Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011. Τελευταία θεωρητικά Κυριακή του χειμώνα. Υπάρχει καλύτερος τρόπος στο να αποχαιρετήσει κανείς το χειμώνα, από ένα καλό live; Σαφώς και όχι όταν πρόκειται να δεις έναν από τους ζωντανούς θρύλους της κλασσικής rock/hard rock μουσικής, τους Βρετανούς Wishbone Ash. Πόσο μάλλον όταν το θέμα της ζωντανής εμφάνισης τους είναι το Argus, ο καλύτερος δίσκος τους και ένας από τους καλυτέρους στο είδος του.
Ξεκινήσαμε λοιπόν για το Gagarin και ήμασταν στο χώρο γύρω στις 21:00, όπως ήθελε το πρόγραμμα της συναυλίας. Κόσμος λίγος. Όλοι στο κάτω μέρος, κανείς στον εξώστη. Έτσι , μπορούσαμε να κάτσουμε όπου θέλαμε. Μεγάλη πολυτέλεια για συναυλία, αλλά και μεγάλη απογοήτευση για την προσέλευση. Σε αυτό όμως θα επανέλθω παρακάτω.
Η ώρα ήταν γύρω στις 21:30-40, και στη σκηνή εμφανίστηκαν οι δικοί μας “ΔΙΑΦΥΓΟΝ ΚΕΡΔΟΣ’’ . Ομολογώ ότι δεν έχω ασχοληθεί καθόλου μαζί τους ποτέ και ας είναι συγκρότημα αρκετά παλιό. Οι "ΔΙΑΦΥΓΟΝ ΚΕΡΔΟΣ" μας κράτησαν συντροφιά κυρίως με διασκευές από Yardbirds, Rolling Stones και γενικά κομμάτια αυτού του είδους. Δεν είμαι και τόσο φανατικός με αυτό το είδος της rock, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν ήταν καλό αυτό που άκουγα. Στο παίξιμο τους ήταν καλοί. Ο τραγουδιστής δεν με ενθουσίασε όχι τόσο σαν φωνή αλλά σαν σκηνική παρουσία. Στο τέλος του κάθε κομματιού ο τραγουδιστής λαχάνιαζε (ακουγόταν από το μικρόφωνο) το οποίο δεν είναι ότι καλύτερο για frontman (και μάλιστα για χαλαρό live). Το καλό είναι ότι δεν με κούρασαν και νομίζω ούτε τον υπόλοιπο κόσμο. Εκτός, βέβαια, από τις διασκευές έπαιξαν και ένα ή δυο δικά τους κομμάτια. Μ’αυτά και μ’αυτά πέρασε η ώρα. Οι ΔΙΑΦΥΓΟΝ ΚΕΡΔΟΣ μας αποχαιρέτησαν, τους χειροκροτήσαμε και αρχίζει η αναμονή.
Γύρω στις 22:45 οι Wishbone Ash βρίσκονται στη σκηνή. Σκηνικό λιτό (δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω όταν παρακολουθείς ένα live πραγματικής ροκ μουσικής). Ο Martin Turner (μπάσο/φωνή) ως μοναδικό στέλεχος της χρυσής εποχής των Wishbone Ash των 70’s (για αυτό πλέον λέγονται Martin Turner’s Wishbone Ash) ήταν ο μαέστρος για αυτή την νύχτα. Γνωστές επιτυχίες του group (Persephone, Ballad of Beacon, όπου μας έκανε και λογοπαίγνιο ότι αν αισθανόμαστε πείνα γίνεται και Ballad of Bacon! και άλλα) με πολύ καλή διάθεση, φρεσκάδα, ωραίο παίξιμο, καλό ήχο και το κοινό να ειναι απολυτά ενθουσιασμένο και ικανοποιημένο.
Και έτσι πέρασαν περίπου τρία τέταρτα αυθεντικής ροκ μουσικής. Ο Turner με την παρέα του αποσύρθηκαν για περίπου 10-15 λεπτα για να ετοιμαστούν για αυτό που περιμεναμε τοση ωρα. Την εκτελεση του Argus. Αυτό ακριβως εγινε. Τα 7 κομματια της υπερδισκαρας του 1972 ξεδιπλωθηκαν στον κλειστο χωρο του Gagarin και μέσα στις ψυχές μας. Time was, Sometime world, Blowin' Free, The king will come, Leaf and Stream, Warrior, Throw down the sword. Μαγεία. Τίποτα άλλο!
