Σε αυτή την Ανασκόπηση συμμετείχαν 6 συντάκτες (Γιώργος Μπαλιώτης, Δημήτρης Όρλης, Δημήτρης Καμπούρης, Φωτεινή Καϊλάρη, Βαγγέλης Γκρέκο και Γιάννης Κουρεμένος).
[Γράφει ο Γιώργος Μπαλιώτης]
Το 2020 ήταν μια καλή χρονιά για το ελληνικό τραγούδι, όσο οξύμωρο κι αν μοιάζει αυτό μέσα σε μια τόσο «μαύρη» χρονιά. Δεν ξέρω αν το μεγαλύτερο κομμάτι αυτών των δίσκων ήταν έτοιμο πριν τον περασμένο Φλεβάρη, ή αν ο πήχης έχει ενδόμυχα πέσει μέσα μας κι οι προσδοκίες δεν είναι πολλές, αλλά συνολικά είχαμε αρκετά ενδιαφέροντα albums από διαφορετικά μουσικά είδη, δυνατές επιστροφές από παλιές καραβάνες, φρέσκες προτάσεις από τα παιδιά του σήμερα και κάποιες σταθερές αξίες της τρέχουσας και της προηγούμενης δεκαετίας.
Κάθε μήνα εμείς εδώ στο Mix Grill ακούγαμε 10-15 νέες Ελληνικές παραγωγές και ψηφίζαμε την καλύτερη. Χαίρομαι ιδιαίτερα γιατί αυτή η διαδικασία αντικατοπτρίζεται σε ετούτη εδώ τη λίστα και μέσα στα πρώτα 20 δισκάκια είναι αυτά που είχαμε ξεχωρίσει στους Δίσκους Του Μήνα. Οι επιστροφές των «παλιών» Δημήτρη Ζερβουδάκη, Χάρη Κατσιμίχα, Μίλτου Πασχαλίδη, Μπάμπη Στόκα, Μανώλη Μητσιά και Σταμάτη Κραουνάκη αποδεικνύουν την ποιότητα αυτών των μουσικών, η οποία βέβαια δεν δέχεται αμφισβήτηση. Μπορεί να σας φαίνεται περίεργο, αλλά είναι εξαιρετικά δύσκολο για έναν μουσικό που κουβαλάει δύο ή και τρεις δεκαετίες στη μουσική, να ξεπεράσει το νέο εαυτό του...
Οι «φρέσκοι» Auto Nite Superstore, Παντελής Κυραμαργιός, Hume Assine, Social Waste, Θοδωρής Σμπίλης και Γιάννης Χατζής διαθέτουν για διαφορετικούς λόγους τις προτάσεις του σήμερα, μπολιασμένες με υλικά του παρελθόντος μεν, αλλά με ορίζοντα το παρόν και το μέλλον του ελληνικού τραγουδιού. Τα μέσα υπάρχουν για τους νέους μουσικούς, αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι υπάρχουν πλέον και τα θέματα, στα οποία βασίζονται τα τραγούδια τους. Μην ξεχνάμε ότι μπαίνουμε στο δωδέκατο χρόνο της οικονομικής κρίσης και των μνημονίων. Πολλά έχουν αλλάξει από το 2009 και μετά...
Τέλος, δε γίνεται να μην αναφερθώ στην πιο πετυχημένη τριάδα των δέκα τελευταίων χρόνων στην ελληνική μουσική: τη Νατάσσα Μποφίλιου, τον Θέμη Καραμουρατίδη και τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο. Ο καινούριος τους δίσκος, «Η Εποχή Του Θερισμού», δημιουργεί εικόνες, σκέψεις, προβληματισμούς και γενικότερα συναισθήματα. Άραγε, πόσο εύκολο είναι να δημιουργήσεις μελωδίες και μουσικές, οι οποίες να διεισδύσουν στον εσωτερικό σου κόσμο και να «παίξουν» με τις αισθήσεις σου;
Παρακάτω μπορείτε να δείτε τους 40 καλύτερους Ελληνικούς δίσκους για το 2020, σύμφωνα με τους συντάκτες του Mix Grill:
40. The Next Step Quintet - At The Zoo
39. Tendts - Faith
38. Παιδί Τραύμα - Θα Καταστρέψω Τον Κόσμο
37. Ορέστης Ντάντος - X Hotel
36. Μιχάλης Χανιώτης, Βαγγέλης Καπράλος - Ταξιδιώτες Της Σιωπής
35. Φίλιππος Πλιάτσικας - Καραντίνα Songs
34. Afezz - Εισαγωγή Στον Κόσμο Του κ. Αφέκα
33. 1000mods - Youth of Dissent
32. Nalyssa Green - Ταξίδι Αστρικό
31. Kepler Is Free - Teegarden
30. Στέλιος Σταματογιαννάκης - Δύο Εποχές
29. The Vagina Lips - Outside Forever
28. Ρένα Μόρφη - Σάμπα Τσικίτα
27. Μανώλης Λιδάκης - Να Σε Πηγαίνω, Όπου Με Πας
26. George Gaudy - Little Pieces
25. Puta Volcano - AMMA
24. Σταύρος Δάλκος - Σ' Ένα Καραντουζένι
23. Δημήτρης Μεσημέρης - Έχω Του Κόσμου Ποιήματα
22. Μαρία Παπαγεωργίου - ΕΣΟΡίΑ
