Ο Πρόδρομος Doe τραγουδάει και γράφει στίχους στο συγκρότημα Jane Doe, έχει εκδώσει μερικά βιβλία, σχεδιάζει επιτραπέζια παιχνίδια, παίζει μπάσκετ και διάφορα άλλα. Μια ακόμα ασχολία του είναι η παρουσίαση στο Mix Grill της στήλης «100 αγαπημένοι ελληνικοί στίχοι από το 2000 και μετά».
Θάνος Μικρούτσικος - Ο Άμλετ Της Βροχής
Θάνος Μικρούτσικος, Χρήστος Θηβαίος - Ο Άμλετ Της Σελήνης [2002]
Στιχουργός: Μάνος Ελευθερίου
Τρέφω έναν τεράστιο σεβασμό για τον Μάνο Ελευθερίου και το έργο του.
Ο πρώτος μού φαινόταν εξαιρετικά συμπαθής, έτσι κάτισχνος που εμφανιζόταν στις φωτογραφίες, με αυτό το καπέλο που μαρτυρούσε σα φάρος πως έρχεται από μια άλλη εποχή και πάντα χαμηλών τόνων και ψιθυριστών φωνών.
Το δεύτερο άρχισε να αποκαλύπτεται σ' εμένα όταν έπεσα πάνω στην «τριλογία» των λόγων («Μαλαματένια Λόγια», «Τα Χρόνια Και Τα Λόγια», «Παραπονεμένα Λόγια»). Η Ελλάδα που περνάει μέσα από τους στίχους, ειδικά των δύο πρώτων, είναι μια πιο αληθινή Ελλάδα από τα βιβλία της Ιστορίας. Περήφανη και τραγική, στημένη πάνω σε ηρωισμούς και προδοσίες, με το χέρι υψωμένο και με το χέρι στο όπλο να σημαδεύει τα παιδιά της.
Χρειαζόταν βέβαια η απαραίτητη αποκρυπτογράφηση. Γιατί ο Μάνος Ελευθερίου υπήρξε ένας δύσκολος ποιητής. Για κάθε «Ναύτης Βγήκε Στη Στεριά» υπήρχε το «Του Κάτω Κόσμου Τα Πουλιά», σε κάθε «Θα Σε Ξανάβρω Στους Μπαξέδες» αντιστοιχούσε μια «Μπαλάντα Του Οδοιπόρου».
Και ναι, έγραψε τραγούδια για τον Σαμπάνη, την Πέγκυ Ζήνα και τον Τερλέγκα, αλλά who gives a fuck. Μια χαρά στίχοι ήταν…
Το τραγούδι που έμελλε να σημαδέψει τις τελευταίες δύο δεκαετίες της ζωής του ήταν το «Ο Άμλετ Της Σελήνης», αφιερωμένο στον πεζογράφο Γιώργο Χειμωνά που είχε πεθάνει το 2000.
Εδώ όμως δεν θα μιλήσουμε για τον Άμλετ που ανοίγει τον δίσκο που μελοποίησε ο Θάνος Μικρούτσικος και τραγούδησε ο Χρήστος Θηβαίος. Θα μιλήσουμε για τον Άμλετ που κλείνει τη συγκεκριμένη δουλειά.
Με πέτσινη ρεπούμπλικα και μαύρη καπαρντίνα
τι παριστάνει ένα παιδί σ' αυτή την εποχή
Τα είδωλα του σινεμά δεν είναι στην Αθήνα
Παρά μονάχα μες στη γη και πέρα απ' τη βροχή
Ντυμένος Άμλετ στη βροχή κοιτάζω μιαν αφίσα
Κι ένα χρυσό περίστροφο μια γάμπα που τρυπά
Και λέω πως οι άνθρωποι που όλα τα κερδίσαν
Σαν κούκλες είναι που γελούν μες στις βιτρίνες πια
Ο Άμλετ της Βροχής δεν έχει συζητηθεί τόσο πολύ. Αδίκως. Πιστεύω πως είναι μια πιο προσωπική στιγμή του Μάνου Ελευθερίου. Ο φακός στρέφεται πάνω του, μιλάει σε πρώτο πρόσωπο, ξορκίζει τους δικούς του δαίμονες.
Ο Σαίξπηρ και ο Άμλετ είναι κομμάτια ανήσυχα μέσα στη στιχουργία του ποιητή. Ο χρόνος που τελειώνει τον στριφογυρίζει και ο ίλιγγος αυτός είναι μια πρόκληση. Η Αθήνα, η επαρχία, οι άνθρωποι.
Κρυστάλλινα τα πόδια σου και κρύσταλλα καπνίζεις
Με χιόνι τα παπούτσια σου και χιόνι το παλτό
Τη στάχτη του τσιγάρου σου, στα χέρια μου αγγίζεις
Μα εγώ μετρώ τι μου ζητάς και πόσα σου χρωστώ
Ντυμένος Άμλετ στη βροχή γυρνώ στην επαρχία
Ζητώ να βρω ποιος μου 'δωσε τσιγάρο μια στιγμή
Ποιος άγνωστος με πίστεψε πως θα 'ναι επιτυχία
Χωρίς εμένα αν παιχτεί το έργο στη σκηνή
Ο Άμλετ της Βροχής είναι, για μένα το τελευταίο μεγάλο τραγούδι της
ανυπέρβλητης πορείας του Μάνου Ελευθερίου. Αυτό που μετράει τους φίλους, τους εχθρούς, τους κόλακες και τους βαστάζους. Αυτό που μετράει τα χρόνια του, εκείνα που είπε, έγραψε και κυρίως έκανε.
Η σκηνή κλείνει και ο Άμλετ αποχωρεί για άλλους κόσμους κλείνοντας το μάτι στο είδωλό του στη βροχή και τον κόσμο που αφήνει πίσω του. Ήταν καλά όσο
κράτησε…
Διαβάστε επίσης: