Τι θα ακούσετε:
ηλεκτρονική μουσική με ελληνικούς στίχους από οικείες φωνές
Βαθμολογία:
7,5
Οι πρώτες μου σκέψεις για τον καινούργιο δίσκο των Μέντα γεννήθηκαν από το εξώφυλλο. Το άσπρο - το χειμερινό, του χιονιού και της συννεφιάς - κυριαρχεί, ενώ το όποιο χρώμα προέρχεται από τους ανθρώπους στο χιονοδρομικό κέντρο. Το «Τελεφερίκ» είναι μια τροποποιημένη επανέκδοση της οργανικής εκδοχής με τον ίδιο τίτλο - στα γαλλικά - που είχαν κυκλοφορήσει οι Μέντα το 2015 (διαβάστε την κριτική μας εδώ). Ήταν η πρώτη τους δουλειά που απομακρυνόταν από τους στίχους που έγραφε και τραγουδούσε ο μπασίστας Νίκος Παπαδημητρίου, προσεγγίζοντας ακόμα περισσότερο τα ηλεκτρονικά ηχοτοπία που ήδη εξερευνούσαν. Στη φετινή, καινούργια εκδοχή, χρησιμοποιήθηκαν οι ίδιες συνθέσεις και διάφοροι προσκεκλημένοι μουσικοί έγραψαν στίχους. Το εξώφυλλο του 2015 βασίζεται στην ίδια φωτογραφία (του Χρήστου Λαϊνά), με τον ουρανό να είναι γαλάζιος, το χιόνι κοκκινωπό και τους ανθρώπους στην κλίμακα του γκρι.
Άραγε έχουν αλλάξει τόσο τα πράγματα τα τελευταία έξι χρόνια ώστε όλα γύρω να μοιάζουν μουντά και η μόνη πηγή χρώματος (ή φωτός, γενικεύοντας) να είμαστε οι λίγοι «εμείς»; Δεν ξέρω τι είχαν στο νου τους οι Μέντα με αυτή την αλλαγή, ούτε ποια εναύσματα έδωσαν στους στιχουργούς εκτός της μουσικής τους (αν έδωσαν), αλλά είναι εκπληκτικό πόσο ωραία ταιριάζουν τα τραγούδια μεταξύ τους και πόσο ευχάριστα ακούγεται αυτός ο δίσκος περιμένοντας τον δεύτερο χειμώνα της πανδημίας. «Λιγοστεύεις το χειμώνα και είναι δύσκολο» τραγουδάει η Nalyssa Green στο κομμάτι “IV” που έγινε το πολύ ωραίο «Εραστές Του Προσωρινού». Λίγο πιο κάτω στο «Θυμήσου», η Danai Nielsen, η δεύτερη νεαρή γυναίκα μουσικός που συμμετέχει, τραγουδάει: «είναι κάποια χρώματα, συγκεκριμένα το μπλε και το πορτοκαλί, που υπάρχουν παντού γύρω και φτιάχνουν τη διάθεση». Αμέσως μετά, ο Παύλος Παυλίδης εκμεταλλεύεται τα δύομιση ηλεκτρονικά λεπτά του “VII” και το μετατρέπει σε ένα από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου με τίτλο «Μια Πεταλούδα».
Κάθε ένα από τα εννιά κομμάτια του 2015 ανατέθηκε σε διαφορετικό στιχουργό, με το συνολικό να αποτέλεσμα να κερδίζει σε ποικιλία στο ύφος της γραφής χωρίς να χάνει σε συνοχή. Στοιχεία πρόζας (ή spoken word αν προτιμάτε αγγλικούς όρους) έχουν τα περισσότερα τραγούδια, αλλά αλλιώς το κάνει και το ερμηνεύει ο Γιάννης Αγγελάκας στο «Άκουγε Τους Πεθαμένους Του» και αλλιώς η Λένα Πλάτωνος στο «Κόκκινο». Το πρώτο «ατμίζει» από μια αδιαρότη ένταση που ούτε ξεκάθαρη γίνεται στους στίχους, ούτε εκτονώνεται με τη μουσική, αφήνοντας τον Coti K. που ακολουθεί να δώσει μια αδιέξοδη, κυκλική ηρεμία με το «Άνισος Ουρανός». Η Πλάτωνος, από την άλλη, φέρει τη μελαγχολία που σχεδόν επιβάλλει πλέον η φωνή της, σε ύφος που δεν απέχει από τις προσωπικές της δουλειές. Μια από τις πιο ωραίες στιγμές του δίσκου έρχεται λίγο πριν το τέλος, με τον Prins Obi στο όγδοο τραγούδι με τίτλο «Θύελλες». Το τραγούδι αυτό ακούγεται διαφορετικό από το «μακρινό» 2015, με το “Rock And Roll” του Gary Glitter που τόσο του μοιάζει να έχει φτάσει παντού με τον εξαιρετικό χορό του Joaquin Phoenix ως Joker πριν από δύο χρόνια. Υπάρχει και καινούργιο υλικό στο «Τελεφερίκ», με τον Σέργιο Βούδρη να γράφει στίχους για το κομμάτι «Τα Παιδιά», μια σύνθεση των Μέντα που δεν είχε κυκλοφορήσει νωρίτερα και σε συνδυασμό με τις φωνές ακούγεται σαν κάποιους ηλεκτρονικούς Arcade Fire (του μέλλοντος).
Αυτός ο δίσκος είναι μια απόδειξη πως ο σύγχρονος, ηλεκτρονικός ήχος των Μέντα μπορεί να ταιριάξει όμορφα με ελληνικό στίχο, και θα μου άρεσε να ακούσω δικούς τους στίχους και πάλι σε κάποια μελλοντική κυκλοφορία τους. Έχουν περάσει σχεδόν δέκα χρόνια από τότε που τραγούδησαν και η φετινή κυκλοφορία λογίζεται κάπως παρενθετικά στη δισκογραφία τους, όσο σημαντική (από πλευράς συμμετοχών) και ευχάριστη κι αν είναι. Από την άλλη, ούτε στο “Polyend” του 2018 υπήρχαν στίχοι, αλλά είναι μια χαρά υπέροχος ηλεκτρονικός δίσκος. Όπως και το «Τελεφερίκ».