21. Nicola Piovani, Λίνα Νικολακοπούλου & Θοδωρής Βουτσικάκης - Όμορφη Ζωή
20. Σταμάτης Κραουνάκης - Γιορτή Στα Σπίτια
[Γράφει ο Δημήτρης Όρλης]
Είναι μεγάλο το εύρος και το βάθος των συνθέσεων του Σταμάτη Κραουνάκη. Όχι μόνο στους κλασικούς, πλέον, δίσκους που έχει αφήσει στην εγχώρια δισκογραφία, αλλά και μέσα στα 14 καινούρια τραγούδια του που αποτελούν το σύνολο «Γιορτή Στα Σπίτια». Έχει οικεία, ζωηρά λαϊκότροπα όπως το «Φύγε, Φύγε», έχει και πιο μελαγχολικές στιγμές με έμφαση στη μελωδία όπως το «Τα Χαμπέρια», έχει πειραματισμούς σε ηλεκτρονικά κατατόπια που εκφράζονται ωραία σε τραγούδια στο χαρακτηριστικό, σχεδόν πομπώδες, ύφος του, όπως το «Γιατί Έτσι». Έχει, επίσης, τραγούδια «κεντημένα» να αναδείξουν και να αναδειχτούν τις φωνές που τα λένε, φωνές σημαντικές και αναγνωρίσιμες, που αποτελούν σημαντικό κομμάτι της αξίας αυτού του δίσκου. Ακούστε για παράδειγμα τον Φοίβο Δεληβοριά στο «Ξέρω Πού Πάω», τον Μανώλη Μητσιά στο «Να ‘χει Χρόνο Το Φιλί» ή την Ελένη Βιτάλη σε όποιο από τα τρία που συνδράμει. Έχει πολλά να δώσει ο νέος δίσκος του Σταμάτη Κραουνάκη, περισσότερα από όσα μπορούν να χωρέσουν σε μια τέτοια παράγραφο.
19. Monsieur Minimal - Easteria
[Γράφει ο Δημήτρης Καμπούρης]
Πραγματικά άξιος, σε ό,τι έχει κάνει μέχρι σήμερα. Ένας από τους πιο ταλαντούχους δημιουργούς στην Ελλάδα και σίγουρα ο πιο συνεπής, αστείρευτος, εργατικός αλλά και πανέξυπνος, αφού καταφέρνει και ισορροπεί πάντα σε δύο κόσμους, της εμπορικότητας και της ποιότητας. Ένας υστερικός ποπάς, που δεν έχει αποτύχει και δε θα το έκανε με την “Easteria” του. Είναι τέτοια η αισθητική του που δεν προβλέπεται να αποτύχει, όσα χρόνια, τραγούδια κι άλμπουμ να περάσουν. Σε αυτή τη δουλειά, κάνει όλα όσα έχουμε ακούσει από αυτόν, συνεχίζοντας κυρίως αυτό που ξεκίνησε με το “Erotica”, προσθέτοντας περισσότερο αισθησιασμό, βουτηγμένος σε μια ανατολίτικη ψυχεδέλεια, εκφρασμένη όμως με τρόπο δυτικό. Αν προσθέσεις και μια πρέζα από blues, τότε τα έχεις όλα. Το “Release Me” είχε ξεχωρίσει ως πρώτο single, αλλά και το πρόσφατο “Tonight”, συμπλήρωσε το σερί των επιτυχιών του. Και ναι, μιλάμε για επιτυχίες, αφού ο Monsieur Minimal, θα μπορούσε αύριο να βγάλει μια συλλογή με τα καλύτερα του. Πόσοι της indie-pop σκηνής, θα μπορούσαν να το κάνουν αυτό;
18. 10 Code - Ride
[Γράφει ο Αλέξιος Αντωνόπουλος - Δισκοκριτική]
Το "Ride" αποτελεί τη δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά των Αθηναίων 10 Code, τέσσερα χρόνια μετά το ντεμπούτο τους "Swiftlets". Οκτώ ολοκαίνουρια τραγούδια τα οποία για τα επόμενα 35 λεπτά θα μας πάρουν μαζί τους σε ένα κανονικό «ride» με τέρμα τα γκάζια. Καταιγιστικά riff στις κιθάρες, πολύ προσεγμένα μέρη στα ντραμς και απίστευτα δεμένο παίξιμο, ενώ η χαρακτηριστική φωνή του τραγουδιστή τους, Πέτρου Ποταμιάνου, δένει αρμονικά και συμπληρώνει το σύνολο. Ο ήχος τους είναι βαρύς και συμπαγής. Οι αλλαγές στο line up τους έφεραν μια φρεσκάδα τόσο στον ήχο, όσο και στην ενέργεια που βγαίνει στο άλμπουμ αυτό, σε σχέση με την προηγούμενή τους δουλειά. Σε γενικές γραμμές όμως ο βασικός κορμός της ηχητικής τους ταυτότητας παραμένει σταθερός. Έχουν καταφέρει να διαμορφώσουν έναν ήχο που είναι πλέον αναγνωρίσιμος και χαρακτηριστικός. Μικρή σημασία έχει το αν παίζουν grunge, stoner ή alternative. Η αίσθηση που μου μένει στο τέλος της ακρόασης είναι ότι άκουσα έναν πολύ καλό rock δίσκο που έχει κάτι να μου προτείνει.
