Η ζυγαριά του Mix Grill καταπιάνεται με την Patti Smith, τη rock
ποιήτρια της οποίας η καριέρα έχει περάσει από χίλια κύματα. Κατατάσσεται
στους πιο ερωτικούς καλλιτέχνες της διεθνούς δισκογραφίας και έχει
επηρεάσει από τους R.E.M. μέχρι τον Nick Cave (αλλά ακόμα και τη Σώτη
Τριανταφύλλου). Οι παθιασμένες ερμηνείες της πολλές φορές ανατριχιάζουν
και ταυτίζονται με το πνεύμα της rock μουσικής, όπως και αν αυτό τελικά
ορίζεται. Δεν είναι τυχαίο που την έχουν χαρακτηρίσει ιέρεια του rock:
οι ζωντανές εμφανίσεις της εξελίσσονται σε τελετές όπου η ίδια ψέλνει
στίχους απ' το τεφτέρι της και σπάει χορδές κιθάρας. Πάντα με τον Lenny
Kaye στην κιθάρα (που είναι και το δεξί της χέρι στη συνθετική
διαδικασία) και τον Jay Dee Doherty στα drums - σταθερούς συνεργάτες από
τα 70's - η Patti αν είναι πιο φειδωλή στις δισκογραφικές της δουλειές,
περιοδεύει συνέχεια. Στην τωρινή της μπάντα είναι εδώ και χρόνια ο
μπασίστας Tony Shanahan (από το 1996) αλλά και ο γιος της Jackson Smith
(από το 2016).
Εμείς με τη σειρά μας, βάζουμε στη ζυγαριά τις δέκα - συν ένα δίσκο με διασκευές - δισκογραφικές δουλειές της Patti Smith από το 1975 μέχρι σήμερα.
11. Twelve (2007)
Ο δίσκος με τις διασκευές της Patti σε αγαπημένα της κομμάτια ενώ είναι μία πολύ καλή δουλειά, δεν μας άγγιξε όσο οι δίσκοι της με αυθεντικές συνθέσεις. Όταν κάτι βγαίνει από μέσα της και έχει γραφτεί από αυτή, η Smith μεταμορφώνεται σε προφήτη του rock 'n' roll. Αυτό όμως δε σημαίνει πως δεν καταφέρνει κάτι αντίστοιχο και με κομμάτια άλλων - άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που η Smith διασκευάζει τραγούδια άλλων. Από τον πρώτο της δίσκο είχε περιλάβει το "Gloria" των Them και το "My Generation" των Who. Έχει τη δυναμική να κάνει τα κομμάτια δικά της και αυτό ακριβώς έχει κάνει και στο "Twelve", χωρίς όμως να ξεπερνά σε ενδιαφέρον την υπόλοιπη δισκογραφία της. Οι δώδεκα διασκευές περιέχουν και το "Taste Likes Teen Spirit" σε μία folk εκτέλεση που έχει ακουστεί πολύ.
10. Peace And Noise (1997)
Το υπόκωφο "Peace And Noice" συνεχίζει το δρόμο του "Gone Again", της δισκογραφικής επιστροφής της Patti μετά το θάνατο του Fred Smith. Οι ενορχηστρώσεις είναι πιο ήπιες αλλά η θεματολογία είναι αντίστοιχη και έχει σχέση με την απώλεια και το θάνατο. Ο ακροατής εδώ είναι αντιμέτωπος με μία αργόσυρτη ένταση που χτίζεται σε όλο το δίσκο. Το "Peace Again" εστιάζει στη φωνή της Smith και στους στίχους, σε ένα ταξίδι όπου η τραγουδοποιός προσπαθεί να βρει απαντήσεις στον υπαρξισμό. Δεν είναι ο δίσκος που θα προτείναμε σε κάποιον που δεν έχει έρθει ποτέ σε επαφή με τη μουσική και την πολυπλοκότητα της Patti Smith.
9. Wave (1979)
Λίγο πριν την αποχή της από τη μουσική, λόγω του ότι αποφάσισε να αφιερωθεί στο γάμο της και τα παιδιά της, η Patti κυκλοφόρησε το "Wave", σε παραγωγή του πομπώδη Todd Rudgren (Meat Loaf, New York Dolls κλπ). Η Patti Smith αποχαιρετά τον μουσικό κόσμο (εξ ου ο τίτλος Wave) σε έναν δίσκο που έχει πιο pop πινελιές συγκριτικά με τους υπόλοιπους δίσκους της των 70's. Περιέχει όμως δύο από τα καλύτερα τραγούδια της ("Dancing Barefoot" & "Frederic") φανερά επηρεασμένα από τον έρωτα της ζωής και μελλοντικό της άντρα Fred "Sonic" Smith.
