατρικούς ρόλους,  υπάρχουν πράγματα που θα ήταν ωραία να συμβούν αλλά δεν έχω «ρολομανία».

Η Δασκάλα με τα χρυσά μάτια

Ηθοποιός; Σκηνοθέτης; Τι επικρατεί μέσα σου περισσότερο;

Και τα δύο μπορώ να πω, συναισθηματικά τουλάχιστον. Είναι δύο διαφορετικά πράγματα με κοινό πυρήνα το θέατρο. Επικρατεί πρακτικά το ότι είμαι ηθοποιός.

Τα «Χαστουκόψαρα» του Λένου Χρηστίδη. Θα τα ανεβάσεις τελικά;

(Γελάει) Θα ήθελα πραγματικά να το ανεβάσω αυτό το έργο. Αλλά δεν νομίζω να τα καταφέρω.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο σου λάθος στην ζωή ή στην τέχνη σου;

(Σκέφτεται) Ισχύει και για τα δύο, και στην ζωή και στην τέχνη δεν προσέχω τον εαυτό μου.

Κλείνοντας να σε ρωτήσω μια ερώτηση που θα ήθελες να σου κάνουν και που ποτέ δεν έγινε;

Δεν μου έρχεται κάτι αλλά μπορείς να με ρωτήσεις για τα επόμενα μου σχέδια.

Για πες μας, λοιπόν, ποια είναι τα επόμενα σου σχέδια;

Επιμελούμαι σκηνοθετικά το "The Proof Show" με δυο ταλαντούχα κορίτσια, την Βαλέρια Δημητριάδου και την Αθανασία Κουρκάκη. Είναι μια μουσικοθεατρική παράσταση που θα ξεκινήσει από τις 18 Δεκεμβρίου στο Red Jasper Theater, ένα ολοκαίνουριο καμπαρέ theatre στην Αθήνα, με ωραία μουσική και τραπέζια.

Εύχομαι καλή επιτυχία!

Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Η Δασκάλα με τα χρυσά μάτια» στο θέατρο Βέμπο.

Έναρξη 30 Οκτωβρίου
Μέρες: Τετάρτη 19.00, Πέμπτη 20.00, Παρασκευή 21.00 Σάββατο και Κυριακή 18.00 και 21.00
Τιμές εισιτηρίων: από 18 ευρώ
Προπώληση: Viva.gr

Διαβάστε ακόμα