Αν και το θέμα των αναβιώσεων δεν είναι καθόλου καινούριο, τα τελευταία χρόνια γίνεται ολοένα και πιο αισθητό. Ίσως η αβάσταχτη (αρκετές φορές) καθημερινότητα, να προσφέρεται για την καλλιέργεια νοητικών αποδράσεων και τη δημιουργία εσκεμμένων, ψυχικά προστατευτικών ψευδαισθήσεων. Ίσως απλά, κάποιοι να «βουτούν» στο ευρύτερο πλαίσιο, εντός του οποίου αναπτύχθηκαν αγαπημένες μουσικές του παρελθόντος, προκειμένου να αποκτήσουν μια πιο βιωματική σχέση μαζί τους. Από εκεί και πέρα, η προσπάθεια αναπαράστασης στοιχείων του παρελθόντος μπορεί να περιορίζεται σε στυλιστικές αναφορές, γεγονός αναμφισβήτητα διασκεδαστικό… αλλά μέχρι ενός σημείου. Υπάρχουν και περιπτώσεις όμως, που τα πράγματα προχωρούν σε μεγαλύτερο βάθος. Εκεί δηλαδή, που η ιστορία, άμεσα ή έμμεσα, τροφοδοτεί το «άχρωμο» παρόν, με αναγκαίες σκέψεις, συναισθήματα και συμπεριφορές. Αυτές είναι και οι πιο ενδιαφέρουσες…
Η Imelda May είναι μια εντυπωσιακή 37άρα από το Δουβλίνο. Είναι μάλιστα συμπαθέστατη, ειδικά όταν τη βλέπεις στο you tube να δίνει χαμογελαστή συνεντεύξεις, εξηγώντας με λίγο «ζόρικη» (για τα δεδομένα μας) ιρλανδική προφορά, το πώς γεννήθηκε μέσα της, αυτό το αξιαγάπητο κόλλημα με τη δεκαετία του ’50. Την παρατηρείς που ντύνεται και χτενίζεται ανάλογα, την ακούς να μιλά με τρυφερότητα για τον Elvis, τον Gene Vincent και τον Eddie Cochran, υποθέτεις ότι θα αγαπά εξίσου τη Wanda Jackson και την Patsy Cline και νιώθεις ένα σκίρτημα, μια παρόρμηση να αναζητήσεις τα albums της. Έχει κυκλοφορήσει τρία μέχρι στιγμής, με το πρόσφατο “Mayhem” (2010) στην θρυλική Decca, να συνεχίζει από εκεί που σταμάτησαν τα προηγούμενα “No Turning Back” (2005) και “Love Tattoo” (2008). Σημειώνει δε, τεράστια επιτυχία, σε όλη την Ευρώπη και ιδιαίτερα στην Βρετανία.
Όλες οι επιρροές που αναφέρθηκαν παραπάνω είναι έκδηλες στα τραγούδια του “Mayhem”, ενώ ανάμεσα σε αυτές, κάνουν εμφατικά την εμφάνιση τους και κάποιες garage rock αναφορές. Η εκκίνηση είναι εκρηκτική …τα “Pulling The Rag”, “Psycho”, καθώς και το ομώνυμο τραγούδι, ξεχειλίζουν από ρυθμό, ορμή και καλώς εννοούμενο τσαμπουκά, ανεβάζοντας τον πυρετό στα ύψη. Στην πορεία, οι τόνοι κατά διαστήματα πέφτουν, με την Imelda είτε να περιφέρεται μποέμικα από pub σε pub του Kentish Town (“Kentish Town Waltz”), είτε να μετατρέπεται σε diva, άλλοτε έτοιμη να τα δώσει όλα για τον άντρα της (“All For You” “Inside Out”) και άλλοτε ανεπανόρθωτα πληγωμένη (“Too Sad To Cry”). Είναι εμφανές ότι «το έχει»…είτε «γκαζώνει» με δυνατές κιθάρες, είτε φλερτάρει με την jazz και την country (“Proud & Humble”). Η φωνή της σε πείθει χωρίς δεύτερη σκέψη, η σφιχτοδεμένη μπάντα υποστηρίζει υποδειγματικά, τα τραγούδια είναι στα αλήθεια εξαιρετικά (τα περισσότερα μάλιστα δικές της συνθέσεις). Το παζλ, συμπληρώνεται, με την ροκαμπιλάδικη διασκευή στο “Tainted Love” της Gloria Jones (γνωστότερο στην 80’s εκδοχή των Soft Cell) και την επανεμφάνιση του “Johnny’s Got A Boom Boom” σε λίγο διαφορετική εκτέλεση – ενός τρίλεπτου δυναμίτη, ιδιαίτερα αγαπημένου για τη στήλη, που είχε αρχικά συμπεριληφθεί στο “Love Tattoo”.
