Πέτρος Κλαμπάνης - Τώρα Collective
Στο έκτο του άλμπουμ ως leader, ο διεθνούς ακτινοβολίας συνθέτης και κοντραμπασίστας καταπιάνεται με την εγχώρια παράδοση. Πολυπερπατημένος ο δρόμος, παρ’ όλα αυτά ο Κλαμπάνης βρίσκει εντός του κάποιες απόμερες γωνιές, με τη βοήθεια και του πολυεθνικού συνόλου μουσικών συνεργατών του. Στήνοντας έτσι μια πρόταση με σαφή προσανατολισμό: όχι παραδομένη στην ιερότητα του κειμένου, ούτε ανερμάτιστη στην αναζήτηση του νεωτερικού, αλλά ισόρροπη πάνω στην τεντωμένη χορδή του βιώματος.
[Μιχάλης Τσαντίλας]
Trichotomy - To Vanish
Ένα jazz trio από την Αυστραλία με 20 χρόνια πορείας στην πλάτη του επιστρέφει και επεκτείνει τον ήχο του. Ηλεκτρονικά στοιχεία υπάρχουν (ξεχωρίζω τα “Reassemble” και “A Sense Of Ordered Chaos”), πιασάρικες συνθέσεις επίσης (“It Bodes Well”) και γενικά τα δέκα κομμάτια ακούγονται ευχάριστα και εκπλήσσουν με την πυκνότητα των ιδεών, τις μελωδίες και το δεμένο παίξιμο αυτής της παρέας.
[Δημήτρης Όρλης]
Ρεύμα 102 - Ρεύμα 102
Στιβαρό post punk με synthwave πινελιές από τους Θεσσαλονικείς, με δέκα τραγούδια που φέρνουν στο νου συγκροτήματα σαν τους Γκρόβερ, Γκούλαγκ και Metro Decay, σχολιάζοντας τα κλασικά θέματα αποξένωσης, αστικής πάλης και μια πιθανότητα ελπίδας για καλύτερες μέρες. Και ένα εξώφυλλο που σε κάνει να θες να ξανακούσεις όλους τους δίσκους των Husker Du.
[Χάρης Πολονύφης]
Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης - Χτίζω Ανέμους
Γράφει κάποια ωραία τραγούδια στον δίσκο αυτό ο κρητικός τραγουδοποιός, ακόμα και ορισμένα πολύ ωραία που βοηθούνται από την ωραία παραγωγή, τις συνθέσεις ή την ταιριαστή ερμηνεία καλεσμένων (κυρίως αυτή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου). Οι λιγοστές αστοχίες σε ερμηνεία και η διεύρυνση σε ύφη και ήχους στο δεύτερο μισό που δεν δένουν τόσο άνετα στο σύνολο είναι μάλλον ανεπαρκείς λόγοι να σας αποτρέψουν από μία (ή και παραπάνω) ακροάσεις αυτού του δίσκου.
[Δημήτρης Όρλης]
Τα Δικά Σου Παιδιά - Ταξίδι Μαζί
«Τα Δικά Σου Παιδιά» που αποτελούνται από μια μεγάλη ομάδα σπουδαίων μουσικών, κυκλοφόρησαν το νέο τους δίσκο «Ταξίδι Μαζί», όπου μάλλον πρόκειται σε ένα ταξίδι στον χρόνο. Οι μεστές ενορχηστρώσεις φέρουν επιρροές από ‘90s-’00s και μάλλον αποτελούν το ατού του δίσκου. Η απουσία θεματικής συνοχής στους στίχους θεωρώ πως αποτέλεσε μειονέκτημα εν προκειμένω, ενώ με μια τόσο ποικιλόμορφη ομάδα μουσικών, μια αντίστοιχη ποικιλία στα φωνητικά θα ήταν ενδιαφέρουσα. Αν και αποτελεί αρκετά καλοδουλεμένη δημιουργία, αρκετές λεπτομέρειες κυρίως στους στίχους, εμποδίζουν την άμεση ταύτιση με τον ακροατή.
[Γιάννης Κουρεμένος]