Ανασκόπηση 2019: Δίσκοι #41-#50

Αναμένουμε τις παρατηρήσεις σας στα σχόλια αυτού του άρθρου.

Το ΑΝΙΜΑ έχει σίγουρα τεράστια βελτίωση σε σχέση με Tomorrow Modern Boxes. Τα πάντα, από τα φουτουριστικά synths έως τα παγωμένα hi hats και τους κρυπτικούς στίχους είναι απλώς πιο σταθερά, καλύτερα παραγόμενα και, κυρίως, καλύτερα διευθετημένα. Λατρεύω τα δυστοπικά " Last I Heard (...He Was Circling the Drain) " και "Impossible Knots" με τη «γκρίζα» σειρά των συνθεσάιζερ και τα υπνωτικά τύμπανα, αλλά και το "Twist" είναι ένα ταξίδι με όχημα γεμάτες μπασογραμμές και απόκοσμους στίχους. Παρόλο που το Anima είναι ένα ηλεκτρονικός δίσκος, σε τέσσερα από τα εννέα κομμάτια του, ένα μπάσο ή / και μια ηλεκτρική κιθάρα κάνει σημαντικές συμβολές, κάτι που θα μπορούσε ίσως να γίνει αντιληπτό ως ένα ελαφρύ νεύμα προς τον ήχο του Radiohead. Θα πρέπει να επισημανθεί ότι ακόμα και αν το άλμπουμ επιδίδεται κυρίως σε μελαγχολικές συνθέσεις, τα δύο τελευταία τραγούδια παρουσιάζουν διαφορετικό χαρακτήρα, με τους "Impossible Knots" να χρησιμοποιούν ιδιαίτερα  groovy μουσικά στοιχεία (african / dub influenced), ενώ το "Runwayaway" πλέει σε ψυχεδελικά νερά. Το "ΑΝΙΜΑ" έχει μερικές πραγματικά τραχιές και συναρπαστικές υφές καθώς και τη μοναδική ερμηνεία του frontman των Radiohead. Αν με ρωτήσετε, θα απαντήσω πως είναι ο καλύτερος solo δίσκος του Thom Yorke.

O ήχος των Glass Beach είναι μια μίξη των ποικίλων επιρροών της μπάντας. Στο ντεμπούτο τους -ξεκάθαρο στον τίτλο- "The First Glass Beach Album" ακούμε στοιχεία της τζαζ της δεκαετίας του 60, της new wave, της πρώιμης synth μουσικής, ακόμα και της emo, αλλά όλα παρουσιάζονται με την σκληρότητα και την αδιαφορία της punk κουλτούρας. Πατώντας το play σε αυτό τον δίσκο ξεκινάει ένα roller coaster συναισθημάτων, θεματικών contrast και θεατρικών φωνητικών. Το "The First Glass Beach Album"  είναι ένας από τους πιο εμπνευσμένους και «φρέσκους» δίσκους του 2019.

Περισσότερο μια ποιητική συλλογή, παρά μια μουσική κατάθεση, αφού ο παραγωγός Rick Rubin, αποφάσισε να αφήσει το λόγο της Kate Tempest να πρωταγωνιστεί. Σε αυτήν την 4η εργασία της, η Δυτικολονδρέζα καλλιτέχνις, στρέφεται προς τα μέσα της, για να μιλήσει για εκείνα που συμβαίνουν εκεί έξω. Αγκαλιάζει το συνάνθρωπο, μοιράζεται τους φόβους κι ανησυχίες τους κι επενδύει στην αγάπη, ως αντίδοτο στην κρίση. Άξιζε περισσότερων ακροάσεων, αυτό το δύσκολο κι απροσδιόριστης ταυτότητας «μουσικό» έργο.

Μετά τον πενταετή πάγο στον οποίοι μπήκαν, οι Black Keys επέστρεψαν φέτος πιο ελεύθεροι και εκφραστικοί όσο ποτέ. Το “Let’s Rock” δεν αποτελεί το δίσκο που θα μείνει στην ιστορία του αμερικανικού ντουέτου, αλλά είναι ένα πολύ τίμιο άλμπουμ με τραγούδια που δεν βαριέσαι να ακούς. Καθαρό rock ‘n’ roll με την κιθάρα να βρίσκεται στο προσκήνιο και την απουσία των πλήκτρων, ο δίσκος αυτός είναι ένα ευχάριστο 40λεπτο ροκ μουσικής. Το γεγονός πως από το άλμπουμ δε βγήκε κάποιο hit, δεν αναιρεί το ότι το “Lets’ Rock” αξίζει να θεωρείται ένας πολύ ωραίος δίσκος για το 2019.

Μία ακόμη αξιοπρόσεχτη κυκλοφορία (η τέταρτη) από τους These New Puritans, που και πάλι είναι σχεδόν αδύνατον να τους κατατάξεις μουσικά. Οι δίδυμοι Barnett, μοναδικοί σε αυτό που κάνουν, καταφέρνουν με κάθε νέα τους δουλειά, να έχουν λόγο να ακουστούν. Έχοντας περάσει 6 χρόνια από το εκπληκτικό “Field Of Reeds”, παρουσιάζουν μια «δύσκολη» συλλογή τραγουδιών, με ιδιαίτερο βάθος κι εσωτερική ένταση. Μελωδικοί όπου πρέπει, περίεργοι ως συνήθως, με αιθέρια γυναικεία φωνητικά σε κάποια σημεία, απλωμένες συνθέσεις κι ευφάνταστες ενορχηστρώσεις. Θέλει χρόνο για να σε παρασύρει, μιας και πρόκειται για ένα βραδυφλεγές έργο.

