Ήταν παράξενη η χθεσινή βραδιά πριν από την έναρξη της. Δεν ήξερες τι ακριβώς να περιμένεις, πως θα το διαχειριστείς ο ίδιος σαν ακροατής και πως και οι επί σκηνής πρωταγωνιστές - καλλιτέχνες. Προσωπικά, αν και μεγάλος εραστής της συγκίνησης (ειδικά μέσω του τραγουδιού και ακόμα περισσότερο καθώς μεγαλώνω και πληθαίνουν οι αποχαιρετισμοί των παιδικών μου μουσικών ηρώων), τη φοβόμουν. Δεν την ήθελα «με το στανιό». Την ήθελα ατόφια, γνήσια, πέραν πάσης αμφιβολίας, χωρίς φτιασιδώματα και πόζες. Και - για κάποιο λόγο - είμαι βέβαιος μόνο έτσι θα την δεχόταν κι εκεί ψηλά ο ίδιος ο Θάνος Μικρούτσικος. Όπως, δηλαδή, έγινε τελικά. Με μέτρο και σεμνότητα.
Συνετέλεσε σε αυτή, την σεμνή και ντροπαλή συγκίνηση, η συνολική στάση των καλλιτεχνών που συμμετείχαν στη συναυλία. Άπαντες παρέμειναν σιωπηλοί εκτός των τραγουδιών που ερμηνεύσαν. Σίγουρα δεν ήταν τυχαίο. Σίγουρα ήταν κοινή τους απόφαση. Με τη στάση αυτή, επετεύχθη το εξής πολύ σημαντικό: όλα τα λόγια που ακούστηκαν κατά τη διάρκεια της βραδιάς ήταν, είτε λόγια (ποιητών και στιχουργών) που μελοποίησε ο Θάνος Μικρούτσικος, είτε κουβέντες που είπε αυτοβιογραφούμενος ο ίδιος στον Οδυσσέα Ιωάννου (τις οποίες διάβασε με τρόπο απλό, και εξ αυτού ουσιαστικό, ο τελευταίος).
Κι έτσι, πήραμε μια γερή (και όχι τελευταία) δόση από Θάνο Μικρούτσικο δίχως να χωράνε πουθενά «μικροπολιτικά» σχόλια για το, «τι ωραία λόγια είπε ο Νταλάρας» ή «γιατί δεν μας είπε κάτι η Ρίτα» ή «τι είπε ο Μίλτος» (που καλά αφιέρωσε στο Μήτσο και στον 'Αλκη - και στο Θάνο, βεβαίως, κι ας μην το είπε - το «Πλανόδιο τους Τσίρκο» που περιοδεύει τώρα στους αιθέρες σύσσωμο). Πρυτάνευσε η ουσία επί σκηνής και - τηρουμένων των αναλογιών (μιας και το Μέγαρο δεν φημίζεται για τη «ζεστασιά» του) - και η θέρμη στο ακροατήριο.
Για μένα, το γράφω κάθε φορά - σε αυτές τις βραδιές καμία σημασία δεν έχει η απόδοση των τραγουδιών. Με δεδομένη την - από όλους - υψηλή στάθμη καλλιτεχνικών επιδόσεων όλα ήταν όπως έπρεπε να είναι. Στα συν, η καλοδουλεμένη ορχήστρα που κράτησε τις ενορχηστρώσεις και την αισθητική του Μικρούτσικου. Και δεν μπορώ να μην σταθώ ιδιαιτέρως και στις ερμηνείες των Κότσιρα, Θωμαΐδη και Αντωνοπούλου που με ανατρίχιασαν (τονίζω, δεν υστέρησαν οι υπόλοιποι). Αλλά, να, τώρα πάω να κάνω αυτό που είπα πως δεν έχει σημασία.
Θα κλείσω, λοιπόν, το παρόν σημείωμα, λέγοντας πως σε πολλά - πολλά χρόνια, ξεκούτης, μόνος, σε κάποιο ΚΑΠΗ (και αυτή θα είναι η καλή κατάληξη, να ξέρετε) θα μονολογώ στους «φανταστικούς μου φίλους» πως ήμουν και σε αυτή τη συναυλία - αφιέρωμα στο Θάνο Μικρούτσικο. Δεν θα τους την αναφέρω, βέβαια, πριν από εκείνη του Θεάτρου Βράχων ή την άλλη στο Ηρώδειο ή την άλλη στο Μέγαρο, αλλά τι να λέμε, σε εκείνες ήταν παρών κι ο ίδιος ο μαέστρος. Που χθες βράδυ, όλο και έστρεφα αριστερά το βλέμμα μου να τον δω και όλο ανέβαινε ένας κόμπος στο λαιμό. Κόμπος γιατί μου έλειψε, και κόμπος μιας παράξενης, ολότελα δικαιολογημένης, ευγνωμοσύνης.
Με αυτή την ευγνωμοσύνη θα κλείσω το κείμενο.
Σχετικό θέμα