Διαβάζοντας τις διάφορες κριτικές από εδώ κι από εκεί, για το Pala των Friendly Fires, πίστεψα πως έχουν καταφέρει να επαναλάβουν το θρίαμβο του ομώνυμου ντεμπούτου τους. Και για να μη βγω από το κλίμα προτίμησα να γράψω την κριτική, αφότου ακούσω το cd, στο «φυσικό του περιβάλλον», δηλαδή σε μια παραλία, απολαμβάνοντας τον καφέ μου, κι ατενίζοντας το πέλαγος.
Τελικά δε μπορώ να πω ότι άλλαξα γνώμη, σε σχέση με αυτό που είχα ακούσει πριν. Το Pala είναι ευχάριστο, καλοκαιρινό, ρέει γρήγορα, χωρίς να πεις ότι σε κουράζει. Δεν υπάρχει όμως στιγμή, ή τραγούδι που να μου κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον, που να με κάνει να θέλω να το συμπεριλάβω σε κάποιο από τους φακέλους μου. Θα μπορούσαν να μπουν όλα, γιατί τα τραγούδια είναι καλοστημένα, με καλές μελωδίες, στίχους, ερμηνεία. Έχω όμως την αίσθηση ότι δε θα βάλω κανένα.
Κι αυτό γιατί είναι κάπως επιφανειακά κι υπήρχαν στιγμές που δεν ήμουν σίγουρος πιο τραγούδι ακούω κάθε φορά. Και ναι, χρησιμοποίησα και το fast forward, ντρέπομαι που το λέω, αλλά το έκανα κι αυτό. Αν μπορούσα να ξεχωρίσω κάποια από τα τραγούδια, είναι το μελωδικό Running Away και το True Love, το μόνο που έχει την τσαχπινιά του debut.
Το Pala δεν είναι ένα κακό cd. Το αντίθετο μάλιστα. Παραμένει πιστό στην indie-electronica με πολλά στοιχεία nu-disco αισθητική του, αυτή που «τρέχει» ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Synths, κοφτοί ρυθμοί, δυνατές, χορευτικές μπασογραμμές, όλα είναι εδώ. Όλα όμως τα έχουμε ακούσει καλύτερα, κι από τους ίδιους στο debut Friendly Fires. Το Pala γέρνει ελαφρά προς την «αφελή» pop.
Ίσως να περίμενα περισσότερα από τους Friendly Fires. Αν το βαθμολογούσα θα ήταν κάπου μεταξύ 6 στα 10 (άντε 6.5).
Σχετικό θέμα