Οι πιο σημαντικές hard rock κυκλοφορίες του φθινοπώρου 2020

Viva Hard Rock και Heavy Metal!
Διαβάστηκε φορες
Φίλε σκληρέ αναγνώστη, έφτασε ξανά ο καιρός να δούμε μερικές από τις πιο σημαντικές κυκλοφορίες στο Hard Rock και Heavy Metal για τους φθινοπωρινούς μήνες της πιο περίεργης χρονιάς των τελευταίων ετών. Η επιλογή ήταν δύσκολη, καθώς οι κυκλοφορίες ήταν πάρα μα πάρα πολλές. Θα παρατηρήσεις ότι άφησα απ' έξω το νέο δίσκο των AC/DC. Ο λόγος είναι ότι με αυτόν έχουμε ασχοληθεί εκτενώς εδώ.

Κάποιες κυκλοφορίες ξεχώρισαν και  κάποιες απογοήτευσαν όπως συμβαίνει κάθε φορά. Καλή ακρόαση και ραντεβού αρχές Μαρτίου με τα πιο σημαντικά του χειμώνα που πλέον διανύουμε.


1. Ihsahn - Pharos

Ο Νορβηγός Ihsahn ήταν πάντα ο μουσικός που γούσταρα και γουστάρω τρελά όχι μόνο από τις δουλειές του με τους Emperor αλλά (κυρίως) από την Solo πορεία του. Δεν διστάζει να πειραματιστεί να προσπαθήσει και δεν φαίνεται να τον απασχολεί το εμπορικό του θέματος. Για άλλη μια φορά έρχεται να μας ξαφνιάσει με ένα EP αρκετά διαφορετικό από ότι έχουμε συνηθίσει μέχρι τώρα. Το "Pharos" είναι ίσως η πιο ώριμη δουλειά του και κινείται σε ατμοσφαιρικά μονοπάτια μετριάζοντας λίγο το γνωστό του avant garde ύφος. Φλερτάρει έντονα με ποπ στοιχεία και σύγχρονους ήχους κρατώντας ωστόσο το το σκοτεινό ύφος στο οποίο μας έχει συνηθίσει. Είναι γνωστή η σχέση του με τους Leprous κι αυτό δηλώνεται εμπρακτα με την συμμετοχή του τραγουδιστή τους, Einar Solberg, στο υπέροχο “Manhattan skyline”.

Μια δουλειά που έχω λιώσει να ακούω και σίγουρα αξίζει της προσοχης σας.


2.  Marilyn Manson - We are chaos

Μια από τις πλέον αμφιλεγόμενες μουσικές προσωπικότητες, ο Marilyn Manson έρχεται με το 11ο αλμπουμ του να μας θυμίσει ότι δεν αποτελεί απλά μια μακρινή ανάμνηση, χαμένη κάπου στην δεκαετία του ‘90. Δηλώνει ξεκάθαρα την  ποιότητά του  και φαίνεται οτι έχει ακόμα πράγματα να δώσει. Με μια ολοκαίνουρια μπάντα στο πλευρό του παρουσιάζει μια δουλειά με πολύ καλές συνθέσεις και παραγωγή. Ίσως όχι το καλύτερο του άλμπουμ αλλά σίγουρα από τα πολύ καλά του. Σκοτεινή και ψυχεδελική ατμόσφαιρα με industrial χρώμα που καταδεικνύει ακριβώς τον σημερινό του ήχο.


3. Napalm Death - Throes of the Jaws Of Defeatism

Νταξ… δεν μπορώ να πιστέψω πώς το κάνουν αυτό. Αν δεν τους ξέρεις νομίζεις οτι είναι μια παρέα από πιτσιρικάδες πάνω στα ντουζένια τους με εμπειρία ετών. Η ενέργεια που βγαίνει στον δίσκο αυτό είναι μοναδική. Δεν θυμάμαι να έχουν βγάλει κάποιο δίσκο που να μην μου άρεσε, αλλά είναι εξωφρενικό το πώς γίνεται κάθε τους κυκλοφορία να ξεπερνά την προηγούμενη. Πόσο παραπάνω από αυτό μπορούν να πάνε; Να δεις που τελικά μπορούν να πάνε κι άλλο.

Οι Βρετανοί έχουν βρει την συνταγή και την εφαρμόζουν πολύ καλά. Δεν επαναλαμβάνονται ούτε γίνονται βαρετοί. Φρεσκάδα και ενέργεια με την  σφραγίδα μιας μεγάλης μπάντας. 