17. Μανώλης Μητσιάς - Συγνώμη Πόλη Μου
[Γράφει η Φωτεινή Καϊλάρη]
Ο κεντρικός άξονας του δίσκου είναι η Κωνσταντινούπολη και με βάση αυτόν πορεύονται συνθέτες, στιχουργοί, τραγουδιστές, μουσικοί, αφηγητές, ψάλτες και χορωδίες. Πρόκειται για ένα δίσκο - διαμαντάκι που φέρει πολιτιστική αξία και θυμίζει κάπως τις παλαιότερες εποχές της δισκογραφίας, η οποία οφείλει να διαθέτει πάντα χώρο σε τέτοιου είδους δουλειές. Τη μουσική του έργου υπογράφει ο Μανώλης Καρπάθιος, οι στίχοι ανήκουν στον Κώστα Μπαλαχούτη, τα κείμενα αποδίδει ο ηθοποιός Ιεροκλής Μιχαηλίδης, τα τραγούδια ερμηνεύει ο σπουδαίος Μανώλης Μητσιάς, ενώ συμμετέχουν ο πρωτοψάλτης Γρηγόρης Νταραβάνογλου και η τραγουδίστρια Μαρίνα Μανωλάκου. Πρόκειται για έναν δίσκο για την Κωνσταντινούπολη, με ήχους και λέξεις που πηγάζουν από την ιστορία και τους ανθρώπους της, με το αποτέλεσμα ούτε να περιορίζεται σε γραφικότητες ούτε να κουράζει.
16. Κατερίνα Μακαβού - Άνθρωποι
[Γράφει ο Γιάννης Κουρεμένος]
Στον τρίτο της προσωπικό δίσκο «Άνθρωποι», η Κατερίνα Μακαβού μοιάζει να έχει βρει το προσωπικό της στυλ, καταφέρνοντας όμως παράλληλα με τη βοήθεια παλιών και νέων συνεργατών να ανανεώσει τον ήχο της συνδυάζοντας το σύγχρονο με το νοσταλγικό. Μέσα σε δέκα κομμάτια-ιστορίες περιγράφει τις διαφορετικές εκφάνσεις της ανθρώπινης φύσης που προκαλούν αντίστοιχα διαφορετικά και ποικιλόμορφα συναισθήματα. Οι δυναμικές της ερμηνείες αλλά και οι συγκεκριμένες δικές της συνθέσεις, σίγουρα την ξεχωρίζουν και ως τραγουδοποιό αλλά και ως σπουδαία ερμηνεύτρια της νέας γενιάς. Ο δίσκος ως επί το πλείστον σε κερδίζει από το πρώτο άκουσμα και σίγουρα δεν αποτελεί δίσκο που πρέπει να ακούσεις ξανά και ξανά για να αντιληφθείς τα μηνύματα που θέλουν να περάσουν οι δημιουργοί. Η αμεσότητα και η απαραίτητη απλότητα χωρίς περιττές απόπειρες εντυπωσιασμού αφήνουν ένα πηγαίο συναίσθημα ανακούφισης και ψυχικής ανάτασης που λίγοι δίσκοι καταφέρνουν σήμερα. Τα περισσότερα κομμάτια κινούνται σε pop-rock ενορχηστρώσεις με μερικά πιο indie στοιχεία όπου χρειάζεται. Το απολύτως άρτιο αποτέλεσμα του δίσκου σίγουρα τον κατατάσσει στους καλύτερους της χρονιάς ενώ δικαιώνει τους δημιουργούς.
Διαβάστε τη συνέντευξη που μας παραχώρησε η Κατερίνα Μακαβού, εδώ.
