Το έχω γράψει και παλαιότερα σε αυτήν εδώ τη στήλη και θα το επαναλάβω και τώρα. Με ρωτούν συχνά αν υπάρχει πολιτικό τραγούδι σήμερα ή γιατί δεν υπάρχει πολιτικό τραγούδι σήμερα. Και οι περισσότεροι που ρωτούν, το κάνουν, είτε για να εξασκήσουν την επαναστατική τους γυμναστική, είτε γιατί ενδιαφέρονται σε ένα βαθμό για αυτό. Και οι δυο περιπτώσεις, ωστόσο, αναζητούν το είδος αλά παλαιά, στα μορφώματα του ραδιοφώνου, τις αηδιαστικές εκπομπές της τηλεόρασης και στα «ασφαλή» γρανάζια του ίντερνετ στην καλύτερη περίπτωση. Είναι «έντεχνοι», συνήθως 40άρηδες και άνθρωποι που αναζητούν τον ξεσηκωμό από τους άλλους. Πώς και για ποιο λόγο να ανακαλύψουν ή να αναζητήσουν τον ΛΕΞ;
Άκουσα το όνομα του (το καλλιτεχνικό, δηλαδή) για πρώτη φορά σε μια συζήτηση με τον Χάρη Συμβουλίδη, καλό μου φίλο και άνθρωπο που αγαπά και ψάχνει τη μουσική. «Τον έχεις πάρει χαμπάρι;», με ρώτησε (ή καλύτερα, με ξεμπρόστιασε). Δεν είχα ιδέα. Ο Χάρης επέμενε να αναζητήσω καλύτερα την περίπτωση του ΛΕΞ, ιδιαιτέρως εφόσον ασχολούμαι με το πολιτικό τραγούδι στην Ελλάδα, τόσο σε προσωπικό, όσο και ακαδημαϊκό επίπεδο. Κι έτσι έκανα.
Ήρθα αντιμέτωπος με μια ολόκληρη πραγματικότητα που αγνοούσα. Με τεράστιες μάζες κοινού - με πυρήνα στις μικρότερες ηλικίες - που αγωνιά για τις εμφανίσεις του και γεμίζει ασφυκτικά μαγαζιά, θέατρα, αλλά και το YouTube για να τον ακούσει.
Υπάρχει πολιτικό τραγούδι σήμερα; Φυσικά! Και είναι του ΛΕΞ; Και είναι του ΛΕΞ και μιας ομάδας ανθρώπων που «μιλούν» και εκφράζουν τους νέους ανθρώπους. Τους ανθρώπους εκείνους που αγνοούμε εμείς οι μεγαλύτεροι, κηρύττοντας υποκριτικά πως νοιαζόμαστε για εκείνους, την ώρα που οι συμπεριφορές μας απέναντι τους είναι ξεκάθαρα ρατσιστικές. Γιατί, αν δεν το γνωρίζετε, υπάρχει και ηλικιακός ρατσισμός - ή μήπως δεν τον αντιληφθήκατε ούτε τώρα με τον COVID 19;
Αναζητήστε τον ΛΕΞ. Δείτε τα εκατομμύρια των views που έχουν τα τραγούδια του. Μπείτε και λίγο στη θέση του άλλου. Και την επόμενη φορά που θα τσακωθείτε με το γιο ή την κόρη σας, σκεφτείτε ότι μπορεί και να έχει δίκιο.