Steve Wynn

Steve Wynn @ Tiki 30.01

Οι «παλιοί» που έσπευσαν την Κυριακή το βράδυ στο Κουκάκι, επιθυμούσαν πρώτα από όλα, να δουν ξανά από κοντά έναν καλό φίλο, έναν άνθρωπο με τη μουσική του οποίου έχουν αποκτήσει βιωματική σχέση.
Διαβάστηκε φορες
Λίγο πριν την εκπνοή του 2010, ο Steve Wynn πρόσθεσε ένα ακόμη εξαιρετικό, προσωπικό album στο ενεργητικό του. Το “Northern Aggression” ήρθε ως επιστέγασμα της, ούτως ή άλλως, επιτυχημένης συνεργασίας του με το σχήμα των Miracle 3, δίνοντας ταυτόχρονα αφορμές για νέα ταξίδια, συναυλίες, περιοδείες. Φυσικά από τη δραστηριότητα αυτή, δεν θα μπορούσε να λείπει η χώρα μας – ο Steve είναι ένας από τους διαχρονικά αγαπητούς καλλιτέχνες στην ημεδαπή, γεγονός που διασφαλίζει (ευτυχώς) τη συχνότητα των επισκέψεων του.

Ο κόσμος που βρέθηκε την Κυριακή το βράδυ στο Tiki, είχε μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να διαπιστώσει, ή (σε πολλές περιπτώσεις) απλά να θυμηθεί, γιατί ισχύει το παραπάνω γεγονός. Να διευκρινίσουμε καταρχήν το εξής…δεν επρόκειτο για ένα full band live, αλλά για ένα λιτό, μοναχικό, ακουστικό set του καλλιτέχνη. Δύσκολο σαν εγχείρημα μεν, μικρότερο το ρίσκο δε, όταν μιλάμε για έναν άνθρωπο με 30 χρόνια καριέρας στην πλάτη και αναρίθμητα σπουδαία κομμάτια, ικανά να δημιουργήσουν αναταραχές, στον εσωτερικό κόσμο κάθε ακροατή. Ο Steve Wynn άλλωστε έχει αποδείξει και στο παρελθόν, ότι μπορεί να κερδίσει το κοινό, με όπλα την κιθάρα, τους στίχους, τα τραγούδια και την απλότητα του χαρακτήρα του. Αντίστοιχες ακουστικές βραδιές, μας είχε χαρίσει κατά τη διάρκεια της προηγούμενης δεκαετίας, τόσο στο Corto Maltese, όσο και στο ίδιο το Tiki, πριν από τρία χρόνια.

Οι «παλιοί» λοιπόν, που έσπευσαν την Κυριακή το βράδυ στο Κουκάκι (και ήταν πολλοί), επιθυμούσαν πρώτα από όλα, να δουν ξανά από κοντά έναν καλό φίλο, έναν άνθρωπο με τη μουσική του οποίου έχουν αποκτήσει βιωματική σχέση. Ο χώρος γέμισε, η ατμόσφαιρα ζεστάθηκε γρήγορα, βάζοντας στο κλίμα και τους «πρωτάρηδες». Ο Steve ανέβηκε στη σκηνή στις 22.30 ακριβώς. Βρέθηκε μάλιστα υπερυψωμένος, περισσότερο από ότι περίμενε και ο ίδιος, προκειμένου να μπορούν να τον δουν καθαρά όλοι, ακόμα και αυτοί που κάθονταν αρκετά πιο πίσω. Για περίπου 90 λεπτά, ένα θεμελιώδες κεφάλαιο του αμερικάνικου εναλλακτικού ροκ, περνούσε μπροστά από τα μάτια μας, δονούσε τα αυτιά μας και γέμιζε τις ψυχές μας. Οι επιλογές των τραγουδιών ήταν αναμενόμενες και αν μη τι άλλο εύστοχες… ο Steve έκανε ένα αντιπροσωπευτικό πέρασμα σε χαρακτηριστικές στιγμές της solo καριέρας του (“Shelley’s Blues Pt.2”, “There Will Come A Day”, “Love Me Anyway”, “What We Called Love”), χωρίς φυσικά να λείψουν και οι απαραίτητες, θρυλικές στιγμές από τη δισκογραφία των Dream Syndicate (“The Days Of Wine & Roses”, “Boston”, “When You Smile”, “Now I Ride Alone”, “Medicine Show”, “Burn”). Το πρόσφατο “Northern Aggression” εκπροσωπήθηκε από τις πιο δυνατές στιγμές του (“Resolution”, “We Don’t Talk About It”), ενώ σφήνα μπήκε και το “Trial Separation Blues” από την εποχή των Gutterball. 

Την περισσότερη ώρα, όλοι άκουγαν με προσοχή και χειροκροτούσαν θερμά. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα (“The Side I’ll Never Show”, “Amphetamine”) η κατάσταση απογειώθηκε, προκαλώντας διάπλατα, ειλικρινή χαμόγελα στο πρόσωπο του τραγουδοποιού…αυτός με τη σειρά του αφηγείτο ιστορίες ανάμεσα στη μουσική, δεχόταν ιδέες και προτάσεις για το ποιο κομμάτι θα παίξει μετά, επικοινωνούσε από καρδιάς και ερμήνευε με ένταση. Αν και προερχόταν από κουραστικό ταξίδι, έκατσε αρκετή ώρα μετά, για να μιλήσει στους φίλους του και εν κατακλείδι, υπήρξε ο υπεύθυνος για μια από τις πιο όμορφες, άμεσες και ταυτόχρονα γεμάτες βάθος - ουσία, νύχτες του φετινού χειμώνα.

Σημείωση: Τη συναυλία άνοιξαν οι αγαπημένοι Dustbowl. Έχοντας ήδη δώσει τα διαπιστευτήρια τους, σε ουκ ολίγες Αθηναϊκές (και όχι μόνο) σκηνές, δίκαια αποτελούν ένα από τα πιο αξιόλογα εγχώρια groups. Στα δύο απολαυστικά, μέχρι στιγμής albums τους, (“Troublebound & Lonesome” - 2008 και “Goin’ Down” - 2009) κάνουν έκδηλη την αγάπη τους, για τα blues, τον Johnny Cash, τον Elvis. Ωστόσο δεν μένουν μόνο εκεί, αλλά ενίοτε χαράσσουν και την ευθεία γραμμή που συνδέει τα προηγούμενα, με τους Gun Club, τους  Green On Red και τους… Dream Syndicate. Εύλογα λοιπόν, επελέγησαν ως οι κατάλληλοι για να προετοιμάσουν το έδαφος, πριν την έλευση του Steve Wynn. Εμφανίστηκαν με καινούριο τραγουδιστή (τον τρίτο κατά σειρά) και μας έκαναν καλή παρέα για ακριβώς μισή ώρα, οικοδομώντας τον ήχο τους, με δύο ακουστικές κιθάρες (υποθέτω για να εναρμονιστούν στο ύφος της βραδιάς), μπάσο, ντραμς και pedal steel. Επιφυλάσσομαι για το μέλλον να γράψω ένα άρθρο αφιερωμένο ειδικά σε αυτούς, γιατί αξίζουν πραγματικά της προσοχής μας…

Links

o    Steve Wynn – The Side I’ll Never Show



Tags
Διαβάστε ακόμα