Τόσο κακή μουσική που εν τέλει είναι καλή
Οι φωτογραφίες ανήκουν στο Release Athens Festival.
Υπάρχουν συναυλίες που απογοητεύουν, άλλες που σε ενθουσιάζουν από εκεί που δεν το περιμένεις και τέλος άλλες που ξέρεις από πριν ότι θα τις απολαύσεις ότι και να γίνει, γιατί οι καλλιτέχνες που πας να δεις πάντα «την ιδρώνουν την φανέλα». Η 8η μέρα του Release Athens Festival εντάσσεται στην τελευταία κατηγορία.
Οι ημέρα άνηκε σε μεγαλο βαθμό στην βρετανική σκηνή. Αν και έβλεπες ότι οι γεμάτοι ενέργεια και όρεξη The K’s ψήνονταν κάτω από τον Αθηναϊκό ήλιο, κατάφεραν να προσφέρουν μια αρκετά αξιόλογη συναυλία και να μας «ζεστάνουν» με τους indie ήχους τους. Αυτό που θα ακολουθούσε στη συνέχεια βέβαια δεν το περίμενα με τίποτα. Έτσι όταν 5 λεπτά πριν την προγραμματισμένη εμφάνιση τους, οι δύο «χύμα» τυπάρες, Jason Williamson και Andrew Fearn των Sleaford Mods έσκασαν στη σκηνή μόνο με ένα μικρόφωνο και ένα λάπτοπ παραξενεύτηκα. Αυτό που ακολούθησε ήταν το πιο παράξενο αλλά ενδιαφέρον show που έχω παρακολουθήσει. Ο Williamson τραγουδάει ακατάπαυστα με την βαρια Βρετανική του προφορά, πηγαινοφέρνει πάνω-κάτω την σκηνή, ιδρώνει σαν να μην υπάρχει αύριο και βγάζει ήχους που θυμίζουν παπαγάλο. Ο Fearn έχει ανοίξει το λάπτοπ, που απλά παίζει τις μίξεις του και το οποίο δεν κοιτάει ούτε για ένα λεπτό! Απλά χορεύει στους ήχους της μουσικής. Κάποιοι θα με παρεξηγήσουν αλλά θεωρω τους Sleaford αυτό που λέμε «τόσο κακή μουσική που εν τέλει είναι καλή». Με το καλό σε κλειστό χώρο γιατί φαίνεται ότι κέρδισαν πολλούς νέους οπαδούς το Σάββατο με τους punk/electro ήχους τους.Ο αειθαλής και συγκινητικός Liam
Είναι πραγματικά συγκινητικό να ακούς ιστορικά τραγούδια συγκροτημάτων που δεν υπάρχουν πια. Μέσα στα υπόλοιπα ακούσματα η γενιά μας μεγάλωσε και με τους Brit Pop stars, Oasis, αλλά δεν είχαμε ποτέ την τύχη να τους δούμε (πέρα από τους πιο μεγάλους το 2000 - χωρίς τον Noel όμως). Οπότε προκλήθηκε μεγάλος ενθουσιασμός στην είδηση ότι θα μας επισκεφτεί ο Liam για να ερμηνεύσει όχι μόνο προσωπικά του τραγούδια, αλλά και κομμάτια των Oasis.
Γύρω στις 21:15, o Liam Gallagher βγαίνει στη σκηνή πλαισιωμένος από την καλοδουλεμενη -εννιαμελή παρακαλώ- μπάντα του, υπό τους ήχους του ύμνου της Manchester City (τι να κάνουμε είναι ολίγον τι καμμένος), φορώντας ένα τζάκετ παραλλαγής (που πας ρε Liam μέσα στον καύσωνα), και το απαραιτητο γυαλί φυσικά. Αυτό που ακολούθησε ήταν 80 λεπτά μιας εξαιρετικής συναυλίας. Ο ήχος ήταν ακριβώς όπως έπρεπε και όλα τα όργανα ήταν ακριβώς στον κατάλληλο τονό και ένταση, ώστε να μην ακούς μπουκωμένο ήχο στα drums ή το μπάσο. Επιπροσθέτως η φωνή του Liam ήταν εξαιρετική, σαν να μην έχει περάσει μία μέρα από τις ένδοξες εποχές. Όρμησε στην σκηνή με το “Hello” για να ταξιδέψουμε τουλάχιστον δύο δεκαετίες πίσω και στην συνέχεια μας έδωσε απλόχερα άλλα 9 διαμαντάκια των Oasis και 6 δικά του.