15. Εβρίτικη Ζυγιά - Ορμένιον
[Γράφει ο Δημήτρης Καμπούρης]
Θα τολμούσα να πω πως αυτό είναι ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του είδους. Εκείνου που ενώνει την παράδοση ενός τόπου με το σήμερα. Υπάρχουν πολλές μπάντες που το κάνουν από διάφορες περιοχές της Ελλάδας, από την Κρήτη στην Ήπειρο κι από την Ικαρία στη Θράκη, η Εβρίτικη Ζυγιά, όμως το έκανε με μεράκι και γνώση κι απόλυτα ζυγιασμένο. Το «Ορμένιον», ο τόπος συνάντησης Βουλγαρίας, Τουρκίας και Ελλάδας, έσκασε στα αυτιά μου, μέσα από ένα εξαιρετικό δημιούργημα, που θυμάμαι πως μου είχε τραβήξει την προσοχή από το πρώτο άκουσμα. Κάποιος από τους αγαπητούς mixgrill-άδες είχε προτείνει να το ακούσουμε κι ήμουν τόσο τυχερός που το έκανε και το έκανα. Στη συνέχεια ρώτησα φίλους μουσικούς που ασχολούνται με την παραδοσιακή μουσική κι όλοι χωρίς περιστροφές και «ναι-μεν-αλλά», συμφώνησαν για την αξία αυτού του άλμπουμ. Δεν είναι τυχαίο πως έκανε αίσθηση και στο εξωτερικό. Τα παραδοσιακά παιξίματα των τελειομανών μουσικών, σε προσκαλούν σε αυθεντικά θρακιώτικα πανηγύρια, στα οποία όμως εκτός από οίνο θα μπορούσες να έχεις καταναλώσει και ψυχοτρόπες ουσίες που συνηθίζονται σε πάρτι ηλεκτρονικής, χορευτικής μουσικής. Δε χρειάζεται τίποτα από όλα αυτά βέβαια, αφού είναι τέτοια η ευδαιμονία στο άκουσμα των επτά συνθέσεων, που πετάγεσαι στο Ορμένιο, σε χρόνο παρελθοντικό, παροντικό ή μέλλοντα.
14. Vinyl Suicide - Stray Asteroids
[Γράφει ο Γιάννης Κουρεμένος - Δίσκος Ιουνίου]
Πέντε χρόνια μετά το ντεμπούτο άλμπουμ τους, οι Vinyl Suicide επιστρέφουν με το "Stray Asteroids" έχοντας διαμορφώσει συγκεκριμένο ύφος στον ήχο τους αλλά σαφέστατα ανανεωμένοι. Μέσα σε δέκα κομμάτια με αρκετά electro pop-rock, nostalgic επιρροές με ξεκάθαρα φωνητικά και εντυπωσιακή ποικιλομορφία στις συνθέσεις αλλά και τις ενορχηστρώσεις, ήταν αναμενόμενο να αποτελέσουν πρόταση. Αν και σε παρόμοιο ήχο κυκλοφορούν διάφορα project στις μέρες μας, αυτό που ξεχωρίζει το "Stray Asteroids" είναι η ποικιλία στον ήχο του καθώς και ο (κατά τ' άλλα) αφαιρετικός στίχος που, όμως, ως επί το πλείστον είναι τόσο καίριος.
13. Μπάμπης Στόκας - Απλά
[Γράφει ο Γιώργος Μυζάλης - Δισκοκριτική]
Στη συγκεκριμένη δουλειά έχουμε γνήσια (αν μπορούμε να το πούμε έτσι) λαϊκά τραγούδια. Με στίχο (του Πάνου Δημητρόπουλου) σημερινό που «κλείνει το μάτι» στους προγόνους του, αλλά δεν τους κοπιάρει. Απεναντίας, τους ενσωματώνει, φτιάχνοντας ένα φιλόξενο ολοκαίνουργιο περιβάλλον. Από κοντά και οι μελοποιήσεις του μάστορα Μπαλάφα που καταδεικνύουν DNAική ενσωμάτωση της παρελθούσης τραγουδοποιίας και σημερινή προσέγγιση σε ένα είδος κατατρεγμένο και παρεξηγημένο - κυρίως από όσους προσπαθούν να το υπηρετήσουν. Άφησα τελευταίο το Μπάμπη Στόκα γιατί πραγματικά με συγκινεί βαθιά ακούγοντάς τον σε αυτά τα τραγούδια. Είναι στο στοιχείο του. «Τσαλακωμένος» αλλά τραγουδισταράς. Ερμηνεύει χωρίς φιοριτούρες και ποζεριλίκα. Ντόμπρα. Κι αν με ρωτάς, φίλτατε αναγνώστη, ο τραγουδιστής των «Απλών» είναι ο δικός μου καλύτερος Στόκας.
12. Τάνια Γιαννούλη Τρίο - In Fading Light
[Γράφει ο Δημήτρης Όρλης - Δίσκος Νοεμβρίου]
Ένα πιάνο jazz τρίο με ούτι και τρομπέτα δεν είναι ιδιαίτερα συνηθισμένο και ο συνδυασμός των ηχοχρωμάτων είναι ένας από τους λόγους που η Τάνια Γιαννούλη επέλεξε να το δοκιμάσει. Τρεις δεξιοτέχνες μουσικοί έρχονται με όμορφο περιεχόμενο, γεμάτο μελωδίες και συναισθήματα. Περιεχόμενο που είναι ικανό να πείσει όσους θελήσουν να χαμηλώσουν ταχύτητα και να απολαύσουν τον συνδυασμό των ήχων τους (π.χ. "No Corner"), αλλά και αρκετούς από τους υπόλοιπους που προτιμούν κάτι νευρικό και γρήγορο (π.χ. "When Then"). Περιεχόμενο που συνοδεύεται, ρητώς, από την αλήθεια: Στα όσα συμβαίνουν στον κόσμο σε αυτήν τη συγκυρία οι άνθρωποι χρειάζονται μουσική. Χρειάζονται τέχνη. Δεν είναι πολυτέλεια.
