Δεν νομίζω πως χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, ακόμα και στους μη παροικούντες την Ιερουσαλήμ. Ο Δημήτρης Μυστακίδης είναι μια από τις πιο αγαπητές φυσιογνωμίες στο χώρο του ελληνικού τραγουδιού με περγαμηνές που εκτείνονται από τις συμμετοχές του στις ορχήστρες του Νίκου Παπάζογλου (παλαιότερα) και του Θανάση Παπακωνσταντίνου (πιο πρόσφατα), μέχρι τις δικές του προσωπικές κιθαριστικές δουλειές.
Παιχταράς από τους λίγους αλλά και δάσκαλος και υποστηρικτής της λαϊκής κιθάρας, από εκείνους τους ανθρώπους με όραμα που «κάνουν τη διαφορά» (σημ. οι φοιτητές του στο Πανεπιστήμιο στο Τμήμα Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής της Άρτας θα σας το επιβεβαιώσουν). Ο Μήτσος (ας μου επιτρέψει την οικειότητα, αλλά μου βγαίνει αβίαστα) είναι ξεχωριστή προσωπικότητα και μουσικός μέγας που έχει υπογράψει σημαντικές δισκογραφικές δουλειές με διασκευές του σε τραγούδια άλλων, αναδεικνύοντας τις αρετές και τη σπουδαιότητα της λαϊκής κιθάρας σε όλο το φάσμα της ελληνικής τραγουδοποιίας.
Σημαντικές καταθέσεις του, έως τώρα, δίσκοι για τα ρεμπέτικα, τα τραγούδια της Αμερικής, αλλά και άλλοι «πειραματισμοί» με την κιθάρα, πάντοτε υψηλής αισθητικής στάθμης. Και όλα αυτά, από μια προσωπικότητα αποδεκτή από όλους τους ανθρώπους που αγαπούν (ή υπηρετούν) το τραγούδι. Μέσα στα χρόνια της γνωριμίας μας τον ρωτούσα, κατά καιρούς, αν έχει δικά του, ολόδικά του, τραγούδια. Την απάντηση την ήξερα, αλλά μου την επιβεβαίωνε κι εκείνος. Δεν είχε έρθει η ώρα τους.
Και να, λοιπόν, που φτάσαμε εκεί. Ο Δημήτρης Μυστακίδης κυκλοφορεί το πρώτο δικό του τραγούδι (σε μουσική και στίχους μάλιστα). Κι αν με ρωτάς, φίλτατε αναγνώστη, το «Μίλα» (αυτός είναι ο τίτλος του) είναι ξεκάθαρα πολιτικό. Και από εκείνα τα πολιτικά τραγούδια, μάλιστα, που δεν «κρύβονται». Που δεν πατούν στην αλληγορία ή την παραβολή, αλλά «λένε τα πράγματα με το όνομα τους» (σημ. για να θυμηθούμε και το στίχο του Κώστα Τριπολίτη που σφετερίστηκε ο πολιτικός χώρος μετατρέποντας τον σε «γραφική ρήση»).
Στα λόγια του «Μίλα» παρελαύνουν όλοι οι «ήρωες» των τελευταίων χρόνων με μια προτροπή αντίδρασης. Κι αν παραείναι εμφανές το θέμα, χρειάζονται και αυτά τα τραγούδια που παίρνουν θέση ανοιχτά, δίχως να φοβούνται. Κάπως έτσι, ο Μυστακίδης, κατορθώνει να παρουσιάζει ένα λαϊκό πολιτικό τραγούδι που αξίζει την προσοχή σας, ασχέτως αν συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τη θέση, το ιδεολογικό του υπόβαθρο ή τον τρόπο του.
Παραθέτω και τους στίχους του τραγουδιού:
Μίλα, μην κάνεις πως δεν βλέπεις,
θα τρέχεις να κρυφτείς κι εσύ απ το θεριό που τρέφεις.
Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος το είπε ο ποιητής,
η κάθε σου κραυγή είναι πετριά, μην ξεχαστείς.
Το πρόσωπό σου να ματώνει από τις σφαίρες,
δεν έρχονται μονάχες τους καλύτερες μέρες.
