Ο Μανώλης Κιλισμανής έχει μια ιδιαίτερη σχέση με τους Faithless εδώ και πολλά χρόνια. Άλλωστε, είχαν έρθει τόσες και τόσες φορές στην Ελλάδα (Ρόδον, Τεχνόπολη. Λυκαβηττό, Terra Vibe). Έτσι, έγραψε ένα κείμενο για αυτούς με αφορμή τη διάλυση του συγκροτήματος.
Σ' ευχαριστούμε πολύ για αυτό Μανώλη!
Με τις ημερομηνίες πάντα είχα πρόβλημα, αλλά ήταν σίγουρα άνοιξη όταν οι Faithless έπαιξαν για πρώτη φορά στο Ρόδον. Το God Is A DJ παιζόταν παντού, το βίντεο του κομματιού μας έκανε να απορούμε πως κάνει έτσι ο κόσμος από κάτω, οπότε ήταν μία καλή αφορμή για να κληθούν. Το επί σκηνής στήσιμο δε σε προετοίμαζε για 'χορευτική μουσική' αφού επρόκειτο για στήσιμο κανονικότατης ζωντανής μπάντας. Το τι έγινε εκείνο το βραδυ στο Ρόδον έχει περάσει στην ιστορία. Μία αμειγώς χορευτική μπάντα δημιούργησε στιγμές Τρυπών και Ramones. Ο κόσμος χτυπιόταν μέχρι τη γαλαρία, κανείς δε νοιάστηκε για τη ζέστη και κανείς δεν είχε πολλά να πει μετά το τέλος της συναυλίας. Στις επόμενες τρεις επισκέψεις για τις οποίες είχα την τύχη να 'εργαστώ' μαζί τους συνέβησαν αρκετά τα οποία μου ήρθαν στο μυαλό με το που διάβασα την ανακοίνωση της διάλυσής τους.
-Επόμενη επίσκεψη στο Ρόδον. Το συγκρότημα ενθουσιασμένο από την πρώτη υποδοχή αποφασίζει να κάνει μερικές συναυλίες σε μικρούς χώρους για να προβάρει στην ουσία τα καινούργια τραγούδια ζωντανά. Φυσικά και η Ελλάδα περιλαμβάνεται στις λιγοστές επιλογές τους. Αυτή τη φορά είναι κι ο Rollo μαζί τους, όχι για να παίξει (δεν το έκανε ποτέ άλλωστε) αλλά για να σιγουρευτεί πως όλα πάνε καλά. Είναι κοντούλης και συμπαθέστατος. Συζητάει στην ταράτσα του Zafolia με τον μπασίστα (τότε) Aubrey Nynn οικονομικές λεπτομέρειες για τις επερχόμενες τηλεοπτικές τους εμφανίσεις. Όταν του επισημαίνω πως γνωστό χιτ ελληνίδας αϊδού είναι αντιγραφή/επικόλληση του Insomnia το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι αν έγινε επιτυχία, όχι για να κάνει μύνηση, αλλά από το 'φόβο' του να μην αρέσει το δημιούργημά του. Στους Γιάντες ο Maxi μας εξηγεί πως κάηκε το σπίτι του, από δική του αμέλεια, και μετά πάμε όλοι μαζί Ρόδον για τη συναυλία. Αν τη πρώτη φορά ο κόσμος ούρλιαζε τότε δε ξέρω τι ακριβώς έκανε όταν έπαιξαν το We Come 1. Ούτε στη πρώτη φορά των Sepultura τέτοιες καταστάσεις...
-Στο Γκάζι ξέραμε πάνω κάτω τι να περιμένουμε, αλλά η μπάντα πλέον είχε ξεφύγει οριστικά. Μπορεί να μην έπαιξαν μιάμιση ώρα γεμάτη, αλλά δεν υπήρξε ούτε ένα δευτερόλεπτο διακοπής. Μία συναυλία-κατοστάρι! Για τον κόσμο μην σας τα ξαναλέω. Μετά το τέλος της συναυλίας ο φίλος μου πλέον Aubrey δείχνει κάπως απόμακρος. Λίγο καιρό αργότερα θα εγκαταλείψει το σκάφος.
