Ο Γιώργος Δάμτσιος γεννήθηκε το 1978 και μένει στη Νάουσα Ημαθίας. Έχει δημοσιεύσει μέχρι σήμερα τα μυθιστορήματα: «Μέχρι την τελευταία του ανάσα» (Εκδόσεις Momentum, 2015), «Το τρίπτυχο των ευχών» (Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή, 2015), «Στη γέφυρα των χαμένων ψυχών» (σε συνεργασία με τον συγγραφέα Μάριο Δημητριάδη, Εκδόσεις Λυκόφως, 2017), και τα βιβλία της σειράς «Ευγενείς Άγριοι» Σκοτεινό πέπλο, «Εξημέρωση και Κάθε Μυστικό σου» (Εκδόσεις BELL, 2018, 2019 και 2020). Επίσης, τα λογοτεχνικά/μουσικά πρότζεκτ "The Metal Chapters Vol. I" και "The Metal Chapters Vol. ΙΙ" (Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή, 2018 και 2020 –και πάλι σε συνεργασία με τον Μάριο Δημητριάδη), τα οποία κυκλοφόρησαν και στα αγγλικά, καθώς και τη συλλογή διηγημάτων «Μυστικά στο λυκόφως»(Λυκόφως, 2018). Έργα του έχουν περιληφθεί σε δεκατρείς συλλογές διηγημάτων, πολλά εκ των οποίων κατόπιν διακρίσεων σε διαγωνισμούς. Παίζει μπάσο στο heavy metal συγκρότημα Silent Vortex, ενώ διετέλεσε ιδρυτικό μέλος του φεστιβάλ φαντασίας Fantasmagoria. Επίσης, πραγματοποιεί σεμινάρια δημιουργικής γραφής για λογαριασμό του Γραφείου Πολιτισμού του Δήμου Ηρωικής Πόλης Νάουσας.
Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του βιβλίου «Κάθε μυστικό σου» από τις εκδόσεις Bell, μιλήσαμε μαζί του για την συγγραφική και όχι μόνο δραστηριότητα του.
Επανέρχεσαι με το «Κάθε μυστικό σου», το τρίτο βιβλίο της σειράς «Ευγενείς Άγριοι» από τις εκδόσεις Bell, ένα μυθιστόρημα που συνδυάζει αστυνομική πλοκή και ψυχολογικό θρίλερ. Τι ωθεί κάποιον να γράψει ένα τέτοιο βιβλίο;
Καταρχάς να πω ότι αμφότερα είναι είδη που απολαμβάνω και ως αναγνώστης. Και νομίζω ότι αυτό που με ιντριγκάρει περισσότερο είναι η μελέτη των χαρακτήρων που εμπλέκονται σε τέτοιες τις ιστορίες, μιας και συνήθως υπάρχουν άνθρωποι που διαπράττουν εγκλήματα εις βάρος κάποιων άλλων. Μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον να ασχοληθώ με το «γιατί» έπραξαν έτσι, όπως αντίστοιχα θέλω να παρατηρήσω τον τρόπο αντίδρασης των θυμάτων. Γενικότερα, η ανθρώπινη συμπεριφορά είναι κάτι που μου αρέσει να το «διαβάζω» ακόμα και στην καθημερινότητά μου. Πόσο παραπάνω δηλαδή στα βιβλία, όπου οι ήρωες που δημιουργούμε έχουν πολλά να πουν. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, αυτές οι συμπεριφορές δημιουργούν και τις ιστορίες.
Για πολλά χρόνια η αστυνομική λογοτεχνία υπήρξε υποτιμημένη, ένα παρεξηγημένο είδος. Τι ήταν αυτό που της έδωσε ώθηση τα τελευταία χρόνια;
Ίσως το ότι υπήρξε μεγάλος όγκος καλογραμμένων αστυνομικών βιβλίων από πολλές και διαφορετικές χώρες. Όταν βλέπεις καλές λογοτεχνικές πένες να χαράσσουν στο χαρτί τέτοιες ιστορίες, όταν παίρνεις και δοκιμάζεις να διαβάσεις μερικά τέτοια βιβλία και σου αρέσουν, δεν μπορείς παρά να τα δεις πιο σοβαρά μετά, ειδικά όταν, όπως προανέφερα, βλέπεις να συμβαίνει αυτό ταυτόχρονα στις Η.Π.Α., στις σκανδιναβικές χώρες αλλά και σε άλλα μέρη του κόσμου. Να προσθέσω επίσης ότι πολύ παλιότερα, ο αστυνομικός στα βιβλία παρουσιαζόταν αρκετά ευήθης και αδυνατούσε να πιάσει έναν κακοποιό που απλώς σκεφτόταν «φυσιολογικά». Τη σήμερον ημέρα, οι αστυνομικοί είναι πανέξυπνοι και γεμάτοι με εξοπλισμό τελευταίας τεχνολογίας, όπως το ίδιο συμβαίνει και με τους κακοποιούς. Κακώς ή καλώς, όταν ανεβαίνει ο πήχης στη «νοημοσύνη» των χαρακτήρων, ο αναγνώστης σέβεται διαφορετικά αυτό που διαβάζει.
