Ποιοι: Οι Radiohead
Πού: στην Πράγα στο Εκθεσιακό Κέντρο Vystaviste, σε ένα μεγάλο πάρκο.
Πότε: Κυριακή 23 Αυγούστου 2009
Ο ήχος: από τους καλύτερους που έχω ακούσει σε συναυλία.
Η σκηνή: Ήταν ιδιαίτερη με πολλαπλές ράβδους σε διαφορετικά ύψη, ώστε να χωράει και το συγκρότημα. Χρειάστηκε μια ώρα περίπου να στηθεί.
Ξεκίνησαν: στις 20:18
Μας αποχαιρέτησαν στις 22:23, μετά από 2 ώρες και 5 λεπτά δηλαδή.
Τι έπαιξαν στο κυρίως menu:
15 step (video),
There There,
Weird Fishes/Arpeggi (video),
All I need,
Lucky,
Morning Bell,
A Wolf at the door,
Nude,
2 + 2 = 5,
(Nice Dream) (video),
Reckoner,
Exit Music (for a film) (video),
The Gloaming (video),
Bodysnatchers,
Bangers n' Mash (με τον Thom Yorke στα δεύτερα drums - πρωτακούστηκε το 2008 και μπορεί να περιληφθεί στο επόμενο album του συγκροτήματος),
Idioteque
Έχουμε και encore:
Pyramid song (αφιερωμένο στο μεγάλο Τσέχο συγγραφέα Franz Kafka),
Airbag (video),
These are my twisted words (το νέο τους τραγούδι - ήδη υπήρχαν μπλουζάκια για αυτό),
The National Anthem (video),
How to disappear Completely
Έχουμε και δεύτερο encore:
The Bends
True Love Waits (σε μια πολύ διαφορετική ηλεκτρονική εκτέλεση) + Everything in its' right place (video)
Οι καλύτερες στιγμές: Exit Music (for a film), How to disappear completely.
Μετά τα ενδιαφέροντα νομίζω στατιστικά της βραδιάς, μπορείτε να αλλάξετε σελίδα και να φύγετε από αυτό το άρθρο, εκτός κι αν θέλετε να διαβάσετε μια όχι και τόσο αντικειμενική κριτική της συναυλίας των Radiohead, που είδαμε την περασμένη Κυριακή στην πανέμορφη Πράγα. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε τις αδυναμίες μας κι εγώ καλώς ή κακώς έχω μια άλφα αδυναμία σε αυτό το συγκρότημα.
Τι περίμενα πριν τη συναυλία: Απλά να τους δω ξανά μετά από 9 χρόνια.
Τι είδα: Ότι τίποτα δεν άλλαξε, ακόμη κι αν νόμιζα ότι τόσα ήταν διαφορετικά.
Ο Thom Yorke παραμένει ένας από τους πιο χαρισματικούς τραγουδιστές και performers, με τη δυνατότητα να κάνει ότι θέλει τη φωνή του και να κατευθύνει το κοινό στο δικό του κόσμο, ακόμη κι αν την περασμένη Κυριακή δεν ήταν τόσο ομιλητικός όσο συνηθίζει να είναι. Χάρηκα πολύ που τον ξαναείδα να κάνει σαν παιδί στη σκηνή. Να παίζει διάφορα όργανα πέρα από τη φωνή του και να χορεύει ενίοτε με το δικό του ξεχωριστό τρόπο.
Ο Jonny Greenwood παραμένει ο "ψυχάκιας" μουσικός της παρέας, ο οποίος βάζει τα μαλλιά ή την κουκούλα (που φοράει) μπροστά του για να μη μας δείξει το πόσο πολύ απολαμβάνει αυτό που κάνει.
Ο Ed O' Brien συνόδευε με την κιθάρα του και βοηθούσε στα φωνητικά (όχι ότι έχει ανάγκη ο "Θωμάς" βέβαια).
Και τέλος το αδερφάκι του Jonny, ο Colin Greenwood "συγχρόνιζε" κλασσικά το μπάσο του με τα drums του Phil Selway, παίζοντας δίπλα με αυτόν και έχοντας συνέχεια ένα πλατύ χαμόγελο.
Το συγκρότημα επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά το γεγονός ότι όποιο τραγούδι από τα παλαιότερα albums θεωρείται "mainstream" φεύγει αυτόματα από το setlist των συναυλιών του. Την περασμένη Κυριακή λοιπόν, αφού έπαιξαν τα κύρια τραγούδια του προπέρσινου "In Rainbows", επέλεξαν τραγούδια για "ψαγμένους" φίλους τους από τα παλαιότερα albums τους. Διάλεξαν πολύ ωραία κομμάτια, αλλά όχι τις επιτυχίες τους. Ότι πρέπει για ένα πιστό φίλο τους, που έχει "ταξιδέψει" με την καλύτερη στιγμή της βραδιάς, το "Exit Music", το "How to disappear completely", το "Lucky", το "(Nice dream)" και έχει χορέψει με το "Idioteque", το "Bends" και το "National Anthem".
