Με την Ευφροσύνη Κουτσουβέρη είχε τύχει να «γνωριστούμε», όπως την έχουν «γνωρίσει» και χιλιάδες άλλοι θεατές: μέσα από τη συμμετοχή της σε δημοφιλείς και θεατρικές δουλειές. Να που ήρθε η ευκαιρία, όμως, να γνωριστούμε και κυριολεκτικά, για μια συνέντευξη στο MixGrill. Πέρα από τα προφανή, δηλαδή το θέατρο και την τηλεόραση, είχε την ευκαιρία να μοιραστεί και άλλες πλευρές του εαυτού της, πάντα όμως με επίκεντρο την τέχνη και τη δημιουργικότητα.
Mix Grill: Καλησπέρα σας, κυρία Κουτσουβέρη. Πρώτα απ’ όλα, σας ευχαριστούμε πολύ για αυτήν τη συνέντευξη. Σπουδάσατε εσωτερική αρχιτεκτονική και διακόσμηση έπειτα από παρότρυνση της οικογένειάς σας. Μέσα από την πτυχιακή σας, που ήταν πάνω στη σκηνογραφία, ανακαλύψατε την αγάπη σας για την υποκριτική. Ωστόσο, είστε ένα άτομο με γενικότερη τάση προς τις τέχνες από πολύ μικρή ηλικία. Θεωρείτε πως όσα κάνατε ήταν σαν μια προετοιμασία για αυτό είστε σήμερα, κατά κάποιον τρόπο; Κι αν ναι, πώς νιώθετε για όλο αυτό σήμερα;
Ευφροσύνη Κουτσουβέρη: Κι εγώ σας ευχαριστώ πολύ! Η επαφή μου με τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό και τα εικαστικά συνέβαλαν πολύ στη διαμόρφωση της γενικότερης αισθητικής μου και δημιούργησαν μέσα μου μια πιο σφαιρική αντίληψη γύρω από την τέχνη, στην οποία όλα με έναν τρόπο συνδέονται. Οπότε, ναι, νιώθω πως ό,τι έγινε, όπως έγινε, αποδείχθηκε γόνιμο στη μέχρι τώρα διαδρομή μου και διαμόρφωσή μου. Οπότε, δεν «μαλώνω» πια τη μητέρα μου που επέμενε, γιατί μου βγήκε σε καλό! Υπάρχουν πολλές διαδρομές για να φθάσει κανείς εκεί που θέλει. Το σημαντικό είναι να μη χάνει τον στόχο του και να αξιοποιεί κάθε συνθήκη με τρόπο που θα τον βοηθήσει να εξελιχθεί.
M.G.: Διαβάζοντας το βιογραφικό σας, διαπιστώνουμε ότι είστε ένας άνθρωπος πολυπράγμων. Έχετε ολοκληρώσει τις σπουδές σας πάνω στο θέατρο, στο κλασικό μπαλέτο, στο μιούζικαλ-φωνητική, στη σκηνογραφία και στην εσωτερική αρχιτεκτονική-διακόσμηση. Πόσα ακόμη όνειρα και θέλω έχετε ανολοκλήρωτα, αν έχετε βέβαια;
Ε.Κ.: Ένα μεγάλο όνειρο που έμεινε ανολοκλήρωτο ήταν το να ασχοληθώ επαγγελματικά με το χορό, ειδικά με το κλασικό μπαλέτο και το μιούζικαλ. Έκανα χορό σταθερά για 20 χρόνια, όμως από μια φάση και μετά στιγμή σταμάτησα να πηγαίνω συστηματικά, λόγω χρόνου. Μου λείπει πολύ. Πάντα στο μυαλό μου τριγυρνά το να κάνω το τόλμημα να ξεκινήσω ξανά εντατική προετοιμασία για μια επαγγελματική σχολή χορού. Μακάρι να βρω το χρόνο και τις αντοχές να το κάνω. Ένα άλλο πολύ μεγάλο όνειρο είναι να δημιουργήσω κάποτε έναν δικό μου χώρο τέχνης, με ποικίλες δράσεις, για όλες τις ηλικίες, καθώς και να συνεργαστώ με καλλιτέχνες που θαυμάζω. Πολλά τα όνειρα… Είθε να έχουμε υγεία και κέφι να ονειρευόμαστε και να διεκδικούμε.