8. Gone Again (1996)
Στις αρχές της δεκαετίας του '90 πολλά βάρυναν την Patti Smith στη προσωπική της ζωή αφού εκτός από τον άντρα της Fred Smith, έχασε τον αδελφό της Todd, ενώ λίγο πριν είχε φύγει ο πολύ καλός της φίλος Robert Mapplethorpe. Με την υποστήριξη του Mike Stipe και του Allen Ginsberg η Patti άρχισε να περιοδεύει με τον Bob Dylan το 1995 και τελικά μπήκε στο studio με τους παλιούς συνεργάτες της για να ηχογραφήσει το "Gone Again". Δεν ήταν πια το Patti Smith Group όμως, αυτό τέλειωσε μετά το "Wave" του 1979 και το θάνατο του πληκτρά Richard Sohl. Στη σύνθεση έχει προστεθεί ο κιθαρίστας Oliver Ray που παρέμεινε στη μπάντα της Smith μέχρι και το "Trampin'" του 2004.
Με δισκογραφικό κενό από το 1988 έως το 1996, η Smith επέστρεψε πιο ώριμη, σε γνώριμα μονοπάτια rock 'n' roll ποίησης. Φανερά φορτισμένη από τα γεγονότα γύρω της, οι συνθέσεις γυρίζουν γύρω από το χαμό των αγαπημένων προσώπων της, με τη μουσική να ακολουθεί αρκετά folk μονοπάτια στην ενορχήστρωση και στην ερμηνεία της. Με την επιστροφή της Patti Smith με το "Gone Again" αποδείχτηκε πως επέστρεψε για να παραμείνει ενεργή καλλιτέχνης, δισκογραφικά αλλά και στις περιοδείες.
7. Gung Ho (2000)
Ένας εν μέρη αντιπολεμικός δίσκος που βασίζεται στης εμπειρίες του πατέρα της Patti Smith από τον πόλεμο (η φωτογραφία του βρίσκεται και στο εξώφυλλο του δίσκου). Τελικά η ψαλίδα ανοίγει και θεματολογικά, με κοινωνικά θέματα και σκέψεις. Με άμεση rock προσέγγιση και την κιθάρα του Tom Verlaine των Television στο "Glitter In Their Eyes" (που προτάθηκε για βραβείο Grammy), το "Gung Ho" έχει όλα τα στοιχεία που έφτασαν την Patti Smith ως τη νέα χιλιετία. Πρόκειται για μία δουλειά που τελικά την αναζωογόνησε - αν και οι κριτικοί δεν είχαν την ίδια άποψη όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος. Όσο ρομαντικό και να είναι το ιδεολογικό υπόστρωμα στο οποίο πατάει το "Gung Ho" (και πολλές άλλες δουλειές της Patti βέβαια), δεδομένου ότι δεν είμαστε πια στην εποχή των παιδιών των λουλουδιών, η Smith μπαίνει μπροστά και το υπερασπίζεται δίνοντάς του υπόσταση.
6. Banga (2012)
Ο τελευταίος δίσκος της Patti Smith μέχρι τώρα. Μπορεί να μην κυκλοφορεί δίσκους σε μεγάλη συχνότητα, όμως το "Banga" αποζημιώνει για το κενό ανάμεσα στις δισκογραφικές δουλειές της. Ηχογραφήθηκε στο studio του Jimmy Hendrix (Electric Lady) με την Smith να δηλώνει πως προσπάθησε να πετύχει την ίδια αίσθηση και αφοσίωση με τις πρώτες δουλειές της. Πρόζες, μελωδικά ρεφρέν και ποιητικές τιράντες κυριαρχούν στο δίσκο που στιχουργικά λειτουργεί σαν μία απεικόνιση των αντιθέσεων του σύγχρονου κόσμου. Η Patti Smith είναι μία τροβαδούρος με τη παλιομοδίτικη έννοια της λέξης, συνεχίζοντας να μετατρέπει εικόνες και εμπειρίες σε συνθέσεις, σε μία περίοδο της καριέρας της που δεν έχει τίποτα να αποδείξει.
