Το τελετουργικό μιας (πολύ)αναμενόμενης συναυλίας περιλαμβάνει σίγουρα και ακρόαση προς τα πίσω των έργων του συγκροτήματος και κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να μη συμβεί και με τους Interpol. Έτσι κι αλλιώς, η αντοχή στο χρόνο είναι ένα από τα χαρακτηριστικά που θα πρέπει να έχει ένα album αν θέλει να χαρακτηρίζεται κλασσικό.
Το Turn on the Bright Lights (2002) ήταν το album που περίμεναν με ανυπομονησία οι οπαδοί του post punk και ιδιαίτερα των Joy Division και όποιος έχει αμφιβολία δεν έχει παρά να ακούσει το υπερβατικό PDA. Το ντεμπούτο των Interpol παραμένει κατά τη γνώμη μου η καλύτερη δουλεία τους και σίγουρα αυτή με την περισσότερη αντοχή στο πέρασμα του χρόνου. Τα NYC, Hands Away The New και Roland παραμένουν σε πολύ υψηλό επίπεδο και ο ήχος του τότε - πένθιμο μπάσο, σπαρτιάτικες κοφτές κιθάρες - κρατάει με άνεση την πολυτιμότητά του.
Το Antics που όπως διαβάζω εδώ και εκεί μοιάζει να τιμάται ιδιαιτέρως από το συγκρότημα στα live και που -πιθανόν- θα έχει και την τιμητική του απόψε, κατάφερε να διατηρήσει οριακά το προηγούμενο επίπεδο, προσφέροντάς μας με τη σειρά του τα διαχρονικά highlights C'mere και Not Even Jail αλλά και το There Is A Light That Never Goes Out των zero's, το Evil, έτσι κι αλλιώς το κλίμα εδώ αφήνει τους Joy Division λίγο στην άκρη για χάρη των Smiths με ότι αυτό συνεπάγεται...
Το πιο αξιοσημείωτο στοιχείο σχετικά με το Our Love To Admire και αφού βεβαίως ξεπεράσεις το σοκ με το εξώφυλλο, ήταν το γεγονός ότι για πρώτη φορά οι δεξιοτέχνες του αυστηρού και ρομαντικού ήχου, άφησαν μια χαραμάδα φωτός να διαπεράσει τον σκοτεινό τους κόσμο. Δεν πρόκειται για μια πλήρη αλλαγή διάθεσης – στο μεγαλύτερο μέρος του Our Love To Admire ήταν ακόμα ντυμένοι με τα ίδια μαύρα ρούχα που φορούσαν στα δύο προηγούμενα και για κάθε διαφαινόμενη αναλαμπή ελπίδας παραμόνευε ένα αίσθημα κακού για να την διαλύσει.
Αν αναρωτιόμασταν πώς θα μπορούσε να συνεχίσει η εύθραυστη post-punk παράνοια που δημιούργησε το ελαφρώς χαοτικό σε διάθεση Turn On The Bright Lights, αλλά και το Antics που το ακολούθησε επάξια, το Our Love To Admire έδωσε την απάντηση καθώς οι Interpol φάνηκαν να χαλιναγωγούν κάπως τις σκοτεινές ορμές τους ώστε να διευρύνουν λίγο τον ήχο τους που πάντως ξεχείλιζε ακόμα από ζωή και δύναμη. Σε γενικές γραμμές πρόκειται για το πιο προσιτό album της μπάντας και αυτό που μου μοιάζει να έχει πληγεί περισσότερο από το πέρασμα του χρόνου σε σχέση με τα προηγούμενα.
Στο περσινό ομώνυμο Interpol πάντως δεν χρειάστηκε καθόλου η επέμβαση του χρόνου για να το φθείρει, αφού φρόντισε από μόνο του το ίδιο το συγκρότημα. Τα βασικά συστατικά παραμένουν τα ίδια, αιωρείται όμως μια χαύνωση, ένας δημιουργικός λήθαργος και απουσιάζουν το νεύρο και η ζωντάνια και, κυρίως, τα πολύ καλά τραγούδια που θα ήταν σημεία αναφοράς, φαίνεται πως η διασπορά των μουσικών σε διάφορα projects αποπροσανατόλισε τελείως το συγκρότημα και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα έναν μάλλον βαρετό τέταρτο δίσκο, και το μόνο που εύχομαι είναι να αποτελεί μονάχα ένα μικρό διάλλειμα.