M.G.: Από τις απαντήσεις που δίνετε στις συνεντεύξεις σας —καλή ώρα— μοιάζετε ένας άνθρωπος συναισθηματικός. Θα θέλατε να μας πείτε δυο τρία λόγια για εσάς, να σας γνωρίσουμε καλύτερα;
Ε.Κ.: Χωρίς συναίσθημα όλα είναι άγευστα. Αλλά ακόμα και το συναισθηματικό βάθος του καθενός καλλιεργείται, πιστεύω, από την παιδική ηλικία. Τουλάχιστον έτσι έχω παρατηρήσει να συμβαίνει. Πήρα πολλή αγάπη από την οικογένειά μου και έτσι έμαθα να αγαπώ κι εγώ. Και το να αγαπώ το θεωρώ προϋπόθεση για να κάνω το οτιδήποτε. Θέλω να με εμπνέουν όλα. Η δουλειά μου, οι φίλοι μου, η σχέση μου, οι συνεργάτες μου, τα μέρη που επισκέπτομαι, τα βιβλία που διαβάζω, η μουσική που ακούω... Θέλω να με γεμίζω με συναισθήματα. Όταν δε συμβαίνει αυτό, αυθόρμητα αποσύρομαι. Και με προστατεύει αυτό, από το να μένω σε οτιδήποτε δε με συν-κινεί. Όσο για τα άσχημα συναισθήματα, είναι κι αυτά μέσα στη ζωή και αυτή μας εκπαιδεύει και μας αναγκάζει να μάθουμε να τα αντέχουμε και να τα διαχειριζόμαστε, για να πηγαίνουμε παρακάτω. Δεν είναι πάντα εύκολο, χρειάζεται επιμονή και πολλή δουλειά με τον εαυτό μας… πίστη ότι όλα θα φτιάξουν, αλλά όχι μόνα τους. Πρέπει να το πιστέψουμε και να το παλέψουμε. και τότε θα τα καταφέρουμε!
M.G.: Μία αγαπημένη σας συνήθεια και μία συνήθεια που θα θέλατε πολύ να την αλλάξατε;
Ε.Κ.: Η αγαπημένη μου συνήθεια είναι το να γράφω ημερολόγιο, κάτι που έκανα από 13 ετών. Μια συνήθεια που θα ήθελα να αλλάξω είναι το να τσιμπολογάω συνεχώς! Τρώω πάρα πολύ κι ας μη μου φαίνεται!
M.G.: Το 2019, αν δεν κάνω λάθος, δημιουργήσατε και ένα θεατρικό εργαστήρι με το όνομα «Παμμουσία». Θα θέλατε να μας πείτε δυο λόγια για αυτήν τη δράση σας;
Ε.Κ.: Είναι ο,τι πιο όμορφο μου έχει συμβεί. Όταν ανακάλυψα τη δυναμη που έχουν τα εργαλεία του θεάτρου για τη διαμόρφωση και την ψυχοπνευματική ανάπτυξη ενός παιδιού και ενός εφήβου, αλλά και την δική μου κλίση να επικοινωνώ αβίαστα μαζί τους, μέσω αυτών των εργαλείων, βοηθώντας τα να γνωρίσουν τον εαυτό τους και τον κόσμο και καλλιεργώντας την δημιουργικότητά τους, συνειδητοποίησα ότι μέσα σε αυτό νιώθω πιο γεμάτη και πιο ευτυχισμένη από ποτέ.