Κάθε σου κίνηση γκρεμίζει αδικίες,
μην ξεχαστείς ούτε στιγμή, μη λες δικαιολογίες.
Δεν κλαίω σου είπα, που τα είδες τα δάκρυα;
Εσύ να ανησυχείς για τα εδάφη τα πάτρια.
Τα φίδια ξαναβγήκαν από τις τρύπες τους πάλι,
τον φόβο σου μυρίστηκαν και σήκωσαν κεφάλι.
Δειλοί με μπράτσα φουσκωτά και με κεφάλια άδεια
πουλήσανε ελληνισμό στ’ ανόητα κοπάδια.
Κι εσύ που οι παππούδες σου ήρθαν κυνηγημένοι,
μην το ξεχνάς, είν’ ιερό το βλέμμα του ικέτη.
Σήκωσε το βλέμμα, κοίτα πως κατάντησες φουκαρά,
έγινες όλα εκείνα που κορόιδευες πιο παλιά.
Σπίτι, δουλειά, μιζέρια κι η ζωή σου να περνά,
σ’ όλα αυτά που δίπλα σου συμβαίνουν να στέκεσαι μακριά.
Mια μάνα μόνη στάθηκε απέναντι απ’ το φίδι,
μια μάνα που θυσίασε μονάκριβο στολίδι.
Τα λόγια της δεν μάσησε, τους κοίταξε στα ίσα,
ο πόνος δεν τη λύγισε, τη λένε Μάγδα Φύσσα.
Τι με κοιτάς; Σου είπα δεν κλαίω.
Ντρέπομαι μόνο μ' όλα αυτά που σου λέω.
Μπορεί όλα να γίνονται μέσα στη γειτονιά σου,
περνάς από εκεί, αλλά κοιτάς τη δουλειά σου.
Και μη μου πεις ότι δεν έβλεπες πάλι
όταν κλοτσούσανε τον Ζακ στο κεφάλι,
ήτανε μέρα μεσημέρι στην πόλη,
κυρ Παντελήδες και μπάτσοι, αδίστακτοι όλοι.
Μίλα και γι’ αυτούς που δεν προλάβανε.
Τον Γιακουμάκη τζάμπα μάγκες τον τρελάνανε.
Πολλοί το ξέραν, μα κανείς δεν μιλούσε
και η ευαίσθητη ψυχή του αιμορραγούσε.
Σήκωσε το βλέμμα, κοίτα πως κατάντησες φουκαρά,
έγινες όλα εκείνα που κορόιδευες πιο παλιά.
Σπίτι, δουλειά, μιζέρια κι η ζωή σου να περνά,
σ’ όλα αυτά που δίπλα σου συμβαίνουν να στέκεσαι μακριά.
Τα πιτσιρίκια που βρίζεις είναι η μόνη σου ελπίδα.
Αλληλεγγύη και σεβασμός είναι η δική τους πατρίδα.
Τον φίλο τους τον είδανε νεκρό από μια σφαίρα
κι ορκίστηκαν πως όλα αυτά θα αλλάξουνε μια μέρα.
Και να ‘σαι φίλε σίγουρος αυτό θα το πετύχουν,
γι’ αυτό και δεν ανέχονται οι κάφροι να ορίζουν.
Στο μέλλον το δικό τους δεν ανήκεις εσύ,
είναι άλλο το χαρμάνι και γουστάρουν τη ζωή!
Μίλα για τον τύπο από δίπλα,
που ξεσπάει στα παιδιά του της ζωής του τη σκατίλα,
που κάνει τον μάγκα μόνο εκεί που τον παίρνει,
γιατί όλη την ημέρα τεμενάδες προσφέρει.
Και οι μπάτσοι που μπήκαν στων γειτόνων το σπίτι
κι εσύ φώναζες μπράβο γερασμένο καθίκι,
να το ξέρεις ένα βράδυ θα μπουκάρουν σε σένα,
γιατί οι τύποι δεν έχουν σεβασμό σε κανέναν.
Μίλα, μην κάνεις πως δεν βλέπεις.
Θα τρέχεις να κρυφτείς κι εσύ απ’ το θεριό που τρέφεις.
Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος, το είπε ο ποιητής,
η κάθε σου κραυγή είναι πετριά, μην ξεχαστείς.