Η μουσική προσέγγιση των Diesel Cindy, κατά την άποψη μου, έχει να κάνει κατά βάση με το σπινταριστό και καλοπαιγμένο rock 'n roll, όπως το έχουν αποδώσει κατά κύριο λόγο αμερικανικές μπάντες σαν τους Obits, Τους Murder City Devils ή ακόμα και τους Hot Snakes, σε τραγούδια όπως τα "Sons Of Nothing" και "Bazooka Witch". Το "No Truth No End" θα μπορούσε να είναι μια μίξη από Queens Of The Stone Age μαζί με το ηχόχρωμα που μας έκανε να αγαπήσουμε σχήματα σαν τους τεράστιους Wipers αλλά ακόμη και οι πιο straight garage στιγμές τους μου μοιάζουν πιο πολύ περασμένες μέσα από το ηχητικό πλαίσιο συγκροτημάτων όπως οι Droogs και oι Naked Prey.
Δεν πρέπει, βέβαια, να παραβλέψουμε και τις πιο ψυχεδελικές στιγμές τους, που μπορεί να φέρουν στο μυαλό τις καλύτερες καθαριστικές πινελιές από συγκροτήματα όπως οι Black Angels ή και ακόμα τους Ιταλούς Sonic Jesus στα τραγούδια "Chieftains" και "Angels".
Η εντελώς ξεχωριστή και ίσως αναπάντεχη στιγμή για τον ακροατή που ακούει για πρώτη φορά ανυποψίαστος το δίσκο σαφώς και έρχεται από το πολύ ιδιαίτερο τραγούδι τους "The Walk", σε ένα εντελώς διαφορετικό ύφος από όλο τον υπόλοιπο δίσκο, με το πιάνο και γενικότερα τον όλο αυτό στοιχειωμένο ήχο και τα πιο ιδιαίτερα φωνητικά να φέρνουν στο μυαλό ηχητικές δανειοδοτήσεις από Tom Waits από τα σκοτάδια του Nick Cave, ίσως ακόμα και από την εποχή των Birthday Party, και όλο αυτό το «μαύρο» και σκοτεινό ύφος να φέρνει επίσης μνήμες από την ερμηνεία του Blixa Bargeld αλλά επίσης και από τη μυσταγωγία των Bauhaus.
Εν κατακλείδει, η πρώτη αυτή δουλειά των Diesel Cindy προσθέτει έξτρα καύσιμα υψηλών οκτανίων όχι μόνο στην ελληνική σκηνή αλλά γενικότερα στον κόσμο του καλοπαιγμένου ανόθευτου rock 'n roll. Ελπίζουμε ότι η συνέχεια του συγκροτήματος να είναι ακόμα καλύτερη και θα περιμένουμε με χαρά το επόμενο βήμα τους!