Κάθε φορά που περνώ την πόρτα του εργαστηρίου και βλέπω γύρω μου αυτά τα πλάσματα, με την τόσο καθαρή ματιά και ενέργεια, γεμίζω έμπνευση και όρεξη για ζωή και δημιουργία. Πέντε χρόνια τώρα, έχω βρει τον εαυτό μου μέσα σε αυτό και προσπαθώ να εκπαιδεύομαι συνεχώς, να ανανεώνω το υλικό μου και να μαθαίνω καινούρια πράγματα, για να τους τα μεταλαμπαδεύω. Τα παιδιά έχουν ανάγκη το θέατρο για την υγιή ανάπτυξή τους. Είμαι πεπεισμένη για αυτό και θέλω να είμαι αρωγός αυτού του οράματος. Επίσης, χρειάζονται έμπνευση, όχι διδακτισμό και στείρα γνώση. Έχω πολλούς στόχους και όνειρα προς αυτή την κατεύθυνση. Εύχομαι να καταφέρω να τα πραγματοποιήσω!
M.G.: Πόσο δύσκολος είναι ο δρόμος της υποκριτικής;
Ε.Κ.: Ο δρόμος της υποκριτικής είναι μακρύς και απαιτητικός. Χρειάζεται διαρκή μελέτη, στοχοπροσήλωση, συγκέντρωση, παρατήρηση, επιμονή, πειθαρχία και σκληρή δουλειά. Όπως κάθε δρόμος, πιστεύω, όταν έχεις έναν στόχο. Αλλά πρέπει να τον αγαπάς πολύ, γιατί είναι ένας δρόμος με αρκετές δυσκολίες. Προϋποθέτει να γνωρίζεις πολύ καλά τον εαυτό σου και να τον εξερευνάς συνεχώς. Πρέπει να γνωρίζεις καλά τα εργαλεία σου για να μπορείς να τα χρησιμοποιείς με ευελιξία και πλαστικότητα. Θέλει πολλή εξάσκηση και σίγουρα καλούς δασκάλους και συνεργάτες, πλάι στους οποίος θα «ζυμώνεσαι» και θα εξελίσσεσαι συνεχώς.
M.G.: Κάτι άλλο που καταλαβαίνω από τις δηλώσεις σας κατά καιρούς είναι πως πιστεύετε ιδιαίτερα στη δύναμη του θεάτρου. Το αναφέρατε και παραπάνω. Εσάς σε τι σας έχει επηρεάσει, όμως, το θέατρο;
Ε.Κ.: Για μένα, το θέατρο είναι το πιο σπουδαίο εργαλείο και ο πιο «ασφαλής» τρόπος για να γνωρίσει ένας άνθρωπος τον εαυτό του και τον κόσμο. Να μάθει να παρατηρεί σε βάθος, να αφουγκράζεται την κάθε στιγμή, την κάθε συνθήκη… τους ανθρώπους, τις ανάγκες τους, να «μπαίνει στα παπούτσια» τους, ώστε να χτίσει μια υγιή σχέση με τον εαυτό του και με τους γύρω του.
Το θέατρο αποτελεί προσομοίωση ανθρώπινων σχέσεων και συμπεριφορών και μας βοηθά να παρατηρήσουμε —και οι ηθοποιοί να βιώσουμε— «εκ του ασφαλούς» σχέσεις και συμπεριφορές που προκύπτουν από την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση. Αυτή η μελέτη είναι για μένα πολύ γοητευτική και χρήσιμη. Μέσα από την αλληλεπίδραση με τους άλλους στο θέατρο, μαθαίνουμε να λειτουργούμε ως ομάδα, να αφήνουμε πίσω το «εγώ» μας και να γινόμαστε ένα με τους άλλους. Για να ερμηνεύσεις έναν ανθρώπινο χαρακτήρα, οφείλεις να τον κατανοήσεις και να βρεις τις αιτίες που τον ωθούν να κάνει κάτι, να τον δικαιολογήσεις μέσα σου, να βρεις τους συνειδητούς και ασυνείδητους λόγους που του δημιουργούν την ανάγκη να δράσει όπως δρα. Μπαίνεις κυριολεκτικά στη θέση, στα «παπούτσια» του άλλου και κάπως έτσι μαθαίνεις να καταλαβαίνεις και να κατανοείς πιο ουσιαστικά τους ανθρώπους και στην πραγματική ζωή.
