Η τελευταία μάχη για τον δίσκο του μήνα (πριν από την ανασκόπηση της χρονιάς) από τη συντακτική ομάδα του MixGrill έλαβε τέλος. Για τον τίτλο πάλεψαν οι εξαιρετικοί My Morning Jacket, οι οποίοι από διάφορα πηγαδάκια ακούγεται πως αισθάνονται αδικημένοι και η αλήθεια είναι πως με τον ομώνυμο δίσκο τους επέστρεψαν σε εξαιρετικό επίπεδο. Οι Sam Fender, με το “Seventeen Going Under” και The War On Drugs με το “I Don't Live Here Anymore” δίχασαν και μοιράστηκαν ψήφους, με αποτέλεσμα να αναδειχτούν νικητές οι Idles με τον πιο σκοτεινό “Crawler”.
Από τότε που άκουσα για πρώτη φορά το “Joy As An Act of Resistance” του 2018 οι Idles ανέβηκαν ραγδαία στις μουσικές μου προτιμήσεις και κατέληξαν σε ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα τα τελευταία χρόνια, κάτι που ισχύει για ολόκληρη την ομάδα μας ανεξαρτήτως των μηνιαίων προθέσεων. Ο ήχος τους είναι επιθετικός, τραχύς, θορυβώδης και punk ως τον πυρήνα του. Όπως πολλά punk συγκροτήματα είχαν κάτι να πουν και να υποστηρίξουν έτσι και οι Idles υποστηρίζουν τα προοδευτικά και εμφανώς ριζοσπαστικά ιδανικά τους με μια ρομαντική ωμότητα. Τα άγρια φωνητικά του Joe Talbot αρχικά προκαλούν στον ακροατή επιφύλαξη αλλά σε συνδυασμό με τη βροντερή και στιβαρή ενορχήστρωση των υπόλοιπων μελών, οι Idles φροντίζουν να «ντύσουν» την μουσική του με συναρπαστικά χαρακτηριστικά.
Το "Crawler" κυκλοφορεί περίπου ένα χρόνο μετά το προηγούμενο άλμπουμ τους "Ultra Mono", το οποίο ήταν ένας δίσκος που ήταν σίγουρα ελαττωματικός σε σημεία, αλλά ήταν ένας από τους πιο σκληρούς και βαρείς δίσκους των Idles μέχρι σήμερα, διατηρώντας παράλληλα αξιομνημόνευτα τραγούδια. Μέχρι σήμερα εξακολουθώ να είμαι κάπως μπερδεμένος με το γιατί πολλοί ακροατές της μπάντας μίσησαν τόσο πολύ το "Ultra Mono", σίγουρα όμως άρεσε σε αρκετούς, συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντα.
Είτε έτσι, είτε αλλιώς, προχωράμε στο τελευταίο τους άλμπουμ "Crawler", στο οποίο είναι συμπαραγωγός ο εξαιρετικός Kenny Beats. Ο Kenny δούλεψε με τους Idles στο “Ultra Mono”, αλλά κανείς δεν περίμενε να είναι στην παραγωγή ενός ολόκληρου δίσκου. Μετά από αρκετές ακροάσεις η ομάδα του MixGrill μπορεί να πει με σιγουριά ότι αυτό είναι ένα καλό άλμπουμ και πως είναι ευχής έργον να βλέπουμε τους Idles να δοκιμάζουν καινούργια πράγματα. Ακόμα κι αν σε ορισμένες περιπτώσεις η συνοχή χάνεται, το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου είναι απολαυστικό.
Από πολλές απόψεις, το "Crawler" μοιάζει σαν μια επιστροφή στην ένταση και στους δυναμικούς ήχους που είχε το "Joy As An Act of Resistance", αλλά ταυτόχρονα ακούμε τους Idles να αρχίζουν να διακλαδίζονται και να πειραματίζονται με ορισμένους ήχους και διαθέσεις που έκρυβαν στη μουσική τους φαρέτρα. Υπάρχουν μερικά τραγούδια εδώ που παρουσιάζουν μια θλιβερή, σκοτεινή και εσωστρεφή πτυχή των Idles και υπάρχουν μερικά άλλα που φαίνεται να επηρεάζονται από παλαιότερους και κλασικότερους ήχους και στυλ, όπως το rockabilly στο "The Wheel" και τη soul στο "The Beachland Ballroom". Το τελευταίο, που πιθανόν είναι ένα από τα πιο καθαρτικά και κρυστάλλινα τραγούδια που έχουν κάνει ποτέ οι Idles, είναι μια από τις πιο δυνατές στιγμές του δίσκου. Υπάρχουν επίσης κομμάτια που εξακολουθούν να αποτελούν αυτό το ιδιόμορφο punk με το οποίο τους πρωτογνωρίσαμε, αλλά σε αυτό τον ξεχωριστό δίσκο, του συγκεκριμένου συγκροτήματος, ίσως είναι και τα πιο αδιάφορα της λίστας. Τα τραγούδια όπου διακλαδίζονται σε διαφορετικούς ήχους και συμπληρώνουν εξαιρετικά τα προαναφερθέντα είναι το post-punk "When the Lights Come On", το «τιμωρητικό» "Car Crash", το “Meds” με τα improv-jazz χαρακτηριστικά και το κολλητικό riff, αλλά και το πιο συγκρατημένο "MTT 420 RR" που μοιάζει με μια πιο ολοκληρωμένη έκδοση του "A Hymn" από το "Ultra Mono".
Ο ήχος και η παραγωγή στο "Crawler" είναι σταθερά σε υψηλό επίπεδο, αρκετά καθαρά και ισορροποημένα, καθ' όλη τη διάρκειά του. Ένα πρόβλημα στο "Crawler" είναι ότι το δεύτερο μισό του άλμπουμ δεν έχει το πάθος και την πολυπλοκότητα του πρώτου μισού. Σε ορισμένα από τα εν λόγω τραγούδια λείπει το συναίσθημα και η ορμή που κάνουν κάποια άλλα τόσο ασύλληπτα φλογερά. Μερικά από τα λιγότερο εμπνευσμένα σημεία του δίσκου αφήνουν πολλά περιθώρια για τις επερχόμενες κυκλοφορίες τους.
Το "Crawler" δεν αναδεικνύει σε καμία περίπτωση τους βιρτουόζους Idles, κάνοντας πολλούς πειραματισμούς. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η μπάντα μετά βίας αγκαλιάζει ή προσπαθεί να αγκαλιάσει νέους ήχους, με αποτέλεσμα ένα αρκετά μινιμαλιστικό άλμπουμ από αυτή την άποψη. Αυτές οι μικρές αλλαγές ή πειράματα που κάνει το συγκρότημα είναι αρκετά αξιοπρεπή και καλά εκτελεσμένα. Σε καμία περίπτωση το συγκρότημα δεν κάνει μια τερατώδη συγχώνευση ειδών, αλλά η αλλαγή είναι εμφανής και μας αφήνει να ανυπομονούμε για το τι μέλλει γενέσθαι. Προς το παρόν είναι μια αρκετά καλή αρχή, με ορισμένες επισημάνσεις.