Σήμερα θέλω να κάνω μια «ντρίπλα». Το σκέφτηκα και το ξανασκέφτηκα, αν ταιριάζει στη στήλη, αν είναι επίκαιρο, αν είναι «συμβατό» ή αν βγαίνει «εκτός θέματος» (όπως λέγαμε παλιά στα «σκέφτομαι και γράφω» του σχολείου). Όμως, δική μου είναι αυτή η στήλη, την κάνω ό,τι θέλω. Και καθώς ελάχιστοι διαβάζουν το οτιδήποτε στις μέρες μας, μην το παρεξηγήσετε: σ' όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δε θα μπορέσουμε.
Κοιτάξτε, τώρα, τι έχω πάθει: εδώ και πολλές μέρες έχω βρει καταφύγιο στα τραγούδια και τις μουσικές του Roger Waters. Τον ακούω στο repeat, τόσο από τα χρόνια των Floyd, όσο κι από τη σόλο καριέρα του. Ο Waters παραμένει ενεργός και παραγωγικός, ενώ ταυτόχρονα δηλώνει παρών και σε πάμπολλα πολιτικά και ανθρωπιστικά ζητήματα που προκύπτουν στον κόσμο. Και δεν το κάνει μόνο με το έργο του (όπως δικαιολογούνται μερικοί), αλλά στέλνει επιστολές, ανεβάζει βίντεο-τοποθετήσεις και γνωστοποιεί ζητήματα με ξεκάθαρη πολιτική και ανθρωπιστική οπτική.
Για μένα ο Waters είναι ο κορυφαίος τραγουδοποιός της εποχής μας. Πρεσβεύει το είδος του τραγουδιού που αγαπώ περισσότερο από όλα. Μη βιαστείτε να νομίσετε ότι εννοώ το πολιτικό (με τη στενή οριοθέτησή του), γιατί άλλο θέλω να πω. Η υψηλή τέχνη είναι εκ φύσεως πολιτική. Στην περίπτωση του Waters αυτό αλλάζει επίπεδο. Αποφεύγοντας το ερωτικό στοιχείο όπως ο διάολος το λιβάνι ή εντάσσοντάς το μόνο σε πλαίσιο πολιτικό, ανθρωπιστικό, οπωσδήποτε ψυχαγωγικό, ο Waters αποδεικνύει ότι μπορείς να κάνεις «καριέρα» μεγάλου βεληνεκούς χωρίς να πεις ούτε μια φορά τη φράση "I love you".
Κι αν θες να απευθυνθείς στο ερωτικό αντικείμενο του πόθου σου, κάν' το σαν το Roger Waters στον τελευταίο του δίσκο: Wait for Her. Χωρίς αποκλειστικότητες. Ανοιχτά, προς όλες τις κατευθύνσεις.
Έλεγα πάντοτε ότι οι Pink Floyd είναι το μεγαλύτερο συγκρότημα στην ιστορία της μουσικής, γιατί έκαναν όλη αυτή την επιτυχία χωρίς να γράφουν ερωτικά τραγούδια. Αν αναλογιστούμε, όμως, ότι τα περισσότερα (αν όχι όλα) τα τραγούδια των Pink Floyd είναι του Waters, τότε τα συμπεράσματα βγαίνουν εύκολα.
Μου πήρε 40 χρόνια για να αποφασίσω ότι στη «διαμάχη» μεταξύ Gilmour και Waters, είμαι με τον Waters. Δαγκωτό.
Σχετικό θέμα