Οι προσλαμβάνουσες που προσφέρει το θέατρο, είναι για μένα πολύτιμες. Και για τον ίδιο ακριβώς λόγο, το θεωρώ και σπουδαίο παιδαγωγικό εργαλείο. Γιατί αν όλα τα παραπάνω προσεγγιστούν από την παιδική ή εφηβική ηλικία, τότε προκύπτουν ώριμοι και ενσυνείδητοι ενήλικες, με πραγματικό ενδιαφέρον για το διπλανό τους, πραγματική γνώση του εαυτού τους και ενσυναίσθηση. Η κοινωνία μας θα ήταν πολύ διαφορετική αν ο κόσμος γνώριζε την τόσο μεγάλη αξία του θεάτρου, εκ των έσω, βιωματικά. Όταν τελείωσα τη δραματική, είπα «Όλοι θα έπρεπε να περάσουν από εδώ…». Το σχολείο δεν το προσφέρει αυτό, δυστυχώς. Διότι υπάρχουν εργαλεία, όπως το θέατρο, τα οποία αφήνει ανεκμετάλλευτα. Κι είναι πολύ κρίμα.
M.G.: Σας βλέπουμε αυτό το διάστημα στη «Γη Της Ελιάς» στο Mega. Θα θέλατε να μας πείτε δυο λόγια για την Αμαλία, που υποδύεστε;
Ε.Κ.: Η Αμαλία είναι μια γυναίκα έξυπνη, δυναμική και προνοητική, που παθιάζεται με ό,τι θαυμάζει. Θέλει να εξελίσσεται συνεχώς και να μαθαίνει, γιατί έτσι αισθάνεται δυνατή και άξια. Θέλει να έχει πάντα τον έλεγχο και έτσι, όταν τον χάνει, απορρυθμίζεται και πέφτει σε λάθη, που αφορούν τον τρόπο διαχείρισης των συναισθημάτων της και της συμπεριφοράς της προς τους άλλους. Γίνεται ανταγωνιστική, παρεμβατική, κτητική, παρορμητική και επίμονη. Χάνει το κέντρο της, νιώθει ασταθής και ευάλωτη. Ο «απεγνωσμένος» τρόπος της να είναι μέσα σε όλα, προσπαθώντας να ανακτήσει τον έλεγχο, μεταφράζεται στα μάτια των άλλων ως αριβισμός και μεγαλομανία. Όταν όμως αγαπάει, αγαπάει με όλη της τη δύναμη. Έχει κι αυτή, όπως όλοι μας, κάποια τραύματα, που την κάνουν να φέρεται αλλόκοτα κάποιες φορές. Το μόνο σίγουρο είναι οτι δε σταματά ποτέ να διεκδικεί, προς την κατεύθυνση των στόχων της.
M.G.: Πώς προέκυψε η συνεργασία σας με τους Ανδρέα Γεωργίου και Βάνα Δημητρίου, δημιουργούς της σειράς;
Ε.Κ.: Μου ζητήθηκε εκ μέρους της παραγωγής ένα κάστινγκ βίντεο και έπειτα μου πρότειναν το ρόλο της Αμαλίας. Είναι μεγάλη μου χαρά να συνεργάζομαι με τη συγκεκριμένη παραγωγή, που αποτελείται από ανθρώπους των οποίων η πορεία αποδεικνύει πως δουλεύουν σκληρά και επισταμένα για τη συνεχή εξέλιξή τους, κάτι που θαυμάζω και που προσπαθώ να κάνω κι εγώ στη ζωή μου. Η συγκεκριμένη παραγωγή εργοδοτεί πολύ κόσμο από Ελλάδα και Κύπρο και είναι σπουδαίο αυτό. Η επιτυχία μιας μικρής ομάδας ανθρώπων μπορεί να προσφέρει πολλά, σε όλους, να φέρει καρπούς για όλους, γι’ αυτό καλό είναι να συνεργαζόμαστε πάντα και παντού, με αγάπη και αλληλεγγύη.