11. Μίλτος Πασχαλίδης - Στη Χώρα Των Αθώων
[Γράφει ο Γιώργος Μυζάλης - Δισκοκριτική]
Ο δίσκος, όπως ο ίδιος ο Πασχαλίδης καταγράφει και εξιστορεί στην έκδοση, «έβγαλε από τα συρτάρια του» παλιούς στίχους και τον έβαλε στη διαδικασία να «αποχαιρετίσει» και να τιμήσει φίλους του και τα ανολοκλήρωτα σχέδια που κάνανε παρέα. Μοιραία ο δίσκος είναι συναισθηματικά φορτισμένος και μοιάζει με αποχαιρετισμό στους παλαιούς «συμπολεμιστές». Αλλά όχι μοιρολατρικά ή με στεναχώρια. Στα δικά μου αυτιά είναι ελπιδοφόρο όλο αυτό. Γιατί, παράλληλα, μοιάζει και να ενισχύει συνεργασίες που υπάρχουν ακόμα και έχουν πολλά να προσφέρουν, τόσο στο όνομα του Φοίβου Δεληβοριά, σίγουρα στο όνομα του Οδυσσέα Ιωάννου, όσο και στο όνομα του Γιώργου Νταλάρα. Η «Χώρα των Αθώων» είναι ένας δίσκος - ορόσημο για την πορεία του Μίλτου Πασχαλίδη. Κι ένας δίσκος σημαντικός για όλους όσοι αγαπούν το ελληνικό τραγούδι. Είναι ταυτόχρονα ανάμνηση και συναίσθημα. Και περιέχει τραγούδι υψηλής καλλιτεχνικής στάθμης.
10. Γιάννης Χατζής - Τράνζιτ
[Γράφει ο Δημήτρης Καμπούρης - Δίσκος Μαρτίου]
Σε παραγωγή των Μανώλη Φάμελλο και Βαγγέλη Μαρκαντώνη, το «τράνζιτ» του Γιάννη Χατζή, κυκλοφορεί και περιέχει εννέα όμορφες, αληθινές ιστορίες, που δύσκολα συναντάς σήμερα. Πατώντας σε φολκ-έντεχνο-ροκ φόρμες, που θυμίζουν κάτι από Βαγγέλη Γερμανό ή Βασίλη Καζούλη, αλλά και πιο πρόσφατους δημιουργούς όπως οι παραγωγοί του άλμπουμ, καταφέρνει να ξεχωρίσει. Το δυνατό του στοιχείο είναι οι στίχοι, που ξεφεύγουν τόσο «έντεχνα» από την παγίδα του έντεχνου, τόσο έξυπνα από την παγίδα του «εξυπνακίστικου», τόσο ονειρικά από την παγίδα των ψευδαισθήσεων και τόσο ρεαλιστικά από την παγίδα της ωμότητας. Και τους ντύνει με ωραιότατες μελωδίες και στρογγυλεμένες συνθέσεις που χωρίς απαραίτητα και πάντα να τους απογειώνουν, φτιάχνουν ένα ζεστό σύνολο που σε κερδίζει. Δεν ανακαλύπτει τον τροχό, ούτε τον σπρώχνει, δεν πιάνει κορυφές, ούτε θα μείνει στην ιστορία της μουσικής παραγωγής αυτής της χώρας, καταφέρνει όμως κάτι πολύ σημαντικότερο, να παρουσιάζει ένα δίσκο ειλικρινή, αληθινό, απλό και άμεσο, που σπανίζει στην εποχή μας.
9. Θοδωρής Σμπιλής - Ναι, Οξυγόνο
[Γράφει ο Δημήτρης Όρλης]
Ο πρώτος δίσκος του Θοδωρή Σμπιλή ήταν από τις πιο ευχάριστες δισκογραφικές εκπλήξεις για την ομάδα μέσα στην περίεργη αυτή χρονιά που τελειώνει. Το «Ναι, Οξυγόνο» περιλαμβάνει οκτώ τραγούδια που είναι δομημένα στο ύφος ενός μοναχικού τραγουδοποιού με την κιθάρα του, αλλά στολίζονται από πλούσιες ενοργανώσεις με μαντολίνο, μπουζούκι, βιολί και πνευστά (φλάουτο, τρομπέτα, τρομπόνι) μεταξύ άλλων. Δεν είναι μόνο η μουσική πλευρά που κάνει αυτόν τον δίσκο να ξεχωρίζει ανάμεσα σε όσους ακούσαμε φέτος. Οι λέξεις του Σμπιλή μπορεί να μην εκφράζουν τη σκληρότητα των ημερών μας, αλλά διέπονται από μια ευαισθησία που καθιστά την ακρόασή τους από ενδιαφέρουσα μέχρι συγκινητική. Τα παραπάνω αναδεικνύονται από την ερμηνεία του, που μπορεί να μην είναι χαρισματική, αλλά είναι σίγουρα επαρκώς ικανή να εκφράσει όσα ο ίδιος έγραψε.
