Το βιβλίο του Ορέστη «Οι Τρέλες του Κυρίου» το διάβασα τον περασμένο χειμώνα. Ο Κύριος ζει σε πύργο-γόνος φεουδαρχών βλέπεις- και επιδίδεται σε παντός είδους παλαβομάρα προκειμένου να ανακτήσει τη χαμένη του έμπνευση για γράψιμο. Πληρώνει το υπηρετικό προσωπικό από το απόθεμα γονικής κληρονομιάς μιας και τα μόνα λεφτά που έβγαλε ποτέ ο ίδιος ήταν από τις πωλήσεις του πρώτου και τελευταίου του βιβλίου. Λεφτά που φρόντισε να επενδύσει σε γραφική ύλη-από μελανοδοχεία μέχρι φτερά χήνας-πιστεύοντας στην προσοδοφόρα συνέχεια αναγνώρισης του συγγραφικού του ταλέντου. Ματαιότης ματαιοτήτων.Και επειδή του κόσμου τα παράλογα διαγράφουν χιλιόμετρα, η φήμη του απλώθηκε στα πέρατα. Ο Κύριος έγινε διασημότητα, πλούτισε ακόμα και το χωριό του πουλώντας σουβενίρ με τις αλλοκοτιές του. Πέρασαν όμως δέκα χρόνια και τα λεφτά σώθηκαν. Το υπηρετικό προσωπικό συρρικνώθηκε στο πρόσωπο ενός πιστού υπηρέτη ο οποίος δεν εγκατέλειψε καθόλου και ποτέ. Λογικός ακόλουθος στην παράλογη αναζήτηση του Πνεύματος του Παραμυθιού. Σύντροφος που πάντα φρόντιζε να αντιστέκεται στις φιλόδοξες βλέψεις του Κυρίου του. Αντίσταση που πάντα ο Κύριος του φρόντιζε να αγνοεί.
Μετά από σειρά απογοητεύσεων, λευκών σελίδων και σουρεαλιστικών συναντήσεων που έφεραν την ψυχική του κατάσταση και την αντοχή του υπηρέτη του στο «μη περαιτέρω», ο Κύριος αποφάσισε να κάνει κάτι πρωτόγνωρο και μεγαλειώδες. Να αναλάβει την ευθύνη του εαυτού του. Δηλαδή, να μην ξαναγράψει ποτέ. Αχ, να ήταν όλοι οι Κύριοι σαν τον βαρόνο των Σολανιδών!
Μπήκε Σεπτέμβρης, preview της χρονιάς όλης. Νέα μέτρα, νέα ζόρια. Η θερμοκρασία παραμένει υψηλή μα όλα γύρω μυρίζουν χειμώνα. Παγώνω σε άβολη θέση. Οι φίλοι αρχίζουν να φεύγουν για τόπους λιγότερο μίζερους, γα ουρανούς λιγότερο δυσβάσταχτους. Ξαναδιαβάζω το βιβλίο του Ορέστη. Παραμύθι είναι, για μεγάλα παιδιά. Κι όπως όλα τα παραμύθια, έχει το χάπι εντ που λατρεύω να μισώ. Γίνεται να μεταναστεύσω μέσα του; Γιατί οι τρέλες των δικών μας κυρίων δεν θα τελειώσουν ποτέ. Ας τελειώσει τουλάχιστον η αφοσίωση του υπηρέτη. Γιατί όπως μας υπενθυμίζει ο συγγραφέας διά στόματος Π. Δημητρακόπουλου στην πρώτη πρώτη σελίδα, «Όταν θελήσεις να πράξεις κάτι μέγα, ουδέποτε σου λείπει η ευκαιρία».
Οι «Τρέλες του Κυρίου» είναι το δεύτερο βιβλίο της «Πολιτείας» του Ορέστη. Κυκλοφορεί μαζί με το πρώτο, «Στη μυστικιστική ησυχία της νύχτας», από τις εκδόσεις ΧΑΡΑΜΑΔΑ σε εικονογράφηση Γιώργου Γούση.
http://www.haramada.com/catalog16.htm