Η υπόθεση του βιβλίου διαδραματίζεται σε Νάουσα και Θεσσαλονίκη. Είναι ικανή η «ελληνική επαρχία» να μας δώσει τόσο έντονα εγκληματικά στοιχεία;
(Χαμογελάει) Όσο ήμουν πιο μικρός, έλεγα κι εγώ ότι «αυτά συμβαίνουν μόνο στην Αθήνα και τη Νέα Υόρκη». Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι δεν είναι καθόλου έτσι. Ο άνθρωπος μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνος όπου κι αν βρίσκεται. Λόγου χάρη, η μητέρα μου πρόσφατα μου ανέφερε ένα ερωτικό έγκλημα που συνέβη σε ένα χωριό με τριψήφιο αριθμό κατοίκων στην περιοχή όπου ζούμε. Αξίζει να αναφέρω κυρίως το τέλος του, κατά το οποίο για να μη μαθευτεί ένας φόνος, το πτώμα αποκεφαλίστηκε, τεμαχίστηκε και θάφτηκε στα χωράφια της «ελληνικής επαρχίας» από τις δύο γυναίκες που το διέπραξαν. Προσθέτω επίσης ότι όλο αυτό έγινε γύρω στο μακρινό 1960. Ξεκάθαρα λοιπόν, τα εγκληματικά στοιχεία υπάρχουν παντού.
«Κάθε άνθρωπος έχει τα μυστικά του. Και όσο ποιο σκοτεινά είναι, τόσο βαθύτερα σκάβει μέσα στην ψυχή του για να τα θάψει. Μόνο που πάντα φοβάται για κείνη την στιγμή που θα αναδυθούν πίσω στην επιφάνεια και όλοι θα ανακαλύψουν ποιος πραγματικά είναι». Θα ήθελα το σχόλιό σου.
Το συγκεκριμένο απόσπασμα αποτελεί και το «ρητό» του βιβλίου. Πρακτικά είναι και η κινητήριος δύναμή του, το «καύσιμό του». Διότι θεωρώ ότι όλοι οι άνθρωποι κρύβουμε μυστικά μέσα μας. Αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας, έτσι όπως έχει δομηθεί η κοινωνία μας. Ευτυχώς όμως, τα περισσότερα από αυτά δεν είναι τόσο σοβαρά όσο των χαρακτήρων του βιβλίου μου. Και πάλι όμως, δεν θα θέλαμε με τίποτα ο σύντροφός μας, ο γονιός, το παιδί, ο φίλος ή ο συνεργάτης μας να μάθει αυτό που του κρύβουμε. Και το ερώτημα του βιβλίου: τι θα γινόταν αν το μάθαινε τελικά; Πώς θα ένιωθε αυτός ο άνθρωπος για εμάς;
Ποιο κομμάτι σου προσφέρει μεγαλύτερη ικανοποίηση, η διαδικασία της δημιουργίας και συγγραφής ενός βιβλίου ή η διαδικασία της διδασκαλίας σχετικά με την δημιουργία ενός βιβλίου;
Είναι εύκολη η απάντηση καθώς και τα δύο δίνουν τόσο πολλά που στο τέλος νιώθω το ίδιο γεμάτος μέσα μου. Η δημιουργία ενός δικού μου βιβλίου είναι ένα όμορφο προσωπικό ταξίδι, ενώ η διαδικασία της διδασκαλίας σχετικά με την δημιουργία ενός βιβλίου αποτελεί και πάλι ένα όμορφο ταξίδι, απλά με το όχημα κάποιου άλλου. Ξεκάθαρα πάντως, όταν εμπλέκεσαι με τα δημιουργήματα άλλων ανθρώπων, είσαι κι εσύ συνεχώς ένας εν δυνάμει μαθητής. Πάντα μαθαίνουμε πράγματα, φτάνει να το θέλουμε.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο λάθος στη ζωή και στη καριέρα σου;
Δεν υπάρχει τίποτα που να έκανα που να είναι από αυτά που λέμε ότι «χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο». Αν μετανιώνω για κάτι, είναι το ότι άφησα να περάσουν πάρα πολλά χρόνια πριν δοκιμάσω να εκδώσω κάτι. Ενδεχομένως τώρα να είχα και πολύ διαφορετική πορεία συγγραφικά. Όμως αυτό είναι μόνο στη θεωρία. Δεν ξέρουμε πώς θα είχαν πάει τα πράγματα στην πράξη. Το βέβαιο είναι ότι προσπαθώ να ανακαλύπτω καθημερινά τα λάθη μου και να μαθαίνω από αυτά.
Μια ερώτηση που θα ήθελες να απαντήσεις και που ποτέ δεν έγινε;
(Γελάει) «Πότε ξεκινάει η επόμενη παγκόσμια, συγγραφική σου περιοδεία;» Αυτή είναι μια ερώτηση που δεν έγινε ποτέ και απορώ γιατί! (Γέλια)
Γνωρίζω ότι ήδη έχεις στα σκαριά κάτι καινούργιο, θέλεις να μας πεις κάτι γι' αυτό; Κάποιοι ανυπομονούν για περισσότερο Τζορτζ Ντόρμερ, θα τους απογοητεύσεις;
Για την ώρα δεν αναφέρω ακόμα τίποτα για το επόμενο βιβλίο και ξεκάθαρα ο λόγος δεν είναι ότι κρύβω «κάθε μυστικό μου!». Εδώ υπάρχει μόνο η αλήθεια και αυτή είναι ότι ακόμα δεν έχω ξεκινήσει το επόμενο βιβλίο. Είμαι στο στάδιο που μελετώ προσεκτικά μερικές πλοκές για να δω τι απ’ όλα θα μπει στο βιβλίο και τι όχι. Από εκεί θα κριθεί και το πόσο «Ντόρμερ» θα υπάρχει σε αυτό.