selefice_gimme10

Gimme 10: Οι επιλογές των Selefice

...με αφορμή την κυκλοφορία του άλμπουμ I Met A God.
Διαβάστηκε φορες
Οι Selefice σχηματίστηκαν το 1990 στην Αθήνα και υπήρξαν κομμάτι της εγχώριας extreme metal σκηνής της εποχής. Έπειτα από την κυκλοφορία ενός demo και του άλμπουμ Where Is The Heaven (1993) διαλύθηκαν, χωρίς όμως να ξεχαστούν. Με τα χρόνια σχηματίστηκε ένα cult ενδιαφέρον γύρω από το όνομά τους, κι έτσι η μπάντα επέστρεψε πρόσφατα στην ενεργό δράση, έπειτα από 24 χρόνια.

Με σύνθεση που πλέον περιλαμβάνει τους Miltos J. (κιθάρα, φωνή), Petros M. (κιθάρα), Manos M. (μπάσο) και Vaggelis V. (τύμπανα), οι Selefice κυκλοφόρησαν νέο υλικό μέσα στο 2019, στη μορφή του μίνι άλμπουμ I Met A God, ενώ συνεχίζουν τη συναυλιακή δράση τους.

Με αφορμή τα παραπάνω, η μπάντα κάνει ποδαρικό στη στήλη, γράφοντας παρακάτω για 10 άλμπουμ που έχουν σημαδέψει την ύπαρξή της: 

Δέκα άλμπουμ από μια δεξαμενή άπειρων κυκλοφοριών που έχουν αγαπήσει οι Selefice και έχουν επιδράσει καταλυτικά στη μουσική τους. Δέκα αβίαστες επιλογές από όλα τα μέλη της μπάντας, χωρίς σειρά αξιολόγησης, που συνέβαλαν με τον τρόπο τους στη δημιουργία του συγκροτήματος πίσω στο μακρινό 1990, αλλά που αποτελούν επίσης συμπαγές σημείο αναφοράς σήμερα, 2 σχεδόν χρόνια μετά την επιστροφή του.

Sabbath Bloody Sabbath - Black Sabbath (1973)
Άνετα θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε από τους πρώτους 7 δίσκους των Sabbath (ναι, είναι υπέροχο και λατρεμένο το Technical Ecstasy). Όμως η τεχνική δεινότητα του "A National Acrobat" με την απίστευτη κιθαριστική δουλειά του Iommi, η αμεσότητα του "Killing Yourself To Live", η μαγεία του "Spiral Architect" και το instant classic ομώνυμο δεν μπορούν να αφήσουν εύκολα κάποιον ασυγκίνητο. Και να σκεφτεί κανείς ότι όλα αυτά είναι μόνο ένα μικρό δείγμα από τον φέροντα το πιο evil εξώφυλλο δίσκο των Sabbath. Έπος!

Killers - Iron Maiden (1981)
Δεν υπάρχει metal συγκρότημα που να μην έχει επηρεαστεί λίγο ή πολύ από το μεγαθήριο που λέγεται Iron Maiden, ειδικά των πρώτων θρυλικών 7 άλμπουμ. Εδώ επιλέγεται το θεωρητικά πιο “αδύναμο” αυτής της επτάδας, αστείος φυσικά χαρακτηρισμός στην πραγματικότητα για μια τέτοια δισκάρα. Ο λόγος είναι και συναισθηματικός, αφού 2 από τα μέλη των Selefice (εντελώς τυχαία) άκουσαν για πρώτη φορά Maiden μέσω του Killers, αλλά και ουσιαστικός, αφού πρόκειται για ένα αριστουργηματικό άλμπουμ με τρομερές συνθέσεις και με την υπέροχη αλητεία και “πανκίλα” του Paul Di anno στο αποκορύφωμά της. Οι Maiden με Di anno είναι... άλλοι Maiden. "Well I’m wrathchild, I'm comin' to get you!"

Master Of Puppets - Metallica (1986)
Δεν είναι ο τίτλος της -κατά γενική ομολογία- καλύτερης δουλειάς τους ο λόγος που επελέγη εδώ. Είναι το βάρος του (ειδικό και ηχητικό - άκου το "The Thing That Should Not Be"), η ατμόσφαιρα, η σεμιναριακή αίσθηση της μελωδίας και της αρμονίας, το πλήρες πέρασμα της μπάντας στην ωριμότητα, η στιχουργική, ο Cliff (άκου το "Orion"), η πρώτη επαφή με το άλμπουμ σε κασέτα ακόμα μια τελείως άλλη εποχή και η αγάπη για το συγκρότημα που απογείωσε και δόξασε το metal.

Nightfall - Candlemass (1987)
Οι Candlemass αποτελούν αναμφίβολα μία από τις πιο έντονες επιρροές των Selefice. Εδώ (οριακά) επιλέγεται το δεύτερο άλμπουμ του συγκροτήματος αντί του εξίσου αριστουργηματικού ντεμπούτου Epicus Doomicus Metallicus, μιας και ήταν το πρώτο που έφτασε στα αυτιά μας τότε και το σοκ είναι ακόμα αξεπέραστο. Σε μια εποχή που όλοι ανταγωνίζονταν για το ποιος θα παίξει πιο γρήγορα και βάρβαρα, οι Candlemass πήραν τον αντίθετο δρόμο, γεννώντας το doom metal και πλημμυρίζοντας τις καρδιές μας με τα πιο σκοτεινά, λυρικά, επικά συναισθήματα που είχε γεννήσει αυτή η μουσική ως τότε. Αιώνια ανατριχίλα!

