Οι φωτογραφίες ανήκουν στη Nefeli K.
Που λες, τον Παυλίδη τον έχω δει πάρα πολλές φορές live, από την εποχή των Ξύλινων Σπαθιών ακόμη. Για κάποιο λόγο όμως τη συγκεκριμένη συναυλία του στο PassPort την περίμενα πως και πως. Οι λόγοι υποθέτω ήταν δύο: Ο ένας είναι ο ίδιος ο χώρος του live για τον οποίο είχα ακούσει τα καλύτερα και ο άλλος είναι ο συνειρμός με το λιμάνι για τον λόγο που υποψιάζεσαι!
Όντως λοιπόν σε ότι αφορά τον πρώτο λόγο, δεν έπεσα έξω! Το PassPort πραγματικά είναι πολύ προσεγμένο και δε θυμίζει σε τίποτα τους γνωστούς μαύρους τσιμεντένιους συναυλιακούς χώρους που έχουμε συνηθίσει! «Εδώ είμαστε» σκέφτηκα, πήρα τη μπυρίτσα μου & έκατσα στην μπάρα του εξώστη (μια που η αρένα ήταν φίσκα) και περίμενα την έναρξη…
Γύρω στις έντεκα, τα φώτα σβήνουν, ανάβουν φωτιές και ο Παυλίδης εμφανίζεται μέσα από έναν ιπτάμενο δίσκο ανάμεσα σε αχνιστούς καταρράκτες! Έλαααα! Just Kidding! Ο άνθρωπος είναι πραγματικά μία αυθεντική ροκ φιγούρα και αυτό μου το έβγαλε για ακόμη μία φορά από το 1ο δευτερόλεπτο που εμφανίστηκε στη σκηνή. Χωρίς φαμφάρες, χωρίς εισαγωγές, ανεβαίνει στο stage μαζί με τη μπάντα του, μέσα σε δυνατά χειροκροτήματα, φοράει την κιθάρα του κι έτσι απλά ξεκινάνε με το «Τροφή για τα Θηρία» λες και ξεκινούσε η πρόβα τους.Κάτι που μου αρέσει στις συναυλίες του Παυλίδη, είναι ότι πάντα ακούω τα τραγούδια με μία διαφορετική οπτική! Με ακουστικές κιθάρες, πιάνο και κεριά στη σκηνή, με πνευστά ή με Γκουνταρουλόφερτα μπλιμπλίκια. Και τώρα; Τώρα απουσιάζουν πλέον τα πλήκτρα από τη σύνθεση των B-Movies, δίνοντας τη θέση τους σε μία 3η ηλεκτρική κιθάρα, κάτι που προμήνυε ότι θα ακολουθούσε ένα τεράστιο κύμα ηλεκτρισμού για τις επόμενες δύο ώρες! Και όντως…
Ο Παυλίδης έπαιξε ως γνωστόν τραγούδια από όλες τις προσωπικές του δουλειές, αλλά και των Ξύλινων Σπαθιών. Πολύς ηλεκτρισμός, προσεγμένα παιξίματα από τις κιθάρες οι οποίες κάλυψαν το κενό των πλήκτρων, πολύ groove, πολύς αυτοσχεδιασμός, πολύ ατμόσφαιρα, πολύς χορός. Ώρες ώρες άκουγες πραγματική Dance μουσική παιγμένη με ηλεκτρικά όργανα! Και ο χορός συνεχιζόταν… Ειδικά στο «Ζεστός Αέρας» ο Παυλίδης και οι B-Movies δημιούργησαν μία ατμόσφαιρα ινδιάνικου τελετουργικού που σου έφερνε στο νου ινδιάνους να χορεύουν σε κατάσταση μέθης, γύρω από τη φωτιά. Λες να με πείραξε η 2η μπύρα; Όχι! Έτσι ήταν! Δεν έχει νόημα να σου πω αν έπαιξε όλες τις επιτυχίες του, γιατί νομίζω ότι για όσους ήταν την Παρασκευή στο PassPort, δεν υπήρχε λιγότερο ή περισσότερο γνωστό τραγούδι! Σίγουρα όμως υπήρξε η ιδιαίτερη αύρα στην ατμόσφαιρα όταν έπαιξε το «Φωτιά στο λιμάνι». Δεν ήταν μόνο δική μου αίσθηση λοιπόν, αλλά όλου του PassPort συμπεριλαμβανομένου και του Παυλίδη ο οποίος έκανε και το αντίστοιχο σχόλιο (ο συνειρμός που λέγαμε).
Όχι ότι έχει και ιδιαίτερη σημασία, αλλά για την ιστορία, αυτό το τελετουργικό live κράτησε περίπου δυόμιση ώρες κι έκλεισε με τον «Κηπουρό» που προσωπικά το θεωρώ μία από τις κορυφαίες συνθετικά στιγμές του Παυλίδη!
Φωτιά στο λιμάνι… Εις το επανιδείν…
Υ.Γ.. Το μόνο βιντεάκι που βρήκα στο YouTube από αυτή τη συναυλία είναι το παρακάτω! Βοηθάει στο να πάρεις μία γεύση όλων αυτών που σου γράφω και σίγουρα είναι καλύτερης ποιότητας από αυτή που έβγαλα με το δικό μου ταλαιπωρημένο και γεμάτο ιούς smartphone!