Οι δίπλες κιθάρες έπαιζαν με εναλλασσόμενα και harmony solos και το μπάσο και τα drums σκότωναν όποιον δεν μπορούσε να συνταθεί με τις ορέξεις της μπάντας. Σχεδόν 40 σαράντα χρόνια μετά από την κυκλοφορία του, το Argus παραμένει εκεί φρέσκο, ζωντανό, δυνατό, δείχνοντας σε όλους μας την διαχρονικότητα του. Την αυθεντικότητα του. Γιατί απλά είναι rock. Και μάλιστα Βρετανικό. Για την ιστορία είχαμε και ένα encore και μετά μας αποχαιρέτησαν. Και έμειναν και αυτοί ευχαριστημένοι άλλα και εμείς.
Είπα ‘εμείς’. Πόσοι ήταν αυτοί ‘οι εμείς’ ; Πολύ λίγοι. Το εισιτήριο ήταν φθηνό (19 Ευρω). Περίεργο που δεν μάζεψε τουλάχιστον το διπλάσιο κόσμο. Δεν νομίζω ότι μπορεί κάποιος εύκολα να απολαύσει το Argus ολόκληρο. Απλά δεν γίνεται. Και επειδή το εισιτήριο ήταν φθηνό, δυο λόγοι συντρέχουν στο να μην έρθει κάποιος να δει αυτό το live: Πρώτον, η μέρα (Κυριακή) όπου ολοι δουλεύουν την επομένη μέρα και δεύτερον η ελλιπής διαφήμιση της συναυλίας. Στην τελική όσοι βρεθήκαν το ευχαριστήθηκαν με όλη τους την άνεση.
Επίλογος : είμαι πάρα πολυ ευχαριστημένος γιατί ακόμη κι αν το Argus δημιουργήθηκε πριν γεννηθώ, αξιώθηκα και το είδα ζωντανά. Έστω και τώρα... Είναι πάρα πολύ ευχάριστο αλλά και τιμή να έρχονται τέτοια συγκροτήματα θρύλοι στη χώρα μας και να αποδίδουν τα μέγιστα. Οι Wishbone Ash είναι πιστοί στρατιώτες της rock μουσικής. Και κλείνω με το ρεφρέν του Warrior:
Ξεκινήσαμε λοιπόν για το Gagarin και ήμασταν στο χώρο γύρω στις 21:00, όπως ήθελε το πρόγραμμα της συναυλίας. Κόσμος λίγος. Όλοι στο κάτω μέρος, κανείς στον εξώστη. Έτσι , μπορούσαμε να κάτσουμε όπου θέλαμε. Μεγάλη πολυτέλεια για συναυλία, αλλά και μεγάλη απογοήτευση για την προσέλευση. Σε αυτό όμως θα επανέλθω παρακάτω.
Η ώρα ήταν γύρω στις 21:30-40, και στη σκηνή εμφανίστηκαν οι δικοί μας “ΔΙΑΦΥΓΟΝ ΚΕΡΔΟΣ’’ . Ομολογώ ότι δεν έχω ασχοληθεί καθόλου μαζί τους ποτέ και ας είναι συγκρότημα αρκετά παλιό. Οι "ΔΙΑΦΥΓΟΝ ΚΕΡΔΟΣ" μας κράτησαν συντροφιά κυρίως με διασκευές από Yardbirds, Rolling Stones και γενικά κομμάτια αυτού του είδους. Δεν είμαι και τόσο φανατικός με αυτό το είδος της rock, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν ήταν καλό αυτό που άκουγα. Στο παίξιμο τους ήταν καλοί. Ο τραγουδιστής δεν με ενθουσίασε όχι τόσο σαν φωνή αλλά σαν σκηνική παρουσία. Στο τέλος του κάθε κομματιού ο τραγουδιστής λαχάνιαζε (ακουγόταν από το μικρόφωνο) το οποίο δεν είναι ότι καλύτερο για frontman (και μάλιστα για χαλαρό live). Το καλό είναι ότι δεν με κούρασαν και νομίζω ούτε τον υπόλοιπο κόσμο. Εκτός, βέβαια, από τις διασκευές έπαιξαν και ένα ή δυο δικά τους κομμάτια. Μ’αυτά και μ’αυτά πέρασε η ώρα. Οι ΔΙΑΦΥΓΟΝ ΚΕΡΔΟΣ μας αποχαιρέτησαν, τους χειροκροτήσαμε και αρχίζει η αναμονή.