Σε προειδοποιώ φίλτατε αναγνώστη: το κείμενο που ξεκινάς να διαβάσεις είναι κείμενο παράξενο. Κωδικοποιημένο. Ξιπασιάρικο. Πολλές φορές το έχω γράψει: αυτό που απολαμβάνω περισσότερο στη δουλειά μου αυτή, του μουσικολόγου, του δημοσιογράφου, του ερευνητή, είναι που μπορώ κάπου - κάπου να ακούω τραγούδια προτού κυκλοφορήσουν. Καμιά φορά και προτού καν ηχογραφηθούν. Για ένα τέτοιο θα σας μιλήσω σήμερα. Για την «Τζέην» του Πάνου Βλάχου.
Και μάλιστα, δεν θα μιλήσω σε εσάς. Όχι. Θα μιλήσω σε εκείνη απευθείας. Γιατί την Τζέην την ερωτεύθηκα με την πρώτη... ματιά. Με το πρώτο λαχανιασμένο άκουσμα (καθότι ο δημιουργός της μου τη «σύστησε» κατά τη διάρκεια τρεχάλας στη γειτονιά).
Αγαπημένη μου Τζέην, λοιπόν, οφείλω να σου πω ότι την έχω δαγκώσει τη λαμαρίνα μαζί σου. Από την πρώτη στιγμή. Το παράξενο είναι ότι, σε αντίθεση με τους κοινότυπους ερωτευμένους, εγώ ανυπομονώ να σε γνωρίσουν κι άλλοι. Όλοι οι άλλοι. Κι ας ξέρω ότι δεν θα συμβεί. Γιατί, Τζέην μου, ας μη γελιόμαστε. Δεν είσαι σαν τις άλλες. Και μόνο από το όνομα να το πάρεις. Τζέην; Που ζούμε; Στην Αριζόνα; Και τι είσαι; Αμερικάνα; Αν, δε, μπούμε και παραμέσα σου, στα «πιστεύω», στα «θέλω» και στα «απαιτώ» και τα «διεκδικώ» σου, τότε πραγματικά, λίγοι θα τολμήσουν να σε προσεγγίσουν. Λίγοι και καλοί. Ακοπάδιστοι (αν είναι δόκιμη η λέξη).
Η Τζέην, λοιπόν. Έρωτας και πολιτική με ματιά σύγχρονη από πένα υπεράνω πάσης υποψίας. Πολιτική και έρωτας με στόχο όλες τις ταμπέλες. Να καούν. Χιούμορ, σάτιρα. Λέξεις ατραγούδιστες, φουλ, τόσο εύστοχα τραγουδισμένες.
Μιλώ με γρίφους. Το ξέρω. Και το διασκεδάζω.
Θα κλείσω με μερικά βιογραφικά στοιχεία: μιλώ για την «Τζέην». Τραγούδι του Πάνου Βλάχου από τον επερχόμενο δίσκο του. Δίσκο που αξίζει συνολικά την προσοχή σας. Οι υπεύθυνοι της δισκογραφίας θα επιλέξουν το λιγότερο ενδιαφέρον τραγούδι για single. Εσείς, αναζητήστε την «Τζέην». Για χάρη μου. Για μια «Τζέην» έγραψε κάποτε και ο Λοΐζος με τον Νεγρεπόντη. Την τραγούδησε η Φαραντούρη. Πόσοι τη θυμούνται σήμερα; Και τι σημασία έχει;