5. Radio Ethiopia (1976)
Το να ακολουθήσει κάποιος το "Horses" (το ντεμπούτο της Patti Smith) δεν είναι εύκολο. Στο "Radio Ethiopia" η Patti δεν είναι πια το άγριο ζώο έξω απ το κλουβί, έχει υπό μία έννοια εκπαιδευτεί, και η παραγωγή του Jack Douglas (γνωστός από τις δουλειές του με τους Aerosmith) την βάζει σε καινούριες ράγες τις οποίες η καλλιτέχνης ακολουθεί. Ο ωμός αυθορμητισμός και ο ερωτισμός που τη χαρακτηρίζουν είναι το ίδιο έντονα, δείχνοντας την εξέλιξη του ήχου του Patti Smith Group, με στοιχεία από τους MC5 και την punk. Ένα κλικ πιο κοντά στην εμπορική pop/rock της εποχής όσον αφορά τις δομές και τις φόρμες κομματιών, το "Radio Ethiopia" δεν απογοητεύει στο να ξαφνιάζει τον ακροατή - αρκεί να δώσετε προσοχή στο αυτοσχεδιαστικό ομώνυμο κομμάτι.
4. Trampin' (2004)
Η Patti Smith δε θα μπορούσε να μην επηρεαστεί από τη πτώση των δίδυμων πύργων, τον πόλεμο στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ στις αρχές του αιώνα. Βρήκε υλικό και έμπνευση για έναν εξαιρετικό δίσκο, πολιτικοποιημένο και δεμένο. Με τη βοήθεια της μπάντας της - αλλά και της κόρης της στο ομώνυμο κομμάτι του δίσκου - φωνάζει, ψιθυρίζει και ξεσπάει. Κιθαριστικό garage rock και ποιητικοί αυτοσχεδιασμοί μαζί με πιο γλυκά μπαλαντοειδή κομμάτια συνθέτουν μία δισκογραφική δουλειά που στέκεται στο ίδιο επίπεδο με τις νεανικές της μουσικές αναζητήσεις.
3. Dream Of Life (1988)
Η επιστροφή της Patti το 1988 μετά από δώδεκα χρόνια δισκογραφικής απουσίας. Ο κύριος συνεργάτης της είναι ο Fred Smith (που ήταν και άντρας της αλλά και μέλος των ΜC5) ενώ στη συγκεκριμένη δουλειά η Patti είναι πιο γλυκιά και ερωτική συγκριτικά με τους πρώτους της δίσκους. Χωρίς την κιθάρα του Lenny Kay, στο "Dream Of Life" ακούμε μία διαφορετική Patti Smith σε ένα δίσκο που ακούγεται ακόμα φρέσκος. Δεν είναι ριζοσπαστικός όπως το "Horses" ή το "Easter", όμως είναι μία καθαρή rock δουλειά με συνθέσεις που έχουν αδικηθεί από το περιεχόμενο άλλων δίσκων της που στάθηκαν πιο τυχεροί στην επαφή με το ραδιόφωνο.
2. Easter (1978)
Σε παραγωγή Jimmy Iovine, του μεγάλου παραγωγού της εποχής που έγινε μέρος του συστήματος, το "Easter" ήταν το απόγειο της εμπορικής επιτυχίας για το group της Patti Smith. Με την σύνθεση του Bruce Springsteen "Because The Night" να γίνεται hit (ο Bruce είχε για τεχνικό ήχου τον Iovine και θεωρούσε πως το κομμάτι δεν του ταίριαζε οπότε το πήρε η Patti και έφερε τους στίχους στα μέτρα της), ο Iovine μορφοποίησε την ορμή της Smith σε pop-rock συνθέσεις χωρίς να χάνουν την πρώτη ύλη της δημιουργού. Από folk και hard rock μέχρι performance art, μαζί με το στιχουργικό βάθος της Patti, το "Easter" αποτελεί τον πιο προσβάσιμο δίσκο της στο ευρύ κοινό.