Γύρω στις 22:45 οι Wishbone Ash βρίσκονται στη σκηνή. Σκηνικό λιτό (δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω όταν παρακολουθείς ένα live πραγματικής ροκ μουσικής). Ο Martin Turner (μπάσο/φωνή) ως μοναδικό στέλεχος της χρυσής εποχής των Wishbone Ash των 70’s (για αυτό πλέον λέγονται Martin Turner’s Wishbone Ash) ήταν ο μαέστρος για αυτή την νύχτα. Γνωστές επιτυχίες του group (Persephone, Ballad of Beacon, όπου μας έκανε και λογοπαίγνιο ότι αν αισθανόμαστε πείνα γίνεται και Ballad of Bacon! και άλλα) με πολύ καλή διάθεση, φρεσκάδα, ωραίο παίξιμο, καλό ήχο και το κοινό να ειναι απολυτά ενθουσιασμένο και ικανοποιημένο. Και έτσι πέρασαν περίπου τρία τέταρτα αυθεντικής ροκ μουσικής. Ο Turner με την παρέα του αποσύρθηκαν για περίπου 10-15 λεπτα για να ετοιμαστούν για αυτό που περιμεναμε τοση ωρα. Την εκτελεση του Argus. Αυτό ακριβως εγινε. Τα 7 κομματια της υπερδισκαρας του 1972 ξεδιπλωθηκαν στον κλειστο χωρο του Gagarin και μέσα στις ψυχές μας. Time was, Sometime world, Blowin' Free, The king will come, Leaf and Stream, Warrior, Throw down the sword. Μαγεία. Τίποτα άλλο!
Οι δίπλες κιθάρες έπαιζαν με εναλλασσόμενα και harmony solos και το μπάσο και τα drums σκότωναν όποιον δεν μπορούσε να συνταθεί με τις ορέξεις της μπάντας. Σχεδόν 40 σαράντα χρόνια μετά από την κυκλοφορία του, το Argus παραμένει εκεί φρέσκο, ζωντανό, δυνατό, δείχνοντας σε όλους μας την διαχρονικότητα του. Την αυθεντικότητα του. Γιατί απλά είναι rock. Και μάλιστα Βρετανικό. Για την ιστορία είχαμε και ένα encore και μετά μας αποχαιρέτησαν. Και έμειναν και αυτοί ευχαριστημένοι άλλα και εμείς.
Είπα ‘εμείς’. Πόσοι ήταν αυτοί ‘οι εμείς’ ; Πολύ λίγοι. Το εισιτήριο ήταν φθηνό (19 Ευρω). Περίεργο που δεν μάζεψε τουλάχιστον το διπλάσιο κόσμο. Δεν νομίζω ότι μπορεί κάποιος εύκολα να απολαύσει το Argus ολόκληρο. Απλά δεν γίνεται. Και επειδή το εισιτήριο ήταν φθηνό, δυο λόγοι συντρέχουν στο να μην έρθει κάποιος να δει αυτό το live: Πρώτον, η μέρα (Κυριακή) όπου ολοι δουλεύουν την επομένη μέρα και δεύτερον η ελλιπής διαφήμιση της συναυλίας. Στην τελική όσοι βρεθήκαν το ευχαριστήθηκαν με όλη τους την άνεση.
Επίλογος : είμαι πάρα πολυ ευχαριστημένος γιατί ακόμη κι αν το Argus δημιουργήθηκε πριν γεννηθώ, αξιώθηκα και το είδα ζωντανά. Έστω και τώρα... Είναι πάρα πολύ ευχάριστο αλλά και τιμή να έρχονται τέτοια συγκροτήματα θρύλοι στη χώρα μας και να αποδίδουν τα μέγιστα. Οι Wishbone Ash είναι πιστοί στρατιώτες της rock μουσικής. Και κλείνω με το ρεφρέν του Warrior:
I'd have to be a warrior
A slave I couldn't be
A soldier and a conqueror,
Fighting to be free.
A slave I couldn't be
A soldier and a conqueror,
Fighting to be free.