Η ατμόσφαιρα μπροστά από την σκηνή όπου και βρισκόμασταν ήταν πραγματικά εκπληκτική. Όλοι τραγουδούσαν μαζί με τον Liam, αγκαλιάζονταν, χόρευαν, με αποκορύφωμα φυσικά το “Wonderwall” και ένα από τα καλύτερα sing-a-long που έχουμε βιώσει καθώς δε νοείται άνθρωπος που να μη ξέρει το ρεφρεν απέξω. Βέβαια, θεωρώ το “Champagne Supernova” ως το highlight της βραδιάς, στο οποίο ο Liam έδωσε όλο του το είναι πριν μας αποχαιρετήσει. Προσωπικό απωθημένο παραμένει το “Supersonic” το οποίο έλειψε από την εμφάνιση της Αθήνας μάλλον γιατί ο χρονος του set του ήταν περιορισμένος. Δεν πειράζει όμως, το περιμένουμε στην επόμενη επίσκεψή του, με το καλό και headliner.
Και... το σκυλί του Rock 'n' Roll
Ο επόμενος star (ή καλύτερα αντι-star) της βραδιας, δεν ήταν άλλος από τον «μπαμπά», ή μάλλον καλύτερα «παππού» μας Iggy Pop, του οποίου κάθε εμφάνισή του είναι μοναδική με αποκορύφωμα εκείνη του 2019 στο ίδιο festival. Το ρολόι δείχνει 23:15 και η εξαιρετική μουσική κομπανία του Iggy βγαίνει στην σκηνή με χαμηλό φωτισμό για ένα αρκετά μακρόσυρτο αλλά ενδιαφέρον intro, μέχρι επιτέλους να ξεχυθεί στην σκηνή σαν θεριό ο θείος Iggy, με τι άλλο; “T.V. Eye”.
Μπροστά στη σκηνή επικρατεί πανδαιμόνιο με μεγάλα pits να δημιουργούνται εν ριπή οφθαλμού. Και δεν τελειώσαμε εκεί, καθώς «σε μια στιγμή παραφροσύνης», ο Iggy αποφάσισε να κολλήσει στο εναρκτήριο κομμάτι την τριάδα “I wanna be your Dog”, “Lust for Love” και “The Passenger”. Οπότε μετά από αυτά και να έφευγε, πάλι ευχαριστημένοι θα ήμασταν. Δυστυχώς μετά από αυτή την ανεπανάληπτη έναρξη η φωνή του άρχισε να σβήνει.
Είχε μάλλον ίωση και για αυτό μάλλον διάλεξε το set με αυτή την σειρά. Οι τονοί φυσικά έπεσαν λίγο χωρίς όμως να κάνει κοιλιά το set. Κάπου στο “Search and Destroy” η φωνή πήρε τα πάνω της (αναμενόμενος χαμός από κάτω), αλλά στο encore τον ξαναδυσκόλεψε. Παρόλα αυτά, ο υπερτίμιος Iggy, όχι μόνο δεν μίκρυνε το set (εντυπωσιαστήκαμε με την διάρκεια), αλλά ζήτησε και ταπεινά συγνώμη για τη φωνή του. Μάλιστα βλέποντας κάποιες συναυλίες στο youtube από προηγούμενους σταθμούς, συνειδητοποίησα ότι δεν έχει γενικό θέμα με την φωνή του, αλλά μάλλον είναι κάτι παροδικό, ίσως και ασθένεια, κάτι που αν ισχύει τον καθιστά ακόμα μεγαλύτερο rock 'n’ roll είδωλο. Χόρευε ασταμάτητα πάνω στη σκηνή πηγαίνοντας από την μία άκρη στην άλλη, ενώ σταματούσε να τραγουδάει μόνο για να πιει τσάι από το θερμό που είχε (όπως μας εκμυστηρεύτηκε). Στο τέλος αφου μας αγκάλιασε εικονικά, μας χαιρέτησε εν μέσω επευφημιών και αντιδράσεις λατρείας.
Η όγδοη μέρα του τεράστιου φετινού Release στέφθηκε με επιτυχία. Δύο τελείως διαφορετικοί μεταξύ τους rockstars μας χάρισαν μια μοναδική βραδιά γεμάτη με συναισθήματα νοσταλγίας.