1. Horses (1975)
Το ντεμπούτο της Patti Smith που άλλαξε τη rock μουσική και έδωσε το έναυσμα για το punk rock. Αυτή η φράση όσο κλισέ και υπερβολική κι αν ακούγεται, περικλείει την αλήθεια για το "Horses". Η punk ενέργεια, η επαναστατικότητα, η beat φιλοσοφία και η φωτογραφία εξωφύλλου του Robert Mapplethorpe δένουν αρμονικά σε έναν από τους πιο σημαντικούς δίσκους της διεθνούς δισκογραφίας. Η Patti ήθελε να συνδυάζει την ποίηση με τη rock, σε μία επανάσταση κόντρα στο κατεστημένο και τις νόρμες που θέλει να επιβάλει η κοινωνία. Η εφηβική της φρεσκάδα με την κιθάρα του Lenny Kaye ήταν αρκετή για να ταρακουνήσει τα νερά, κάτι το οποίο κάνει μέχρι σήμερα. Η παραγωγή του John Cale των Velvet Underground πίεσε την Patti να ξεπεράσει τα όρια της ενώ παράλληλα περιόρισε την ακατέργαστη νεανική οργή της ώστε να γίνει λειτουργική για τις ανάγκες του δίσκου.
Εμείς με τη σειρά μας, βάζουμε στη ζυγαριά τις δέκα - συν ένα δίσκο με διασκευές - δισκογραφικές δουλειές της Patti Smith από το 1975 μέχρι σήμερα.
11. Twelve (2007)
Ο δίσκος με τις διασκευές της Patti σε αγαπημένα της κομμάτια ενώ είναι μία πολύ καλή δουλειά, δεν μας άγγιξε όσο οι δίσκοι της με αυθεντικές συνθέσεις. Όταν κάτι βγαίνει από μέσα της και έχει γραφτεί από αυτή, η Smith μεταμορφώνεται σε προφήτη του rock 'n' roll. Αυτό όμως δε σημαίνει πως δεν καταφέρνει κάτι αντίστοιχο και με κομμάτια άλλων - άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που η Smith διασκευάζει τραγούδια άλλων. Από τον πρώτο της δίσκο είχε περιλάβει το "Gloria" των Them και το "My Generation" των Who. Έχει τη δυναμική να κάνει τα κομμάτια δικά της και αυτό ακριβώς έχει κάνει και στο "Twelve", χωρίς όμως να ξεπερνά σε ενδιαφέρον την υπόλοιπη δισκογραφία της. Οι δώδεκα διασκευές περιέχουν και το "Taste Likes Teen Spirit" σε μία folk εκτέλεση που έχει ακουστεί πολύ.
10. Peace And Noise (1997)
Το υπόκωφο "Peace And Noice" συνεχίζει το δρόμο του "Gone Again", της δισκογραφικής επιστροφής της Patti μετά το θάνατο του Fred Smith. Οι ενορχηστρώσεις είναι πιο ήπιες αλλά η θεματολογία είναι αντίστοιχη και έχει σχέση με την απώλεια και το θάνατο. Ο ακροατής εδώ είναι αντιμέτωπος με μία αργόσυρτη ένταση που χτίζεται σε όλο το δίσκο. Το "Peace Again" εστιάζει στη φωνή της Smith και στους στίχους, σε ένα ταξίδι όπου η τραγουδοποιός προσπαθεί να βρει απαντήσεις στον υπαρξισμό. Δεν είναι ο δίσκος που θα προτείναμε σε κάποιον που δεν έχει έρθει ποτέ σε επαφή με τη μουσική και την πολυπλοκότητα της Patti Smith.
9. Wave (1979)
Λίγο πριν την αποχή της από τη μουσική, λόγω του ότι αποφάσισε να αφιερωθεί στο γάμο της και τα παιδιά της, η Patti κυκλοφόρησε το "Wave", σε παραγωγή του πομπώδη Todd Rudgren (Meat Loaf, New York Dolls κλπ). Η Patti Smith αποχαιρετά τον μουσικό κόσμο (εξ ου ο τίτλος Wave) σε έναν δίσκο που έχει πιο pop πινελιές συγκριτικά με τους υπόλοιπους δίσκους της των 70's. Περιέχει όμως δύο από τα καλύτερα τραγούδια της ("Dancing Barefoot" & "Frederic") φανερά επηρεασμένα από τον έρωτα της ζωής και μελλοντικό της άντρα Fred "Sonic" Smith.