4.Corey Taylor - CMFT

Ο Corey Taylor, εκμεταλλεύτηκε λίγο την παύση των εργασιών του με τους Slipknot λόγω της πανδημίας και είπε να φτιάξει έναν solo δίσκο. Το ότι έχει φωνάρα, το ξέραμε ήδη, καθώς εδώ και πολλά χρόνια ο ίδιος φρόντισε να μας  κάνει γνωστό το τί άλλο μπορεί να κάνει πέρα από τα ουρλιαχτά στους Slipknot. Αποφάσισε λοιπόν να φτιάξει έναν hard rock δίσκο, με χιλιοπαιγμένες ιδέες και ένα στυλ αρκετά παλιομοδίτικο. Δεν θα έλεγα ότι με χάλασε αλλά βρε παιδί μου… ο Corey Taylor είναι, σίγουρα περίμενα να ακούσω κάτι πιο πρωτότυπο και πιο ενδιαφέρον. ξεπερασμένο αμερικάνικο στυλ που ακούμε ως χαλί σε teen movies. Σε ένα ανέμελο ταξίδι σας με το αυτοκίνητο ίσως είναι μια καλή επιλογή για μουσική υπόκρουση.


5. Enslaved - Utgard

Ίσως η καλύτερη κυκλοφορία για το φθινόπωρο του 2020 και μάλλον πάει για  για μια από τις καλύτερες όλης της χρονιάς. H κλάση αυτής της μπάντας είναι μεγάλη. Ανατροπές και αλλαγές στον ήχο και στην κατεύθυνσή τους διαρκώς. Στο Utgard έχουν καταφέρει την απόλυτη  ισορροπία  όλων των μουσικών στοιχείων που έχουν φέρει μέχρι τώρα στο προσκήνιο. Σκοτεινή viking ατμόσφαιρα, με περιορισμό των progressive πειραματισμών και  εξαιρετική  μίξη καθαρών και brutal φωνητικών. Το Utgard είναι μια επιστροφή στις εποχές που έπαιζαν ατόφιο Black Metal περιτοιχισμένο αρμονικά με όλα αυτά τα στοιχεία που τους έχουν καθιερώσει.

Ένα αποτέλεσμα που τους δικαιώνει στο έπακρο και θα κάνει χαρούμενους όλους τους οπαδούς τους.


6. Fates Warning -  Long Day Good Night

Μια μπάντα, από τους πρωτεργάτες του προοδευτικού ήχου, επιστρέφει πολύ δυναμικά, μετά από μια - κατ΄εμέ -   κάμψη στην πορεία τους. Όχι ότι έβγαζαν ποτέ κακούς δίσκους, αλλά βρε παιδί μου, είχα  την αίσθηση ότι κάπου μετά το "Disconnected" είχαν χαθεί λίγο. Ένα εντελώς αντιεμπορικό πόνημα κυρίως λόγω της μεγάλης του διάρκειας που φτάνει τα 73 λεπτά. Κι όμως η ποιότητα των συνθέσεων είναι τέτοια που δεν κουράζει. Ούτε υπάρχουν κομμάτια μέσα που απλά γεμίζουν τα κενά. Μια εξαιρετική δουλειά με την μπάντα σε πολύ καλή διάθεση και φόρμα. Θυμίζει παλιές καλές μέρες αλλά περιέχει και μια φρεσκάδα που είναι πέρα από κάθε άλλο αναζωογονητική. Θα το παρομοίαζα με ένα φωτογραφικό άλμπουμ που σε ταξιδεύει ηχητικά σε όλη την ζωή του γκρουπ. Ξυπνά αναμνήσεις και επαναπροσδιορίζει το μέλλον. 

Ξέρεις φυσικά ότι οι μέρες του "Parallels" δεν θα γυρίσουν πίσω, αλλά  σίγουρα θα ακούσεις πολύ καλή μουσική από μια μπάντα που σέβεται το κοινό της.


7.Blue Öyster Cult - The symbol remains

Το να έχεις καριέρα πάνω από 50 χρόνια, το να κατατάσσεται ανάμεσα στους κλασικούς και να υπάρχεις ακόμα, βγάζοντας νέα μουσική είναι μαγικό, όσο και επικίνδυνο. Μαγικό γιατί δείχνεις ότι δεν τα παρατάς και το λέει η ψυχή σου και επικίνδυνο γιατί μοιραία θα βρεθείς στο στόχαστρο των συγκρίσεων με την αίγλη του παρελθόντος σου. Ο καλλιτέχνης όμως δεν πρέπει να είναι εξαρτημένος από το πρίν. 20 ολόκληρα χρόνια μετά την τελευταία τους δισκογραφική δουλειά οι Blue öyster cult επιστρέφουν με έναν δίσκο «ανθολόγιο» Το “The Symbol Remains” είναι ένα πολύ αντιπροσωπευτικό δείγμα σχεδόν όλης της μουσικής διαδρομής του σχήματος. Δίνει λίγο την αίσθηση ότι πρόκειται και για το κύκνειο, δισκογραφικά τουλάχιστον, άσμα τους, καθώς τόσο ο τίτλος όσο και το εξώφυλλο περνούν το μήνυμα ότι αν όλα καταρεύσουν, το σύμβολο και η ιστορία της μπάντας θα παραμείνει αναλλοίωτη στο χρόνο. Βαριές κιθάρες, πολυφωνίες, πολύ καλές συνθέσεις και χορταστική διάρκεια. 