Αν θες λοιπόν να ακους ένα από τα εξαιρετικά "House of Cards", "Nude", "Weird Fishes" του τελευταίου δίσκου τους, καλύτερα να μην τους το πεις. Σσσσσ... Μην το καταλάβουν, γιατί δεν πρόκειταί να το ξανακούσεις live... Ίσως βέβαια αυτό να γίνεται για να έχει μεγαλύτερη αξία η στιγμή που ξαναπαίξουν κάποιο από αυτά.
Το live της περασμένης Κυριακής είχε σίγουρα πολλές χιλιάδες κόσμο και τον παλμό που περίμενα από πριν. Δεν περιμένεις λοιπόν την ένταση και το χορό που σου προσφέρει ο Manu Chao ή οι Metallica ας πούμε, αλλά επειδή οι περισσότεροι φίλοι του συγκροτήματος έχουν έρθει κοντά στους δίσκους των Radiohead κι όχι σε μεμονωμένα κομμάτια, έδειχναν (με τον τρόπο τους) να απολαμβάνουν ακόμη και τις πιο ήρεμες στιγμές της συναυλίας.
Έχω κι άλλα να σας γράψω, αλλά κάποια θα ήθελα να μείνουν σε μένα και βέβαια αν συνεχίζω να γράφω θα αρχίζετε να βαριέστε (αν δεν έχει γίνει ήδη αυτό). Μόνο μια σκέψη θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας. Λατρεύω τις στιγμές που ακούγεται μόνο η σπαραχτική φωνή του "Θωμά" σε κομμάτια όπως το "Exit music" και το "How to disappear completely". Νομίζω ότι είναι ένα από τα στοιχεία που ξεχωρίζει τους Radiohead.
Υ.Γ. Ο StavrosT δεν είναι μέσα στους φανατικούς φίλους της μπάντας, αλλά τοποθετεί το live της Κυριακής μέσα στα 3 καλύτερα που έχει δει ποτέ. Τη Νότα καλύτερα να μην την ακούσετε, γιατί δεν είναι αντικειμενική όπως κι εγώ...
Πού: στην Πράγα στο Εκθεσιακό Κέντρο Vystaviste, σε ένα μεγάλο πάρκο.
Πότε: Κυριακή 23 Αυγούστου 2009
Ο ήχος: από τους καλύτερους που έχω ακούσει σε συναυλία.
Η σκηνή: Ήταν ιδιαίτερη με πολλαπλές ράβδους σε διαφορετικά ύψη, ώστε να χωράει και το συγκρότημα. Χρειάστηκε μια ώρα περίπου να στηθεί.
Ξεκίνησαν: στις 20:18
Μας αποχαιρέτησαν στις 22:23, μετά από 2 ώρες και 5 λεπτά δηλαδή.
Τι έπαιξαν στο κυρίως menu:
15 step (video),
There There,
Weird Fishes/Arpeggi (video),
All I need,
Lucky,
Morning Bell,
A Wolf at the door,
Nude,
2 + 2 = 5,
(Nice Dream) (video),
Reckoner,
Exit Music (for a film) (video),
The Gloaming (video),
Bodysnatchers,
Bangers n' Mash (με τον Thom Yorke στα δεύτερα drums - πρωτακούστηκε το 2008 και μπορεί να περιληφθεί στο επόμενο album του συγκροτήματος),
Idioteque
Έχουμε και encore:Pyramid song (αφιερωμένο στο μεγάλο Τσέχο συγγραφέα Franz Kafka),
Airbag (video),
These are my twisted words (το νέο τους τραγούδι - ήδη υπήρχαν μπλουζάκια για αυτό),
The National Anthem (video),
How to disappear Completely
Έχουμε και δεύτερο encore:
The Bends
True Love Waits (σε μια πολύ διαφορετική ηλεκτρονική εκτέλεση) + Everything in its' right place (video)
Οι καλύτερες στιγμές: Exit Music (for a film), How to disappear completely.
Μετά τα ενδιαφέροντα νομίζω στατιστικά της βραδιάς, μπορείτε να αλλάξετε σελίδα και να φύγετε από αυτό το άρθρο, εκτός κι αν θέλετε να διαβάσετε μια όχι και τόσο αντικειμενική κριτική της συναυλίας των Radiohead, που είδαμε την περασμένη Κυριακή στην πανέμορφη Πράγα. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε τις αδυναμίες μας κι εγώ καλώς ή κακώς έχω μια άλφα αδυναμία σε αυτό το συγκρότημα.