-Όταν έπαιξαν στο Λυκαβηττό η Εθνική έπαιζε με την Ουκρανία στο Καραισκάκη, αλλά το θέατρο γέμισε (κι εμείς χάσαμε τελικά). Το συγκρότημα πλέον έχει γίνει μεγάλο σε επίπεδα παραγωγής,αλλά οι συνήθειες δεν αλλάζουν εύκολα. Στο δρόμο για τη σκηνή ο Maxi ρωτάει άν επιτρέπεται να πάρει 'αυτό' μαζί του στη σκηνή. Αυτό είναι ένα τεράστιο σκεύασμα με βασικό συστατικό την κάνναβη. Στέκομαι δίπλα στη σκηνή και αποφασίζω να παρατηρώ τον κόσμο και όχι το συγκρότημα που παίζει. Πρώτο κομμάτι το κλασσικό τους ορχηστρικό, δεύτερο δε θυμάμαι, τρίτο Insomnia. O κόσμος σηκώνεται με μιάς από τις θέσεις του λες και τον τσίμπησε κάτι. Δε θα ξανακαθήσουν. Πως δε συντονίστηκαν εκείνο το βράδι οι κερκίδες του Λυκαβηττού ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω...
Τα τραγούδια τους δε πρόκειται να τα αφήσουμε να ξεχαστούν. Αυτό που θα μας λείψει όμως είναι αυτή η πρωτοφανής έκρηξη αδρεναλίνης σε κάθε τους συναυλία-ακόμα κι αυτή στο Rockwave πέρσι.
Και να ευχαριστήσω το mixgrill για την one-off φιλοξενία (μη φοβάστε δε θα με ξαναδείτε εδώ πέρα) με αφορμή μιά ανακοίνωση που ναι μεν με στεναχώρησε, αλλά έγινε τη σωστή στιγμή. Και για να παραφράσω τη γνωστή φράση από την κλασσική ταινία : 'Θα έχουμε για πάντα το Ρόδον'.
Σ' ευχαριστούμε πολύ για αυτό Μανώλη!
* * *
Με τις ημερομηνίες πάντα είχα πρόβλημα, αλλά ήταν σίγουρα άνοιξη όταν οι Faithless έπαιξαν για πρώτη φορά στο Ρόδον. Το God Is A DJ παιζόταν παντού, το βίντεο του κομματιού μας έκανε να απορούμε πως κάνει έτσι ο κόσμος από κάτω, οπότε ήταν μία καλή αφορμή για να κληθούν. Το επί σκηνής στήσιμο δε σε προετοίμαζε για 'χορευτική μουσική' αφού επρόκειτο για στήσιμο κανονικότατης ζωντανής μπάντας. Το τι έγινε εκείνο το βραδυ στο Ρόδον έχει περάσει στην ιστορία. Μία αμειγώς χορευτική μπάντα δημιούργησε στιγμές Τρυπών και Ramones. Ο κόσμος χτυπιόταν μέχρι τη γαλαρία, κανείς δε νοιάστηκε για τη ζέστη και κανείς δεν είχε πολλά να πει μετά το τέλος της συναυλίας. Στις επόμενες τρεις επισκέψεις για τις οποίες είχα την τύχη να 'εργαστώ' μαζί τους συνέβησαν αρκετά τα οποία μου ήρθαν στο μυαλό με το που διάβασα την ανακοίνωση της διάλυσής τους.
