Ο Δημήτρης Μπασδάνης (γνωστός και ως James Basdanis), γεννημένος στον Βόλο το 1988, είναι Έλληνας κιθαρίστας, συνθέτης και τραγουδοποιός.
Ξεκίνησε την καλλιτεχνική του πορεία το 2009, ως μέλος του συγκροτήματος Στιχόβολη, στου οποίου το μοναδικό άλμπουμ (Στιχόβολη, 2015, Καθρέφτης Ήχων Αληθινών) συνεισέφερε μουσική, στίχους και οργανοπαιξία. Δημιουργεί επίσης με το συγκρότημα Programmed To Rock, παρουσιάζοντας ιδιαίτερες διασκευές σε διάφορους χώρους ανά την Ελλάδα.
Υπάρχει όμως και μια σόλο πορεία για τον Μπασδάνη, η οποία τρέχει επισήμως από το 2019, που κυκλοφόρησε το πρώτο του instrumental άλμπουμ με τίτλο Kaemos, από το δικό του ανεξάρτητο label, την JBMusic. Το 2020 ήρθε το EP Diddycoy, και το 2021 το Echographia, ένα ακόμα EP, ζωντανά ηχογραφημένο αυτή τη φορά. Το άλμπουμ The Pallini Session, της ίδιας χρονιάς, ήταν αποτέλεσμα της σύμπραξής του με τον διεθνούς φήμης Ιταλό συνθέτη Fabio Turchetti.
Το πιο πρόσφατο δισκογραφικό πόνημά του είναι το άλμπουμ Cosmos 'n' Duniyas, που κυκλοφόρησε στις 27 Φεβρουαρίου από την Jazz Breeze Records. Περιέχει 10+1 ορχηστρικές ιστορίες, και περιλαμβάνει συμμετοχές από τον βιρτουόζο Άλκη Ζαπόγλου στο κανονάκι, τον Turchetti στο ακορντεόν, και τον αναγνωρισμένο ηπειρώτη κλαρινετίστα Χρήστο Ντούλια.
Με αφορμή αυτή την κυκλοφορία, ο Δημήτρης Μπασδάνης μάς αποκαλύπτει παρακάτω τα αγαπημένα του άλμπουμ. Όπως λέει ο ίδιος, «το να φτιάξεις μία λίστα με τα 10 αγαπημένα άλμπουμ σου από την παγκόσμια δισκογραφία, μοιάζει εύκολο. Η αλήθεια είναι ότι το κάθε άλμπουμ από αυτά ακολουθεί και κάποιες από τις αναμνήσεις σου. Το να βάλεις όλες τις αναμνήσεις σε μία λίστα με σειρά είναι πραγματικά φοβερά δύσκολο. Παρακάτω, λοιπόν, τα 10 αγαπημένα ή και πολυακουσμένα μου άλμπουμ, ή -τέλος πάντων- αυτά που ξέρω από την αρχή μέχρι το τέλος τους, λέξη-λέξη, νότα-νότα!»
1. Διάφανος - Θανάσης Παπακωνσταντίνου (2006)
«Στου δειλινού την άκρη αποκοιμήθηκα, σαν ξένος, σαν ξενάκι, σαν πάντα ξένος…», ξεκινάει a capella η φωνή του Σωκράτη Μάλαμα, και μετά έρχονται «Περσεφόνη», «360χλμ», «Κομμωτριάκι» από τη Μάρθα Φριτζίλα και το «Αερικό», που «Όσες κι αν χτίζουν φυλακές, κι αν ο κλοιός στενεύει, ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει». Ένας δίσκος πραγματικό ποίημα σε στίχους και ενορχηστρώσεις (καλά, μπορεί και να υπερβάλω λίγο, αλλά το αγαπώ αυτό το άλμπουμ)!
2. Hicaz Dolap - Laco Tayfa (2002)
Το δεύτερο και τελευταίο άλμπουμ της παρέας των Laco Tayfa, μία δουλειά ώριμη και για μένα πολύ επιδραστική. Νομίζω πως ο δίσκος αυτός είναι μία τομή σύνδεσης ala-Turka παιξιμάτων με funk στοιχεία, το απόλυτο ανατολίτικο fusion, θα πω!
3. III - Mode Plagal (2001)
Οι Mode Plagal είναι για μένα στην ίδια θέση με τους Laco Tayfa στην καρδιά μου. Αυτοί που δώσανε στα δικά μου αυτιά και στη δική μου φιλοσοφία, το πώς μπορούμε να φέρνουμε στο σήμερα την παράδοση, να γινόμαστε δημιουργικοί και να εξελισσόμαστε. Το άλμπουμ ΙΙΙ είναι αυτό που έχω ακούσει περισσότερο από τους Mode Plagal.
4. Τρύπες - Τρύπες (1985)
«Καλα», θα αναρωτηθείς, «αυτός ο δίσκος-ορόσημο για την ελληνική ροκ σκηνή στο 4;!»... Είναι στη 10αδα μου, θα πω! Εξαιρετικό άλμπουμ. Δεν χρειάζεται να πεις και πολλά για αυτόν τον δίσκο!
5. Red & Black Light - Ibrahim Maalouf (2015)
Αμφιταλαντεύτηκα ανάμεσα στο Illusions και στο Red & Black Light, αλλά νομίζω με κέρδισε το δεύτερο, αφού είναι και ο δίσκος που με «μύησε» σε αυτήν την τεράστια μουσική διάνοια που ονομάζεται Ibrahim Maalouf.
6. Hapopsis - Γιώτης Κιουρτσόγλου (2005)
Το Hapopsis, αν δεν κάνω λάθος πρώτη σόλο δουλειά του Γιώτη Κιουρτσόγλου και η μοναδική του, ένα Fusion παράδοσης, funk, jazz και τεχνικής αρτιότητας. Με εκπληκτικούς μουσικούς, David Lynch, Haig Yazdjian, Σταύρος Λάντσιας, Ορφέας Περίδης. 16 κομμάτια που κάθε φορά που τα ακούω ανακαλύπτω και κάτι νέο.
7. Χαμένες Αγάπες - Βασίλης Παπακωνσταντίνου (2000)
Όταν ο Βασίλης είχε βγάλει το Χαμένες Αγάπες, συνέπεσε με τις πρώτες μου εξορμήσεις σε συναυλίες. Εφηβικό σοκ, αγαπημένος δίσκος!
8. Βραχνός προφήτης - Θανάσης Παπακωνσταντίνου (2000)
Άλλος ένας δίσκος-ορόσημο για την ελληνική δισκογραφία και την εξέλιξη του ήχου της. Όσα λόγια και να πω... περιττά θα μοιάζουν!
9. Live In Concert '99 - Socrates Drank The Conium (1999)
Socrates! Live! Σπάθας, Τουρκογιώργης, Τρανταλίδης... Νομίζω δεν χρειάζεται να γράψω και πολλά εδώ!
10. Industrial Silence - Madrugada (1999)
Δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτή τη 10άδα, ο δίσκος που αν παίξει μία φορά, πάει άλλες δύο στο repeat! Madrugada και Industrial Silence! "You better run, you better run, You better not wait too long", και μετά όλα παίρνουν τον δρόμο τους.
Η προσωπική ιστοσελίδα του Δημήτρη Μπασδάνη