Beneath The Remains - Sepultura (1989)
Ακόμα ένα άλμπουμ σοκ εκείνη την εποχή, έφτασε στα αυτιά μας από την (τότε) φουλ εξωτική Βραζιλία. Το Beneath The Remains ήταν το άλμπουμ που εκτόξευσε τους Sepultura στη παγκόσμια thrash κοινότητα με την ωμή οργή του και τη τρομερή ενέργεια του. Κατά κάποιο τρόπο οι Βραζιλιάνοι συνοψίζαν τα καλύτερα και πιο επιθετικά στοιχεία του Thrash Metal εκείνη την εποχή και μας παρουσίασαν ένα “ρεζουμέ” που έμελε να επιδράσει καταλυτικά στον ακραίο ήχο. Επίσης δείξαν τον δρόμο σε κάθε metal συγκρότημα στο κόσμο που δεν ήταν από Αμερική, Αγγλία, Γερμανία ή Σκανδιναβία για το πως γίνεται η δουλειά…

Seasons In The Abyss - Slayer (1990)
Η πιο μαυρόψυχη δουλειά τους θα στέκει πάντα ως σκοτεινός φάρος-πηγή έμπνευσης για όποιον θέλει να ασκηθεί στον απόκοσμο, πνιγηρό, σατανικό ήχο. Οι ταχύτητες εναλλάσσονται με αρρωστημένα αργά μέρη από την εξώσφαιρα ικανά να σε κολλήσουν στον τοίχο! Οι Slayer εδώ έδειξαν ότι η ακρότητα δεν είναι μόνο στην ταχύτητα. Ξύλο με συναίσθημα! 

The Plague Within - Paradise Lost (2015)
Ιστορικό και πολύ επιδραστικό συγκρότημα οι Paradise Lost, ειδικά στη δεκαετία του ‘90, εδώ όμως επιλέγεται -και καθόλου τυχαία-  ένα από τα άλμπουμ τους της σύγχρονης εποχής. Ο λόγος είναι ότι το βρετανικό συγκρότημα στο The Plague Within παρουσιάζει μια ιδανική "back to the roots" δουλειά με σπουδαίες συνθέσεις και παραγωγή, δείχνοντας τον δρόμο για το πως πρέπει να ηχεί μια μπάντα που σέβεται το παρελθόν της, ζώντας όμως στο παρόν.  Το σπουδαίο βέβαια με τους Paradise Lost είναι ότι πάντα τιμούσαν με τον καλύτερο τρόπο το εκάστοτε "σήμερα", για αυτό θα βρει κανείς ελάχιστες μέτριες στιγμές στην πλούσια δισκογραφία τους.

Concert: The Cure Live - The Cure (1984)
Οι Cure είναι ένα τρομερά αγαπημένο συγκρότημα με σπουδαίες κυκλοφορίες σε όλη την πορεία του. Ο τρόπος που έχει επηρεάσει τους Selefice είναι κυρίως έμμεσος, αλλά στο συγκεκριμένο live άλμπουμ μπορεί κανείς να διακρίνει το πώς και το γιατί. Πέρα από το ότι έχουμε να κάνουμε με μια πολύ ωραία ζωντανή ηχογράφηση, με εξαιρετικές εκτελέσεις, το άλμπουμ ουσιαστικά αποτελεί μια best of συλλογή της πρώτης και πιο σκοτεινής περιόδου των Cure. Δίσκος που πίνεται μονορούφι και σε συγκινεί όσο δεν πάει με την οξύμωρα όμορφη μελαγχολία του, αλλά και με τη δύναμή του. 

Atom Heart Mother - Pink Floyd (1970)
Ψυχεδέλεια, πειραματισμός (μουσικός και μη), οπερατικές ενορχηστρώσεις, παραισθησιογόνα. Η ομώνυμη σουίτα της πρώτης πλευράς, εκτός του ότι επηρέασε ένα τεράστιο κομμάτι της νεότερης μουσικής (ρώτα τον Christofer Johnsson των Therion να σου εξηγήσει περισσότερα), άνετα θα μπορούσε να έχει κυκλοφορήσει από την Deutsche Grammophon. Η δεύτερη πλευρά ξεκινά με 3 πιο folk/rock συνθέσεις-οχήματα αυτοσχεδιασμού για τα live τους ("If", "Summer '68" και "Fat Old Sun") για να καταλήξει στο πειραματικό, πρωτο-noise field recording του "Alan's Psychedelic Breakfast".    

The Snow Goose - Camel (1975)
Ένα από τα πιο σπουδαία αλλά και πιο υποτιμημένα συγκροτήματα όλων των εποχών είναι οι Camel. Μέσα στους πρωτοπόρους του prog rock, στο συγκεκριμένο αριστούργημα αγγίζουν το τέλειο και ξεδιπλώνουν με τον πιο δυναμικό τρόπο όλα αυτά τα όμορφα που χαρακτήριζαν τη μουσική τους: εκπληκτική ανάδειξη μελωδιών, ταξιδιάρικη ατμόσφαιρα, ενορχηστρώσεις για σεμινάριο, υψηλή (αλλά όχι ανούσια) τεχνική και πάνω απ’ όλα φουλ συναίσθημα. Για κάποιον λόγο σχεδόν μυστήριο, παράλληλα με το metal, περάσαμε την πρώιμη εφηβεία μας ακούγοντας και Camel. Θα τους ευχαριστούμε για πάντα για αυτό...


Διαβάστε ακόμα