Τι θα ακούσετε:
ηλετρονική pop
Βαθμολογία:
7
Θα τολμούσα να γράψω πως το "Who Are They" ήταν ένα από τα πιο πολυαναμενόμενα άλμπουμ από Έλληνα καλλιτέχνη, για τη χρονιά που σε λιγότερο από μήνα μας αποχαιρετά. Η Danai Nielsen είχε εντυπωσιάσει με τα singles που είχε κυκλοφορήσει, ιδιαίτερα με το αγαπημένο “Mermaid”, όσο φυσικά και με την «Κοντούλα Λεμονιά» της πέρσι. Δεν σας κρύβω πως της έχω ιδιαίτερη αδυναμία, είναι κάτι στον ηλεκτρονικό ήχο της, στο μοναδικό ύφος της και στην αλλοπρόσαλλη εικόνα/περσόνα της, που κάμπτει τις όποιες άμυνές μου και με κερδίζει άμεσα.
Φυσικά και δεν απογοητεύει η Danai Nielsen με την πρώτη της ολοκληρωμένη δουλειά και το ίδιο ισχύει για το ομότιτλο, εξαιρετικό single. Ένα τραγούδι, από τα καλύτερα ελληνικά της χρονιάς, που συνδυάζει αγγλικό με ελληνικό στίχο για πρώτη φορά και τα καταφέρνει θαυμάσια. Εξάλλου, χωρίς να υποτιμάται ο στίχος της, ο τρόπος που τραγουδάει/ερμηνεύει τα τραγούδια της ξεφεύγει από τη γλώσσα και το ιδίωμα (θυμηθείτε την «Κοντούλα Λεμονιά»). Ακολουθεί και συνοδεύει τη μουσική και το όραμα, χωρίς να προηγείται, χρησιμοποιείται ως ένα ακόμη όργανο, υψηλών, βεβαίως, προδιαγραφών.
Το άλμπουμ ξεκινάει δυναμικά, με τα πέντε πρώτα τραγούδια να μας δείχνουν το πολύπλευρο ταλέντο της, αφού το ηλεκτρονικό φάσμα πάνω στο οποίο χτίζονται οι μελωδίες της κι αναδεικνύονται οι όποιες επιρροές της, δεν είναι μονοδιάστατο, αλλά ευρύ και παιχνιδιάρικο. Αν μάλιστα προσθέσετε σε όλα αυτά και το παιχνίδι γυναικείων κι αντρικών φωνητικών (αλλοιωμένη, επεξεργασμένη η δική της φωνή), τότε έχετε όλη την εικόνα.Σε γενικές γραμμές η Danai Nielsen κάπου συναντάει την Bjork και τη Lorde ή την Billie Eilish, την Kate Bush και τη Lana Del Rey, αγγίζοντας ταυτόχρονα τη δύση και την ανατολή, αλλά κι όλα τα σύγχρονα ρεύματα. Όπως παίζει με τη φωνή της ή τις εμφανίσεις και την εικόνα της, έτσι παίζει και με τις μουσικές της.
Μπορεί να μην είναι όλες οι συνθέσεις της το ίδιο δυνατές ή κάποια τραγούδια να ακούγονται ατελή κι ανολοκλήρωτα, ιδιαίτερα εκεί κάπου στη μέση του δίσκου, ή κάπως να επαναλαμβάνονται οι φόρμες, η συνολική εικόνα όμως, είναι θαυμάσια. Μας δείχνει μάλιστα την προοπτική που ανοίγεται μπροστά της, αφού υπάρχουν λιγοστές αντίστοιχες περιπτώσεις στην Ελλάδα που με όχημα την pop στοχεύουν σε κάτι μεγαλύτερο και σημαντικό(τερο). Αν θα έπρεπε να τη συγκρίνω με κάποιον άλλον, τότε μόνο ο good job nicky, θα μπορούσε να είναι o ανδρικός μουσικός αντικατοπτρισμός της. Η Danai Nielsen, είναι ένα μικρό ξωτικό, που έχει όλο το πακέτο και καταφέρνει με την πρώτη της ολοκληρωμένη δουλειά να εντυπωσιάσει. Δε μένει παρά να μας μαγέψει, στο κοντινό μέλλον.