9. Καινούριοι Δίσκοι…
…BLACK JOE LEWIS & THE HONEYBEARS
NOSTALGIA 77
NICK PRIDE & THE PIMPTONES
o BLACK JOE LEWIS & THE HONEYBEARS – Scandalous (Lost Highway)
Δεύτερο album για την παλιοπαρέα από το Austin του Texas. Συνεχίζει παίρνοντας τη σκυτάλη από το προ διετίας ντεμπούτο τους, με τίτλο “Tell ‘Em What You’re Name Is”. Στην καρέκλα του παραγωγού κάθεται ξανά ο Jim Eno ντράμερ των «εναλλακτικών» Spoon, φροντίζοντας, ο χαρακτηριστικός, τραχύς, garage soul ήχος των Honeybears να παραμείνει ανέπαφος. Αναρωτιέμαι…αν από τους δίσκους τους, εκλύονται τόσο μεγάλα ποσά ενέργειας, πόσο δυνατά μπορεί να είναι τα live τους; Ο Black Joe Lewis και οι υπόλοιποι, σε καμιά περίπτωση δεν ανακαλύπτουν τον τροχό, δεν φαίνεται όμως να νοιάζονται και ιδιαίτερα για αυτό. Ζουν και αναπνέουν για τη στιγμή που θα ανέβουν στη σκηνή, εκεί που κάθε βράδυ διαβάζουν το δικό τους ευαγγέλιο… με τα εξής απλά αλλά σημαντικά κεφάλαια: blues, rock ‘n’ roll, funk. Αφετηρία τους τα βάθη της Αμερικάνικης παράδοσης και προορισμός, το μέρος όπου κάθε νότα ισοδυναμεί με μια μικρή κατάθεση ψυχής.
Τα “Livin’ In The Jungle”, “Booty City” και “Black Snake” οριοθετούν το ηχητικό πλαίσιο, πάντα με ένταση, πάντα σε υψηλές στροφές. Το ομώνυμο “Scandalous” βουτάει σε έναν βρώμικο αισθησιασμό, παρουσιάζοντας (προς το τέλος) και μια διακριτική dub πινελιά. Το “Messin’” είναι ένα δυναμικό και ακατέργαστο blues, ενώ στο “You Been Lyin’” κρυφοκοιτάζουν προς…Funkadelic μεριά. Αν και το album ξεχειλίζει από ορμή και τσαμπουκά, η εξαιρετική διασκευή στο “Since I Met You Baby” (μεγάλη rhythm ‘n’ blues επιτυχία του Ivory Joe Hunter από το 1956), αφήνει να εννοηθεί, ότι πάντα υπάρχει χώρος για λίγη τρυφερότητα.
Links
http://www.blackjoelewis.com/bio.aspx
Black Joe Lewis & The Honeybears – Livin’ In The Jungle
o NOSTALGIA 77 – The Sleepwalking Society (Tru Thoughts)
Οι Nostalgia 77, το βασικό όχημα έκφρασης του, ούτως ή άλλως, δραστήριου Benedic Lamdin, επέστρεψαν φέτος με «την κοινωνία της υπνοβασίας». Χαμηλοί τόνοι, νυχτερινή ατμόσφαιρα και μια διακριτική blues – folk κατεύθυνση, κάνουν αισθητή την παρουσία τους, με την εκφραστική φωνή της Γερμανίδας Josa Peit να βρίσκεται σε πρώτο πλάνο.O Lamdin, γράφει στίχους αντλώντας έμπνευση από τις αναμνήσεις της παιδικής του ηλικίας, σκαρώνει μελωδίες στην ακουστική του κιθάρα, για να έρθουν κατόπιν και τα υπόλοιπα μέλη, προσθέτοντας πνευστά, έγχορδα, πλήκτρα. Ο ήχος είναι ζεστός, λιτός και εκλεπτυσμένος, μπορεί κάλλιστα να φέρει στο νου, μια πιο «γήινη» εκδοχή των Morcheeba. “Sleepwalker”, “Simmerdown”, “Blue Shadows”, “Mockingbird”…μερικοί τίτλοι που ξεχωρίζουν, εκπέμποντας ζεστασιά και χαϊδεύοντας τα αυτιά σαν γλυκό νανούρισμα. Τα δύο «σκοτεινά» jazzy instrumentals, “When Love Is Strange” και “Hush” αποστασιοποιούνται ελαφρώς από την αύρα που εκπέμπει το υπόλοιπο album, χωρίς πάντως να χαλούν το κλίμα. Θα έλεγα ότι το ενισχύουν κιόλας, εύστοχα τοποθετημένα στη μέση και το τέλος (ή στο τέλος κάθε πλευράς αν μιλάμε για την έκδοση βινυλίου).
Links
http://nostalgia77.com/
Nostalgia 77 - Simmerdown
o NICK PRIDE & THE PIMPTONES – Midnight Feast Of Jazz (Record Kicks)
Το σχήμα από το Newcastle μας παρέδωσε μέσα στην Άνοιξη, ένα λουσάτο και αμετανόητα χορευτικό, jazz - funk πόνημα. Ο κιθαρίστας Nick Pride και οι υπόλοιποι Pimptones (μπάσο, ντραμς, τρομπέτα, σαξόφωνο, τρομπόνι), σκορπούν στην ατμόσφαιρα, πολλαπλές ρυθμικές δονήσεις, οι οποίες και εναλλάσσονται με τα δεδομένα κύματα θετικής ενέργειας. Η διάθεση τους να «μουσκέψουν» με ιδρώτα τα καλοραμμένα κοστούμια τους, γίνεται καταφανής, από το εναρκτήριο κιόλας “Pimptroduction”, στο οποίο και σπεύδουν να μας συστηθούν, εν μέσω πανδαισίας ηχοχρωμάτων. Από εκεί και πέρα, χορταστικά instrumentals με σαφείς δομές, αλλά και μια κατά τόπους αυτοσχεδιαστική διάθεση, δίνουν τη θέση τους σε όμορφα και αξιομνημόνευτα τραγούδια, τα οποία φιλοξενούν εξαιρετικές guest ερμηνεύτριες. Οι Zoe Gilby και Susan Hamilton προσδίδουν έναν πιο jazzy χαρακτήρα στα “Lay It On The Line” και “Brighter Day”, αντίστοιχα... Η Jess Roberts απογειώνει το deep funk του “Waitin’ So Long”, κατά την ταπεινή μου γνώμη, το αποκορύφωμα του δίσκου. Ο Ιάπωνας συγγραφέας Χαρούκι Μουρακάμι, στο βιβλίο του “Νότια των Συνόρων, Δυτικά του Ήλιου” (εκδόσεις Ωκεανίδα, 2010) γράφει για τα απανταχού bars του πλανήτη: «Παλάτια στην άμμο...(εκεί) όλοι αναζητούν το ίδιο πράγμα: ένα φανταστικό τόπο…και τη δική τους προσωπική γωνίτσα μέσα σ’ αυτόν…» Σε έναν τέτοιο χώρο «ζωντανής» μουσικής και jazz – funk διασκέδασης, οι Nick Pride & The Pimptones θέτουν σοβαρή υποψηφιότητα, για το πόστο της ιδανικής “in - house” μπάντας.
Links
http://www.recordkicks.com/artists/NICK-PRIDE-THE-PIMPTONES
- Nick Pride & The Pimptones (feat. Jess Roberts) – Waitin’ So Long