Δεν θα μιλήσουμε για κάποιο συγκεκριμένο τραγούδι σήμερα και δεν θα είναι η πρώτη φορά που (ξανά)συμβαίνει στη στήλη αυτό. Το σημερινό προβληματισμό μου, που θα μοιραστώ μαζί σου φίλτατε αναγνώστη, πυροδότησε ένα status στο Facebook του - πάντοτε εύστοχου και γεννήτορα προβληματισμών - Μάκη Μηλάτου προ ημερών.
Έγραψε, λοιπόν, ο Μηλάτος ότι μαθαίνουμε τα «Ναι» των καλλιτεχνών μόνο και ποτέ τα «Όχι» τους. Έτσι είναι. Και θα είχε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον να γνωρίζαμε αυτά τα «όχι». Από τα απλούστερα μέχρι τα πιο σύνθετα. Γιατί είναι γνωστό τοις πάσι πως τα «όχι» χτίζουν τις καριέρες, ενώ τα «ναι» καμιά φορά τις γκρεμίζουν. Τα «όχι», εν τέλει, αποτελούν αποφάσεις σχετιζόμενες με την ιδεολογία και τη φιλοσοφία του καλλιτέχνη (καμιά φορά και με τη διαθεσιμότητα απλά) και το γεγονός αυτό τα καθιστά πολιτικές πράξεις. Μικρά πολιτικά τραγούδια που ποτέ τους δεν τραγουδήθηκαν.
Μια ακόμα φράση της Δήμητρας Γαλάνη έρχεται στο μυαλό μου (όπως μου τη μετέφερε κάποτε ο συνάδελφος Δημήτρης Κανελλόπουλος): όταν δέχεσαι μια πρόταση που δεν σου ταιριάζει, αλλά έχει κάποιο άλλο (συνήθως οικονομικό) δέλεαρ, πρέπει αμέσως να αρνηθείς. Γιατί αν αφήσεις ανοιχτή την απάντηση, θα βρει τρόπο να «πυρπολήσει» τις αντιστάσεις σου και υπάρχει ο κίνδυνος να καταλήξεις στο «ναι», ενώ θα ήθελες να έχεις πει «όχι».
Σκέψου φίλτατε αναγνώστη τα «όχι» των αγαπημένων σου που δεν γνωρίζεις. Από τα πιο απλά (π.χ. η Χάρις Αλεξίου είχε αρνηθεί το «Σ΄αναζητώ στη Σαλονίκη» για να το «απογειώσει» έπειτα ο Δημήτρης Μητροπάνος), μέχρι τα πιο σύνθετα που σχετίζονται με στάσεις ζωής.
Όσο το σκέφτομαι, αυτά τα «όχι» που δεν ακούστηκαν ποτέ, είναι μάλλον τα αγαπημένα μου πολιτικά τραγούδια.