Ένα από τα μεγαλύτερα ζητήματα, από αυτά που προσωπικά με τρομάζουν, είναι ότι δεν γνωρίζουμε πότε πρέπει να μιλάμε και πότε να σωπαίνουμε, πότε να ορθώνουμε ανάστημα και πότε να κάνουμε ένα βήμα πίσω. Ένα ακόμα είναι σε ποιον πρέπει να απευθύνουμε κάθε φορά τον λόγο ή την ευθύνη. Η έλλειψη ενσυναίσθησης και συναισθηματικής νοημοσύνης και η αδιαφορία για το τι συμβαίνει στην κοινωνία αποτελούν έναν εξαιρετικά επικίνδυνο συνδυασμό, που δυστυχώς χαρακτηρίζει την πλειοψηφία του πληθυσμού.
Μία πλειοψηφία που χωρίς αιδώ, και φυσικά χωρίς δεύτερη σκέψη, θα κουνήσει το δάχτυλο, θα κρίνει, θα στιγματίσει, θα κατηγορήσει. Θα υιοθετήσει οποιαδήποτε άποψη προβάλλεται στα μέσα από ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν την ευθύνη της έκθεσής τους και θα προσπεράσει σημαντικά γεγονότα έχοντας την ψευδαίσθηση ότι όλα όσα λαμβάνουν χώρα είναι μακριά από την πόρτα της.
Η τυχερή αυτή πλειοψηφία έχει ένα σπίτι να προστατεύεται από το κρύο, φροντίζει να εφοδιάσει τα παιδιά της με πτυχία και σπουδές αλλά όχι με βασικές αξίες, όπως ο σεβασμός. Τα μέλη της δεν έχουν ποτέ έρθει αντιμέτωπα με την ωμή αστυνομική βία ούτε έχουν πέσει ποτέ θύματα οποιασδήποτε παρενόχλησης. Δεν θα διστάσει να συγκαλύψει περιστατικά, όπως τα παραπάνω, και να στραφεί προς το εκάστοτε θύμα επιρρίπτοντάς του ευθύνες.
Δεν είναι τυχαίο που σε μία τέτοια κοινωνία οι τέχνες θεωρούνται δευτερεύουσας σημασίας, η τηλεόραση νικά το θέατρο και οι μουσικοί που ζητούν να πληρώνονται θεωρούνται παράλογοι. Τα ζητήματα αυτά δεν έχουν την ίδια βαρύτητα με όσα αναφέρθηκαν παραπάνω, καθώς η ζωή μας δεν απειλείται. Παραμένουν όμως σημαντικά, γιατί μια κοινωνία που παραγκωνίζει τις τέχνες και την καλλιέργεια των μελών της και επενδύει στην επιφανειακή μόρφωση και όχι στην παιδεία, δεν παρακινεί τα μέλη της να δραστηριοποιηθούν και να συνδράμουν με τον όποιο τρόπο στον συνάνθρωπο, δεν δημιουργεί σκεπτόμενα και καλλιεργημένα άτομα, αλλά ανθρώπους αδιάφορους και αμέτοχους. Δεν είναι, λοιπόν, παρά μία κοινωνία άδεια και επικίνδυνη, απέναντι στην οποία ελάχιστοι υψώνουν το ανάστημά τους και οι περισσότεροι παραμένουν σιωπηλοί.
Είναι, λοιπόν, μια καλή αρχή να αναλογιστεί ο καθένας μας πότε πρέπει να μιλά και να αντιδρά και πότε να μένε σιωπηλός.
Όταν κάποιος αδικείται, ακόμα κι αν δεν είμαστε εμείς οι ίδιοι, οφείλουμε να μιλήσουμε.
Όταν κάποιος παρενοχλείται, οφείλουμε να αντιδράμε.
Όταν ένα θύμα μιλάει, οφείλουμε να σωπαίνουμε ή να μιλάμε για να το στηρίξουμε.
Όταν διαιωνίζονται βίαιες συμπεριφορές, οφείλουμε να σπάμε την αλυσίδα.
Όταν δεν μπορούμε να αντιληφθούμε το πρόβλημα και τον πόνο του άλλου, οφείλουμε να κάνουμε ένα βήμα πίσω.
Προς το παρόν ας μείνουμε σιωπηλοί αυτό το πρωινό Κυριακής και ας αναλογιστούμε όλα τα παραπάνω ακούγοντας λίγη μουσική.
Τα τραγούδια
Τα τραγούδια
1. Patrick Watson - Melody Noir
2. Tamino - Habibi
3. Sharon Van Etten - The End of the World
4. Jay-Jay Johanson - Heard Somebody Whistle
5. Antony & The Johnsons - Fistful Of Love
6. Leonard Cohen - You Want It Darker
7. Portico Quartet - Pompidou
8. Andrew Bird - Roma Fade
9. Billie Marten - Cursive
10. Damien Rice - Volcano
11. Sufjan Stevens - Eugene
12. Florence and the Machine - Blinding
13. Robert Smith - There's a Girl in the Corner (cover)
14. Luna Delirious - Valentine
15. James Blake - Retrograde
16. Blue Oyster Cult - Then Came the Last Days of May
17. Black Sabbath - Planet Caravan
18. Chet Baker - I Get Along Without You Very Well (Except Sometimes)