Ένα ντεμπούτο άλμπουμ που έμελε να είναι και το τελευταίο, αφού λίγο μετά την κυκλοφορία του, ο David Berman «έφυγε». Όπως μας λέει ο τραγουδοποιός στο εναρκτήριο τραγούδι "That's just the way that i feel", κι όλα αποκτούν ένα σπαρακτικό νόημα πια. Είναι αλήθεια, πως η ακρόαση του συγκεκριμένου άλμπουμ, σε παραγωγή κάποιων μελών των Woods, είναι δύσκολη, γνωρίζοντας τα γεγονότα. Όλα είναι πιο ξεκάθαρα κι η αναγνωρίσιμη θλίψη, σα βαριά σκιά κυριαρχεί παντού. Όμως αυτό το καλοφτιαγμένο άλμπουμ, σε κάνει πραγματικά να αναρωτιέσαι γιατί, αφού μοιάζει σαν μια διέξοδο από δαίμονες και πάθη.

O (Sandy) Alex G μόλις στα 26 του χρόνια συμπληρώνει μια 10ετή καριέρα που πολλοί indie καλλιτέχνες θα ζήλευαν. Το επιστέγασμα αυτής της καριέρας έχει τίτλο "House of Sugar". Θα ακούσετε μελωδίες που και ο ίδιος ο Hans Christian Andersen θα έντυνε στο παραμύθι του, "Hansel and Gretel", ενώ κάπου ανάμεσα στα κομμάτια θα βρείτε και το φάντασμα του Elliott Smith να κολλάει την ετικέτα "I'm still there". Με περίσσιο θράσος θα πω πως αν τα πρώτα τέσσερα κομμάτια (Walk Away, Hope, Southern Sky, Gretel) είχαν κυκλοφορήσει σε EP, ξεχωριστά αρχικά, θα μιλούσαμε για το καλύτερο EP της χρονιάς και για ένα από τα καλύτερα της δεκαετίας.

Στο δεύτερο δίσκο του supergroup, Tropical Fuck Storm ακούμε τι γίνεται όταν ο πικρός κυνισμός μετατρέπεται σε ήχο. Άγριο και εξοργισμένο, αλλά πικρό και μελαγχολικό, το Braindrops επεκτείνεται και διαχέεται παντού. Τα θηλυκά δεύτερα φωνητικά παίζουν τόσο σημαντικό ρόλο με τα πρώτα φωνητικά, αφού δεν αποτελούν απλώς το «αλατοπίπερο», αλλά είναι το βασικό συστατικό, όπως και τα βαριά και μπερδεμένα riffs που βρίσκονται διάχυτα σε όλο το δίσκο. Ένα κυνικό, πειραματικό, θορυβώδες blues-punk με στίχους που περιέχουν παράφρονες μεταφορές, extreme μυθοπλασία και εσωτερικές αναζητήσεις στη θεματολογία του. Το τελευταίο τραγούδι, Maria 63, είναι για μια συνάντηση ενός πράκτορα της Mossad με την κόρη μιας θρυλικής φιγούρας από τη ναζιστική μυθολογία σε ένα εξοχικό σπίτι στο Νέο Μεξικό, ενώ λίγο πριν, στο τραγούδι "Who's My Eugene?" αναφέρεται στην τοξική σχέση μεταξύ του τραγουδιστή των Beach Boy Boys, Brian Wilson και του ψυχοθεραπευτή του Eugene Landy και οι Tropical Fuck Storm δεν σταματούν εκεί. Αν θέλετε κάτι με θόρυβο, φαντασία και πάθος αυτή είναι η μπάντα σας.

Η ατμόσφαιρα από τα 70’s και τα πρώτα των 80’s είναι το κυρίαρχο σκηνικό που στήνεται κατά τη διάρκεια των 10 τραγουδιών που απαρτίζουν το άλμπουμ. Το μπάσο δίνει τον ρυθμό, θυμίζοντας πολύ τους ήχους των Joy Division. Το “For Everything” ανοίγει την αυλαία του δίσκου με εκρηκτικό και συνάμα φανταστικό τρόπο. Η μελωδικότητα των Murder Capital είναι πιασάρικη, με κάθε κομμάτι να είναι μια ξεχωριστή έκπληξη για τον ακροατή. Και επειδή ανέφερα τους Joy Division, μην πάει το μυαλό σου σε κάτι αναμασημένο ή σε κομμάτια που είναι καθαρά επηρεασμένα από συγκροτήματα εκείνης της εποχής. Οι Murder Capital κάνουν αυτό που πρέπει και που αξίζει να ακουστεί σε όλο τον κόσμο. Παρουσιάζουν κάτι το εντελώς φρέσκο σε μια περίοδο που η post-punk βρίσκεται ξανά στα πάνω της.

Σχετικό θέμα

τραγούδια

Mix-τουρλού: Τα τραγούδια της εβδομάδας που πέρασε