Διαβάστε τη συνέντευξη που μας παραχώρησε ο Θοδωρής Σμπιλής, εδώ.
8. Hume Assine - The Sweetest Sound
[Γράφει ο Γιώργος Μπαλιώτης]
Ο δικός μας Βαγγέλης Ορφανίδης ή αλλιώς Hume Assine έχει καταφέρει μαζί με τον Monsieur Minimal να βρουν την χαραμάδα για να τρυπώσουν στα μικρά και «σφιχτά» playlist των ελληνικών ραδιοφωνικών σταθμών, που παίζουν ως επί το πλείστον ξένη μουσική. Τρία χρόνια μετά το ντεμπούτο άλμπουμ του "Till Now", το νέο δισκογραφικό πόνημα λέγεται "The Sweetest Sound" και είναι και μεταφορικά και κυριολεκτικά τόσο γλυκό, όσο κι ο τίτλος του! Σε μια συσκευασία με μπόλικες πεντανόστιμες καραμέλες, ο Hume Assine παρουσιάζει τα 12 νέα τραγούδια του, στα οποία συνεργάζεται με τους Βαγγέλη Κακουλάκη, Πέτρο Ποταμιανό, Θοδωρή Μαυρογιώργη (των Wedding Singers), Αποστόλη Αρμάγο, Λευτέρη Σαμψών και Jackie Faraoui. Με το "The Sweetest Sound", ο Βαγγέλης ολοκλήρωσε την πιο «γλυκιά» και συνολικά την καλύτερη δισκογραφική του δουλειά, στην οποία συνέδεσε διάφορα επιτυχημένα singles του με νέες ιδέες με υλικά από την electronica, τη funk, τη rock μουσική, τα 90's και το έντεχνο τραγούδι, όσο περίεργο κι αν φαίνεται αυτό (ακούστε την «Κυριακή» και θα καταλάβετε). Είναι σχεδόν σίγουρο ότι o Fatboy Slim και ο DJ Shadow κάνουν βόλτες γύρω από τον δίσκο και δοκιμάζουν τις καραμέλες του...
7. Σtella - The Break
[Γράφει ο Δημήτρης Καμπούρης - Δισκοκριτική]
Χωρίς λοιπόν να κάνει εκπτώσεις, αλλαγή πορείας ή να πουλήσει φύκια για μεταξωτές κορδέλες, η Σtella πατάει τα πόδια της γερά στο έδαφος, στέκεται περήφανα και κυκλοφορεί το νέο της δίσκο, μένοντας πιστή στη μουσική που αγαπάει (να κάνει). Το κυρίαρχο και ξεχωριστό στοιχείο που χαρακτηρίζει τη δουλειά της είναι αυτό της αισθητικής. Τα τραγούδια της, το έχω γράψει και στις παλιότερες κριτικές μου για τη δουλειά της, δεν είναι «σπουδαία», δεν αλλάζουν τον κόσμο της μουσικής δραστικά, δεν κάνουν τομές ούτε και φέρνουν νέες φρέσκιες ιδέες. Θα μπορούσε να ειπωθεί, ότι κάποια από αυτά είναι ανολοκλήρωτα, ημιτελή, που στοχεύουν κυρίως στο ξάφνιασμα κι όχι στην σταδιακή κορύφωση. Μπορούν, όμως, να κάνουν τη μέρα σου καλύτερη και να αλλάξουν λίγο τον κόσμο, να τον κάνουν πιο όμορφο, επειδή είναι φτιαγμένα με έναν υψηλής αισθητικής τρόπο.
Διαβάστε το κείμενο για τον "The Break" ως Δίσκο του μήνα τον Φλεβάρη, εδώ.
