Ο πειραματικός ποπ καλλιτέχνης και παραγωγός Johnny Labelle γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου και ζει.
Η δισκογραφική του παρουσία ξεκίνησε το 2019, με την ανεξάρτητη κυκλοφορία του άλμπουμ Cold Fruit. Φέτος, ήρθε η σειρά του XVIII, που κυκλοφορεί εδώ και λίγες μέρες από την Inner Ear. Πρόκειται για έναν δίσκο που ολοκληρώθηκε με τη συμβολή του παραγωγού Βασίλη Ντοκάκη, και που συνδυάζει την ηλεκτρονική ποπ με ambient και dark στοιχεία.
Με αυτήν την αφορμή, ο Johnny Labbele αναφέρεται παρακάτω σε 10 αγαπημένα του άλμπουμ:
1. Disintegration - The Cure (1989)
Ένας δίσκος που μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια. Ακούγοντάς τον, μου έρχεται στο μυαλό η εικόνα του σαλονιού στο σπίτι των γονιών μου στα μέσα του ’90, το πικάπ, και έξω από το παράθυρο να ετοιμάζεται να βρέξει.
2. Lost - Ela Orleans (2009)
Όταν το πρωτοάκουσα, με έκανε να νιώσω ότι ανακάλυψα μια μουσική μου συγγένεια. Έχει κάτι το απόκοσμο, αλλά και συγχρόνως κατευναστικό, χαμένο στον χρόνο, αλλά και σε διάλογο με το τώρα.
3. Loud City Song - Julia Holter (2013)
Καταφέρνει να συλλάβει τον τρόμο και τα όνειρα μιας σύγχρονης μεγαλούπολης και τα φαντάσματα που αναδύονται μέσα από τον νυχτερινό ρόγχο της όταν αυτή κοιμάται.
4. Knillssonn - Harry Nilsson (1977)
Πρωτοάκουσα το "Perfect Day" στο All That Jazz και ήταν αρκετό για να με κάνει να αγαπήσω και τον υπόλοιπο δίσκο. Ο τρόπος με τον οποίο παντρεύει τους ήχους των synthesizer με παραδοσιακές φόρμες της αμερικανικής pop και την ψυχεδέλεια είναι συγκλονιστικός. Η φωνή του είναι από άλλον πλανήτη.
5. Turiya Sings - Alice Coltrane (1982)
Pure devotion.
6. Sky-Skating - Annette Peacock (1982)
Ένας δίσκος που ακούγεται με την καρδιά. Η απελευθερωμένη του φόρμα κινείται πάνω σε κοσμικές αυλακώσεις και η ποιητικότητά του είναι συγχρόνως λεπτή και διαμαρτυρόμενα βίαιη.
7. The Idiot - Iggy Pop (1977)
Όχι ο πιο αντιπροσωπευτικός δίσκος του Iggy, παρ’ όλα αυτά ο πιο σκοτεινός του και αγαπημένος μου. Η παραγωγή του Bowie σε σημεία μοιάζει να του επιβάλλεται, στο τέλος όμως το αποτέλεσμα τη δικαιώνει. Το "Mash Production" μού προκαλεί πάντα το ίδιο δέος.
8. Montparnasse - Yōran (1981)
Διαρκεί μόλις 12 λεπτά και δίνει στο τέλος της ακρόασης την αίσθηση λες και έχεις ξυπνήσει μόλις από όνειρο του οποίου κατάφερες να συγκρατήσεις τα τελευταία δευτερόλεπτα.
9. Diamond Dogs - David Bowie (1974)
Αν και δε θα μπορούσα να επιλέξω αγαπημένο μου δίσκο Bowie, ο συγκεκριμένος είναι ένας από αυτούς που έχω ακούσει περισσότερες φορές. Η σκοτεινότερη του στιγμή. Η πρώτη πλευρά κυλάει σαν να είναι ένα ενιαίο τραγούδι.
10. Titanic Rising - Weyes Blood (2019)
Ξεκινά με το "A Lot’s Gonna Change", που θα μπορούσε να είναι ο ύμνος των millennials, και περνά από όλες τις πολιτισμικές αναφορές των early '90s, καταφέρνοντας να συλλάβει το πνεύμα μιας γενιάς που συνεχώς ισορροπεί ανάμεσα στην ελπίδα και την προσμονή της καταστροφής.
Σχετικό θέμα