Ωστόσο, θα μου επιτρέψεις να διαφοροποιηθώ από το «παραμέσα» των τραγουδιών του αυτών. Δεν σκοπεύω, δηλαδή, να σου γράψω για την ερωτική πλευρά της μοναξιάς που συνεπάγεται χωρισμούς, απογοητεύσεις, βαρύγδουπες δηλώσεις κ.ο.κ. Για τη μοναχική παρακολούθηση θεαμάτων θα σου γράψω και θα επεκταθώ και λιγουλάκι στη μοναχική διαβίωση εν γένει.
Ετούτος ο κόσμος, ο βαθιά ρατσιστής, δεν φτιάχτηκε για μόνους. Το ξέρεις, το ξέρω – ας το παραδεχτούμε. Μπορείς να πας σε ένα live μόνος σου; Μπορείς να πας σινεμά ή για φαγητό κάνοντας κράτηση για έναν; Δεν θα σε κοιτάνε σαν τον «τρελό του χωριού»; Διακοπές μόνος σου; Δεν έχεις φίλους; Κοπέλα; Κοπέλο; Τι είσαι; Ψυχάκιας;
Τα γράφω όλα αυτά όντας ένας τέτοιος στα «μουσικά» μου, στα καλλιτεχνικά μου. Θέλω να πηγαίνω μόνος στις συναυλίες και τις παραστάσεις. Θέλω να ακούω προσεκτικά, να τραγουδάω μαζί με τον τραγουδιστή δίχως δισταγμούς και καθωσπρεπισμούς. Και δεν το θέλω πάντα, αλλά το θέλω τις περισσότερες φορές. Και δεν είναι εύκολο.
Εξηγούμαι: ειδικά στα θεάματα που έχουν αριθμημένες θέσεις (σε όλα τώρα πια, λόγω COVID), οι μονές θέσεις είναι πάντοτε «ρηγμένες». Είτε είναι λιγοστές, είτε βρίσκονται σε σημεία απομακρυσμένα από τη σκηνή. Κι αυτό είναι οξύμωρο. Είναι, κάπως, σα να μη θέλει ο καλλιτέχνης (ή μάλλον ο επιχειρηματίας) να έχει κοντά στη σκηνή εκείνον που έρχεται να παρακολουθήσει (και όχι να φλυαρήσει με την παρέα του την ώρα του live).
Αυτό αντιμετώπισα τις προάλλες αναζητώντας εισιτήριο για τη συναυλία αγαπημένου τραγουδοποιού. Ακροβολισμένες οι μονές θέσεις εντός της Τεχνόπολης. Παραιτήθηκα της αναζήτησης και της επιθυμίας να παραβρεθώ. Ευτυχώς το live έγινε sold out σε μια μέρα και σώθηκαν τα διλήμματα.
Αν έχεις φτάσει ως εδώ, φίλτατε αναγνώστη, ίσως σκέφτεσαι: «ρε Μυζάλη, άι παράτα μας. Πάρε ένα φίλο σου ή την κοπέλα σου και πήγαινε στο live. Έπρεπε να γράψεις ολόκληρο κείμενο;» Καλέ μου άνθρωπε.
Υ.Γ. Πριν χρόνια, καλοκαίρι στην Κεφαλλονιά, φτάνω στα ενοικιαζόμενα δωμάτια που έχω κλείσει να μείνω. Μόνος. Κατεβαίνω από το αυτοκίνητο και η γλυκύτατη κυρία Λευκή (visualize κλασική Ελληνίδα μάνα) με οδηγεί στο δωμάτιο. Αφού μου το δείχνει, ξαναβγαίνω για να φέρω τα πράγματά μου από το αυτοκίνητο. Η κυρία Λευκή με παρατηρεί από μακριά, γουρλώνοντας τα μάτια όταν συνειδητοποιεί ότι δεν βγαίνει η «νύφη» της από το αυτοκίνητο, γιατί «νύφη» δεν υπάρχει. Ούτε κανένας άλλος. Με πλησιάζει ανήσυχη.
- Μόνος σου έχεις έρθει, Γιώργο;
- Μάλιστα.
- Γιατί, Γιώργο; (με οίκτο, απογοήτευση, συμπόνοια, αγάπη και πραγματική νοιάξη)
Αχ, κυρία Λευκή μου, ελπίζω να είστε καλά. Κι αν διαβάζετε αυτές τις γραμμές, την αγάπη μου.