Κάποιοι τα ψέγουν για την αμεσότητα τους. Τα λένε «πολιτικά τραγούδια της υψωμένης γροθιάς». Ή «συνθηματικά» πολιτικά τραγούδια. Ή «προφανή». Λες και υπάρχει "handbook δημιουργίας πολιτικού τραγουδιού" ή το «εγχειρίδιο του καλού επαναστάτη καλλιτέχνη».
Βρίσε, αλλά όχι πολύ. Βρίσε πολύ για να το νιώσουν στο πετσί τους, μην είσαι «χλιαρός». Κάνε σαματά, προκάλεσε. Ή χρησιμοποίησε την αλληγορία καλύτερα, για να μην κατηγορηθείς για «ευκολία».
Δεν ξέρω τι από τα παραπάνω προτιμώ. Και, τελικά, δεν έχει και τόση σημασία. Το «δεν θα περάσει ο φασισμός» του Νεγρεπόντη θα ήταν καλύτερο αν έλεγε «γαμιέται ο φασισμός»; Θα εισχωρούσε πιο πολύ στο ακροατήριο; Κι από την άλλη, το «γαμώ το φασισμό» του Θανάση Παπακωνσταντίνου θα γινόταν πιο γνωστό (ή αποδεκτό) αν έλεγε «αποτάσσομαι το φασισμό»; Ποιος τα ξέρει και ποιος τα ορίζει αυτά;
Στην πρόθεση και την τεχνοτροπία του δημιουργού επαφίεται η τελική μορφή του έργου. Στο κοινό η λειτουργικότητα, η αποδοχή και η ενσωμάτωση του τραγουδιού.
Καθώς συζητάμε και αναλύουμε (ή συζητάω και αναλύω μοναχός) όλα τα παραπάνω, τα Υπόγεια Ρεύματα κυκλοφορούν το «Σκατό Του Φιδιού». Προφανώς ένα τραγούδι που ανήκει στην πρώτη τεχνοτροπία. Ένα τραγούδι που μας τα «χώνει». Που ξύνει πληγές. Που περιέχει βρισιές. Που είναι δυνατό.
Σας κάνει; Σας εκφράζει; Έχει σημασία; Περισσότερη σημασία έχει που κυκλοφορεί. Που τη σήμερον ημέρα, ανάμεσα στον ορυμαγδό χαζοχαρούμενων τραγουδιών, εμφανίζεται ένα τέτοιο. Που δεν αρέσει.
Ας ξεβολευτούμε επιτέλους.
Ανάμεσα σε δέκα μελωδικά ερωτικά τραγουδάκια που «ξεπουλάνε» και ένα «καταχωνιασμένο» σκατό του φιδιού, προτιμώ το δεύτερο. Ακόμα κι αν δεν μου αρέσει τελικά.