Δεν ξέρω αν θα γίνει κλασικό κάποιο από αυτά τα κομμάτια αυτά, στέκονται ωστόσο  επάξια στο ύψος των περιστάσεων. Έτσι και αλλιώς οι Blue öyster cult εδώ και πολύ καιρό δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα σε κανέναν.


8. Zeal & Ardor - Wake of a Nation

Οι Zeal & Ardor είναι από τα πλέον χαρακτηριστικά δείγματα του post ήχου. Μια τέλεια μίξη funk-soul-rap με black metal. Είδη που μοιάζουν τόσο αντίθετα μεταξύ τους, αλλά τα έχουν κάνει να ακούγονται τόσο ταιριαστά. Πραγματικά πρωτοπόροι και ανατρεπτικοί, καθώς και έντονα πολιτικοποιημένοι. Το νέο τους EP είναι μια κραυγή δικαιοσύνης για τα ανθρώπινα δικαιώματα και φανερά επηρεασμένο από την δολοφονία του αφροαμερικανού George Floyd που συγκλόνισε την υφήλιο. Εκεί είναι αφιερωμένο και το κομμάτι “I can't breathe” που πραγματικά προκαλεί ανατριχίλα και ας έχει μόνο διάρκεια κάτι παραπάνω από ένα λεπτό. 

Κρίμα που πρόκειται μόνο για ένα Ep και όχι για μια ολοκληρωμένη δουλειά.


9. Solstafir - Endless Twilight of Codependent Love

Δεν νομίζω ότι έχει υπάρξει κάποια μπάντα που να αποτυπώνει σε κάθε της δουλειά τόσο καλά τον ήχο ενός τόπου. Οι Solstafir κουβαλούν σε κάθε τους νότα και από ένα τοπίο της Ισλανδίας. Γλυκιά μελαγχολία, παραμυθένια ατμόσφαιρα, σε ταξιδεύει  στους σκληρούς παγετώνες μέχρι τα καταπράσινα λιβάδια του νησιού. Με κομμάτια όπως το Dionysus δημιουργείται η αίσθηση ότι βρίσκεσαι στην καρδιά ενός γκέιζερ την ώρα που σε ξερνάει στην επιφάνεια της γης.  Όλα αυτά με έναν σκληρό ήχο που καταφέρνει να μαλακώσει την καρδιά. Συνθέσεις τεράστιες σε διάρκεια μεν, διαπερνούν δε όλες τις αισθήσεις. Μετά από καιρό έχουμε και στίχους στα Αγγλικά, αλλά επικρατεί  η Ισλανδική γλώσσα που δένει τόσο αρμονικά με τον ήχο τους.

Μια από τις κυκλοφορίες του φθινοπώρου που λάτρεψα.



10. Dark Tranquility - Moment


Ο δωδέκατος δίσκος για τους Σουηδούς ήρθε επιτέλους στην επιφάνεια. Το "Moment" διαδέχεται επάξια το πολύ καλό "Atoma" και η μπάντα είναι στα καλύτερά της. Μπορεί οι ταχύτητες να έχουν πέσει αρκετά, κάτι που ίσως να ενοχλεί μερικούς οπαδούς, αλλά παιδιά... απλά δεχτείτε το. Αλλάζουν οι άνθρωποι και οι μουσικές τους. Αλίμονο αν δεν άλλαζαν δηλαδή. Τα πλήκτρα και τα ατμοσφαιρικά μέρη έχουν καταλάβει περισσότερο έδαφος χωρίς όμως να έχει επηρεαστεί ο ήχος και η ταυτότητα του γκρουπ. Καθαρά και brutal φωνητικά και progressive περάσματα που δίνουν μια ιδιαίτερη δυναμική σε όλο τον δίσκο. Από την εποχή του Projector φυσικά και έχουν αλλάξει πολλά. Όμως οι Dark Tranquility βρίσκονται στις επάλξεις. Πειραματίζονται χωρίς να αλλοιώνονται και κάνουν αυτό το βήμα μπροστά που πολλοί θα ζήλευαν. 

Το μελωδικό Σουηδικό Death Metal εξακολουθεί να έχει μια υπεράξια μπάντα να το εκπροσωπεί.


Αξιολόγηση
Βαθμολογήστε το άρθρο
Για να αξιολογήσετε επιλέξτε το επιθυμητό αστέρι

Κωδικός επιβεβαίωσης, γράψτε τους χαρακτήρες που βλέπετε στην εικόνα

Διαβάστε ακόμα