Ίσως κάποιος ισχυριστεί ότι ο κόσμος της Imelda May είναι απλοϊκός, ή και μονοδιάστατος. Μοιραίοι άντρες - γυναίκες, ραγισμένες καρδιές και συνεχή ξεκαθαρίσματα λογαριασμών… Έλα όμως, που η απρόσωπη, εικονική πραγματικότητα του σήμερα, χρειάζεται επειγόντως ένα αντίβαρο. Πώς λοιπόν να αντισταθείς στην ένταση των συναισθημάτων, την ευθύτητα της συμπεριφοράς, την αμεσότητα της επαφής και το ατόφιο της έκφρασης - σε όλα αυτά δηλαδή, που η Ιρλανδή προσφέρει με γενναιοδωρία μέσω της τέχνης της; Πώς να μην της ανοίξεις την πόρτα της καθημερινότητας και εν τέλει της καρδιάς σου;
o Imelda May – Psycho (promo video)
Αν δεν υπήρχε η Wanda Jackson, ίσως το επάγγελμα της Imelda May να ήταν διαφορετικό. Η εμβληματική ασπρόμαυρη εικόνα που έδειχνε την τραγουδίστρια από την Oklahoma, με την κιθάρα στο χέρι να τραγουδά ύμνους όπως τα “Hard Headed Woman”, “Funnel Of Love” και “Let’s Have A Party”, έκανε τη διαφορά, μένοντας ανεξίτηλα χαραγμένη στο μυαλό της μικρής Imelda. Οι σπουδαίες αυτές στιγμές της rock ‘n’ roll ιστορίας, καταγράφτηκαν στα τέλη της δεκαετίας του ’50 και τις αρχές του ’60 και (ελπίζω πως) δεν θα πάψουν ποτέ να απασχολούν…Αποτελεί λοιπόν ευτυχή συγκυρία το γεγονός, ότι εν έτει 2011, η 74χρονη πλέον Wanda επιστρέφει με καινούριο album. Φροντίζει μάλιστα να μας προειδοποιήσει από τον τίτλο του κιόλας… “The Party Ain’t Over” ονομάζεται και μάλιστα έχει την ιδιαιτερότητα να φιλοξενεί στην καρέκλα του παραγωγού, τον πολυσυζητημένο και ακούραστο συνάμα, κύριο Jack White (πρώην White Stripes και νυν Dead Weather). Ο White άλλωστε, είναι ένας αχόρταγος μαθητής της μουσικής ιστορίας, ένας άνθρωπος που αντλεί διαρκώς την έμπνευση του από την rock ’n’ roll μυθολογία. Ως παραγωγός, έχει δώσει δείγματα γραφής σε δουλειές αειθαλών καλλιτεχνών και στο πρόσφατο παρελθόν – για το “Van Lear Rose” της Loretta Lynn (2004) ο λόγος.
Να υπογραμμίσουμε καταρχήν ότι το “The Party Ain’t Over” δικαιολογεί απόλυτα τον τίτλο του. Να τονίσουμε επίσης, ότι δεν πρόκειται για ένα καθαρόαιμο, vintage rockabilly δίσκο, γεγονός που ίσως απογοητεύσει εν μέρει, τους φανατικούς, ή τους πιουρίστες του είδους. Ο White βάζει σχεδόν τα πάντα στο ηχητικό mixer - πνευστά, πιάνα και κιθάρες όλων των ειδών, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που εκτοξεύει αλλεπάλληλα χαρακτηριστικά solos (που θυμίζουν White Stripes) προς όλες τις κατευθύνσεις. Ανακατεύει southern soul, blues, rock, jazz και country και προτείνει ένα χορταστικό κράμα, που παραπέμπει στο σύνολο της αμερικάνικης κληρονομιάς. Είναι στιγμές που οι επιλογές του είναι αχρείαστα πληθωρικές. Ωστόσο, το τελικό αποτέλεσμα ακούγεται πηγαίο - αυθόρμητο, δείχνει να επιθυμεί διακαώς να καταγράψει την ατμόσφαιρα της στιγμής και τελικά το πετυχαίνει. Το πάρτυ ξεκινά από το studio και μεταφέρεται κατευθείαν στο μυαλό, την ψυχή και τους γοφούς μας. Να προσθέσουμε τέλος, ότι εδώ υπάρχουν μόνο διασκευές – άλλες σε rock ‘n’ roll classics (“Shakin’ All Over”, “Rip It Up”) και άλλες σε πιο πρόσφατες «επιτυχίες» (“You No I’m No Good” – Amy Winehouse, “Thunder On The Mountain”- Bob Dylan). Ειδικά οι δυο τελευταίες, συγκαταλέγονται στα highlights του δίσκου. Στον κατάλογο προστίθενται και κάποιες απρόσμενες προσεγγίσεις, όπως είναι οι επανακτελέσεις των “Rum And Coca Cola” (ένα calypso των Andrews Sisters) και “Teach Me Tonight” (το έχουν πει σχεδόν όλοι… Sinatra, Dinah Washington, Sarah Vaughan… )
Μέσα σε όλη αυτήν την υφολογική ποικιλία, η φωνή (φωνάρα) της Wanda Jackson είναι αυτή που πραγματικά λάμπει. Η χαρακτηριστική «νεανική» και αναιδής βραχνάδα της, παραμένει αναλλοίωτη, ικανή να ξεσηκώσει, να δώσει αιχμή σε κάθε μελωδία που θα βρεθεί στο διάβα της. Πέρα από «συμφωνίες και ασυμφωνίες», κουβέντες για περισσότερο και λιγότερο εύστοχες επιλογές, το “The Party Ain’t Over” βρίσκεται εδώ για να σας παρασύρει με τον ξέφρενο και μερακλίδικο χαρακτήρα του. Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι, όπως λέει και το διαχρονικό κλισέ…
o Wanda Jackson feat Jack White – Thunder On The Mountain (official promo)