8. Gone Again (1996)
Στις αρχές της δεκαετίας του '90 πολλά βάρυναν την Patti Smith στη προσωπική της ζωή αφού εκτός από τον άντρα της Fred Smith, έχασε τον αδελφό της Todd, ενώ λίγο πριν είχε φύγει ο πολύ καλός της φίλος Robert Mapplethorpe. Με την υποστήριξη του Mike Stipe και του Allen Ginsberg η Patti άρχισε να περιοδεύει με τον Bob Dylan το 1995 και τελικά μπήκε στο studio με τους παλιούς συνεργάτες της για να ηχογραφήσει το "Gone Again". Δεν ήταν πια το Patti Smith Group όμως, αυτό τέλειωσε μετά το "Wave" του 1979 και το θάνατο του πληκτρά Richard Sohl. Στη σύνθεση έχει προστεθεί ο κιθαρίστας Oliver Ray που παρέμεινε στη μπάντα της Smith μέχρι και το "Trampin'" του 2004.
Με δισκογραφικό κενό από το 1988 έως το 1996, η Smith επέστρεψε πιο ώριμη, σε γνώριμα μονοπάτια rock 'n' roll ποίησης. Φανερά φορτισμένη από τα γεγονότα γύρω της, οι συνθέσεις γυρίζουν γύρω από το χαμό των αγαπημένων προσώπων της, με τη μουσική να ακολουθεί αρκετά folk μονοπάτια στην ενορχήστρωση και στην ερμηνεία της. Με την επιστροφή της Patti Smith με το "Gone Again" αποδείχτηκε πως επέστρεψε για να παραμείνει ενεργή καλλιτέχνης, δισκογραφικά αλλά και στις περιοδείες.
7. Gung Ho (2000)
Ένας εν μέρη αντιπολεμικός δίσκος που βασίζεται στης εμπειρίες του πατέρα της Patti Smith από τον πόλεμο (η φωτογραφία του βρίσκεται και στο εξώφυλλο του δίσκου). Τελικά η ψαλίδα ανοίγει και θεματολογικά, με κοινωνικά θέματα και σκέψεις. Με άμεση rock προσέγγιση και την κιθάρα του Tom Verlaine των Television στο "Glitter In Their Eyes" (που προτάθηκε για βραβείο Grammy), το "Gung Ho" έχει όλα τα στοιχεία που έφτασαν την Patti Smith ως τη νέα χιλιετία. Πρόκειται για μία δουλειά που τελικά την αναζωογόνησε - αν και οι κριτικοί δεν είχαν την ίδια άποψη όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος. Όσο ρομαντικό και να είναι το ιδεολογικό υπόστρωμα στο οποίο πατάει το "Gung Ho" (και πολλές άλλες δουλειές της Patti βέβαια), δεδομένου ότι δεν είμαστε πια στην εποχή των παιδιών των λουλουδιών, η Smith μπαίνει μπροστά και το υπερασπίζεται δίνοντάς του υπόσταση.
6. Banga (2012)
Ο τελευταίος δίσκος της Patti Smith μέχρι τώρα. Μπορεί να μην κυκλοφορεί δίσκους σε μεγάλη συχνότητα, όμως το "Banga" αποζημιώνει για το κενό ανάμεσα στις δισκογραφικές δουλειές της. Ηχογραφήθηκε στο studio του Jimmy Hendrix (Electric Lady) με την Smith να δηλώνει πως προσπάθησε να πετύχει την ίδια αίσθηση και αφοσίωση με τις πρώτες δουλειές της. Πρόζες, μελωδικά ρεφρέν και ποιητικές τιράντες κυριαρχούν στο δίσκο που στιχουργικά λειτουργεί σαν μία απεικόνιση των αντιθέσεων του σύγχρονου κόσμου. Η Patti Smith είναι μία τροβαδούρος με τη παλιομοδίτικη έννοια της λέξης, συνεχίζοντας να μετατρέπει εικόνες και εμπειρίες σε συνθέσεις, σε μία περίοδο της καριέρας της που δεν έχει τίποτα να αποδείξει.
5. Radio Ethiopia (1976)
Το να ακολουθήσει κάποιος το "Horses" (το ντεμπούτο της Patti Smith) δεν είναι εύκολο. Στο "Radio Ethiopia" η Patti δεν είναι πια το άγριο ζώο έξω απ το κλουβί, έχει υπό μία έννοια εκπαιδευτεί, και η παραγωγή του Jack Douglas (γνωστός από τις δουλειές του με τους Aerosmith) την βάζει σε καινούριες ράγες τις οποίες η καλλιτέχνης ακολουθεί. Ο ωμός αυθορμητισμός και ο ερωτισμός που τη χαρακτηρίζουν είναι το ίδιο έντονα, δείχνοντας την εξέλιξη του ήχου του Patti Smith Group, με στοιχεία από τους MC5 και την punk. Ένα κλικ πιο κοντά στην εμπορική pop/rock της εποχής όσον αφορά τις δομές και τις φόρμες κομματιών, το "Radio Ethiopia" δεν απογοητεύει στο να ξαφνιάζει τον ακροατή - αρκεί να δώσετε προσοχή στο αυτοσχεδιαστικό ομώνυμο κομμάτι.
