Μία ακόμα μπάντα από το νησί της ροκ που χαρακτηρίζεται ως indie είναι οι ’12 βρώμικες σφαίρες’ που συνήθως τριγυρνούν στο
underground Λονδίνο. Έγιναν γνωστοί αφού κατόρθωσαν να επιβιώσουν νικητές στην μάχη των ροκ συγκροτημάτων. Για την ώρα βρίσκονται στην Αμερική, όπου περιοδεύουν σε διάφορες μικρές και ανεξάρτητες μουσικές σκηνές και φαίνονται άκρως ενθουσιασμένοι σύμφωνα με το ντοκιμαντέρ που ανέβασαν στη σελίδα τους στο facebook. ‘Αρέσουν’ σε 3.935 άτομα και σίγουρα είμαι μία από αυτούς.
Κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο άλμπουμ Downsides to making a living (περικοπές για να έχουμε τα προς το ζην σε ελεύθερη μετάφραση) το 2009, ένας τίτλος κομμένος και ραμμένος για τον σύγχρονο Έλληνα της κρίσης και του μεσοπρόθεσμου. Έχουν ήδη δοκιμάσει τα νέα τους τραγούδια στις ζωντανές εμφανίσεις με τις αντιδράσεις του κοινού και έχουν περάσει τη διαδικασία του στούντιο και για το 2ο άλμπουμ Motown. Η νέα δουλειά επομένως αναμένεται με ανυπομονησία, όπως αποδεικνύουν και τα ακόλουθα τραγούδια:
Όσον αφορά το ντεμπούτο τους, προσωπικά το θεωρώ ως ακατέργαστο διαμαντάκι της σύγχρονης δισκογραφίας.
underground Λονδίνο. Έγιναν γνωστοί αφού κατόρθωσαν να επιβιώσουν νικητές στην μάχη των ροκ συγκροτημάτων. Για την ώρα βρίσκονται στην Αμερική, όπου περιοδεύουν σε διάφορες μικρές και ανεξάρτητες μουσικές σκηνές και φαίνονται άκρως ενθουσιασμένοι σύμφωνα με το ντοκιμαντέρ που ανέβασαν στη σελίδα τους στο facebook. ‘Αρέσουν’ σε 3.935 άτομα και σίγουρα είμαι μία από αυτούς.
Κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο άλμπουμ Downsides to making a living (περικοπές για να έχουμε τα προς το ζην σε ελεύθερη μετάφραση) το 2009, ένας τίτλος κομμένος και ραμμένος για τον σύγχρονο Έλληνα της κρίσης και του μεσοπρόθεσμου. Έχουν ήδη δοκιμάσει τα νέα τους τραγούδια στις ζωντανές εμφανίσεις με τις αντιδράσεις του κοινού και έχουν περάσει τη διαδικασία του στούντιο και για το 2ο άλμπουμ Motown. Η νέα δουλειά επομένως αναμένεται με ανυπομονησία, όπως αποδεικνύουν και τα ακόλουθα τραγούδια:
Όσον αφορά το ντεμπούτο τους, προσωπικά το θεωρώ ως ακατέργαστο διαμαντάκι της σύγχρονης δισκογραφίας.
- Χαρακτηρίζονται από ατμοσφαιρική εκκίνηση των τραγουδιών και αποκορύφωση του δυναμισμού στο ρεφρέ
ν. - Η αγγλική προφορά του κεντρικού μέλους του συγκροτήματος Jamie Jamieson θυμίζει κάτι από τις βρώμικες και σκοτεινές περιοχές του Λονδίνου, αυτές που κανείς δεν θέλει να δει, όμως παραμένουν εκεί στωικά και υπομένουν την κοινωνική τους διάβρωση και εξαθλίωση.
- Κάθε στίχος εκφράζει και ένα παράπονο, την κοινωνική ανισότητα που έχουν βιώσει αυτοί οι νέοι μουσικοί, ίσως και την φτώχεια ως ανεξάρτητο γκρουπ. Ειρωνεύονται κοπέλες που τους ενδιαφέρουν τα λεφτά, τα ναρκωτικά και η διασκέδαση μόνο, τα καθαρά και τακτικά ροκ εν ρολ αγόρια με πλούσιους γονείς, τους αστυνομικούς που τα βράδια γίνονται διακινητές. Και συνεχίζουν σε κάθε τραγούδι με την κοινωνική τους κατακραυγή. Ακόμα και οι ρομαντικές μπαλάντες τους κρύβουν πικρία.
- Για το τέλος άφησα το κομμάτι Black roses and violence (μαύρα τριαντάφυλλα και βία) το οποίο μου δημιουργεί στενάχωρους συνειρμούς για τα Δεκεμβριανά στην Ελλάδα, αλλά και όπου αλλού οι κοινωνικές εξεγέρσεις θάφτηκαν με μαύρα τριαντάφυλλα από τη βία της εξουσίας.