6. Χάρης Κατσιμίχας, Χρήστος Θηβαίος - Από Τους Κήπους Των Ψιθύρων
[Γράφει ο Γιώργος Μυζάλης - Δισκοκριτική]
Στους «Κήπους Των Ψιθύρων» ο Χάρης Κατσιμίχας δεν μπαίνει ως τραγουδοποιός. Ενδύεται, ουσιαστικά, το ρόλο του συνθέτη που καλείται να επιλέξει τα «δομικά υλικά» της νέας του δημιουργίας. Ανέκαθεν οι Κατσιμιχαίοι είχαν «δεσμούς αίματος» με την ποίηση και, κάθε τόσο, σχεδόν συστηματικά επέλεγαν να μελοποιήσουν ποιητές και ποιήτριες ξεχωριστούς. Ωστόσο, τις περισσότερες φορές τα μελοποιημένα ποιήματα ήταν «αστεράκια» μέσα σε δουλειές που περιλάμβαναν στίχους - ποιήματα δικά τους. Εδώ, ο Χάρης Κατσιμίχας «επιστρατεύει» τρεις σπουδαίους ποιητές και μερικά από τα πιο ιδιαίτερα ποιήματά τους: Αργύρης Χιόνης, Κωστής Παπαγεωργίου και Γιάννης Βαρβέρης. Η μελοποίηση του Χάρη Κατσιμίχα παραμένει «τραγουδοποιητική» και δεν καμώνεται τη σπουδαία. Οι «Κήποι Των Ψιθύρων» είναι ένα δώρο για όλους εκείνους που αγαπούν το ουσιαστικό τραγούδι, αυτό δηλαδή που σε κάνει να σκεφτείς, να ανατριχιάσεις, να συγκινηθείς, να «ορθώσεις ανάστημα» σε φοβίες, ανησυχίες, «βάρη» και ερεθίσματα.
5. Social Waste - Σύνορα
[Γράφει ο Βαγγέλης Γκρέκο - Δίσκος Απριλίου]
Τρία χρόνια πέρασαν από την τελευταία τους κυκλοφορία, «Το Hip Hop Της Μεσογείου», και οι Social Waste επέστρεψαν με εμφατικό τρόπο. Τα «Σύνορα» είναι μια ανεξάρτητη παραγωγή που κυκλοφορεί σε ψηφιακά και σε LP. Μέσα στα δέκα τους τραγούδια αποτυπώνουν τη δική τους στάση απέναντι στη ζωή, στη μουσική αλλά και όσα συμβαίνουν παγκοσμίως. Με ρίμες κοφτερές και μελωδίες ποικίλες το συγκρότημα βάζει έντονα τη σφραγίδα του και σε αυτό το δίσκο. Το δυνατό στοιχείο του είναι ο συνδυασμός τόσο πολλών οργάνων σωστά ανάλογα με το τραγούδι. Από λαούτα και κλαρίνα μέχρι γκάιντες και «σκρατς» γεμίζουν τη ψυχή σου και σε οδηγούν να πατήσεις αβίαστα ξανά το «play» μόλις τελειώσει και το τελευταίο κομμάτι.
4. Autow Nite Superstore - Conversations
[Γράφει ο Δημήτρης Καμπούρης - Δισκοκριτική]
Είναι άραγε αυτό το άλμπουμ που έλειπε από την ηλεκτρονική σκηνή της χώρας μας; Ένα τέτοιο που μπορεί κι ενώνει τα αθηναϊκά αστικά τοπία που τόσο είχαμε αγαπήσει με τους Στέρεο Νόβα με εκείνα του Λονδίνου ή του Βερολίνου; Είναι τέτοιος ο πλούτος των ήχων και της επεξεργασίας που έχει γίνει, που ενώ ακούς κάτι που έχει φτιαχτεί στο laptop, σου δημιουργείται η αίσθηση πως η φύση, ο άνθρωπος συνδιαλέγεται με τη μηχανή και τον ψηφιακό κόσμο, σε απόλυτη ισορροπία. Κι αν κερδίζει η μηχανή, δεν είναι εις βάρος του ανθρώπου, απλά τον τραβάει στη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου. Άκουσε το "Breathe, Stand, XX" και θα καταλάβεις τι εννοώ, όχι πως έχει κι ιδιαίτερη σημασία.
Διαβάστε το κείμενο για τον "Conversations" ως Δίσκο του μήνα τον Μάιο, εδώ.
3. Παντελής Κυραμαργιός - Άνω Θρώσκω
[Γράφει ο Βαγγέλης Γκρέκο - Δίσκος Σεπτεμβρίου]
Το «Άνω Θρώσκω» είναι το τρίτο πόνημα του Κυραμαργιού και αυτό θεματικό όπως και τα άλλα δύο. Έχει ως θέμα του την ηθική. Όπως έχει χτιστεί μέσα από τα στερεότυπα, αφαιρώντας πολλές φορές τις επιθυμίες μας, και αφήνοντάς μας να βαδίσουμε πάνω σε υποχρεώσεις. Ωστόσο, στον δίσκο αυτό, υπάρχει και μια συνδιαλλαγή μεταξύ των τεχνών, με τον Παντελή Κυραμαργιό να συνεργάζεται με τέσσερις καλλιτέχνες διαφορετικών κλίσεων και να παρουσιάζει ένα ολοκληρωμένο έργο τέχνης. Οι τολμηρές ενορχηστρώσεις, οι ερμηνευτικές ικανότητες των συμμετοχών και οι αιχμηροί στίχοι, σε γεμίζουν αλλά και σε προβληματίζουν ταυτόχρονα. Αποτυπώνει με ξεκάθαρο τρόπο όσα βιώνει και προβληματίζει!