-Επόμενη επίσκεψη στο Ρόδον. Το συγκρότημα ενθουσιασμένο από την πρώτη υποδοχή αποφασίζει να κάνει μερικές συναυλίες σε μικρούς χώρους για να προβάρει στην ουσία τα καινούργια τραγούδια ζωντανά. Φυσικά και η Ελλάδα περιλαμβάνεται στις λιγοστές επιλογές τους. Αυτή τη φορά είναι κι ο Rollo μαζί τους, όχι για να παίξει (δεν το έκανε ποτέ άλλωστε) αλλά για να σιγουρευτεί πως όλα πάνε καλά. Είναι κοντούλης και συμπαθέστατος. Συζητάει στην ταράτσα του Zafolia με τον μπασίστα (τότε) Aubrey Nynn οικονομικές λεπτομέρειες για τις επερχόμενες τηλεοπτικές τους εμφανίσεις. Όταν του επισημαίνω πως γνωστό χιτ ελληνίδας αϊδού είναι αντιγραφή/επικόλληση του Insomnia το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι αν έγινε επιτυχία, όχι για να κάνει μύνηση, αλλά από το 'φόβο' του να μην αρέσει το δημιούργημά του. Στους Γιάντες ο Maxi μας εξηγεί πως κάηκε το σπίτι του, από δική του αμέλεια, και μετά πάμε όλοι μαζί Ρόδον για τη συναυλία. Αν τη πρώτη φορά ο κόσμος ούρλιαζε τότε δε ξέρω τι ακριβώς έκανε όταν έπαιξαν το We Come 1. Ούτε στη πρώτη φορά των Sepultura τέτοιες καταστάσεις...-Στο Γκάζι ξέραμε πάνω κάτω τι να περιμένουμε, αλλά η μπάντα πλέον είχε ξεφύγει οριστικά. Μπορεί να μην έπαιξαν μιάμιση ώρα γεμάτη, αλλά δεν υπήρξε ούτε ένα δευτερόλεπτο διακοπής. Μία συναυλία-κατοστάρι! Για τον κόσμο μην σας τα ξαναλέω. Μετά το τέλος της συναυλίας ο φίλος μου πλέον Aubrey δείχνει κάπως απόμακρος. Λίγο καιρό αργότερα θα εγκαταλείψει το σκάφος.
-Όταν έπαιξαν στο Λυκαβηττό η Εθνική έπαιζε με την Ουκρανία στο Καραισκάκη, αλλά το θέατρο γέμισε (κι εμείς χάσαμε τελικά). Το συγκρότημα πλέον έχει γίνει μεγάλο σε επίπεδα παραγωγής,αλλά οι συνήθειες δεν αλλάζουν εύκολα. Στο δρόμο για τη σκηνή ο Maxi ρωτάει άν επιτρέπεται να πάρει 'αυτό' μαζί του στη σκηνή. Αυτό είναι ένα τεράστιο σκεύασμα με βασικό συστατικό την κάνναβη. Στέκομαι δίπλα στη σκηνή και αποφασίζω να παρατηρώ τον κόσμο και όχι το συγκρότημα που παίζει. Πρώτο κομμάτι το κλασσικό τους ορχηστρικό, δεύτερο δε θυμάμαι, τρίτο Insomnia. O κόσμος σηκώνεται με μιάς από τις θέσεις του λες και τον τσίμπησε κάτι. Δε θα ξανακαθήσουν. Πως δε συντονίστηκαν εκείνο το βράδι οι κερκίδες του Λυκαβηττού ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω...
Τα τραγούδια τους δε πρόκειται να τα αφήσουμε να ξεχαστούν. Αυτό που θα μας λείψει όμως είναι αυτή η πρωτοφανής έκρηξη αδρεναλίνης σε κάθε τους συναυλία-ακόμα κι αυτή στο Rockwave πέρσι.
Και να ευχαριστήσω το mixgrill για την one-off φιλοξενία (μη φοβάστε δε θα με ξαναδείτε εδώ πέρα) με αφορμή μιά ανακοίνωση που ναι μεν με στεναχώρησε, αλλά έγινε τη σωστή στιγμή. Και για να παραφράσω τη γνωστή φράση από την κλασσική ταινία : 'Θα έχουμε για πάντα το Ρόδον'.