Τι θα ακούσετε: ένα concept άλμπουμ με sci-fi θεματολογία και μεγαλειώδη παραγωγή
Τραγούδια που ξεχωρίζουν: “Man And His Tools”, “Last Day On Earth”
Βαθμολογία: 6
Στον τέταρτο δίσκο του, ο Θοδωρής Πολυχρονόπουλος καταπιάνεται με ένα ενδεχόμενο που μοιάζει ολοένα και πιο πιθανό: η ανθρωπότητα αναγκάζεται να εγκαταλείψει τον πλανήτη Γη προς αναζήτηση άλλης, πιο φιλόξενης γαίας, ξεκινώντας ένα ταξίδι σωτηρίας αλλά και συνειδητοποίησης. Πρόκειται για ένα concept που μοιάζει να θέλει να παντρέψει την sci-fi κουλτούρα της Δύσης με ρεύματα φιλοσοφικής σκέψης από την Ανατολή.
Η όλη ιδέα επιχειρείται να αποτυπωθεί στο άλμπουμ με τρόπο ευσύνοπτο: περιλαμβάνονται μόλις έξι κομμάτια, με τη συνολική διάρκεια να βρίσκεται λίγο πάνω από το μισάωρο. Μετράνε πολύ αυτά στην εποχή μας, όπου η ακρόαση μουσικής είναι δωρεάν και το skip περιμένει πάντα θελκτικό, έτοιμο να σε γλιτώσει από την απώλεια του πολύτιμου χρόνου σου. Ομολογουμένως, στο πρώτο πέρασμα τουλάχιστον, το The Voyage ρέει καλά.
Για την καλή πρώτη εντύπωση ευθύνεται κυρίως η παραγωγή, ο όλος ήχος. Τα ποικίλα πληκτροφόρα, τα μεγαλειώδη έγχορδα, τα αεράτα πνευστά, τα ενίοτε καταιγιστικά κρουστά, σκάνε πανταχόθεν και υφαίνουν ένα ακρόαμα που φαίνεται –και οπωσδήποτε είναι- ακριβό. Χώροι, χρόνοι, φωτοσκιάσεις, όλα είναι δουλεμένα με μεγάλη προσοχή και ακρίβεια, με τη φροντίδα του Κώστα Ζάμπου και του ίδιου του Theodore. Τέτοιες παραγωγές δεν ακούμε συχνά στα μέρη μας, κι είναι πάντα ευχάριστο όταν τις συναντάμε.
Όμως τα ράσα δεν κάνουν τον παπά, ούτε η υπερπαραγωγή τον καλό δίσκο. Το πλουμιστό περιτύλιγμα, τα άρτια βίντεα, οι σούπερ-ντούπερ χειροπιαστές εκδόσεις –όλα τα διαθέτει το The Voyage- δεν μπορούν να αναπληρώσουν το αδύναμο περιεχόμενο. Το πιο καίριο ερώτημα, λοιπόν, είναι αν ο Theodore μπόρεσε όντως να μας «ταξιδέψει» (ανατριχιάσατε κι εσείς;), αν πράγματι αποτύπωσε τη φιλόδοξη ιδέα του σε συνθέσεις με ουσία και αντοχή στον χρόνο. Η απάντηση που δίνεται εδώ δεν είναι, φοβάμαι, η πλέον ευχάριστη.
Η αίσθηση που επικρατεί στο τέλος κάθε επόμενης ακρόασης είναι ότι το The Voyage μένει στα λίγα και στα εύκολα• στα πρωτοεπίπεδα. Οι στίχοι κυρίως αρκούνται σε φτωχές περιγραφές εικόνων και συναισθημάτων, ενώ τα μουσικά μέρη αναπλάθουν γνωστά και εν πολλοίς αναμενόμενα μοτίβα. Κι όμως, το εναρκτήριο "Man And His Tools" προδιαθέτει για πολύ διαφορετικά πράγματα: και κοινωνική κριτική προτάσσει, και μελωδικό περιεχόμενο ιδιαίτερα αξιομνημόνευτο και κολλητικό. Το "Last Day On Earth", που ακολουθεί, είναι επίσης όμορφο, όμως από εκεί και κάτω το ενδιαφέρον σταδιακά ατονεί.
Παρότι έρχεται στο κλείσιμο μιας δεκαετίας δισκογραφικών καταθέσεων για τον δημιουργό του, το The Voyage δεν διαφέρει ιδιαίτερα σε σχέση με όσα προηγήθηκαν: εδώ είναι τα ρετροφουτουριστικά σύνθια, εδώ και η όλη ονειρική ατμόσφαιρα, οι πιανιστικές ρομάντζες, οι ποπ ιαχές και οι ποστ-ροκ απόηχοι, η τυπική -στα γνωστά πλαίσια της εγχώριας αγγλόφωνης σκηνής- στιχουργία... Μπορεί να αλλάζουν οι επιμέρους αναλογίες στο μείγμα, μπορεί ο ήχος να γίνεται ολοένα και «μεγαλύτερος» και οι γωνίες να λειαίνονται ολοένα και περισσότερο, οι ερμηνείες να είναι όλο και πιο «επαγγελματικές» και ο υπερβολικός στόμφος να βαίνει μειούμενος, όμως το τελικό πηλίκο μοιάζει να μην αλλάζει εμφανώς.
"Now you have to really give up everything/ Everything that made you who you are/ Let the anchor hold you down to earth/ This is a travel of the mind" τραγουδά στο "Voyage" ο Theodore. Είναι ένας στίχος που συνοψίζει αυτό που θέλησε να μεταφέρει εδώ, αλλά και τους λόγους που δεν το κατάφερε σε μεγάλο βαθμό τελικά. Ο νέος του δίσκος δεν αποκαλύπτει καμία διάθεση για απέκδυση των ζωνών ασφαλείας του, καμία πρόθεση ανατροπών, έστω λελογισμένων, ουδεμία προσπάθεια σκαψίματος προς αναζήτηση κάτι βαθύτερου και πιο προσωπικού. Αντιθέτως, τον παρακολουθούμε να βολεύεται ακόμα πιο πολύ στη θέση που φαίνεται πως είχε επιλέξει από την αρχή.
Δεν ζητάμε -αλίμονο- από τους καλλιτέχνες μας να μάς εκπλήσσουν συνεχώς. Μία φορά έστω θα αρκούσε –για αρχή.