Καλή μας διασκέδαση…
Το Turn on the Bright Lights (2002) ήταν το album που περίμεναν με ανυπομονησία οι οπαδοί του post punk και ιδιαίτερα των Joy Division και όποιος έχει αμφιβολία δεν έχει παρά να ακούσει το υπερβατικό PDA. Το ντεμπούτο των Interpol παραμένει κατά τη γνώμη μου η καλύτερη δουλεία τους και σίγουρα αυτή με την περισσότερη αντοχή στο πέρασμα του χρόνου. Τα NYC, Hands Away The New και Roland παραμένουν σε πολύ υψηλό επίπεδο και ο ήχος του τότε - πένθιμο μπάσο, σπαρτιάτικες κοφτές κιθάρες - κρατάει με άνεση την πολυτιμότητά του.
Το Antics που όπως διαβάζω εδώ και εκεί μοιάζει να τιμάται ιδιαιτέρως από το συγκρότημα στα live και που -πιθανόν- θα έχει και την τιμητική του απόψε, κατάφερε να διατηρήσει οριακά το προηγούμενο επίπεδο, προσφέροντάς μας με τη σειρά του τα διαχρονικά highlights C'mere και Not Even Jail αλλά και το There Is A Light That Never Goes Out των zero's, το Evil, έτσι κι αλλιώς το κλίμα εδώ αφήνει τους Joy Division λίγο στην άκρη για χάρη των Smiths με ότι αυτό συνεπάγεται...
Το πιο αξιοσημείωτο στοιχείο σχετικά με το Our Love To Admire και αφού βεβαίως ξεπεράσεις το σοκ με το εξώφυλλο, ήταν το γεγονός ότι για πρώτη φορά οι δεξιοτέχνες του αυστηρού και ρομαντικού ήχου, άφησαν μια χαραμάδα φωτός να διαπεράσει τον σκοτεινό τους κόσμο. Δεν πρόκειται για μια πλήρη αλλαγή διάθεσης – στο μεγαλύτερο μέρος του Our Love To Admire ήταν ακόμα ντυμένοι με τα ίδια μαύρα ρούχα που φορούσαν στα δύο προηγούμενα και για κάθε διαφαινόμενη αναλαμπή ελπίδας παραμόνευε ένα αίσθημα κακού για να την διαλύσει.
Αν αναρωτιόμασταν πώς θα μπορούσε να συνεχίσει η εύθραυστη post-punk παράνοια που δημιούργησε το ελαφρώς χαοτικό σε διάθεση Turn On The Bright Lights, αλλά και το Antics που το ακολούθησε επάξια, το Our Love To Admire έδωσε την απάντηση καθώς οι Interpol φάνηκαν να χαλιναγωγούν κάπως τις σκοτεινές ορμές τους ώστε να διευρύνουν λίγο τον ήχο τους που πάντως ξεχείλιζε ακόμα από ζωή και δύναμη. Σε γενικές γραμμές πρόκειται για το πιο προσιτό album της μπάντας και αυτό που μου μοιάζει να έχει πληγεί περισσότερο από το πέρασμα του χρόνου σε σχέση με τα προηγούμενα.Στο περσινό ομώνυμο Interpol πάντως δεν χρειάστηκε καθόλου η επέμβαση του χρόνου για να το φθείρει, αφού φρόντισε από μόνο του το ίδιο το συγκρότημα. Τα βασικά συστατικά παραμένουν τα ίδια, αιωρείται όμως μια χαύνωση, ένας δημιουργικός λήθαργος και απουσιάζουν το νεύρο και η ζωντάνια και, κυρίως, τα πολύ καλά τραγούδια που θα ήταν σημεία αναφοράς, φαίνεται πως η διασπορά των μουσικών σε διάφορα projects αποπροσανατόλισε τελείως το συγκρότημα και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα έναν μάλλον βαρετό τέταρτο δίσκο, και το μόνο που εύχομαι είναι να αποτελεί μονάχα ένα μικρό διάλλειμα.
Καλή μας διασκέδαση…