M.G.: Συνοψίζοντας, έχετε παίξει σε αρκετές θεατρικές και τηλεοπτικές δουλειές σε Ελλάδα και Κύπρο. Ποιος ήταν αυτός ο ρόλος που σας μάγεψε περισσότερο και γιατί;
Ε.Κ.: Ο πρώτος πρώτος μου ρόλος, με το που τελείωσα τη δραματική σχολή, ήταν στο θέατρο Ακροπόλ, στο θεατρικό έργο «Τσάρλι Τσάπλιν», αυτός της Μέημπελ Νόρμαντ, σε σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια, ενός από τους αγαπημένους δασκάλους μου στη δραματική σχολή Γ. Θεοδοσιάδη. Ήταν η πρώτη μου θεατρική εμπειρία κοντά σε υπέροχους συνεργάτες, γι’ αυτό και θα έχει πάντα ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.
Από τηλεοπτικές δουλειές, ο ρόλος της Αμαλίας είναι ο πιο απαιτητικός και με έχει ιντριγκάρει πολύ, αλλά αγαπώ πολύ και το ρόλο της Δάφνης στην κυπριακή σειρά «Εσύ... Στον Κόσμο Σου», που ήταν ο πρώτος μου τηλεοπτικός ρόλος. Μου έδωσε πολλά και αποτελεί μια εξίσου πολύ γλυκιά ανάμνηση μέσα μου. Ήταν η αρχή για όλα τα επόμενα και ευχαριστώ τους ανθρώπους που μου έδωσαν την ευκαιρία να κάνω την αρχή μου και θεατρικά και τηλεοπτικά, αλλά και όλους τους ανθρώπους που με εμπιστεύτηκαν στην πορεία. Νιώθω ευγνωμοσύνη!
M.G.: Επί τη ευκαιρία, η ζωή σας μοιράζεται μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου. Πόσο δύσκολο είναι αυτό, αλήθεια;
Ε.Κ.: Όχι πολύ. Είμαι άνθρωπος που δε μπορώ να κάτσω σε ένα σημείο ούτε να κάνω μόνο ένα πράγμα. Οι κοντινοί μου άνθρωποι το ξέρουν καλά. Αν δεν κάνω τουλάχιστον τρία πράγματα ταυτόχρονα, έχω νευρικότητα. Θέλω να κινούμαι, να μαθαίνω, να δημιουργώ. Και έτσι, αυτή η συνθήκη δεν με κουράζει, αντιθέτως με γεμίζει, μου αρέσει. Ευτυχώς είναι μικρή η απόσταση των δύο χωρών, αλλιώς δε θα ήταν τόσο απλό.
M.G.: Ποια είναι τα λιγότερο ή περισσότερο άμεσα σχέδιά σας για το μέλλον;
Ε.Κ.: Το «σταθερό» πλάνο είναι πάντα η πρόοδος και η εξέλιξη σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο. Σε πιο άμεσα σχέδια, θέλω να ολοκληρώσω το μεταπτυχιακό μου στα θεατροπαιδαγωγικά, που μου έχουν μείνει τέσσερα μαθήματα, θέλω να ολοκληρώσουμε τις πρόβες για την παράστασή μας με τους εφήβους μου στο εργαστήρι και να πάει τόσο καλά όσο και η περσινή. Και σε πιο μελλοντικά σχέδια, θέλω να βελτιώνομαι συνεχώς στη δουλειά μου, σε ό,τι καταπιάνομαι, ώστε να έχω πάντα την ευλογία να κάνω όσα αγαπώ.
M.G.: Σας ευχαριστούμε πολύ για αυτή την όμορφη συνέντευξη. Καλή επιτυχία στα επόμενα βήματά σας!