2. Δημήτρης Ζερβουδάκης - Του Τρελού Η Ανάσα
[Γράφει ο Γιάννης Κουρεμένος - Δίσκος Οκτώβρη]
Ένας μουσικός με την πορεία του Ζερβουδάκη δεν είναι πάντα εύκολο να ανανεώνεται και δη με τέτοια επιτυχία. Ειδικά όταν μεγάλο μέρος του χρόνου και της ενέργειάς του αφιερώνεται στο κοινωνικό έργο που επιτελεί ως αντιπρόεδρος του Συλλόγου Μουσικών Βορείου Ελλάδος. Χωρίς να χάνει την αυθεντικότητά του, ο Ζερβουδάκης με την ομάδα του προτείνουν έναν άκρως επίκαιρο δίσκο, όχι μόνο σε στίχο αλλά και σε ήχο. Δεν συναντάς εύκολα νέους δίσκους καταξιωμένων καλλιτεχνών με τέτοια ποικιλία στα όσα ακούγονται. Είναι βέβαια αξιοσημείωτες και οι ερμηνείες τόσο του Ζερβουδάκη όσο και των υπολοίπων ερμηνευτών του δίσκου, που έχουν όση λιτότητα αλλά και όση σπιρτάδα απαιτεί ένας δίσκος για να περάσει (και) πολιτικά μηνύματα σήμερα.
Διαβάστε τη συνέντευξη που μας έδωσε ο Δημήτρης Ζερβουδάκης, εδώ.
1. Νατάσσα Μποφίλιου - Η Εποχή Του Θερισμού
[Γράφει η Φωτεινή Καϊλάρη]
«Η ισχύς εν τη ενώσει» λέει ένα αρχαίο ρητό και η καλλιτεχνική σύμπραξη των Νατάσσα Μποφίλιου, Θέμη Καραμουρατίδη και Γεράσιμου Ευαγγελάτου είναι πραγματικά ακόμη μία απόδειξη αυτού. Τέσσερα χρόνια μετά την κυκλοφορία του δίσκου «Βαβέλ», η δημιουργική ομάδα των αγαπημένων καλλιτεχνών επέστρεψε με αυτήν την κυκλοφορία από την Cobalt Music. Την πιο αγαπημένη παρέα του νεότερου ελληνικού τραγουδιού τη συναντάμε ξανά στην «εποχή του θέρους», ώριμη δημιουργικά εποχή και οπωσδήποτε αποδοτική καλλιτεχνικά, αφού έχουμε να θερίσουμε αξιόλογους καρπούς. Πρωτοτυπία αποτελεί επίσης το γεγονός της οπτικοποίησης όλων των μουσικών τραγουδιών του άλμπουμ μέσα από εικαστικά video, που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από ταινίες μικρού μήκους.
Συμβολικός ο τίτλος του δίσκου ως παραβολή με τη χρονική στιγμή που ιστορικά διανύουμε. Ολόκληρος ο δίσκος είναι ένα μουσικό ταξίδι που σκοπεύει στην αφύπνιση σε κοινωνικό επίπεδο, στον αναστοχασμό με αφορμή όσα συμβαίνουν γύρω μας και στην προσωπική αναζήτηση μέσα από την οποία γεννιέται η συνείδηση για το συλλογικό. Πρόκειται για μια δουλειά επίκαιρη, ρεαλιστική και συναισθηματική που γεννά προβληματισμούς και σκέψεις τόσο σε προσωπικό, όσο και σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο. Η εποχή για να θερίσουμε τους καρπούς των σπόρων που σπείραμε έφτασε και το αποτέλεσμα όσο απογοητευτικό κι αν είναι σήμερα πρέπει να μας προβληματίσει και να αποτελέσει μια ευκαιρία για περισυλλογή και κινητοποίηση, διαφορετικά δεν θα ανακάμψουμε. Ακόμα και η πιο απογοητευτική διαπίστωση για την εποχή μας σήμερα είναι μια αφορμή για κινητοποίηση για ένα πιο ελπιδοφόρο αύριο.
Η Μποφίλιου ερμηνευτικά είναι καθηλωτική, σε παρασύρει με τις εξαιρετικές ερμηνείες γεμάτες πάθος και το ταλέντο της. Η μεγάλη δύναμη και η σπίθα κρύβεται κυρίως στους στίχους του Γεράσιμου Ευαγγελάτου. Μοναδικές είναι οι συνθέσεις του Θέμη Καραμουρατίδη. Ακόμη μια φορά αποδεικνύεται ότι οι παρέες μπορούν να γράψουν καλλιτεχνικά ιστορία και να κερδίσουν το κοινό, όταν ενώνουν τις δυνάμεις τους κι έχουν κάτι να πουν.
Διαβάστε την κριτική του Δημήτρη Καμπούρη, εδώ.