4. Trampin' (2004)
Η Patti Smith δε θα μπορούσε να μην επηρεαστεί από τη πτώση των δίδυμων πύργων, τον πόλεμο στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ στις αρχές του αιώνα. Βρήκε υλικό και έμπνευση για έναν εξαιρετικό δίσκο, πολιτικοποιημένο και δεμένο. Με τη βοήθεια της μπάντας της - αλλά και της κόρης της στο ομώνυμο κομμάτι του δίσκου - φωνάζει, ψιθυρίζει και ξεσπάει. Κιθαριστικό garage rock και ποιητικοί αυτοσχεδιασμοί μαζί με πιο γλυκά μπαλαντοειδή κομμάτια συνθέτουν μία δισκογραφική δουλειά που στέκεται στο ίδιο επίπεδο με τις νεανικές της μουσικές αναζητήσεις.
3. Dream Of Life (1988)
Η επιστροφή της Patti το 1988 μετά από δώδεκα χρόνια δισκογραφικής απουσίας. Ο κύριος συνεργάτης της είναι ο Fred Smith (που ήταν και άντρας της αλλά και μέλος των ΜC5) ενώ στη συγκεκριμένη δουλειά η Patti είναι πιο γλυκιά και ερωτική συγκριτικά με τους πρώτους της δίσκους. Χωρίς την κιθάρα του Lenny Kay, στο "Dream Of Life" ακούμε μία διαφορετική Patti Smith σε ένα δίσκο που ακούγεται ακόμα φρέσκος. Δεν είναι ριζοσπαστικός όπως το "Horses" ή το "Easter", όμως είναι μία καθαρή rock δουλειά με συνθέσεις που έχουν αδικηθεί από το περιεχόμενο άλλων δίσκων της που στάθηκαν πιο τυχεροί στην επαφή με το ραδιόφωνο.
2. Easter (1978)
Σε παραγωγή Jimmy Iovine, του μεγάλου παραγωγού της εποχής που έγινε μέρος του συστήματος, το "Easter" ήταν το απόγειο της εμπορικής επιτυχίας για το group της Patti Smith. Με την σύνθεση του Bruce Springsteen "Because The Night" να γίνεται hit (ο Bruce είχε για τεχνικό ήχου τον Iovine και θεωρούσε πως το κομμάτι δεν του ταίριαζε οπότε το πήρε η Patti και έφερε τους στίχους στα μέτρα της), ο Iovine μορφοποίησε την ορμή της Smith σε pop-rock συνθέσεις χωρίς να χάνουν την πρώτη ύλη της δημιουργού. Από folk και hard rock μέχρι performance art, μαζί με το στιχουργικό βάθος της Patti, το "Easter" αποτελεί τον πιο προσβάσιμο δίσκο της στο ευρύ κοινό.
1. Horses (1975)
Το ντεμπούτο της Patti Smith που άλλαξε τη rock μουσική και έδωσε το έναυσμα για το punk rock. Αυτή η φράση όσο κλισέ και υπερβολική κι αν ακούγεται, περικλείει την αλήθεια για το "Horses". Η punk ενέργεια, η επαναστατικότητα, η beat φιλοσοφία και η φωτογραφία εξωφύλλου του Robert Mapplethorpe δένουν αρμονικά σε έναν από τους πιο σημαντικούς δίσκους της διεθνούς δισκογραφίας. Η Patti ήθελε να συνδυάζει την ποίηση με τη rock, σε μία επανάσταση κόντρα στο κατεστημένο και τις νόρμες που θέλει να επιβάλει η κοινωνία. Η εφηβική της φρεσκάδα με την κιθάρα του Lenny Kaye ήταν αρκετή για να ταρακουνήσει τα νερά, κάτι το οποίο κάνει μέχρι σήμερα. Η παραγωγή του John Cale των Velvet Underground πίεσε την Patti να ξεπεράσει τα όρια της ενώ παράλληλα περιόρισε την ακατέργαστη νεανική οργή της ώστε να γίνει λειτουργική για τις ανάγκες του δίσκου.