Τι περίμενα πριν τη συναυλία: Απλά να τους δω ξανά μετά από 9 χρόνια. Τι είδα: Ότι τίποτα δεν άλλαξε, ακόμη κι αν νόμιζα ότι τόσα ήταν διαφορετικά.
Ο Thom Yorke παραμένει ένας από τους πιο χαρισματικούς τραγουδιστές και performers, με τη δυνατότητα να κάνει ότι θέλει τη φωνή του και να κατευθύνει το κοινό στο δικό του κόσμο, ακόμη κι αν την περασμένη Κυριακή δεν ήταν τόσο ομιλητικός όσο συνηθίζει να είναι. Χάρηκα πολύ που τον ξαναείδα να κάνει σαν παιδί στη σκηνή. Να παίζει διάφορα όργανα πέρα από τη φωνή του και να χορεύει ενίοτε με το δικό του ξεχωριστό τρόπο.
Ο Jonny Greenwood παραμένει ο "ψυχάκιας" μουσικός της παρέας, ο οποίος βάζει τα μαλλιά ή την κουκούλα (που φοράει) μπροστά του για να μη μας δείξει το πόσο πολύ απολαμβάνει αυτό που κάνει.
Ο Ed O' Brien συνόδευε με την κιθάρα του και βοηθούσε στα φωνητικά (όχι ότι έχει ανάγκη ο "Θωμάς" βέβαια).
Και τέλος το αδερφάκι του Jonny, ο Colin Greenwood "συγχρόνιζε" κλασσικά το μπάσο του με τα drums του Phil Selway, παίζοντας δίπλα με αυτόν και έχοντας συνέχεια ένα πλατύ χαμόγελο.
Το συγκρότημα επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά το γεγονός ότι όποιο τραγούδι από τα παλαιότερα albums θεωρείται "mainstream" φεύγει αυτόματα από το setlist των συναυλιών του. Την περασμένη Κυριακή λοιπόν, αφού έπαιξαν τα κύρια τραγούδια του προπέρσινου "In Rainbows", επέλεξαν τραγούδια για "ψαγμένους" φίλους τους από τα παλαιότερα albums τους. Διάλεξαν πολύ ωραία κομμάτια, αλλά όχι τις επιτυχίες τους. Ότι πρέπει για ένα πιστό φίλο τους, που έχει "ταξιδέψει" με την καλύτερη στιγμή της βραδιάς, το "Exit Music", το "How to disappear completely", το "Lucky", το "(Nice dream)" και έχει χορέψει με το "Idioteque", το "Bends" και το "National Anthem".
Αν θες λοιπόν να ακους ένα από τα εξαιρετικά "House of Cards", "Nude", "Weird Fishes" του τελευταίου δίσκου τους, καλύτερα να μην τους το πεις. Σσσσσ... Μην το καταλάβουν, γιατί δεν πρόκειταί να το ξανακούσεις live... Ίσως βέβαια αυτό να γίνεται για να έχει μεγαλύτερη αξία η στιγμή που ξαναπαίξουν κάποιο από αυτά.Το live της περασμένης Κυριακής είχε σίγουρα πολλές χιλιάδες κόσμο και τον παλμό που περίμενα από πριν. Δεν περιμένεις λοιπόν την ένταση και το χορό που σου προσφέρει ο Manu Chao ή οι Metallica ας πούμε, αλλά επειδή οι περισσότεροι φίλοι του συγκροτήματος έχουν έρθει κοντά στους δίσκους των Radiohead κι όχι σε μεμονωμένα κομμάτια, έδειχναν (με τον τρόπο τους) να απολαμβάνουν ακόμη και τις πιο ήρεμες στιγμές της συναυλίας.
Έχω κι άλλα να σας γράψω, αλλά κάποια θα ήθελα να μείνουν σε μένα και βέβαια αν συνεχίζω να γράφω θα αρχίζετε να βαριέστε (αν δεν έχει γίνει ήδη αυτό). Μόνο μια σκέψη θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας. Λατρεύω τις στιγμές που ακούγεται μόνο η σπαραχτική φωνή του "Θωμά" σε κομμάτια όπως το "Exit music" και το "How to disappear completely". Νομίζω ότι είναι ένα από τα στοιχεία που ξεχωρίζει τους Radiohead.
Υ.Γ. Ο StavrosT δεν είναι μέσα στους φανατικούς φίλους της μπάντας, αλλά τοποθετεί το live της Κυριακής μέσα στα 3 καλύτερα που έχει δει ποτέ. Τη Νότα καλύτερα να μην την ακούσετε, γιατί δεν είναι αντικειμενική όπως κι εγώ...
Σχετικό θέμα